ไม่นานนัก รถโตโยต้าสีแดงเข้มก็ค่อยๆขับเคลื่อนออกมาจนทิวทัศน์รอบข้าง ค่อยๆ ห่างไกลออกมาจากตัวเมืองหลินลั่วหรานนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าในสถานที่ที่ดูอ้างว้างเงียบเหงาแบบนี้มีงานอะไรที่เหมาะกับตัวเธออยู่กัน
เป่าเจียหยุดรถลงหน้าประตูบานใหญ่ที่สีที่ทาเอาไว้ต่างพากันหลุดลอกออกของโกดังแห่งหนึ่งภายหน้าประตูเต็มไปด้วยวัชพืชรกหากแต่รอยล้อรถที่หน้าประตูใหญ่กลับแสดงให้เห็นว่ามีการเข้าออกของรถอยู่บ่อยครั้งสิ่งก่อสร้างที่มีลักษณะเหมือนกับโกดัง ตั้งตระหง่านอยู่อย่างโดดเดี่ยวช่างดูน่ากลัวเสียจริง
“เป่าเจียถึงฉันจะไม่ได้เกี่ยงงานอะไร แต่ที่นี่มันไม่น่าหดหู่ไปหน่อยเหรอจะได้เงินเดือนตรงตามเวลาไหมเนี่ย?” หลินลั่วหรานรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดสิ่งที่ตนคิดออกไป
เป่าเจียเช็ดน้ำของมะเขือเทศบนปากออกก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “คิดว่าไงล่ะ?”
หลินลั่วหรานหยุดคิดโสมป่าที่ปลูกเอาไว้คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก แถมเป่าเจียก็อุตส่าห์หางานมาให้แล้วก็ควรจะทำไปก่อน จะมัวแต่เลือกมากคงไม่ได้ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเองก็เหลือเงินอยู่แค่หกพันห้าเท่านั้นเอง
ทั้งสองคนลงจากรถ และเดินผ่านประตูใหญ่เข้ามา ก่อนหลินลั่วหรานจะได้พบว่าที่จริงแล้วที่นี่มีขนาดใหญ่มาก หลังประตูสีแดงบานใหญ่มีรถดีๆ จอดอยู่มีบางคันที่คนมีเงินอาจจะมองว่าเป็เพียงรถโกโรโกโสคันหนึ่งแต่สำหรับหลินลั่วหรานในตอนนี้นั้น มันคือรถราคาแพงเสียดฟ้าอย่างเบนซ์และยังมีที่เธอไม่รู้จักอยู่อีก มันเป็สัญลักษณ์ที่แสนคุ้นตาแต่กลับนึกชื่อไม่ออก...แต่อย่างไรราคาก็คงไม่ใช่ถูกๆ เป็แน่!
เพียงแต่ ตอนนี้เ้าของรถราคาแพงเ่าั้กลับกำลังล้อมอยู่รอบรถบรรทุกคันหนึ่งและกำลังแข่งขันแย่งชิงก้อนหินที่มีหน้าตาประหลาดอยู่อย่างดุเดือด
“คนพวกนั้น ยืนล้อมกองหินทำไมกัน?” หลินลั่วหรานถามเป่าเจียขึ้น ด้วยความสงสัย
เป่าเจียลากเธอผ่านกลุ่มคนและรถบรรทุกตรงไปทางด้านในของโกดัง พร้อมทั้งอธิบายให้เธอฟังไปด้วย “ไม่เคยเห็นด้วยตัวเองก็ไม่รู้เลยเหรอ? ในทีวีก็มีให้เห็นอยู่ถมไป หินหน้าตาประหลาดพวกนั้น ที่จริงแล้วเป็หินแร่คนพวกนั้นกำลังพนันหยกกันอยู่ไงเล่า!”
หลินลั่วหรานทั้งรู้สึกใและประหลาดใจไปพร้อมกันก่อนจะพูดออกมา “จูรงมีพนันหยกด้วย? ไม่ใช่ว่าอยู่ทางหยุนหนานหรือพม่าทางนั้นเหรอ?”
“ที่ไหนมีคน ที่นั่นก็มีตลาดมีตลาดก็มีความ้า มันมีอะไรน่าแปลกกันฮะ!” เป่าเจียหันไปมองหลินลั่วหรานก่อนจะอธิบายออกมา
หลินลั่วหรานอยากจะถามต่อแต่เป่าเจียกลับส่งเสียงขู่ออกมาเสียก่อน “พวกเราไปคุยเื่งานให้เรียบร้อยกันก่อนดีกว่า...ฮึๆตอนแรกฉันก็กังวลนะ แต่ดูจากท่าทางเธอตอนนี้แล้ว คงไม่มีปัญหาอะไรแน่”
เป่าเจียพูดทั้งมองไปที่หลินลั่วหรานอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะแสดงออกมาราวกับว่ากำลังพอใจในรูปร่างหน้าตาของเธอสุดๆ
เป่าเจียพาเธอเข้ามาในตัวโกดังก่อนที่เสียงดังของเครื่องยนต์บางอย่าง จะดังเข้ามาในหูของหลินลั่วหราน
เป่าเจียเดินไปรอบๆ โกดังจนสุดท้ายก็หาคนที่เธอ้าจะพบจนเจอ
ในห้องปฏิบัติการมีเครื่องตัดที่กำลังทำการตัดก้อนแร่อยู่หลายเครื่องฝุ่นควันลอยคละคลุ้งไปทั่ว ชายสวมแว่นกรอบทอง ที่มีอายุอานามราวๆ สามสิบกำลังมองไปยังก้อนหินที่อยู่ใต้เครื่องเจียระไนอย่างตั้งใจ บนผมของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นควันมากมาย
“คุณหลิ่ว!” เป่าเจียส่งเสียงดัง พร้อมกับโบกมือไปมา
หลิ่วเจิงเช็ดคราบฝุ่นออกจากเลนส์แว่นเมื่อเห็นว่าเป็เป่าเจีย และหญิงสาวที่ไม่รู้จักยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางดูดีทีเดียวแต่ยังดูเด็กอยู่มาก อายุคงราวๆ ยี่สิบต้นๆดูไม่ออกเลยสักนิดว่าเป็เพื่อนกับเป่าเจีย
เขาเป็นักธุรกิจหากไม่มั่นใจแล้วก็ไม่สามารถจะพูดอะไรออกไปได้รอยยิ้มของเขาทำให้ผู้คนที่มองดูรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา “สาวสวยทั้งสองขับรถมาถึงนี่สงสัยว่าหินก้อนนี้ต้องเจอหยกแล้วล่ะ เป่าเจีย นี่ใครเหรอ?”
เป่าเจียเองก็กำลังตั้งใจพิจารณาสถานการณ์ของเครื่องตัดแร่อยู่เช่นกัน
“เพื่อนสนิทของฉันเองหลินลั่วหราน! ลั่วหราน นี่หลิ่วเจิงหัวหน้าของเธอในอนาคต!”
หลินลั่วหรานยิ้มออกมาด้วยความเขินอายเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป่าเจียจะแนะนำงานแบบไหนมาให้หลิ่วเจิงเองก็ยังไม่ได้บอกว่าจะรับเธอเข้าทำงานแล้วตอนนี้เธอกลับแนะนำว่าเขาคือเ้านาย แสดงว่าเธอคงสนิทกับหลิ่วเจิงพอสมควรยัยคนนี้ ไปรู้จักกับคนแบบนี้ตั้งเมื่อไรกันนะ เดี๋ยวคงจะต้องสอบกันสักหน่อยแล้ว
ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่หลินลั่วหรานได้แต่คิดอยู่ในใจเมื่อได้ยินเป่าเจียแนะนำมาแบบนั้น ก็คงควรจะเป็ฝ่ายยื่นมือออกไปทักทายเสียหน่อย “คุณหลิ่ว ฉันชื่อหลินลั่วหรานค่ะทำเื่น่าอายลงไปเสียแล้ว ขอโทษด้วยนะคะ”
ความเขินอายค่อยๆ หายไปสายตาของหลิ่วเจิงไม่ได้หยุดอยู่ที่หลินลั่วหรานนานนัก เขาพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “คุณหลินเดี๋ยวค่อยคุยเื่งานเถอะ ตอนนี้มาดูหินก้อนนี้กันก่อนดีกว่า”
หลินลั่วหรานยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้เป่าเจียที่อยู่ตรงนั้นมาก่อนแล้ว ส่งเสียงกระเดาะลิ้นออกมา “คุณหลิ่ว นี่ของดีเลยนะถ้าไม่เจอหยกคงเป็เพราะซวยมากแน่ๆ นี่ได้มาเท่าไรแล้วล่ะ”
หลิ่วเจิงฝืนยิ้มออกมา “ที่ตัดไปก่อนหน้านี้ต่างก็ไม่เจอหยกทั้งนั้นเลยครับ ยังดีนะ ที่ก่อนหน้านี้ได้ของดีมาจากพม่าอยู่บ้างไม่งั้นคงไม่มีข้าวจะกินแล้วล่ะ!”
หลินลั่วหรานไม่เคยเห็นการพนันหยกด้วยตาตัวเองมาก่อนสองปีที่ผ่านมาราคาหยกเองก็พุ่งขึ้นสูง คนทั่วไปดูจากโทรทัศน์หรืออ่านเอาจากนิยายต่างก็รู้จัก “การพนันหยก” กันทั้งนั้นเมื่อได้ยินดังนี้แล้ว หลิ่วเจิงเองก็คงจะทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับเมื่อนึกไปถึงแฟนสาวคนใหม่ของหลี่อันผิงแล้วหลินลั่วหรานก็รู้สึกขึ้นมาว่าการที่เป่าเจียแนะนำงานใหม่ให้เธอครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะมีตัวแปรเยอะเลยล่ะ...
ในระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นเป่าเจียก็ส่งเสียงขึ้นมาด้วยความดีใจ “เห็นสีเขียวแล้ว พวกเราต้องพกโชคดีมาด้วยแน่ๆ!”
หลินลั่วหรานเองก็หันไปดูนักเจียระไนกำลังรดน้ำลงไปยังก้อนแร่ที่ผ่านการเจียระไนไปแล้วกว่าหนึ่งในสามรดน้ำลงไปไม่กี่ครั้ง สีเขียวของหยกก็ค่อยๆ เผยออกมาให้เห็น แม้แต่หลินลั่วหรานที่ไม่ได้รู้เื่อะไรด้านนี้ยังรู้สึกได้ถึงความรู้สึกสบายๆ จากสีเขียวที่ถูกส่งออกมา
เมื่อหลิ่วเจิงเห็นดังนั้น ก็ยิ้มออกมา “ชิ้นนี้ได้สักทีรอให้เอาออกมา ก็จะได้เห็นสีเขียวที่เข้มขึ้นกว่านี้แบบนี้ก็คงจะพอทดเงินกับก้อนก่อนๆ ได้แล้วล่ะ”
ก้อนแร่ที่มีขนาดกว่าครึ่งโต๊ะปรากฏเศษที่เหลือจากการตัดออกมากกว่าหนึ่งชามใหญ่ แต่หลิ่วเจิงบอกว่าได้แล้วพนันหยกนี่ร่ำรวยขึ้นมาได้ง่ายเสียจริง
เมื่อเห็นว่าได้ที่แล้วหลิ่วเจิงก็เรียกให้พนักงานมาเอาชิ้นแร่ไปขึ้นรถขนของเตรียมเอากลับไปที่ตัวเองเพื่อจะทำการต่อไป เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ส่งนามบัตรใบหนึ่งมาให้หลินลั่วหราน “ไม่รู้ว่าคุณหลินจะยินดีมาทำงานที่บริษัทของเราไหม?”
บนนามบัตรนั้นเขียนเอาไว้ว่า “เจินเป่าเซวียน” หลิ่วเจิง และตัวเลขจำนวนหนึ่งที่เรียงกันเป็เบอร์โทรแม้แต่ชื่อตำแหน่งงานก็ไม่มีให้เห็น
เจินเป่าเซวียน หลินลั่วหรานรู้จักชื่อนี้มาก่อนในเมืองจูรงเองก็มีสาขาอยู่หลายสาขาเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็ลักษณะของร้านหรือของที่ขาย ต่างก็แข่งขันกันกับฝูหม่านโหลวทั้งนั้น ั้แ่ที่หลี่อันผิงเข้าไปทำงานที่ฝูหม่านโหลวเธอจึงเริ่มติดตามเื่พวกนี้อยู่บ้าง
“คุณหลิ่วคือเป่าเจียยังไม่บอกเลย ว่าจะให้ฉันทำอะไร คุณว่าฉันจะเหมาะกับงานนี้ไหมคะ?” แม้ว่าจะไม่อยากทำงานด้านเดียวกับหลี่อันผิงแต่ทั้งสองบริษัทก็แยกกันอย่างชัดเจนเพราะแบบนั้นคงไม่ต้องจะเจอกันหรอกมั้ง แถมยังเป็สิ่งที่เป่าเจียแนะนำให้หลินลั่วหรานเองก็ไม่อยากจะปฏิเสธ คงจะต้องลองกันดู
หลิ่วเจิงยิ้มออกมา “เป่าเจียบอกว่าจะให้คุณมาทำหน้าที่ขายอัญมณีครับคิดว่าโอเคไหม?”
ขายอัญมณีเหรอให้ฉันคนนี้ไปขายอัญมณีที่เปล่งประกายวับแววแบบนั้นเนี่ยนะ? ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบอัญมณีหรอกหัวใจของหลินลั่วหรานค่อยๆ เต้นระรัว
ก่อนที่เป่าเจียจะเสริมขึ้น “หน้าตาแบบนี้แค่มีอัญมณีมาอยู่บนตัวก็เป็การโฆษณาแล้ว มันจะต้องโอเคแน่ๆ”
หลินลั่วหรานโดนคำพูดของเป่าเจียเสริมให้ฮึกเหิมขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหลิ่วเจิงเองก็รอคำตอบจากเธออยู่ เธอคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกไปอย่างมั่นใจ “ฉันไม่มีประสบการณ์แต่ว่าฉันจะพยายามเรียนรู้นะคะ คุณหลิ่ววางใจได้เลย”
เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเจิงค่อนข้างใส่ใจคนที่เป่าเจียเป็คนแนะนำมาเป็พิเศษและก็พอใจในลักษณะท่าทางของหลินลั่วหรานเองอยู่ เมื่อได้ยินว่าเธอตกลงก็รู้สึกดีใจขึ้นมา
ในระหว่างที่เขากำลังจะอธิบายเกี่ยวกับเื่ต่างๆให้หลินลั่วหรานฟัง เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากหน้าประตูของห้องปฏิบัติการเสียงสูงแหลมที่ดังขึ้น กล่าวถึงเป่าเจียในทันที
“ฉินเป่าเจียเธอ้าจะประกาศศึกกับฉันใช่ไหม?! กล้ามากนะ!”
