เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในวันสิ้นโลกแล้วยังโดนหมาบ้าจับกินอีก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
สิ่งที่สะท้อนในกระจกทำให้มารอนโซ่ถึงกับอึ้ง
ความงดงามตรงหน้าทำเอาไม่สามารถละสายตาไปได้ ไม่แปลกใจที่สเตตัสจะเพิ่มขึ้นเพียงแค่เขาเดินผ่าน
เส้นผมสีทองหยักศกราวกับเส้นไหมเงางาม ดวงตาที่ไม่กลมโตแต่ก็ไม่เรียวเล็กมีอัญมณีสีแดงโกเมนอยู่ภายในนั้น มันส่องประกายงดงามเพื่อต้องมนต์ให้ผู้ที่จ้องมองหลงใหล
พูดง่าย ๆ ก็คือ เป็ใบหน้าอันตราย สามารถใช้หน้าตาที่ราวกับรูปสลักนี้ล่อลวงใครได้ง่าย ๆ เลย...ออ ยกเว้นพวกพระเอกกับเหล่าลูกไล่นางเอกไว้หน่อยแล้วกัน
ชาร์ลอตต์เป็น้องสาวคนละแม่กับมารอนโซ่ แน่นอนว่านางก็งามเช่นกัน ทว่าออกไปทางสวยหวานเรียบร้อยมากกว่า
เพราะมารอนโซ่ให้บรรยากาศสวยอันตรายเสมือนมารร้ายมาจุติร่าง
“ระบบ ปกติตัวร้ายไม่มีอะไรทำเลยรึไง”
อย่างที่บอก พวกเขาถูกส่งมาที่ชายแดนเพื่อกระตุ้นให้พลังนักบุญของคนใดคนหนึ่งตื่นขึ้นจึงไม่มีอะไรทำเป็หลักเป็แหล่ง
ชาร์ลอตต์ก็ลอยไปลอยมา มีไปช่วยงานฝ่ายนู้นฝ่ายนี้จนสนิทไปทั่วบ้าง แน่นอนว่านางเป็คนที่เข้าใกล้ตำแหน่งนักบุญมากที่สุดไปไหนใครก็ต้อนรับ แต่มารอนโซ่กลับถูกไล่เพราะกลัวไปทำลายมากกว่าไปช่วยซะงั้น
[โฮสต์เป็ตัวร้าย ถ้าไปช่วยมีหวังโดนเขม่นเปล่า ๆ ครับ]
“งั้นข้าควรทำอะไรดีล่ะ”
[ตามจริงก็มีอีกหน้าที่หนึ่งคือการไปสวดมนต์ขอพรให้ทุกคนครับ มันเป็หน้าที่ของนักบุญหรือนักบวชในโบสถ์ แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ตัวจริงของนักบุญ ทั้งโฮสต์ทั้งชาร์ลอตต์จึงไปได้ทั้งคู่ ทว่ามารอนโซ่คนก่อนไม่ได้ค่อยไป ชาร์ลอตต์จึงเป็ขาประจำของที่นั่น]
มารอนโซ่ลุกขึ้นจากเตียง “งั้นก็ไปกันเลย! ข้าก็อยากเห็นโบสถ์ของจริงเหมือนกัน”
จักรพรรดิลงทุนสร้างโบสถ์ติดกับค่ายของหน่วยล่าเพื่อรองรับนักบุญโดยเฉพาะ เขามีความหวังอย่างแรงกล้าว่ารุ่นนี้ต้องมีนักบุญเกิดแน่
แหม่ ช่างเดาแม่นเสียจริง
เดินตามคำบอกของระบบอยู่ไม่นานเขาก็มาถึงโบสถ์ แต่คนที่อยู่ด้านในกลับไม่ใช่นักบวชแต่เป็น้องสาวของเขา
‘ชาร์ลอตต์’
หญิงสาวเ้าของผมสีทองเช่นเดียวกับพี่ชายกำลังก้มหน้าขอพรอยู่ในโบสถ์ นางเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง
“อ้าวท่านพี่ มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ”
“มาโบสถ์ก็ต้องมาขอพรสิ”
“ขะ...ข้าก็นึกว่าท่านพี่จะมา...”
มารอนโซ่เลิกคิ้ว “ทำไม คิดว่าโบสถ์นี้เ้ามาได้คนเดียวรึไง”
ชาร์ลอตต์น้ำตาคลอ “น้องก็แค่สงสัย ฮึก ท่านพี่ไม่เห็นต้องว่าน้องเลยค่ะ”
เขาชะงักไปทันทีไม่คิดว่าจะมีคนปล่อยน้ำตาใส่ “ข้ายังไม่ทันว่าอะไรเลย”
[โฮสต์อย่าไปใจอ่อน เราเป็ตัวร้ายอย่าไหลตามเกมศัตรู รู้หน้าไม่รู้ใจนางเอกหรือไฉนจะเป็คนดี]
เพ้ออะไรของแกอีกแล้วเนี่ย!!
“เ้าทำอะไรชาร์ลอตต์!!!”
เสียงมาก่อนตัว ยังไม่ทันหันไปมองมารอนโซ่ก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงแล้ว
ลีออนจ้องเขาด้วยดวงตาวาวโรจน์ “ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึไง!”
สติของมารอนโซ่เริ่มกลับมา เขาจึงตอบโต้ไปอย่างไม่กลัวตาย
“ปกป้องกันดีนี่ครับ ถ้าหวงขนาดนั้นทำไมไม่เดินตามทุกฝีก้าวไปเลยล่ะ ดีไหม จะได้เห็นไงว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“เหอะ! ดี งั้นข้าจะตามเ้าทุกฝีก้าว ดูซิจะกล้าทำเื่ชั่วร้ายอะไรได้อีก!”
มารอนโซ่หน้าเหวอ “ข้าหมายถึงไปตามชาร์ลอตต์ไม่ใช่ข้า!!”
“ชาร์ลอตต์มีจิตใจงดงามจะไปมีอะไรน่าสงสัย จับตาดูเ้าเห็นจะมีประโยชน์กว่า ถ้าทำเื่ชั่วร้ายอีกแม้แต่ครั้งเดียว ข้าจะไม่เปลืองถ่านเผาเ้าแน่นอน!”
“ท่านมารอนโซ่ไม่ได้ทำอะไรครับ ทั้งหมดเป็แค่เื่เข้าใจผิด”
เสียงของผู้มาใหม่ขัดบทสนทนาไว้ เป็โจชัวที่ก้าวออกมาจากเงามืดในโบสถ์
“ข้าอยู่มาั้แ่แรกสามารถยืนยันได้ครับ”
ชาร์ลอตต์ชะงักเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำว่าอยู่มาั้แ่แรกแต่ไม่มีใครเห็นนอกจากมารอนโซ่
ลีออนขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง”
“พอดีข้าเดินตามท่านมารอนโซ่มาน่ะครับ” โจชัวหันไปมองผู้เป็นาย “ก็ท่านบอกให้ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีไม่ใช่เหรอครับ” กล่าวจบก็ยิ้มอ่อนโยนแล้วเอียงคอสงสัย
น่ารักตายแหละ!!
“ข้าให้เ้ามาดูแลข้าแต่ไม่ได้ให้ตามแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงสักหน่อย ถ้าหัวใจวายตายข้าจะมาหลอกหลอนเ้าคนแรกเลย!” มารอนโซ่กอดอกพลางเบือนหน้าหนีกลบเกลื่อน
ปฏิเสธไม่ได้ว่าการปรากฎตัวครั้งนี้ช่วยเขาไว้ได้จริง ๆ
แต่ใครจะไปยอมรับหมาโกลเด้นใสซื่อที่ทรยศเ้านายตาใสล่ะ!!
ลีออนคลายมือที่จับแขนของมารอนโซ่ไว้ “งั้นก็แล้วไป อย่าให้ข้าเห็นว่าเ้าทำอะไรชาร์ลอตต์ก็แล้วกัน!”
ในตอนที่ลีออนกำลังหันไปหาชาร์ลอตต์ มารอนโซ่ก็พูดเสียงเบา
“หึ หวงจริง ๆ หวงมากก็กลืนลงท้องไปเลยสิ”
แต่เหมือนลีออนจะหูผี อีกฝ่ายหันมาทำตาเขียวใส่มารอนโซ่เขม็ง
โจชัวหันไปมองชาร์ลอตต์ด้วยสายตาหลากหลาย ทำไมท่านชาร์ลอตต์ที่แสนดีถึงทำเหมือนจะป้ายความผิดในท่านมารอนโซ่กันนะ
ดูเหมือน่นี้เขาจะต้องตามติดมารอนโซ่บ่อย ๆ ซะแล้ว...
ลีออนยังไม่ค่อยแตะเนื้อต้องตัวคนอื่นเหมือนเช่นเคย เขาทำเพียงยืนห่าง ๆ แล้วถามด้วยความเป็ห่วง
“เ้าร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ชาร์ลอตต์ส่ายหน้าพร้อมเช็ดน้ำตา “ไม่เป็ไรค่ะ ข้าแค่อารมณ์อ่อนไหวเพราะโศกเศร้าที่เพื่อนร่วมโลกต้องตายลงจากเนติวอล์ ท่านพี่ไม่ได้ทำอะไรข้าเลย”
โจชัวที่แอบฟังอยู่เงียบ ๆ เริ่มขมวดคิ้ว
งั้นทำไมไม่แก้ต่างให้ั้แ่เมื่อกี้ รอให้ลีออนต่อว่าพี่ชายตัวเองฉอด ๆ ก่อนทำไม
ชักเริ่มแปลกซะแล้ว
มารอนโซ่เห็นคนสองคนโอ๋กันไปมาก็ยักไหล่
“ข้าไปดีกว่า เหม็นความรัก”
คิดว่าจะได้อยู่คนเดียวแล้ว แต่มารอนโซ่ก็คิดผิด โจชัวตามหลังเขามาติด ๆ ราวกับหมาโกลเด้นวิ่งตามเ้านาย มันจะเป็อะไรที่ดีมากถ้าหมาตัวนี้มันไม่เหลี่ยม!!
“ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ ไปดูแลชาร์ลอตต์เถอะ เดี๋ยวจะหาว่าข้าเป็พี่ชายใจร้ายปล่อยให้น้องสาวที่กำลังเศร้าอยู่คนเดียว”
โจชัวเอียงคอยิ้ม “ไม่เป็ไรหรอกครับ ท่านผู้บัญชาการไม่ปล่อยให้ท่านชาร์ลอตต์อยู่คนเดียวหรอก”
มารอนโซ่แค่นหัวเราะ “เหอะ เ้าก็พูดไป ไม่อยากเห็นภาพบาดตาใช่ไหมล่ะ ชอบชาร์ลอตต์ไม่ใช่เหรอ”
“อย่าถือสาท่านผู้บัญชาการเลยครับ ที่ต้องดูแลท่านชาร์ลอตต์ขนาดนั้นเพราะมีเหตุผลนะ”
เฮ้ย จู่ ๆ เปลี่ยนเื่กะทันหันเลยเหรอ แถมเข้าประเด็นไหนมาเนี่ย เขาไม่ได้น้อยใจที่น้องสาวถูกดูแลมากกว่าสักหน่อย
“ท่านผู้บัญชา...ไม่สิ ท่านลีออนสูญเสียครอบครัวไปเพราะเนติวอล์ นักบุญเป็คนเดียวที่หยุดความวินาศสันตโรนี้ได้ เขาจึงไม่อยากสูญเสียความหวังของตัวเองไปครับ”
มารอนโซ่ขมวดคิ้ว ถ้าเขารู้ว่านักบุญตัวจริงไม่ใช่ชาร์ลอตต์จะว่าไงนะ
ในบทแรกเริ่มของนิยาย มารอนโซ่พยายามโกหกทุกคนว่าเขาฝันถึงพระเ้า เพราะงั้นคนที่ถูกเลือกจึงควรเป็เขาไม่ใช่น้องสาว ผลสุดท้ายไม่มีใครเชื่อเพราะอุปนิสัยของมารอนโซ่นั้นย่ำแย่เหลือทน ทุกคนจึงคิดไปในทางเดียวกันว่า ถ้าพระเ้ามีตาคงมอบพลังให้น้องสาวมากกว่าพี่ชายแน่
เพราะงั้นถึงโพล่งบอกทุกคนไปตอนนี้ก็ไม่มีความหมาย อย่างน้อยก็ควรทำใน่ที่เขามีพลังแข็งแกร่งมากกว่านี้
มารอนโซ่ถูกพามาส่งถึงห้องก่อนที่โจชัวจะขอตัวกลับ ในตอนที่ผู้เป็นายเข้าห้องไปแล้ว เขากลับยังยืนอยู่ที่เดิม
ชายหนุ่มเ้าของผมสีน้ำตาลโอ๊กลูบคางไปมา
“ท่านมารอนโซ่แปลกไปจริง ๆ ด้วย”
ปกติไม่ว่าเขาจะเป็ฝ่ายถูกหรือผิดก็จะโวยวายไว้ก่อน แต่นี่กลับนิ่งราวกับรู้ปฏิกิริยาของทุกคนอยู่แล้ว แถมยังไม่พยายามแก้ต่างกับท่านลีออน กลับเลือกที่จะยั่วโมโหอีกฝ่ายแทน
“ชักน่าสนใจขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ”
มารอนโซ่ทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้งพลางเหม่อมองเพดาน “ระบบ ถ้าให้ข้าเป็ตัวร้ายผู้ยิ่งใหญ่แล้วเป้าหมายของทุกภารกิจที่ให้มาคืออะไรล่ะ”
[โฮสต์แค่ทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองมีจุดยืนที่ดีกว่านางเอกก็พอ ตัวร้ายไม่จำเป็ต้องร้ายกับทุกคนหรอกครับ แต่เพราะร้ายกับนางเอกถึงเรียกว่าตัวร้ายต่างหาก]
“งั้นถึงแม้ข้าจะแสนดีราวกับแม่พระก็ไม่เป็ไรงั้นเหรอ”
[โฮสต์จะทำเหรอ]
ไม่รู้ทำไมข้อความไม่มีเสียงตรงหน้าถึงได้ดูสั่นกลัวแปลก ๆ
“แค่ถาม ข้าไม่มีทางเป็คนดีได้ขนาดนั้นหรอก”
[ระบบไม่เน้นวิธีการ เน้นผลลัพธ์อย่างเดียวเท่านั้น!]
“…”
[แต่ระบบขอเตือนโฮสต์อย่างหนึ่ง ตัวร้ายก็ยังเป็ตัวร้ายยังวันยังค่ำ]
>ทำให้ทุกคนมองโฮสต์ดีขึ้นในระดับที่มองแล้วไม่เบะหน้า [3/10]
[ตอนนี้โฮสต์มีค่าสเตตัสแค่สาม ทำอะไรก็ถูกมองว่าเสแสร้ง รอให้ครบสิบก่อนค่อยแมรี่ซูก็ได้ แม้โฮสต์จะบอกว่าไม่ใช่คนดี แต่โฮสต์ก็ยังต้องทำหน้าที่นักบุญนะ!]
“จะบอกให้ข้าปิดทองหลังพระว่างั้น?”
[แม่นแล้ว!]
มารอนโซ่กุมขมับ “โอ๊ย!! แค่นี้ก็มีคนจับตามองทุกฝีก้าวแล้ว จะปิดทองหลังพระยังไงก๊อน!!”
[โฮสต์ ตอนกลางคืนไม่มีคนนะ เผื่อไม่รู้]
มารอนโซ่ที่ไม่รู้จริง ๆ “…”
กลางดึกคืนนั้น ลีออนพึ่งขอตัวกลับหลังจากไปส่งชาร์ลอตต์ที่ห้อง นางกำลังจิตใจอ่อนไหวเขาถึงอยู่ปลอบนานหน่อย ทว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างสีขาว ๆ ทอง ๆ เคลื่อนไหวอยู่หน้าห้องทดลอง
แววตาคมหรี่ลงคล้ายกับหมาป่าที่รอขย้ำเหยื่อ
มารอนโซ่!!!
“วันนี้แหละต้องจับให้ได้ว่าเ้ามีแผนชั่วอะไร!”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
