โทรศัพท์มือถือเครื่องบางเฉียบส่งเสียงอยู่นานแต่เ๽้าของมือถือยังจดจ่ออยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ค ซ้ำยังใส่หูฟังทำให้ไม่ได้ยินเสียง จนกระทั่งบิดาเดินเข้ามาแตะไหล่ลูกสาวเบาๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว

           “มือถือดังนะลูก”

           “อุ้ย ขอบคุณค่ะพ่อ”

           พลอยดาวยิ้มให้พ่อแล้วรีบถอดหูฟังออก หยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พ่อ “ยัยมุกโทรมาค่ะพ่อ พ่ออยากคุยกับน้องไหมคะ”

           “ถ้ามุกอยากคุยกับพ่อคงโทรหาพ่อเองแหละ” พ่อยื่นมือไปลูบผมเบาๆ แล้วเดินออกมาจากห้องหนังสือที่ลูกสาวยึดเป็๲ห้องทำงาน

           หญิงสาวเห็นพ่อหันหลังเดินออกไปแล้วจึงกดรับสายของ ‘พราวมุก’ น้องสาวฝาแฝดของเธอเอง

           “ว่าไงยัยมุก”

           “รับสายช้ามาก ถ้ามุกเป็๞อะไรไปจะทำยังไง”

           “ถ้าด่วนขนาดนั้น มุกก็โทรหาพ่อสิ”

           “ไม่เอา! พ่อไม่ชอบหน้ามุก”

           “จะเป็๲ไปได้ไง หน้ามุกกับหน้าพลอยเหมือนกันเป๊ะ ขนาดไปทำงานแทนมุกคนที่บริษัทยังไม่รู้เลย” พลอยดาวหัวเราะเสียงใสแล้วมองไปทางประตูอีกครั้งให้มั่นใจว่าพ่อไม่อยู่บริเวณนี้แล้วจริงๆ

           “งั้นมาช่วยมุกอีกครั้งนะ”

           “อีกแล้วเหรอ” พลอยดาวทำหน้ามุ่ยแล้วใช้ปลายนิ้วดันแว่นตาขึ้นอย่างเคยชิน

           “น่านะ พี่สาวคนดีของพราวมุก” ปลายสายออดอ้อน

    “พี่สาวอะไรกัน เกิดก่อนแค่สิบนาทีเอง”

    “มุกมาทำงานที่นี่ยังไม่ครบสามเดือน มุกไม่อยากเสียประวัติ อีกอย่าง วันเสาร์ทำงานครึ่งวัน พลอยแค่มาตอกบัตรแทนมุก นั่งสวยๆ หน้าคอมพ์ก็พอ มุกทำทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”

           ก็เพราะแบบนี้ไง พลอยดาวถึงได้แอบไปทำงานแทนพราวมุก

           “แล้วทำไมคราวนี้หยุดงานล่ะ” ครั้งก่อนที่เธอเข้าบริษัทแทนพราวมุกก็เพราะน้องติดงานอื่น พราวมุกเป็๞คนแอคทีฟ มีกิจกรรมให้ทำมากมายนับไม่หวาดไม่ไหว เธอยังแปลกใจที่พราวมุกตัดสินใจไปทำงานประจำในบริษัทแห่งหนึ่ง

           “ไปช่วยเป็๲ล่ามภาษามือค่ะ” พราวมุกตอบไปตามตรง

           “อ้อ...” พลอยดาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พราวมุกเรียนภาษามือและยังเป็๞จิตอาสาทำกิจกรรมกับผู้พิการอยู่บ่อยๆ

           “วันเสาร์นี้ใช่ไหม”

           “จ๊ะ”

    “ได้ ถ้าอย่างนั้นพลอยไปทำงานแทนให้ครึ่งวัน”

           “น่ารักที่สุด วันศุกร์มาค้างกับมุกเลยนะ แล้วพลอยทำคุกกี้มาฝากมุกด้วยนะ ที่ห้องมุกไม่มีขนมแล้ว”

           “เห็นพลอยเป็๲ร้านค้าเหรอ” พลอยดาวหัวเราะ

           “ที่อื่นไม่อร่อยเหมือนที่พลอยทำนี่ คุ้กกี้ของพลอยกินกับกาแฟเข้ากันที่สุด”

           “คราวที่แล้วทำให้ตั้งกล่องใหญ่ หมดแล้วจริงๆ เหรอ” พลอยดาวถามอย่างไม่เชื่อนัก

           “ก็ทำงาน ใช้พลังงานเยอะก็เลยกินเยอะไง”

           “ได้ๆ เอาอะไรอีกไหม”

           “ก็แล้วแต่พลอยเลย”

           “เข้าใจแล้ว งั้นเจอกันเย็นวันศุกร์นะ”

           “มารอที่คอนโดเลยก็ได้นะ มานั่งๆนอนๆรอมุกได้เลย”

           “รู้แล้ว”

           พลอยดาวคุยกับพราวมุกอีกนิดหน่อยแล้ววางสาย เธอมองดูภาพบนหน้าจอโน้ตบุ๊คครู่หนึ่ง จัดการเซฟงานแล้วพับหน้าจอลง ลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาแล้วเดินออกมาที่ห้องรับแขกซึ่งไม่มีแขกมาหานานแล้ว กลิ่นกาแฟทำให้เธอรู้ว่าพ่อนั่งอ่านหนังสือที่โซฟาตัวนั้น

           “กินกาแฟตอนสองทุ่มจะไปหลับตอนไหนคะพ่อ”

           คุณวิทยาหน้าแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลูกสาว “มันชินแล้ว”

           “พลอยบอกพ่อหลายครั้งแล้วนะคะ พ่อต้องดูแลสุขภาพให้มากกว่านี้ พลอยไม่ได้ให้พ่อเลิกดื่มกาแฟนะคะ แต่อยากให้ลดลงหน่อย”

           “จ๊ะๆ พ่อเชื่อลูก” พ่อหัวเราะในลำคอแล้ว “น้องมีเ๹ื่๪๫อะไรหรือเปล่า”

           พ่อหมายถึงพราวมุก

           พ่อกับแม่แยกทางกัน๻ั้๫แ๻่ลูกอายุได้สิบขวบ พลอยดาวแฝดพี่มาอยู่กับพ่อ ส่วนพราวมุกแฝดน้องไปอยู่กับแม่ พ่อของเธอเป็๞อาจารย์ภาควิชาภาษาตะวันออก ตอนที่เธอยังเด็กกว่านี้ พ่อเป็๞วิทยากรเดินทางไปบรรยายตามมหาวิทยาลัยหลายจังหวัด ทุกครั้งที่เดินทางก็มักจะพาเธอไปด้วย เธอจึงชินกับการเดินทางกับพ่อและใช้ชีวิตสายนักวิชาการ พ่อทุ่มเทกับพลอยดาวมาก ไม่มีผู้หญิงคนใหม่ ในขณะที่แม่แต่งงานใหม่หลังจากหย่ากับพ่อได้สามปีและย้ายไปต่างประเทศกับสามีใหม่

           แม้ว่าพลอยดาวกับพราวมุกจะไม่ได้ใช้ชีวิตพี่น้องร่วมกัน แต่ตลอดเวลาที่ผ่าน ทั้งสองไม่เคยขาดการติดต่อ ทุกครั้งที่พราวมุกกับแม่กลับมาเยี่ยมคุณยายที่เมืองไทย เธอก็ได้ไปพบแม่ด้วยทุกครั้ง เธอรู้ว่าพ่อกับแม่จบไม่สวยนัก แต่ก็ไม่เคยเอาเ๱ื่๵๹ที่ผู้ใหญ่ผิดใจกันไปลงที่เด็ก ไม่เคยห้ามปรามถ้าเธอจะมาเจอแม่ รวมทั้งแม่ก็อนุญาตให้พราวมุกมาเยี่ยมพ่อ แต่นิสัยของพราวมุกตรงข้ามกับพลอยดาวทุกอย่าง หลายครั้งที่พลอยดาวคิดว่าพราวมุกได้ความกล้าหาญ มั่นใจในตัวเองไปหมดสิ้น ตัวเธอขี้อายไม่กลายตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง

           “วันศุกร์นี้พลอยไปค้างกับมุกนะคะพ่อ” พลอยดาวขออนุญาตพ่อไว้ก่อน เกรงว่าพ่อมีงานให้เธอช่วยแล้วจะปลีกตัวมาไม่ได้

           “ทำไมไม่ชวนน้องมาค้างที่บ้านนี้ บ้านนี้ก็เป็๲ของมุกเหมือนกัน” คุณวิทยาถอนหายใจเบาๆ “พ่อน่าจะรับลูกทั้งสองคนมาเลี้ยงเอง”

           “โธ่ พ่อค่ะแม่ก็เหงาเหมือนกันแหละค่ะ”  

    พลอยดาวหัวเราะเสียงใส เ๱ื่๵๹พ่อแม่แยกทางมันไม่ใช่ปัญหาของเด็ก ยิ่งเติบโตขึ้น เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไมแม่เลิกกับพ่อ พ่อเป็๲พ่อที่ดีแต่อาจไม่ใช่สามีที่เอาใจภรรยา พ่อทำงานเก่งแต่ไม่ใช่คนที่จะดูแลใคร  เป็๲เธอเสียอีกที่ดูแลงานบ้านทุกอย่างแทน แรกๆ พ่อจ้างแม่บ้านมาทำงานเป็๲รายวัน แต่พอเธอโตขึ้นหน่อยก็รับผิดชอบเ๱ื่๵๹ในบ้านได้เอง ทั้งซักเสื้อผ้า รีดเสื้อ แต่ถ้าเป็๲ชุดสูทก็ส่งร้านซักรีด อาหารก็หัดทำง่ายๆ จนทำเองได้คล่อง ค่อยดูแลพ่อที่ทำงานจนลืมเวลากินข้าวเสมอ

           “พ่อคงลืมไปแล้วนะคะ ว่าลูกสาวพ่ออายุยี่สิบสองแล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้ว”

           คราวนี้พ่อถอนหายใจอีกระลอก “แป๊บเดียวเอง ลูกก็โตเป็๲สาวแล้ว”

           “พ่อก็เลิกเป็๞ห่วงพลอยกับมุกได้แล้วค่ะ พ่อน่าจะ...”

           “ไม่เอาล่ะ พ่ออยู่แบบนี้ดีแล้ว” พ่อตัดบททันทีเพราะรู้ว่าลูกสาวจะพูดเ๱ื่๵๹อะไร เขารู้ว่าลูกเป็๲ห่วงไม่อยากให้เขาใช้ชีวิตคนเดียวไปจนแก่ แต่เคยแต่งงานแล้วและทำชีวิตครอบครัวพังมาแล้ว เขาอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ได้มองดูลูกสาวเติบโตขึ้นทุกวัน เขาก็มีความสุขมากแล้ว

           “มุกยังอยู่ที่ไทยอีกนานค่ะพ่อ เอาไว้คราวหน้าเราไปกินข้าวนอกบ้านกันดีไหมคะ ๰่๭๫นี้ทางการก็ให้ร้านอาหารเปิดขายปกติแล้ว หรือจะไปหาอาหารทะเลอร่อยๆ แถวบางปูกันดีไหมคะ ไปครั้งล่าสุดนี่น่าจะห้าปีที่แล้ว”

           ห้าปี...คราวนี้พ่อนิ่งไปครู่หนึ่ง นี่เขาไม่ค่อยได้พาลูกเที่ยวเลยสินะ

           เพราะรู้ว่าพ่อคิดเ๹ื่๪๫อะไรอยู่ พลอยดาวขยับไปนั่งข้างๆ เอนศีรษะพิงไหล่

    “พ่ออย่าคิดมากสิ พลอยก็ไม่ได้อยากไปไหนอยู่แล้ว อ้อ! ที่พ่อให้ลองแปลบทความเป็๲ภาษาอังกฤษ พลอยทำเสร็จแล้ว พ่อลองตรวจดูไหม”

           “อืม”

           พลอยดาวเห็นพ่อกลับมาเป็๲ปกติก็ลอบถอนหายใจเบาๆ เธอลุกขึ้นเดินกลับไปหยิบโน้ตบุ๊ตเพื่อ กลับมาเปิดงานให้พ่อตรวจดู 

แวบหนึ่งในใจพลันปรากฏใบหน้ามึนตึงของผู้ชายที่เธอไม่อยากคิดถึง ได้เจอแค่ครั้งเดียวแต่เขาทำหน้าดุจนเธอไม่กล้าสบตา หวังว่าไปทำงานแทนพราวมุกครั้งนี้จะไม่ต้องเจอผู้ชายคนนั้นอีกนะ.