ภาพในหัวกะพริบอย่างรุนแรง หลินหวั่นชิวคิดอย่างหงุดหงิดว่ากะพริบหาบิดามันหรือ รับของขวัญอย่างไรข้ายังไม่รู้เลย?
“รับของขวัญต้องรีวิวห้าดาวก่อน คุณลูกค้าจะให้ห้าดาวหรือไม่?”
“ให้ๆๆ!”
“ขอแสดงความยินดี เปิดของขวัญทะลุมิติ ได้รับร้านค้าระดับล่างหนึ่งห้อง!”
“ขอแสดงความยินดี เปิดของขวัญทะลุมิติ ได้รับห้องหัตถกรรมหนึ่งห้อง!”
“ขอแสดงความยินดี เปิดของขวัญทะลุมิติ ได้รับช่องเก็บของระดับล่างห้าช่อง!”
“ขอแสดงความยินดี เปิดของขวัญทะลุมิติ ได้รับโอสถชำระไขกระดูกหนึ่งขวด!”
“ขอแสดงความยินดี เปิดของขวัญทะลุมิติ ได้รับคะแนนสะสมเริ่มต้นหนึ่งร้อยคะแนน!”
“คำเตือน ร้านค้าระดับล่างมีแผงขายของขั้นพื้นฐานห้าที่ ขายสินค้ามือสองได้ห้าชิ้น ห้องหัตถกรรมระดับล่างมีช่องเก็บวัตถุดิบที่ยังไม่ผ่านการแปรรูปห้าช่อง สามารถประกอบหรือปรับแต่งได้ภายในวัตถุดิบห้าอย่าง ช่องเก็บของระดับล่างหนึ่งช่องสามารถเก็บของได้ขนาดหนึ่งลูกบาศก์เมตร น้ำหนักห้ามเกินหนึ่งร้อยชั่ง…
คะแนนสะสมสามารถนำไปปลดล๊อคฟังก์ชั่นอื่นๆ เลื่อนระดับห้องหัตถกรรมและร้านค้า ทุกครั้งที่ทำการจำหน่ายหรือจัดซื้อครบหนึ่งร้อยหยวนบนเสียนอวี๋จะได้หนึ่งแต้ม…
โอสถชำระไขกระดูกหนึ่งขวดมีห้าเม็ด ช่วยเพิ่มความแข็งแรงให้ร่างกายและเพิ่มความสามารถในการอยู่รอดของผู้เดินทางข้ามมิติ ทุกท่านทานได้แค่ครั้งละหนึ่งเม็ด ต้องทิ้งระยะห่างมากกว่าหนึ่งเดือนจึงจะทานได้อีกครั้ง รวมกันต้องไม่มากกว่าสามเม็ด ผู้ที่อ่อนแอควรลดปริมาณตามความเหมาะสม มิเช่นนั้นอาจเสี่ยงต่อการที่ร่างกายะเิตาย
ขอให้ท่านมีความสุขกับการเดินทางทะลุมิติ!”
นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย!
“ถ้าเช่นนั้นข้าทะลุมิติกลับไปได้หรือไม่?”
“ขออภัย ท่านซื้อตั๋วขามาแค่เที่ยวเดียว!”
“พวกเ้ามีตั๋วขากลับขายหรือไม่?”
“ขออภัย เสียนอวี๋เป็แพลตฟอร์มสำหรับจำหน่ายสินค้ามือสอง ไม่มีบริการจัดหาสินค้า!”
เอ่อ…
สีหน้าหลินหวั่นชิวดูเหนื่อยใจมาก นางออกแรงถูหน้าตัวเอง ความรู้สึกช่างสมจริงมาก ไม่เหมือนกำลังฝัน
นางต้องตั้งสติสักพักกว่าจะเข้าใจว่าภาพของเสียนอวี๋เปิดขึ้นในหัวนาง หากนางนึกถึง หน้าต่างแอพก็จะเด้งขึ้นมา หากนางอยากออกจากระบบ หน้าต่างแอพก็จะหายไป
โอสถชำระไขกระดูกที่เก็บในช่องเก็บของก็เช่นกัน หากนางอยากหยิบออกมา โอสถก็จะปรากฏในมือนางทันที นางอยากเก็บเข้าไป ขวดโอสถก็จะหายจากมือนางไปทันทีเช่นกัน
หลินหวั่นชิวหยิบชามปากบิ่นบนโต๊ะมาลอง ผลลัพธ์คือ แม่เ้า…ชามใบนั้นหายไปทันทีและไปโผล่ในช่องเก็บของในหัวนาง
มิติเก็บของในตำนาน!
จะสุดยอดเกินไปแล้ว!
นี่น่ะหรือสูตรโกงมาตรฐานของเหล่าตัวเอกในนิยาย?
แม้สูตรโกงของคนอื่นจะเป็โลกขนาดย่อมๆ ที่มีูเาแม่น้ำ แต่หลินหวั่นชิวไม่อิจฉาเลยสักนิด อย่างไรนั่นก็เป็นิยาย ต้องแต่งให้เกินจริงอยู่แล้ว
ยกตัวอย่างจากนิยายที่นางติดตามมาตลอดก่อนทะลุมิติ ติดอันดับยอดดาวน์โหลดบนหน้าเว็บอย่าง ‘เถาเป่าพกพา เ้าของที่ดินตัวน้อย’ ผู้แต่งเขียนให้นางเอกมีแอพเถาเป่าติดตัว อยากซื้ออะไรก็ได้!
แต่แน่นอน แม้นางจะได้แค่แอพขายของมือสองอย่างเสียนอวี๋ แต่นางก็ไม่รังเกียจหรอกนะ!
ของมือสองก็มีของดีเช่นกัน!
ของดีราคาถูก!
หลินหวั่นชิวอดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ เริ่มวาดฝันถึงอนาคตอันสวยงาม มีเสียนอวี๋อยู่ในมือ นางจะได้ใช้มันเพื่อปีนขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิต กลายเป็สาวสวยผู้ร่ำรวย พอรวยแล้วจะเลี้ยงหนุ่มวัยละอ่อนขี้อ้อนกี่คนก็ได้
“กินข้าว!”
เสียงหยาบกระด้างสายหนึ่งทำลายภาพฝันนาง ใบหน้ามีแผลเป็ของเจียงหงหย่วนเข้ามาแทนที่ ฝันหวานถูกทำลายแบบไม่ทันตั้งตัว!
ภาพหนุ่มวัยละอ่อนขี้อ้อนแตกเป็ฟองสบู่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้มีเพียง…หมาป่าชั่วร้าย
เจียงหงหย่วนวางโจ๊กชามหนึ่งลงบนโต๊ะ พูดกับหลินหวั่นชิวที่ทำหน้าตาบึ้งว่า “ทำไมทำหน้าแบบนี้…อยากให้ข้าป้อนหรือ?”
“ไม่ต้อง!” หลินหวั่นชิวรีบใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวเข้าปาก
อุณหภูมิกำลังดี ไม่มีเศษข้าวเปลือกบาดคอ ไม่เลวเลย
“วันนี้ข้าจะเข้าเมือง เ้าอยู่บ้านก็ทำตัวดีๆ ล่ะ หากวิ่งออกไปถูกหมาป่ากัดขึ้นมา อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”
ขณะที่หลินหวั่นชิวพุ้ยข้าวเข้าปาก เจียงหงหย่วนก็กอดอกมองลงมาที่นางอย่างน่ากลัวอยู่ด้านข้าง
นางแอบกลอกตามองอยู่ในใจ ทว่าใบหน้าพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถอะ ถึงจะอยากหนีแต่ข้าก็ไม่มีแรง!”
จะยอมปล่อยให้เ้าได้ใจไปก่อนสักสองวัน ไว้นางกินโอสถชำระไขกระดูกแล้วกลายเป็ยอมฝีมือเมื่อไร หึหึ นางจะอัดให้คุกเข่าร้องขอชีวิตเลยคอยดู!
เจียงหงหย่วนเห็นว่าภรรยาตัวน้อยรู้ความจึงไม่พูดอะไรอีก เขาลากกล่องไม้ใบหนึ่งออกมาจากใต้เตียง หยิบกุญแจจากเอวกางเกงมาเปิด คว้าห่อผ้าใบหนึ่งจากในนั้นเสร็จก็ลงกลอนและเก็บกล่องเข้าใต้เตียงไปเหมือนเดิม
จากนั้นจึงวางกุญแจลงบนโต๊ะดัง ‘ปัก!’ พูดกับหลินหวั่นชิวว่า “ในกล่องมีทรัพย์สินในบ้านของข้า ตอนที่ข้าไม่อยู่ หากมีเหตุให้ใช้เงินขึ้นมาก็เปิดกล่องหยิบเอาเองได้เลย!”
พูดจบก็สะพายห่อผ้าเดินออกไป
หลินหวั่นชิวกลอกตาใส่แผ่นหลัง ทว่ากลับถูกเจียงหงหนิงที่ยกยาเข้ามาเห็นเข้า
เด็กน้อยทำหน้าบึ้งทันที
ดูท่าพี่รองจะพูดถูก ผู้หญิงคนนี้อาจสร้างปัญหาอีกคน
เขาวางถ้วยยาลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ ทำตาขวางใส่หลินหวั่นชิวแล้วบอกว่า “ข้าเตือนไว้ก่อนนะ เ้าอย่าได้คิดหนีเชียว ไม่อย่างนั้นข้าจะตีขาเ้าให้หัก!”
โอ้โห เด็กน้อยเจ็ดขวบขู่ว่าจะตีขาให้หักเสียด้วย!
ชายมีแผลเป็นี่สอนน้องชายอย่างไร?
จะสอนให้เสียคนหรือ!
หลินหวั่นชิวยิ้ม พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “วางใจเถอะ ข้าจะไม่หนีไปไหน หนีไปแล้วไม่มีข้าวไม่มียากินก็ตายอยู่ดี หงหลิง เ้าน่ารักตั้งขนาดนี้ อย่าทำตัวโหดนักจะได้หรือไม่!”
เจียงหงหนิงไม่หลงกลนาง “เ้ามันผู้หญิงชั่ว ข้าไม่มีทางเชื่อคำพูดเ้าหรอก จะจับตาดูเ้าไว้ให้ดี!”
