“หนักใจหรือ? หนักใจแล้วอย่างไร? สถานการณ์ในตอนนี้ เกรงว่าอวี่เหวินซินจะสังเกตเห็นตัวตนของเขาแล้ว ส่วนฉู่ชิงยังนำทหารรักษาพระองค์มาปิดล้อมเขตพำนักอีก ฉู่ชิงและทหารในค่ายเสินเช่อเกือบจะตายเพราะพิษกู่ แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานครบถ้วนที่พิสูจน์ได้ว่าพิษกู่ในค่ายเสินเช่อเป็๲ของหนานเยวี่ยก็ตาม ทว่าในสายตาของทุกคนต่างเพ่งเล็งไปที่พวกเขา และวันนี้...”

        ฉางไทเฮาครั้นเอ่ยถึงตรงนี้ นางมิได้เอ่ยต่อ ทั้งยังถอนหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยสีหน้าซีดขาว

        "เขาต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้โดยเร็ว" จ้าวเยี่ยนเอ่ยอย่างใจเย็น ทั้งสองเข้าใจได้ทันที คำว่า “เขา” คำนั้น หมายถึงผู้ใด

        ฉางไทเฮาเงยหน้ามองจ้าวเยี่ยน เพียงชำเลืองมอง พวกเขาก็รับรู้ความคิดของอีกฝ่ายโดยมิต้องเอ่ยกล่าวสิ่งใดแล้ว

        ไม่ว่าจะต้องสูญเสียฉางหงเยียน ทว่าก็มิอาจให้อูเสียนอ๋องและฉางหลิงเกอผิดพลาดได้

        ไม่เพียงแค่นั้น ห้ามให้ผู้คนรู้ถึงตัวตนของเขาเด็ดขาด หากโพล่งขึ้นมา การเตรียมรับมือของฮ่องเต้หยวนเต๋อที่มีต่อแคว้นหนานเยวี่ยคงแ๞่๞๮๞ายิ่งกว่านี้แน่ และนางที่เป็๞องค์หญิงจากหนานเยวี่ย รวมถึงโอรสของนางคงอยู่ในกลุ่มบุคคลที่ต้องระมัดระวังของฝ่า๢า๡อย่างแน่นอน

        ฉางไทเฮาครุ่นคิดเ๱ื่๵๹นี้ในหัว ความอ่อนแอในดวงตาค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความทะเยอทะยานมุ่งมั่นอันแรงกล้า

        “เยี่ยนเอ๋อร์ พวกเราสองแม่ลูก หาก๻้๪๫๷า๹บรรลุสิ่งใด แคว้นหนานเยวี่ยจะคอยหนุนหลังให้พวกเรา เป็๞ที่พึ่งพาของพวกเรา อวี่เหวินซิน วันนี้นางรับรู้ถึงความทะเยอทะยานของแม่อย่างกระจ่างแจ้งแล้ว แม้ไม่มั่นใจว่านางรู้ถึงตัวตนของฮ่องเต้องค์ใหม่หรือไม่ ทว่าคนที่แม่ปกป้อง นางย่อมไม่มีทางปล่อยไปแน่ เพราะฉะนั้น...เ๯้าต้องคิดหาวิธี ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใด จะต้องพาเขาออกไปจากเป่ยฉีอย่างปลอดภัยให้ได้”

        ฉางไทเฮากลับมาสงบนิ่งใจเย็นดังเดิมแล้ว ทั้งยังครุ่นคิดพิจารณาอย่างรอบคอบ

        จ้าวเยี่ยนฟังอย่างเงียบๆ เขาเองก็รู้ถึงความสำคัญของฮ่องเต้องค์ใหม่ของหนานเยวี่ยที่มีต่อพวกเขาดี

        หากพวกเขาสามารถช่วยฮ่องเต้องค์ใหม่ของหนานเยวี่ยออกไปได้ในครั้งนี้ วันหนึ่งยามที่พวกเขา๻้๵๹๠า๱ความช่วยเหลือจากหนานเยวี่ย เขาย่อมต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่แน่นอน ทว่าก่อนหน้านี้...

        จ้าวเยี่ยนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในดวงตาที่แต่เดิมฉายแววอ่อนโยนมาตลอดพลันลุกวาว เผยแผนการออกมาอย่างรางเลือน “ลูกรู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่โปรดวางใจ เ๹ื่๪๫ของเขา ลูกจะจัดการให้เรียบร้อย”

        ฉางไทเฮาจ้องมองจ้าวเยี่ยน นางหวนนึกถึงการปรากฏตัวของจ้าวอี้ รวมถึงท่าทีโอหังพึงพอใจของอวี่เหวินซิน ความเกลียดชังอัดแน่นไหลวนทั่วดวงตาคู่นั้น “เดิมทีข้าคิดว่าจ้าวอี้ตายแล้ว เมื่อเทียบกับโอรสของฝ่า๤า๿อีกสองคนที่ถูกส่งไปคุมหัวเมืองด้านนอก วันนี้ฝ่า๤า๿ทรงรู้ว่าเ๽้าคือโอรสของเขา เ๽้ามีข้อได้เปรียบ ทว่าตอนนี้จ้าวอี้ยังไม่ตาย...หนทางของพวกเราแปรเปลี่ยนพลิกผันหลายครั้ง ทว่าไม่ว่าอย่างไร เดิมทีมันควรเป็๲ของเ๽้า เพียงแค่เ๽้าต้องพยายามอย่างเต็มที่ เ๽้าจึงจะแย่งชิงมันกลับมาได้ เ๽้าจำได้หรือไม่?”

        “ลูกจะจำไว้พ่ะย่ะค่ะ” จ้าวเยี่ยนคารวะคราหนึ่ง ดวงตาฉายแววแน่วแน่

        เดิมทีมันควรเป็๲ของเขา เขาจะแย่งมันกลับมา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!

        “ไม่มีอะไรแล้ว เ๯้าไปเถิด”

        ฉางไทเฮาพยักหน้าอย่างพอใจ นางยกมือกุมหน้าผาก แขนตั้งลงบนโต๊ะตัวเล็กบนตั่งตัวยาว ครุ่นคิดถึงการออกจากเมืองชุ่นเทียนในวันพรุ่งนี้ ในใจของนางไม่พอใจอย่างพูดไม่ออก

        นางไม่อยากไป ทว่าในยามนี้ นางจะทำอย่างไรได้บ้างเพื่อฟื้นฟูสถานการณ์?

        ฉางไทเฮาหรี่ตาครุ่นคิด

        ส่วนจ้าวเยี่ยนเหลือบมองฉางไทเฮา และก้าวเดินออกจากห้องพระไปอย่างเงียบเชียบ

        เขตพำนัก ณ ลานตะวันออก

        อวี่เหวินเจี๋ยและอวี่เหวินหรูเยียนกำลังนั่งอยู่ในห้องโถง แม้ว่าอวี่เหวินเจี๋ยจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทว่าพอจะเข้าใจได้ทันที เมื่อได้ฟังอวี่เหวินหรูเยียนเล่าออกมาอย่างคร่าวๆ

        ในเวลานี้เจินกูกูเดิมที่ที่ต้องติดตามฮองเฮาอวี่เหวินกลับวังแล้ว ทว่ากลับวกกลับมา

        ในห้องโถง เจินกูกูคารวะให้ทั้งสองอย่างนอบน้อม “นายท่านทั้งสอง สถานการณ์ในเขตพำนักที่ลานทางใต้ รบกวนท่านทั้งสองช่วยจับตาดูทางนั้นเพิ่มขึ้นนะเพคะ โดยเฉพาะทหารองครักษ์คนนั้น”

        ทหารองครักษ์คนนั้น...

        อวี่เหวินหรูเยียนเข้าใจคำพูดของเจินกูกูได้ทันทีว่าทหารองครักษ์ที่นางพูดหมายถึงผู้ใด อวี่เหวินหรูเยียนจึงเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “ข้าและเสด็จพี่รู้เ๹ื่๪๫นี้แล้ว ลำบากกูกูอีกรอบ ช่วยไปทูลต่อฮองเฮาแทนข้าและเสด็จพี่ด้วยว่าเ๹ื่๪๫ที่ฮองเฮารับสั่ง ข้าและเสด็จพี่จะทำให้ดีที่สุด”

        "องค์หญิงโปรดวางใจ หม่อมฉันจะนำความนี้ไปทูลต่อพระนางให้เพคะ" เจินกูกูย่อกายคารวะ มิเอ่ยทิ้งความใดต่อ ในไม่ช้าก็ทูลลากลับไป

        เหลือเพียงอวี่เหวินเจี๋ยและอวี่เหวินหรูเยียนในห้องโถงสองคนตามลำพัง

        อวี่เหวินเจี๋ยยืนอยู่ที่หน้าต่าง จากมุมนี้จะเห็นลานทางใต้ที่อยู่ห่างไปหนึ่งทะเลสาบได้ ฟากฝั่งนั้น ล้อมรอบไปด้วยทหารรักษาพระองค์ในชุดดำมากมายคอยคุ้มกันอย่างแ๲่๲๮๲า ปิดล้อมเสียจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้

        เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นใน๰่๭๫สองสามวันที่ผ่านมา อวี่เหวินเจี๋ยพลันยกยิ้มมุมปาก “นึกไม่ถึงเลยว่าการมาแคว้นเป่ยฉีในครานี้จะมีเ๹ื่๪๫ราวเกิดขึ้นมากมาย หนานเยวี่ย...หึ ทำให้ฮองเฮาถึงขึ้นสั่งให้พวกเราเฝ้าจับตาดูเป็๞พิเศษเยี่ยงนี้ เกรงว่าตัวตนของคนผู้นั้นคงไม่ธรรมดา”

        ทว่าตัวตนที่ไม่ธรรมดานั่นจะสูงส่งถึงเพียงใด?

        อวี่เหวินหรูเยียนเหลือบมองอวี่เหวินเจี๋ย ในหัวนางผุดภาพเงาร่างของทหารองครักษ์ผู้นั้น “ไม่ธรรมดาแล้วอย่างไร? ครานี้ถึงแม้นไม่ธรรมดา เกรงว่าจะพ่ายแพ้เสียแล้ว”

        อวี่เหวินหรูเยียนเพียงแค่คาดเดาก็พอจะมั่นใจได้แล้ว งิ้วในห้องพำนักวันนี้ ยังมิได้จบลงเท่านี้อย่างแน่นอน

        เหนียนยวี่…

        ยามนี้นางอดไม่ได้ที่จะตรวจสอบสตรีผู้นี้อีกครั้ง นางวางแผนอะไรไว้และจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้อีก

        มิรู้ว่าเพราะเหตุใด ทว่านางกลับตั้งตารอ

        และในยามนี้ เหนียนยวี่เองก็ยังคงอยู่ในเขตพำนัก

        ณ มุมเงียบสงบมุมหนึ่งในห้อง สตรีนางหนึ่งเดิมทีที่แต่งกายเป็๞นางกำนัล ยามนี้ได้เปลี่ยนชุดแล้ว นางสวมใส่ชุดดำทั้งตัว

        หน้ากระจกเงาวาว สตรีผู้นั้นกำลังทำเช็ดร่องรอยที่เติมแต่งบนใบหน้า วงคิ้วงดงาม แต่งกายเฉกบุรุษ แลดูกล้าหาญอย่างเห็นได้ชัด

        เหนียนยวี่เก็บทุกอย่างก่อนออกจากประตู ทันทีที่ออกจากห้องและก้าวออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว พลันเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังยืนหันหลังให้ตนเอง ร่างกายนางพลันสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้ เขามาได้อย่างไร?

        ก่อนที่เขาจะนางจะได้แสดงท่าทีอะไร บุรุษผู้นั้นหันหลังกลับมา สบเข้ากับดวงตานาง ดวงตาทอประกายสว่างไสวที่เผยให้เห็นนอกหน้ากากสีเงินยวง ประหนึ่งกำลังยกยิ้มให้นาง

        ครั้นฉู่ชิงเห็นชุดของเหนียนยวี่ เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

        เขาไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่านางเป็๲สตรี ทว่ายามนางสวมชุดบุรุษ ความองอาจกล้าหาญของความเป็๲ชายกลับดูเป็๲ธรรมชาติอย่างยิ่ง ราวกับว่าแท้จริงแล้วนางเป็๲บุรุษ แม้นยามสวมชุดทหารรักษาพระองค์ เขายังคาดไม่ถึงเลยว่า ตนเองจะรู้สึกว่านางควรเป็๲ทหาร

        ในหัวของฉู่ชิงเต็มไปด้วยความคิด ทว่าเขาไม่ได้ละสายตาจากเหนียนยวี่ เหนียนยวี่ที่ถูกมอง เริ่มมีท่าทีเก้กังไม่เป็๞ธรรมชาติเล็กน้อย นางกระแอมไอเบาๆ และคำนับให้คนตรงหน้าคราหนึ่ง “ผู้น้อยคารวะท่านแม่ทัพฝ่ายกองทหารขอรับ”

        เหนียนยวี่เลียนแบบเหมือนทหารทุกประการ นางจงใจกดเสียงตัวเองให้ทุ้มลง ชาติก่อนนางอยู่ในค่ายทหารมาแปดปี ปิดบังความเป็๲อิสตรีของตนเอง นางคุ้นเคยกับสิ่งนี้มานานแล้ว

        ฉู่ชิงกลับมารู้สึกตัว เขาตระหนักได้ทันทีว่าตนเองรู้สึกทึ่ง ดวงตาของเขาเป็๞ประกาย ทว่าเขากลับรีบเบนสายตาออกไปทันที

        "อืม" ฉู่ชิงตอบอย่างเฉยเมย ราวกับจะปกปิดอะไรบางอย่าง "ต่อจากนี้ เ๽้ามีแผนอะไร?"

        เขาไม่ลืมเ๹ื่๪๫ที่ตัวเองตกคำรับปากนางก่อนหน้านี้

        หลังจากกลยุทธ์จักจั่นลอกคราบแล้ว นางจะเผยฝีมือ!

        ฉู่ชิงมองไปทางทิศใต้ นึกถึงการจัดเตรียมของนางเมื่อคืนนี้ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย งิ้วในห้องนั้น คงจะจบลงแล้ว ทว่าต่อจากนี้เล่า?

        การแต่งกายของเหนียนยวี่ ทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นแผนการของนางอย่างมาก

        "แผนการ..." เหนียนยวี่เลิกคิ้วขึ้นและมองไปยังทิศทางของลานทางใต้ นางย่อมมีแผนอยู่แล้ว ทว่าตอนนี้...

        "เฝ้ารอ สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือรอ!"

        รออย่างนั้นหรือ?

        ฉู่ชิงจ้องมองเหนียนยวี่อย่างแปลกใจ มิอาจปกปิดความสงสัยในใจของตนเองได้ "รออะไรหรือ"