บรรยากาศกลับมาคึกคักเหมือนเดิมอันนาเลิกคิ้วมองสามีของเธอ แล้วเงยหน้าขึ้นมองกู้หลานอัน ที่เหมือนกำลังชื่นชมเธอ
“แม่สุดยอดครบเครื่องทั้งความฉลาดและความงดงาม ดั่งภาพวาดของเทพแห่งวีรสตรี” กู้หลานอันกล่าวชื่นชมสรรเสริญเธอดั่งที่เธอปรารถนาแล้วหันกลับไปจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง เขาถือแก้วเหล้ามุ่งหน้าไปทักทายอาใหญ่อารองของเขาพร้อมค้นหาเงาของเจาเยี่ยไปด้วย
หลังจากจ้องกู้หลานอันมาสักพัก เจาเยี่ยเก็บซ่อนความประหลาดใจไว้ภายใต้ดวงตา เขาวางแก้วที่ถืออยู่ในมือลง ก้มศีรษะแล้วจ้องยังขอบโต๊ะที่ถูกแกะสลักอย่างวิจิตรลวดลายพระอาทิตย์ตกยามเย็นจมดิ่งสู่อารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเมื่อสักครู่กู้หลานอันทำให้เขาเห็นตัวเองเมื่อก่อนอีกครั้ง ตอนที่ตัวเองไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดตอนนั้นก็ใส่ชุดลำลองสบายๆไปร่วมงาน ภายใต้คำถามของพ่อแม่เขาพูดเหมือนที่กู้หลานอันพูดเลยว่านี่เป็งานเลี้ยงสังสรรค์ของครอบครัวต้องใส่อะไรที่เรียบง่ายสบายๆถึงจะมีความรู้สึกเหมือนเป็การรวมตัวกันในครอบครัว แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันคือกู้หลานอันพูดคำพวกนี้แล้วได้รับการยอมรับและเห็นด้วยจากแม่ของเขา แต่เขาต้องทนรับการกล่าวโทษจากแม่บอกว่าเขาไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่มีคุณสมบัติของผู้ดีสักนิดและสั่งให้เขาไปเปลี่ยนชุด หลังจากงานเลี้ยงจบลง พ่อก็ทุบตีเขาเพราะทำให้เขาขายหน้า ทำให้แขกเ่าั้ไม่พอใจแต่เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าเขาทำอะไรผิด? ตลอดเวลาเขาไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลยเขาจึงต้องปลอบประโลมจิตใจที่บอบช้ำของเขาด้วยวิธีการหลอกลวงตัวเองแบบนี้
เจาเยี่ยยิ้มเยาะเทเหล้าให้ตัวเองเต็มแก้ว แล้วดื่มรวดเดียวจนหมด กู้หลานอันฉันรู้สึกอิจฉานายขึ้นมาซะแล้วสิ
หามานานยังหาเจาเยี่ยไม่พบกู้หลานอันจดจ้องไปที่หลินเซวียนคนที่กำลังหัวเราะและสนทนากับคนอื่นๆอยู่อย่างไม่เต็มใจสุดๆ แต่เขาคิดว่าอาจจะพบเจาเยี่ยก็ได้ถ้าเฝ้ามองเขาไว้ ตามที่คาดการณ์ ใน่การติดตามที่ไม่ได้ตั้งใจนี้ สายตาพลันเหลือบไปเห็นเจาเยี่ยนั่งอยู่ตรงมุมห้องกำลังดื่มเหล้าอยู่
จริงๆเลย กระเพาะไม่ดีทำไมยังดื่มเหล้าอีก กู้หลานอันพึมพำอยู่ในใจ ดึงมือออกจากอันนาที่จูงมือเขาอยู่แล้วพูดกับอารองคนที่แม่เขาสนทนาด้วยว่า “อาครับ ผมมีธุระขอตัวสักครู่นะครับ อาคุยกับคุณแม่ไปก่อนนะครับ” แล้วก็ก้าวเท้ายาวออกไปทางด้านเจาเยี่ย
อันนาจ้องกู้หลานอันเห็นจุดประสงค์ของเขา ดวงตาก็เป็ประกาย แก้วเหล้าที่ถืออยู่ในมือยื่นให้พี่รองแล้วก็พูดว่า “พี่สอง ฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัวสักครู่พี่ดื่มเหล้าไปก่อนนะ หรือไม่ก็ไปคุยกับคนอื่นๆก่อน” แล้วก็ตามขึ้นไป(อารอง : แล้วฉันไม่ใช่ธุระของพวกเธอหรือ? 눈_눈)
เมื่อเห็นกู้หลานอันหยุดอยู่ตรงหน้าเจาเยี่ยอันนาจึงจำต้องหยุดอยู่ห่างๆ พลางคุยกับคนที่เดินผ่านมาพอดีซึ่งจำไม่ได้ว่าเป็คุณหนูบริษัทเครือไหน พลางเฝ้าสังเกตอีกฟากด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ตอนที่ยังมาไม่ถึงตรงหน้าเจาเยี่ย กู้หลานอันคิดว่าขึ้นมาถึงก็จะรีบแย่งเหล้าในมือของเขาออกแต่พออยู่ตรงหน้า เห็นเขาดื่มเหล้าด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์กู้หลานอันใจอ่อนทันที เขากำลังไม่สบายใจ แปลกจังเลย
“มีอะไรเหรอ?”เงยหน้าขึ้นดื่ม แล้วเห็นกู้หลานอันยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองมองเขาด้วยความทุกข์ทรมานใจเจาเยี่ยตะลึงงันไม่รู้ตัวไปชั่วขณะ ละสายตาออกอย่างอึดอัด กลืนเหล้าลงคอช้าๆแล้วถามเสียงเ็า
กู้หลานอันส่ายหน้าแล้วก็พยักหน้า สายตาสำรวจทุกส่วนของเขาอย่างละเอียดความคิดถึงพรั่งพรูเข้ามาในหัวใจ ตอบด้วยน้ำเสียงเซื่องซึมเล็กน้อย “เจาเยี่ย นายมาแล้วเหรอ?”
“ไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้แล้วหรือไง?”ชินกับการฟังเสียงการแสดง เจาเยี่ยสามารถจับอารมณ์การพูดของกู้หลานอันได้อย่างง่ายดายเขาจับแก้วไวน์ไว้แน่น เม้มปากจนเส้นตรง กู้หลานอันคนนี้ทำไมถึงได้ปฏิบัติกับเขาด้วยอารมณ์แปลกๆ มากมายเพื่อที่จะได้เขาเป็ของเล่นหรือว่าแค่มาแกล้งยั่วเขา? ไม่เหมือน... รักแรกพบหรือ? จะเป็ไปได้เหรอ? กับคนที่คบหาสมาคมกับเขามา20 กว่าปีอย่างพ่อแม่เขายังไม่ชอบเขาเลย
