บทที่ 23 ดวงดีได้สุนัขมาหนึ่งตัว
อาจารย์พูดจนน้ำลายกระเด็นอยู่หน้าห้อง ส่วนเย่จื่อเฉินกลับนอนหลับส่งเสียงกรนอยู่หลังห้อง
มันช่วยไม่ได้จริงๆ เมื่อคืนเขาเตรียมจะนอนแล้ว แต่กลับโดนเ้าพวกนั้นลากไปเล่นเกมที่ร้านเกมแถวมหาวิทยาลัยทั้งคืนอย่างมึนงง
จะว่าไปตอนที่เล่นเกมก็ยังกระปรี้กระเปร่าดีอยู่ แต่พอมาเรียนความเหนื่อยล้าก็เข้าจู่โจมทันที
งีบหลับไปได้ตื่นหนึ่งก็ล่วงเลยมาเป็เวลาสายแล้ว
"เย่จื่อเฉิน"
ในขณะที่เย่จื่อเฉินกำลังหลับอยู่เพลินๆ เขาก็รู้สึกว่ามีคนสะกิดแขนเขาเล็กน้อย
ลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ เย่จื่อเฉินก็เห็นผู้หญิงที่หน้าตาค่อนข้างจะธรรมดาคนหนึ่งยืนส่งยิ้มร่าอยู่ตรงหน้าเขา
"มาหาฉันเหรอ?"
เย่จื่อเฉินถามตัวเองเหมือนว่าจะไม่รู้จักหญิงสาว แต่หญิงสาวกลับพยักหน้าหนักแน่น
"ใช่"
"มาหาฉันทำไม?"
"ฉัน..." ความเขินอายจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวทันที ก่อนจะพูด "ฉันขอนัดนายไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันได้ไหม"
ผู้หญิงเป็ฝ่ายชวนเดต!
เย่จื่อเฉินอึ้งมาก!
สถานการณ์แบบนี้เขาไม่เคยเจอมาก่อนเลย ชั่วขณะหนึ่งที่เย่จื่อเฉินไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปยังไง ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขัดเสียก่อน
"ไม่ได้ ตอนเที่ยงอาเสี่ยมีนัดแล้ว"
เซี่ยเขอเข่อที่มีท่าทางซุกซนโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ตรงเข้ามากอดแขนเย่จื่อเฉินเอาไว้ ดวงตาใสกลมโตหันไปยิ้มตาหยีให้ผู้หญิงคนนั้น
"งั้นตอนเย็น..."
"ตอนเย็นก็ไม่ได้ ตอนเย็นอาเสี่ยก็มีนัดแล้วเหมือนกัน"
หญิงสาวกัดปากถลึงตามองเซี่ยเขอเข่อก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป เย่จื่อเฉินมองแขนของเขาที่โดนเซี่ยเขอเข่อกอดเอาไว้ด้วยความกระอักกระอ่วน
ถึงเซี่ยเขอเข่อจะตัวเล็กหน้าเด็ก แต่ในจุดที่มันควรจะโตตามวัยมันก็โตได้เต็มที่มากเกินไป
หน้าร้อนใส่เสื้อผ้าค่อนข้างน้อยชิ้นอยู่แล้ว เย่จื่อเฉินััได้ถึงสัดส่วนโค้งเว้าที่หน้าอกของเซี่ยเขอเข่อได้อย่างชัดเจน
"อาเสี่ย เดี๋ยวนี้ฮอตนะเนี่ย" เซี่ยเขอเข่อนี่ก็เหมือนจะไม่รู้ตัวอะไรเลย เอาแต่กอดแขนเย่จื่อเฉินแล้วยิ้มตาหยีให้เขาอยู่อย่างนั้น
"เธอควรปล่อยได้แล้วนะ"
เย่จื่อเฉินเหล่ตามองเธอ ความเ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นในดวงตาของเซี่ยเขอเข่อ ก่อนจะปล่อยก็ยังออกแรงเบียดอกถูแขนเขาอีกเล็กน้อย
ยัยบ้านี่
เย่จื่อเฉินด่าอยู่ในใจ ที่ถูมาเมื่อครู่นี้เขามีความรู้สึกขึ้นมาแล้วนะ
"อาเสี่ย เป็ผู้ชายถ้าไม่มีความยับยั้งชั่งใจมันไม่ดีเท่าไรนะ"
เย่จื่อเฉินหน้าบึ้งทันทีเมื่อได้ยิน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมาแกล้งฉันก่อนมันจะเป็แบบนี้ไหม?
พอส่งค้อนวงโตไปให้เซี่ยเขอเข่อ เย่จื่อเฉินก็พูดด้วยหน้าตาไม่พอใจ
"เธอมาหาฉันมีธุระอะไร?"
"อิอิ อาเสี่ยขี้หงุดหงิดจังเลย แค่ล้อเล่นหรอกน่า" เซี่ยเขอเข่อหรี่ตาทั้งสองข้างลงจนเป็รูปพระจันทร์เสี้ยว สองมือไขว้หลังก้มหน้ายืนบิดตัวไปมา "ฉันอยากชวนอาเสี่ยไปกินข้าวเที่ยง ไม่ทราบว่าอาเสี่ยจะให้เกียรติ..."
"เอาความจริง..."
เย่จื่อเฉินกลอกตาจนจะถึงฟ้าแล้ว พอเซี่ยเขอเข่อเห็นว่าหลอกเขาไม่ได้ จึงเบ้ปากหมดความสนใจไปในทันทีแล้วพูด
"นอกมหาลัยมีตาลุงคนหนึ่งอยากเลี้ยงดูฉัน ฉันบอกตาลุงนั่นไปว่าฉันมีแฟนแล้วแต่เขาไม่เชื่อ นายช่วยฉันหน่อยสิ"
"เลี้ยงดูเธอ เลี้ยงเท่าไร?"
"อาเสี่ย นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักเลยนะ"
เซี่ยเขอเข่อทำหน้าเอือมระอา เย่จื่อเฉินโบกมือขอโทษแล้วพูด
"โทษทีโทษที ว่าแต่ตาลุงนั่นจ่ายเท่าไร ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าอย่างเธอเนี่ยมีค่าขนาดไหน"
"ถ้าเป็นาย นายจะให้เท่าไร?" เซี่ยเขอเข่อทำท่าทางน่ารักอีกครั้ง เย่จื่อเฉินที่เห็นก็ขนลุกพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว
"สองแสน?"
พรูดดด!
เย่จื่อเฉินแทบจะสำลักออกมา
"ยี่สิบ ไม่มากไปกว่านี้แล้ว"
"นายจะไปตายที่ไหนก็ไป"
เมื่อทนต่อการรบเร้าออดอ้อนของคุณหนูคนนี้ไม่ได้ เย่จื่อเฉินก็เลยเลือกตามเธอมาที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง
"ต้องรอตาลุงนั่นนานแค่ไหน?"
เย่จื่อเฉินดูวีแชทไปด้วยพลางถามไปด้วย
ดูเหมือนว่าวีแชทกลุ่มจะตกอยู่ในความว่างเปล่าอีกครั้ง เวลาที่ส่งข้อความมาล่าสุดก็คือตอนสิบเอ็ดโมงเช้า
เมื่อเลื่อนข้อความดูก็เห็นว่ามีเซียนสามคนส่งอั่งเปามา
เย่จื่อเฉินกดเปิดอั่งเปาตามความเคยชิน ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่ามาเปิดเอาตอนนี้มันไม่มีทางได้อะไรแน่นอน แต่เขาก็ยังสนุกกับมัน
อาจจะดวงดีก็ได้
แต่ถึงอย่างนั้น ครั้งนี้เย่จื่อเฉินก็ดวงดีจริงๆ
คุณได้รับอั่งเปาของสุนัขพุดเดิ้ล
เมื่อเย่จื่อเฉินเห็นว่าตอนนี้ยังสามารถแย่งมาได้ก็หัวใจเต้นรัว แต่เมื่อเห็นว่าเป็สุนัขพุดเดิ้ล...
มิน่าล่ะถึงไม่มีใครแย่ง ที่แท้หมาก็ส่งมานี่เอง
สุนัขพุดเดิ้ลแห่งกองกำลังนักรบเซียนที่โดนคัดออก x1
ให้ตาย โดนคัดออกด้วย!
ใบหน้าของเย่จื่อเฉินแทบจะเต็มไปด้วยคำว่ารังเกียจ
"น่าจะใกล้ถึงแล้วแหละ เมื่อกี้ตอนที่โทรไปเขาบอกว่ากำลังมา"
เห็นได้ชัดว่าเซี่ยเขอเข่อไม่ได้สนใจตาลุงคนนั้นเลย เธอนั่งเท้าคางทำตาปริบๆ และจ้องเย่จื่อเฉินอย่างไม่วางตา
เย่จื่อเฉินที่กำลังเตรียมจะไถดูหน้าฟีดข่าวก็รู้สึกถึงสายตาที่มาจากฝั่งตรงข้าม เขากลืนน้ำลายแล้วเก็บโทรศัพท์ตามสัญชาตญาณ ร่างกายขยับถอยหลังเล็กน้อย
"อะไร เธอมามองอะไรฉัน?"
"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไมซูซูถึงได้ชอบคนแบบนาย หน้าตาก็ไม่ได้หล่อมาก ท่าทางก็ไม่ได้ดูมีเงินเยอะ การเรียนก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คนขยัน ฉันมองยังไงก็ไม่เห็นออร่าของนายเลย"
เซี่ยเขอเข่อเอียงหัวมองเย่จื่อเฉินด้วยความอยากรู้
เย่จื่อเฉินรู้ว่าเซี่ยเขอเข่อพูดจาไม่น่าฟังอยู่แล้ว เขาก็เลยไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดประโยคนั้น
"เธอบอกว่าซูซูชอบฉันเหรอ เขาพูดกับเธอเหรอ?"
"อย่าคิดไปไกล ฉันแค่เดา" เซี่ยเขอเข่อกลอกตามองเย่จื่อเฉิน "ฉันแค่เห็นว่าซูซูไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนมาก่อน แล้วจู่ๆ นายก็โผล่มาฉันก็เลยอยากรู้"
"ชิ"
เย่จื่อเฉินส่งสายตารังเกียจให้เธอ
"จริงสิ ทำไมเธอไม่หาแฟนเป็ตัวเป็ตนไปเลยล่ะ ให้ฉันช่วยเธอเพื่ออะไร"
"ถ้าฉันจะหาแฟนฉันจะหาคนที่ตีป้อมเก่งกว่าฉัน"
"แบบนั้นก็ยิ่งง่ายเลยไม่ใช่หรือไง?"
เย่จื่อเฉินไหวไหล่ ผู้หญิงที่ตีป้อมส่วนมากก็อยู่ระดับโกลด์หรือไม่ก็ซิลเวอร์ เจอไดมอนด์มาสักคนก็นับว่าเก่งแล้ว
อัจฉริยะในมหาวิทยาลัยปิงเฉิงมีอยู่เยอะแยะ จะหาคนที่ตำแหน่งสูงกว่าไดมอนด์สักคนมันก็ง่ายนิดเดียว
"หาง่ายเหรอ? ฉันอยู่ระดับมาสเตอร์เลยนะ" เซี่ยเขอเข่อเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยหน้าตาภูมิใจ "ในมหาลัยปิงเฉิงนี้ยังไม่มีใครเข้าตาฉันเลยสักคน"
เย่จื่อเฉินอึ้งไปทันที
เขามองเซี่ยเขอเข่อเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด
มาสเตอร์
แถมยังเป็ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ด้วย
"นายอยู่ระดับไหน?" เมื่อเห็นใบหน้าตกตะลึงของเย่จื่อเฉิน เซี่ยเขอเข่อภาคภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก
"โกลด์" เย่จื่อเฉินตอบตามความจริง
"อ่อน เดี๋ยวรอวันไหนฉันอารมณ์ดีก่อนแล้วจะพานายไต่แรงค์ เด็กน้อย ระดับต้องสูงหน่อยถึงจะจีบสาวได้นะ" เซี่ยเขอเข่อตบบ่าเย่จื่อเฉินอย่างจริงใจเหมือนเป็พี่ใหญ่ ทำเอาเขาร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว
"งั้นเย็นนี้เธอก็พาฉันไต่แรงค์เลยสิ"
"ไม่ได้ ่นี้ไม่มีอารมณ์ เมื่อวานโดนคนฆ่าตายมา ฉัน้าคลายเครียดก่อน"
พอพูดมาถึงตรงนี้เซี่ยเขอเข่อก็ทำหน้าเศร้า เย่จื่อเฉินเห็นก็อดขำไม่ได้
ผู้หญิงก็อารมณ์แปรปรวนแบบนี้แหละ คู่ต่อสู้ที่มาสเตอร์ต้องเจอก็ต้องเป็คนที่อยู่ในระดับเท่าๆ กันอยู่แล้ว โดนฆ่าตายมันก็เป็เื่ปกติมากไม่ใช่หรือไง
เมื่อกำลังจะเตือนเธอว่าอย่าทำอะไรที่มันไม่คุ้มค่า เย่จื่อเฉินกลับเห็นเซี่ยเขอเข่อยกยิ้มมุมปาก
"อาเสี่ย เขามาแล้ว อีกเดี๋ยวนายห้ามหลุดล่ะ"
