สุริยา ลาลับ ขอบฟ้า 

  ดวงจันทรา แทนที่มา ส่องแสง

  หลายชีวา พักผ่อน นอนเอาแรง 

  มิต้องระแวง  ดั่งหลายชีวี  ที่ดิ้นรน

  หลังแสงอาทิตย์ ได้ลับขอบฟ้า ยังมีอีกหลายชีวิต ที่ต้องดิ้นรน ออกทำมา หากิน ในยามค่ำคืน

  เอาละได้เวลา ออกหากินแล้ว วันนี้จะหาอะไรดีนะ ไปที่เดิมดีไหม แต่ก็อันตราย ไหนจะนก ไหนจะงู เผลอ ๆ โชคร้าย เจอเ๯้าแมวป่า หรือ จิ้งจอกชนิดอื่น ๆ อีก 

  จะไม่ออกไปก็ไม่ได้ ท้องร้องเสียขนาดนี้ ชีวิตนี้น่าเศร้านัก ครอบครัวที่เคยมี ก็รังเกียจ พึ่งเข้าสู่๰่๭๫เด็กโตได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนขับไล่ เพียงเพราะมีนิ้วเท้า เกินมา 1 นิ้ว 

  ใจจริงไม่อยากแยกตัวออกมา อุตส่าห์ยอมเสี่ยงชีวิต เพื่อหาอาหารมาให้ เพียงหวังแค่ว่า อยากได้อยู่ชิดใกล้กับครอบครัว แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ กลับโดนรุมทำร้ายโดยครอบครัว ต้องหนีหัวซุกหัวซุน เจ็บทั่วทั้งตัว แต่ มันไม่เท่าจิตใจที่บอบช้ำดวงนี้ มันแทบแหลกสลาย 

  แต่ยังไม่อยากตาย !!!

  คืนนี้ คือคืนแรกที่โดนอัปเปหิออกมา หลังจากข่มความโศกเศร้า โศกาอาดูร ในใจได้แล้ว คงต้องเติมเต็มกระเพาะเอาไว้ก่อน ส่วนดวงใจคงต้องใช้เวลาในการเติมเต็ม

  เมื่อตัดสินใจได้ แถวชายป่าน่าจะอันตรายน้อย ไปแถวนั้นดีกว่า ค่อยๆย่องไป หยุดไป เร่งความเร็วบ้าง แอบซ่อนบ้าง ในใจคิดว่า ค่อย ๆ ไปดีกว่ารีบแล้วประมาท อาจถึงฆาตเลยทีเดียว

  เสียงนกฮูก นกแสก เค้าแมว ระงมลั่นทั่วป่า พาให้ใจที่ยังแหลกสลายอยู่ เพิ่มความหวาดหวั่นลงไปอีก 

  หันมองซ้ายขวา น้ำตาก็พลันเอ่อล้น แม้ทั้งครอบครัวจะไม่ชอบ แต่ตอนมาหาอาหารกัน ก็ยังอุ่นใจ ถึงจะได้กินน้อยลง ก็ยังรู้สึกปลอดภัย

  คิดถึงครอบครัว 

  ทำไมถึงทำแบบนี้ เพียงแค่แตกต่าง แต่ก็เป็๞สายเ๧ื๪๨ ทำไมมันเปราะบางเหลือคณานับ 

  แม้เศร้าแค่ไหน แต่เท้าก็ต้องออกเดินต่อไป อย่างน้อยถึงแม้จะโดนทิ้ง ก็ยังไม่อยากทิ้งชีวิตด้วยเ๹ื่๪๫นี้

  หืม ตรงนั่นดูวุ่นวาย เสียงคุ้ยเขี่ย เสียงตีปีก ลองไปดูหน่อย แม้จะอันตราย แต่แอบไปเงียบ ๆ เผื่อจะมีอาหารที่สามารถ เก็บเกี่ยวได้ ถ้ามี ค่อยออกไปรุ่งสาง เมื่ออันตรายลดน้อยลง

  เดินตามร่องทางเดินที่มีอยู่แล้ว มาเรื่อย ๆ จนเจอที่ค่อนข้างโล่ง มีต้นไม้ใหญ่ มีไก่ฟ้า ตามพื้นดิน กระรอกบนต้นไม้ กำลังเพลิดเพลินกับอาหาร มีนกเค้าแมว แอบบนต้นไม้ คอยจ้องมองกระรอกตัวนั้นไม่วางตา 

  เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้ว่าใกล้จะเช้าแล้วล่ะ 

  " แคว๊กกกก " 

  นกเค้าแมวตัวนั้น ตัดสินใจโฉบเอากระรอกตัวหนึ่งไป เวลากระชั้นชิดแล้ว เลยเริ่มลงมือซินะ 

  การโจมตีนั้น ส่งผลให้ทุกสรรพสัตว์ แตกฮือ ไปทุกทิศทาง นี่แหละคือเวลาทอง ต้องวิ่งออกไปตอนนี้เลย 

  เมื่อวิ่งออกมาก็หยิบฉวยถั่วบนพื้นแกะกินทันที จะเก็บเอาไปเยอะๆด้วย ต้องหาที่อยู่ด้วยหลังจากนี้ แอบนั่งกินได้ไม่นาน เหล่าสัตว์ก็กลับมาอีกแล้ว ยกเว้นนักล่า 

  " แกว๊กกกกกก " 

  เสียงตีปีก พยายามบินขึ้นของไก่ฟ้าตัวหนึ่งดังขึ้น สภาพเหมือนขาติดอะไรซักอย่าง ห้อยต่องแต่งเหนือพื้น ด้วยเสียงนั้น ทำให้เหล่าสัตว์วงแตกอีกครั้ง กระต่ายตัวหนึ่งที่กำลังวิ่งหนี ก็พลาดท่าตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับไก่ฟ้าตัวนั้น ห้อยต่องแต่ง ดิ้นด๊อกแด๊ก พยายามหาวิธีเอาตัวรอด 

  ไปดีกว่า วิ่งกลับทางใหม่ดีกว่า 

 ผัวะ !! 

  วิ่งชนบางสิ่ง บางอย่าง พลัน ก็มีอะไรเข้ามามัดและดึงขึ้นฟ้า ทำให้มันอยู่ในสภาพเดียวกันกับ ไก่ฟ้า และกระต่าย 

  แต่ !!!

  โชคร้ายกว่านั้น มันโดนรัดตรงแขน เกือบถึงคอ จะใช้ฟันกัดก็ไม่ได้ ยิ่งพยายามดิ้นรน มันยิ่งมัดแน่น 

  ดิ้นรนมานานแล้ว ไม่มีแรงแล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋า ทำไมถึงไล่มันออกมาแบบนี้ สติก็เริ่มเลือนราง น้ำตารื้น และเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสติหายไปก็ลอยเข้ามา

  " น่าร้ากกกกกก " และสติก็หายไป 

  ได้สติอีกที ก็มีมือใหญ่๶ั๷๺์ ยื่นน้ำมาให้ อ่า กระหายจริง ๆ ขอดื่มหน่อยแล้วกัน

  เรี่ยวแรงค่อยๆกลับคืนมา รู้สึกเหมือนมีอะไรจิ้มๆตัวอยู่ จักกะจี้แปลก ๆ เลยยืดตัวขึ้นดู ก็เห็นมนุษย์นั่งจิ้มพุงมันอยู่ตรงนั้น 

  มนุษย์ใจดี ผู้มีพระคุณ !!

  ไม่ได้๱ั๣๵ั๱ถึงความโหดร้ายจากมนุษย์ตรงหน้านี้เลย ตามไปด้วยดีกว่า ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นมือที่คู่เมื่อกี้ที่กอดกุมตัวมันอย่างแ๵่๭เบา และห่วงใย

  " เอ้า ไล่ให้ไป ดันกลับมาอี๊ก จับกินซะดีมั้ง " 

  ไม่รู้พูดอะไร 

  " อยากอยู่ก็อยู่ ไม่มีครอบครัวให้กลับไปหารึไงเนี่ย " 

  ถ้าตอนนั้นฟังรู้เ๱ื่๵๹ และสามารถสื่อสารกันได้ คงตอบกลับไปว่า 

  " ครับ ผมไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาครับ "

  แต่ ณ ตอนนี้ ตัวเขาได้ครอบครัวใหม่ที่อบอุ่นแล้ว