เกิดใหม่อีกครั้ง สู่ช่วงวันวานแสนมั่งคั่งในยุค 70 (จบแล้ว)

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
-
+
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

     “นั่นสิ เจี้ยนเหวินเขาดีมากเลยนะ ตัวสูงใหญ่กำยำ หน้าตาก็ดี แถมยังเป็๲ทหาร เสี่ยวหยวนจะกล้าทิ้งผู้ชายแสนดีขนาดนั้นไปหาคนใหม่เหรอ?” สตรีที่มุงดูคนหนึ่งพูดขึ้นมาบ้าง บ้านเธออยู่ใกล้สกุลเฝิง รู้ดีว่าเฝิงเจี้ยนเหวินเป็๲บุรุษที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน หากไม่ใช่เพราะเฝิงเจี้ยนเหวินหมั้นหมายกับเจิ้งหยวนก่อน เธอคงอยากให้ลูกสาวตนเองแต่งกับเขา ดังนั้นจึงไม่มีทางเชื่อว่าเจิ้งหยวนจะยอมทิ้งเฝิงเจี้ยนเหวินเพื่อผู้ชายคนอื่น

        “เสี่ยวสยา ฉันว่านะ เธอไม่อยากแต่งกับคนขาพิการแซ่หลิว ก็ไม่เห็นต้องสาดโคลนใส่เสี่ยวหยวนเลย ทำลายชื่อเสียงกันแบบนี้ คนมันจะแห่กันมานินทาเอา!” เสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้น เธอเป็๞คนที่ดองญาติกับสกุลเฝิงนั่นเอง ลูกสาวเธอแต่งให้ลูกชายคนที่ห้าของสกุลเฝิง เฝิงเจี้ยนอู่

        “ไม่ใช่นะ ป้าสะใภ้ใหญ่ คุณเชื่อฉันเถอะ มันไม่มีอะไรจริงๆ เป็๲เจิ้งหยวนต่างหากที่คบหากับคนในเมือง! คนจากโรงงานเครื่องจักรน่ะ คุณแม่ฉันไปสอบถามมาแล้ว ได้ยินว่าชื่อหลินเสี่ยวหยาง!” เจิ้งสยาไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว ขาเธอโดนเจิ้งหยวนลากลงหล่ม ขืนไม่ดึงเจิ้งหยวนลงมาด้วย คงไม่มีวันล้างข้อครหาให้ตนเองได้

        มีทั้งชื่อและแซ่ ฟังดูมีเ๹ื่๪๫อะไรกันจริงๆ ตอนนี้ป้าสะใภ้เฉิงไม่รู้จริงๆ ว่าควรเชื่อใครดี เธอมองเจิ้งสยาที เจิ้งหยวนที

        เจิ้งหยวนไม่ลุกลี้ลุกลนสักนิด เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันเบิกตากว้างและอุทานเสียงดังอย่าง๻๠ใ๽ “พวกพี่ถึงขั้นไปหาสหายหลินเสี่ยวหยางที่โรงงานเครื่องจักรเลยเหรอ?พี่เสี่ยวสยา พวกพี่ทำแบบนี้ได้ยังไง แค่เห็นฉันพูดคุยกับหลินเสี่ยวหยาง รู้จักกับเขา ก็พยายามจะยัดเยียดให้ฉันกับสหายหลินเสี่ยวหยางมีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อนปกติให้ได้เลยเหรอ? ยุคนี้มันไม่ใช่ยุคศักดินาสักหน่อย ทำไมฉันจะพูดคุยกับสหายผู้ชายไม่ได้แล้วล่ะ?” เธอเว้นวรรคชั่วครู่ ให้คนฟังได้มีเวลาย่อยข้อมูล “อีกอย่าง พี่บอกว่าคุณแม่พี่ไปสอบถามที่โรงงานเครื่องจักรมา หลินเสี่ยวหยางคนนั้นยอมรับความสัมพันธ์เกินเพื่อนกับฉันเหรอ?”

        สีหน้าเจิ้งสยาเปลี่ยนไปฉับพลัน

        เจิ้งหยวนเหยียดยิ้มเยาะ “เห็นไหม เขาไม่ยอมรับสิท่า?”

        “เพราะเธอ... เพราะเธอไม่ให้เขายอมรับ!” เจิ้งสยานึกถึงการคาดเดาก่อนหน้านี้ของแม่เธอ แล้วชี้หน้าพูดใส่เจิ้งหยวน

        เจิ้งหยวนปัดมือเธอออก “มันเป็๲เ๱ื่๵๹ปั้นแต่ง พี่จะให้คนเขายอมรับอะไร! พี่เสี่ยวสยา พี่บ้าไปแล้วเหรอ เพื่อจะแต่งงานกับพี่เจี้ยนเหวินแล้ว

พี่ก็ไม่รีรอที่จะกัดฉันเหมือนหมาบ้าเอาให้ได้!”

        “ฉันเปล่านะ! ฉันเปล่า!”

        เจิ้งหยวนทำสีหน้าจริงจัง ยกมือขวาแนบอก จ้องเสี่ยวสยาเขม็ง “งั้นพี่กล้าสาบานต่อประธานเหมาไหมว่าไม่เคยอยากแต่งให้พี่เจี้ยนเหวิน?”

        เจิ้งสยาใบ้กินทันที เธอไม่กล้า เห็นดังนั้นเจิ้งหยวนจึงค่อยๆ ต้อนเจิ้งสยาทีละนิดๆ จนจนมุม เธอได้แต่เอ่ยตะกุกตะกัก“ฉะ... ฉัน ฉัน…”

        หากเจิ้งหยวนยืนอยู่ในจุดเดียวกับญาติผู้พี่ ไม่ว่ากรรมจะตามสนองหรือไม่ก็ตาม เธอย่อมกล้าตบหน้าอกสาบานตนอยู่ดี เธอไม่เชื่อเ๹ื่๪๫ทำนองนี้อยู่แล้ว แต่เจิ้งสยาไม่ใช่เธอ คนยุคสมัยนี้ยังไร้เดียงสามากนัก ไฉนเลยจะมาคิดซับซ้อน และเข้าใจยากเช่นนี้ได้ สิ่งที่พูดออกมาเลยตรงไปตรงมา นอกจากนี้ เจิ้งสยายังเป็๞พวกไม่ถนัดจัดการกับคน เธอรวบรวมความกล้าลองดิ้นรนเพื่อตนเองสักครั้งก็ยากเย็นพอแล้ว ตอนนี้จึงพูดผิดพูดถูก จนทำตนเองตกอยู่ในสภาพจนตรอก

        เจิ้งหยวนจงใจทำสายตาผิดหวังทิ้งท้าย ก่อนหันหลัง ลากเกวียนเดินจากไปช้าๆ

        






         

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้