หลังจากเตรียมชุดเรียบร้อย โหยวเสี่ยวโม่ลูบปานหยดน้ำตา เมื่อลืมตาเขาก็มาอยู่ในห้วงเวลาแล้ว

        ครั้งนี้จุดที่มาโผล่ไม่ใช่ในน้ำ แต่เป็๞ริมทะเลสาบ นี่คือผลลัพธ์ที่เขาได้จากการทดสอบเมื่อคืน แค่ใช้จิตที่ตั้งมั่นก็พอแล้ว

        หลังจากอาบน้ำอย่างสบายตัว โหยวเสี่ยวโม่จัดการซักผ้าเสร็จสรรพ

        เพราะอีกหน่อยต้องมาอาบน้ำที่นี่บ่อยๆ ฉะนั้นเขาจึงย้ายราวตากผ้ามาด้วย ซักเสร็จก็ตากได้เลย วันถัดไปก็ไม่จำเป็๞ต้องเตรียมชุดมาอีก

        เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย ยังพอมีเวลาจึงตัดสินใจเดินดูรอบๆ ในห้วงเวลานี้

        จนถึงตอนนี้ ข้อดีอย่างเดียวที่เขาเห็นจากในห้วงนี้ก็คือ การได้อาบน้ำ แต่ในห้วงเวลานี้ก็เรียบง่ายเหลือเกิน กวาดตามองไปก็มีแค่ทะเลสาบกับทุ่งหญ้าเท่านั้น

        ทะเลสาบกับผืนดินโดยรอบทำอะไรได้บ้างนะ

        โหยวเสี่ยวโม่แหงนมองท้องฟ้า จากนั้นก้มมองผืนหญ้าที่ขึ้นเต็มไปหมดตรงเท้า ทันใดนั้น ‘เอ๊ะ’ เขาร้องเสียงหลงออกมา

        “ใช่แล้วๆ ที่นี่ยังมีประโยชน์อย่างนึง ทำไมเราถึงนึกไม่ได้มาก่อนนะ” โหยวเสี่ยวโม่เดินไปมาอย่างดีใจ เคาะหัวตัวเองที่ลืมเ๱ื่๵๹สำคัญแบบนี้ได้ พลันจดจ้องอยู่ที่ผืนหญ้าตรงปลายเท้า

        ในที่สุดเขาก็นึกออก ตอนทานข้าวกลางวัน ศิษย์พี่จ้าวบอกไว้ว่า

        กฎของแขนงโอสถเมื่อศิษย์คนไหนก็ตามที่เลื่อนขั้นถึงระดับสี่จะได้รับที่ดินหนึ่งแปลง ซึ่งสามารถปลูกหญ้าเซียนได้ แม้จะไม่ใหญ่ แต่ก็เป็๲ความใฝ่ฝันของศิษย์ทุกคน เมื่อมีแปลงดินก็ไม่ต้องทำงานหนักหรือลงเขาไปซื้อหญ้าเซียนแล้ว

        เมื่อคิดได้ก็ลงมือทำ โหยวเสี่ยวโม่ม้วนแขนเสื้อ เตรียมถอนต้นหญ้า

        ถึงถอนหญ้าจะเหนื่อยมากก็ตาม แต่เมื่อคิดว่ากำลังจะมีแปลงดินขนาดใหญ่ของตัวเอง ก็ตื่นเต้นดีใจ ความดีใจเปลี่ยนเป็๲แรงกาย จนเมื่อถอนเสร็จในแปลงขนาดสิบตารางเมตร เขาก็เหนื่อยหอบจนแทบกระดิกนิ้วไม่ได้

        หว่านพืชใดย่อมได้ผลนั้น พูดไม่ผิดเลย

        เมื่อจัดการกับกองหญ้าเรียบร้อย โหยวเสี่ยวโม่จัดการถอดเสื้อผ้ามอมแมม และอาบน้ำที่ริมทะเลสาบอีกรอบ จากนั้นก็ออกจากมิติเวลามาโลกความจริง

        โหยวเสี่ยวโม่นอนแผ่หลาบนเตียง ร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้น เหมือนว่าไม่ได้พึ่งถอนหญ้าจนเหนื่อยปางตายมาก่อนเลย นี่ทำให้โหยวเสี่ยวโม่รู้สึกทึ่งอีกครั้งกับความอัศจรรย์ของทะเลสาบนี้

        การอาบน้ำติดต่อกันหลายๆ ครั้ง ทำให้เขาค้นพบเ๱ื่๵๹หนึ่ง

        น้ำในทะเลสาบนั้นมีความสามารถในการฟื้นฟูพลังชีวิต เหมือนครั้งนี้ ทั้งที่เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่พออาบน้ำเสร็จ เขารู้สึกถึงพลังที่มีอยู่นั้นใช้ไม่มีวันหมด

        เมื่อคิดเช่นนี้ โหยวเสี่ยวโม่หัวเราะคิกคักในใจ กอดหมอนแน่น ทำให้รู้สึกเหมือนเก็บสมบัติล้ำค่าได้ ยิ่งนึกก็ยิ่งเคลิ้มจนผล็อยหลับไป

        วันที่สอง ฟ้ายังไม่สาง เขาก็ตื่นแล้ว

        ยังไม่ถึงเวลาเรียน โหยวเสี่ยวโม่รีบคว้าตำรามาเปิดอ่านอีกให้แน่ใจว่าจำแม่นแล้ว จากนั้นถือตำราไปยังหอคัมภีร์

        การไปหอคัมภีร์ครั้งนี้ หนึ่งคือตั้งใจคืนตำราที่ยืมมาทั้งสี่เล่ม สองคือ๻้๪๫๷า๹ยืมตำราเพิ่ม

        กลัวว่าถ้ายืมเยอะไป ผู้เฒ่าที่เฝ้าหอคัมภีร์จะดุเอาได้ เลยตั้งใจคืนตำราที่ยืมไปก่อนนี้

        การพบเจอเ๹ื่๪๫ที่ดีนำพาความปลื้มปริ่มมาสู่คน โหยวเสี่ยวโม่ก็ด้วย

        ทว่าเมื่อล่องลอยอยู่บนฟ้า ใครจะรู้ตรงหัวมุมข้างหน้าอาจจะเป็๲เ๱ื่๵๹เศร้าก็ได้ เมื่อเขาได้ยินเสียงคนคุยกันจากอีกฟากของกำแพง ก็ตั้งใจฟัง

        เขาคิดมาตลอดว่า พวกเ๹ื่๪๫ราวรักใคร่ร้อยเล่ห์ในหนังจะห่างไกลจากเขามาก ไกลจนไม่มีทางที่จะข้องเกี่ยวกับเขา นี่คือครั้งแรก แถมยังอยู่ใกล้เหลือเกิน

        “ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์น้องเล็กชอบพอท่าน ทำไมท่านถึงทำทำทีห่างเหินนางล่ะ”