เซวียนหยวนเช่อลืมตาขึ้นอีกครั้งและพูดว่า “เจิ้นรู้สึกสนใจตำราภาพเล่มนั้นขึ้นมาแล้ว ไม่สู้ดูตำราเล่มนั้น...”
เฟิ่งเฉี่ยนรีบบีบนวดไหล่ทั้งสองข้างของเขา “ดูตำรามีอะไรน่าสนใจกัน ท่านอ่านฎีกามาทั้งวันแล้ว ให้ข้าช่วยนวดให้ท่านจะดีกว่า จะได้ผ่อนคลาย!”
เซวียนหยวนเช่อยกยิ้ม “ก็ได้ ในเมื่อฮองเฮากระตือรือร้นเช่นนี้ เจิ้นก็ยากจะปฏิเสธ เช่นนั้นก็ตามที่ฮองเฮาว่าก็แล้วกัน!”
เฟิ่งเฉี่ยนก้มมองเซวียนหยวนเช่อที่หลับตาพักผ่อนเอนกายเกียจคร้านอย่างจนใจ บุรุษผู้ยิ่งใหญ่และรูปงามปานเทพเซียน แต่ในใจกลับมีความคิดร้ายกาจอย่างที่สุด หากไม่ระวังย่อมจะถูกเขาชักนำให้ออกนอกลู่นอกทาง!
ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!
นางนวดไหล่ให้เขาด้วยน้ำหนักมือไม่หนักไม่เบา ปลายนิ้วมือของนางััได้ถึงกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งบนร่างกายของเขาและพละกำลังที่สะท้อนมา เป็ครั้งแรกที่ได้ััร่างกายของบุรุษคนหนึ่งในระยะใกล้ชิดเช่นนี้ หัวใจของนางเต้นโครมครามราวกับจะะโออกมา
ในหัวพลันมีเสียงของบิดาดังขึ้น “ฮ่องเต้ของพวกเราพระองค์นี้แม้จะยังหนุ่มแน่น ทว่ากลับมีนิสัยสุขุมหนักแน่น ไม่มักมากในสตรี นี่เป็ครั้งแรกที่ข้าเห็นเขาเกิดความสนใจต่อสตรีนางหนึ่งมากมายเช่นนี้! เ้าไม่เห็นยามที่เขาเอ่ยถึงสตรีนางนั้น ประกายในแววตาแทบจะปิดเอาไว้ไม่ได้! หากบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับสตรีนางนั้นเลย ผีก็ยังไม่เชื่อ!”
เซวียนหยวนเช่อรู้สึกดีต่อนางจริงหรือ?
ดังนั้นจึงให้ความสนใจต่อการเดินหมากของนาง ดังนั้นจึงได้กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนี้
นางจิตใจสับสนยุ่งเหยิงดังเมล็ดงา
ความรู้สึกนุ่มนิ่มส่งผ่านบริเวณหัวไหล่ ราวกับมีอะไรบางอย่างสะกิดเกาเบาๆ ที่หัวใจของเขา เป็ความรู้สึกหวานล้ำ ที่แผ่กระจายไปทั่วแขนขาทั้งสี่ เซวียนหยวนเช่อใจลอย คิ้วจึงพลอยขมวดมุ่นไปด้วย
เดิมทีเขาคิดเพียงแค่หยอกล้อนางเล่น ดูท่าทางของนางที่ถูกบีบบังคับ แต่ไม่รู้เป็เพราะเหตุใดตนเองกลับตกลงไปในกับดักนั้นด้วย มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ความรู้สึกหวานล้ำเช่นนี้ ความนุ่มนวลนี้ และมีความหวั่นไหว
ภายในตำหนักบรรทมเงียบสงบอย่างที่สุด
เหลือเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาทั้งสอง
น้ำหนักมือของเฟิ่งเฉี่ยนเบาลงเรื่อยๆ เสียงลมหายใจก็เบาลงเรื่อยๆ
ความหวานชื่นอันไร้นามนั้นอบอวลไปทั่วบรรยากาศ...
ทำให้จิตใจของเขาเคลิบเคลิ้ม ทำให้จิติญญาของนางลุ่มหลง!
กระทั่งมีเสียงของนางกำนัลดังขึ้นจากด้านนอก จึงทำลายบรรยากาศแปลกๆ นั้นลงไป
“ทูลเหนียงเหนียงเพคะ หลิ่วต้าซือ หลิ่วอันขอเข้าเฝ้าเพคะ”
เฟิ่งเฉี่ยนดึงมือออกจากหัวไหล่ของเซวียนหยวนเช่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความขัดเขิน น้ำเสียงนั้นยังขึ้นจมูกเล็กน้อย “เบิกตัว!”
เซวียนหยวนเช่อลืมตาขึ้นแล้วหันกลับไปมองนาง เฟิ่งเฉี่ยนรีบก้มหน้าลงหลบหูหลบตา
วินาทีที่นางก้มหน้าลงนั้น เผอิญได้เห็นใบหน้างดงามราวกับดอกบัวที่ถูกสายลมโชยผ่านเบาๆ เซวียนหยวนเช่อมองจนลืมตัว
สายตาของเขารุ่มร้อนเกินไป เฟิ่งเฉี่ยนััได้ราวกับตนเองกำลังถูกแผดเผา ใบหน้าและเรือนร่างของนางราวกับร้อนขึ้นมา ณ วินาทีที่สายตาของเขาตกลงมาบนร่างของนาง
จิตใจยุ่งเหยิงประดุจเมล็ดงา!
นางทำตัวไม่ถูก “มองอะไรกัน ไม่เคยเห็นหญิงงามหรือ”
ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาราวกับน้ำแข็งแกะสลักของเซวียนหยวนเช่อปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเ้าเล่ห์ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “ไม่เห็นหญิงงาม เห็นแต่สตรีหลงตัวเองคนหนึ่ง!”
เฟิ่งเฉี่ยนกางเล็บมือทั้งห้าทุบลงบนไหล่ของเขาพร้อมทั้งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฝ่าา ท่านธาตุไฟเข้าแทรก แล้วยังไตพร่องอีกด้วย ให้หม่อมฉันช่วยท่านนวดสักหน่อย!”
เซวียนหยนเช่อมีสีหน้าสบายอารมณ์ปล่อยให้นางบีบนวดตามอำเภอใจ
มือของเฟิ่งเฉี่ยนเริ่มเป็ตะคริว
ไม่นานนัก หลิ่วอันเดินเข้ามาในตำหนักบรรทม เขาก้มหน้าไม่กล้ามองเบื้องหน้า “กระหม่อมหลิ่วอันถวายบังคมฝ่าา ถวายบังคมฮองเฮาเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนจึงหยุดมือแล้วเดินมาหยุดเบื้องหน้าหลิ่วอัน “ใต้เท้าหลิ่ว พวกเราพบหน้ากันอีกแล้ว”
หลิ่วอันเงยหน้าขึ้นแล้วอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขาจดจำเฟิ่งเฉี่ยนได้ “เ้า...เ้ามิใช่แม่นางเฟิงหรือ”
เฟิ่งเฉี่ยนยอมรับ “ข้าคือแม่นางเฟิง และคือฮองเฮาด้วย!”
หลิ่วอันตกตะลึงและถวายบังคมอีกครั้ง “กระหม่อมมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนโบกไม้โบกมือ “ใต้เท้าหลิ่วไม่ต้องมากพิธี! วันนี้เชิญท่านมาที่นี่เพราะเื่แมวเทพ! ข้าได้แมวเทพมาจากหานไท่ฟู่แล้ว อยากจะเชิญท่านมาช่วยข้าดูว่ามันจะบำเพ็ญตนสำเร็จเมื่อใด และบำเพ็ญตนอย่างไร”
พูดแล้วนางก็ส่งสายตาให้ชิงเหอกูกู
ไม่นานนัก ชิงเหอกูกูหิ้วกรงเข้ามาวางบนโต๊ะ
“นี่ก็คือแมวเทพ” เฟิ่งเฉี่ยนยื่นมือออกไปปลดผ้าสีดำที่คลุมกรงเอาไว้
แมวเทพสองหางขนสีดำมะเมื่อมตัวหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา!
และที่มาพร้อมกันด้วยก็คือกลิ่นอายบริสุทธิ์ของแมวเทพ!
หลิ่วอันดวงตาเป็ประกายเมื่อเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
เซวียนหยวนเช่อลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้ามาใกล้กรงด้วยสายตาประเมิน
“ข้าเสียแรงไปไม่น้อยเพื่อได้แมวเทพตัวนี้มาในมือ นับว่า์เมตตาคนมีความพยายาม...” เฟิ่งเฉี่ยนจดจ้องไปที่แมวเทพตัวนั้น ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลิ่วอันที่ผิดปกติ เซวียนหยวนเช่อกลับสังเกตเห็น
“หลิ่วต้าซือ มีปัญหาอะไรหรือไม่”
หลิ่วอันไม่ได้ตอบทันทีแต่เข้าใกล้แมวเทพเพื่อพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาส่ายหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกต้อง!”
หัวใจเฟิ่งเฉี่ยนหดรัด “ไม่ถูกต้องที่ใด”
หลิ่วอันส่ายหน้าหวือ “ทูลเหนียงเหนียง แมวเทพตัวนี้เป็แมวเทพที่ท่านได้รับมาจากมือของหานไท่ฟู่จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิ่งเฉี่นพยักหน้า “ถูกต้อง! ข้ากลับเรือนไปพร้อมกับเขา เขามอบมันให้ข้าด้วยมือของเขาเอง!”
หลิ่วอันส่ายหน้าไม่หยุด “หลายปีก่อนกระหม่อมเคยได้เห็นแมวเทพสองหางของหานไท่ฟู่กับตาตนเอง ดวงตาข้างซ้ายของแมวเทพเป็สีเขียว ด้านขวาเป็สีฟ้าพ่ะย่ะค่ะ เป็สิ่งที่หาได้ยากมาก ดังนั้นต่อให้จำไม่ค่อยได้ แต่พระองค์ทอดพระเนตรดวงตาของแมวเทพตัวนี้ล้วนเป็สีเขียว ชัดเจนเหลือเกินว่าไม่ใช่แมวตัวนั้นของหานไท่ฟู่พ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนเข้ามาสำรวจดวงตาของแมวเทพอย่างละเอียด มันมีดวงตาสีเขียวทั้งสองข้างจริงๆ ด้วย มือข้างขวาของนางกำเป็หมัดแน่น ต่อมามีเสียง เปรี้ยง นางกำหมัดทุบลงกับโต๊ะ!
“เมี๊ยว! เมี๊ยว!” แมวเทพใมันจึงวิ่งไปรอบๆ
เฟิ่งเฉี่ยนขบฟันแน่น “หานไท่ฟู่ผู้นี้ ถึงกับนำแมวเทพตัวปลอมมาหลอกข้า!”
นางยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เสียเวลาไปถึงสองวันเต็มจึงจะเอาชนะและได้แมวเทพกลับมา แต่กลับเป็แมวเทพตัวปลอม
นางถูกหานไท่ฟู่ต้มตุ๋นเสียจนเปื่อย!
ทั้งโมโหทั้งเกลียดชัง!
นางหันไปมองชิงเหอกูกู “กูกู นำแมวเทพตัวนี้ไปตุ๋นซะแล้วส่งกลับไปให้หานไท่ฟู่!”
ชิงเหอกูกูตกตะลึง “เพคะ เหนียงเหนียง!”
นางเดินขึ้นมาข้างหน้าคลุมผ้าสีดำลงเหมือนเดิม จากนั้นเดินออกไปจากตำหนักบรรทม
เฟิ่งเฉี่ยนเรียกนางเอาไว้ “ช้าก่อน!”
ั์ตาดำขลับของเฟิ่งเฉี่ยนทอประกายเ้าเล่ห์ เฟิ่งเฉี่ยนพลันคิดแผนการอะไรออกมา
“แมวเทพนั้นเก็บเอาไว้ก่อนดีกว่า! ข้ายังพอจะใช้ประโยชน์อื่นได้บ้าง!”
หันกลับไปเผชิญหน้ากับเซวียนหยวนเช่อ นางฉีกยิ้มปรากฏให้เห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็แถว รอยยิ้มนั้นดูแปลกๆ “ฝ่าา รับปากหม่อมฉันเื่หนึ่งได้หรือไม่เพคะ”
เซวียนหยวนเช่อหนังตากระตุก เขาค่อยๆ เดินกลับไปนั่งลงบนบัลลังก์หงส์ แล้วค่อยๆ หยิบถ้วยน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาถือ เขาพูดเนิบๆ “ลองพูดมาก่อน”
เฟิ่งเฉี่ยนยิ้มจนดวงตาโค้งลง และส่งเสียงอันน่าตกตะลึง “ข้าจะถวายงาน!”
เพล้งงง--
ถ้วยน้ำชาร่วงลงบนพื้น
แตกกระจายเป็สี่ห้าส่วน
...
ฮองเฮาจะถวายงาน จากหนึ่งเป็สิบ สิบเป็ร้อย และรู้กันทั่วทั้งวังหลวงอย่างรวดเร็ว!
วังหลวงสั่นะเื!
ห้องเครื่อง
นางกำนัลและขันทีกำลังแทะเมล็ดแตง
“ได้ยินหรือไม่ คืนนี้ฮองเฮาจะถวายงาน!”
“ฝ่าาขึ้นครองราชย์มาห้าปีแล้ว เป็ครั้งแรกที่ฝ่าาทรงเลือกป้ายสาวงาม มีคนมากมายแต่ทำไมฝ่าากลับพลิกป้ายของฮองเฮา ไม่สมเหตุสมผล!”
“...”
