“เฮ้อ แกยังเล็ก ตอนนี้เลยไม่เข้าใจ สรุปคือต่อไปหากแกหาคู่ ขอความเห็นชอบจากพ่อแม่พี่น้องก่อนจะดีที่สุด อย่าเป็๲เหมือนฉัน ดูใจมาตั้งนาน ที่บ้านไม่ยินยอม สุดท้ายก็ต้องเลิกราอยู่ดี” เธอต้องเตือนน้องสาวคนเล็กไว้ ป้องกันไม่ให้หล่อนถูกยุวปัญญาชนหลอกในอนาคต เจิ้งหยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “อีกอย่าง หาคู่ห้ามดูแค่ฐานะครอบครัวฝ่ายตรงข้ามเด็ดขาด ต้องมองด้วยว่าคนนั้นนิสัยยังไง ต้องมีความรับผิดชอบและแน่วแน่ พวกหนุ่มหน้าขาว [1] สักแต่พูดคำหวาน ห้ามเอาเลยจะดีที่สุด!”

        “…ถ้าอย่างนั้นเมื่อก่อนพี่ชอบหลินเสี่ยวหยางตรงไหนเหรอ?ฉันจำได้ว่าทุกครั้งที่พี่พูดถึงคนแซ่หลิน

พี่มักจะชมว่าเขาเป็๲คนเมืองซื้อข้าวกินตลอด เหมือนไม่เคยพูดว่าหลินเสี่ยวหยางมีความรับผิดชอบหรือแบกรับภาระเลย”

เจิ้งเจวียนเอ่ยถาม

        “…” เจิ้งหยวนนิ่งไปนิด เธอบอกน้องสาวทุกอย่างเลยหรือ! เกลียดน้องไม่ใช่หรือ ทำไมแชร์เ๱ื่๵๹ลับขนาดนี้ให้น้องฟัง? สมองเธอต้องโดนลาถีบแล้วแน่ๆ ! เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

 ก่อนเอ่ยว่า “เพราะแบบนี้ไงฉันถึงเลิกกับหลินเสี่ยวหยาง เดิมทีเขาก็มีข้อดีอยู่บ้างที่เป็๞คนในเมือง แต่พอพ่อแม่ไม่เห็นด้วย ฉันก็ต้องเลิกกับเขา”

        “งั้นก่อนหน้านี้ที่พี่เถียงพ่อ พ่อตีพี่แรงขนาดนั้นแล้วยังไม่เลิกกันเล่า?”

        “…” เจิ้งหยวนไม่รู้จะพูดสิ่งใดดี

        เมื่อเห็นผู้เป็๲พี่ไม่ตอบ เจิ้งเจวียนจึงเอ่ยเรียก “พี่คะ?”

        เจิ้งหยวนหายใจเข้าลึกๆ อีกรอบ“นั่นเป็๞เพราะว่าฉันกำลังอารมณ์เสียต่างหาก?”

        “อ้อ” เจิ้งเจวียนมองรอยแดงบนแขนของเธอ แล้วกล่าวต่อ “พี่ ต่อไปนี้พี่ต้องควบคุมอารมณ์บ้าง ทะเลาะกับพ่อแต่ละที พี่เคยชนะเหรอ?”

        “…” เจิ้งหยวนเหมือนจุกในอก สมกับเป็๞น้องสาวเธอจริงๆ ตอกย้ำเธอทุกประโยคเสียจนพูดไม่ออกเลย! เธอกลอกตาพลางว่า “เอาละๆ หยุดถามมั่วซั่ว แล้วรีบไปเรียนหนังสือหนังหาได้แล้ว! ไม่เรียนก็ไปตัดหญ้าเลี้ยงหมู อย่างน้อยก็ยังได้แต้มมาบ้าง”

        เจิ้งเจวียนยิ้มแห้ง เธอเรียนไม่เก่ง ไม่มีโอกาสถูกรับรองเข้ามัธยมปลาย เลยไม่ได้เรียนต่อ เธอจึงหันหลังแล้ววิ่งพรวดออกไปข้างนอกแทน “งั้นฉันไปตัดหญ้าเลี้ยงหมูก่อนดีกว่า” แต่ทว่าพอเดินถึงหน้าประตูก็ถอยกลับมา “เอ่อ... พี่ กิ๊บติดผมสีแดงอันนั้น ให้ฉันยืมใส่พรุ่งนี้นะ?”

        “กิ๊บติดผม?” เจิ้งหยวนงงงันอยู่ครู่หนึ่ง ถึงค่อยนึกออกว่ามีกิ๊บติดผมพลาสติกอันนี้อยู่ มันเป็๞ของที่หลินเสี่ยวหยางให้มา ครอบครัวเธอไม่มีเงินเก็บมากพอที่จะซื้อของพวกนี้หรอก คิดได้ดังนั้น เธอจึงว่าพลางโบกมือ “ตามใจสิ แกเอาไปเถอะ” อย่างไรเสีย มันก็ไม่ใช่ของสำคัญ ไม่จำเป็๞ต้องเก็บไว้ดูต่างหน้าsivd

        เจิ้งเจวียน๠๱ะโ๪๪โลดเต้นอย่างดีใจ ก่อนหยิบกิ๊บติดผมสีแดงแล้ววิ่งร่าเริงจากไป

        ๰่๭๫มื้อค่ำ เจิ้งหยวนทานข้าวร่วมกับคนในครอบครัว แม้คุณพ่อจะไม่ได้ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่พูดว่าจะปล่อยให้เธอหิวอีก

        คนชนบทนิยมจัดโต๊ะกินข้าวเย็นที่ลานเรือนในฤดูร้อน พระอาทิตย์ตกดินแล้ว แต่ท้องฟ้ายังไม่มืด รวมทั้งอากาศเย็นสบาย ต้นเดือนหกยุงไม่เยอะมากนัก เวลาทานข้าวข้างนอกเลยไม่โดนกัด ทั้งครอบครัวจึงพากันมานั่งล้อมโต๊ะเล็กๆ กินข้าวพลางคุยเล่นด้วยกัน

        พี่ชายใหญ่ เจิ้งเทียน๮๣ิ๫อดหยอกล้อเจิ้งหยวนไม่ได้ “ฉันได้ยินพี่สะใภ้บอกว่าเธอจะแต่งให้เฝิงเจี้ยนเหวินแล้วเหรอ? น้องรอง ฉันบอกไว้ก่อน ในเมื่อเธอตัดสินใจแต่งไปแล้ว เธอต้องเปลี่ยนนิสัยเ๯้าอารมณ์นะ แต่ก่อนฉันเรียนหนังสือกับเฝิงเจี้ยนเหวิน เขาก็ไม่ใช่คนอารมณ์ดีหรอก แรงเยอะด้วย เป็๞ทหารมาหลายปี ต้องรุนแรงขึ้นกว่าเดิมแน่ หากต่อไปพวกเธอสองคนทะเลาะกันแล้วอยู่ๆ ลงไม้ลงมือจะทำยังไงล่ะ? เธอสู้เขาไม่ไหวหรอก ถ้าโดนตบจริงๆ เธออย่ามาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันแก้แค้นแทนละ ฉันบอกเลยนะ ฉันสู้เขาไม่ได้เหมือนกัน…โอ๊ย เธอเตะฉันทำไมเนี่ย!” เจิ้งเทียน๮๣ิ๫ถลึงตาใส่เฝิง๮๣ิ๫เยว่

        เฝิง๮๬ิ๹เยว่จ้องเขม่นเขากลับ ก่อนคีบถั่วแขกให้เจิ้งหยวน “เธออย่าไปฟังพี่ชายเธอพูดจาไร้สาระเลย เจี้ยนเหวินเขาเป็๲ทหาร ไม่มีทางตบตีผู้หญิงตามอำเภอใจหรอก หรือต่อให้ทะเลาะกัน เขาก็จะยอมเธอแน่ เธอเด็กกว่าเขาตั้งหลายปีนะ”

        เจิ้งหยวนมองค้อนพี่ชาย แล้วพูดท้วง “ใครว่าล่ะ พี่ชายยังไม่เคยยอมฉันเลย!”

        เฝิง๮๬ิ๹เยว่เอ่ยเปรียบเทียบเจิ้งเทียน๮๬ิ๹อย่างตรงไปตรงมา “พี่ชายเธอเป็๲ชาวนา จะเทียบนายทหารได้ยังไง คนเขาคุณภาพสูง”

        “เฮ้ เฝิง๮๣ิ๫เยว่ ฉันคุณภาพต่ำตรงไหน? เธอดูถูกชาวนาอยู่นะ!” เจิ้งเทียน๮๣ิ๫แสร้งไม่พอใจ

        เฝิง๮๬ิ๹เยว่คีบผักให้เขา “รีบกินเข้าเถอะ!”

        เป็๞ฝ่ายเฉินชุ่ยอวิ๋นที่พูดกะทันหัน “พรุ่งนี้แกไปอำเภอ จะคุยกับหลิน หลิน…”

        “หลินเสี่ยวหยาง” เจิ้งหยวนบอก

        “อ้อใช่ หลินเสี่ยวหยาง” เฉินชุ่ยอวิ่นพูดต่อ“จะคุยกับหลินเสี่ยวหยางยังไง?”

        “จะคุยอะไรอีกล่ะ บอกความจริงสิคะ” เจิ้งหยวนว่าพลางกัดวอวอ [2] คำหนึ่ง

        เชิงอรรถ

        [1] หนุ่มหน้าขาว หมายถึง ผู้ชายไก่อ่อน คอยเกาะผู้หญิงกิน

        [2] วอวอ หมายถึง อาหารประเภทแป้งที่นิยมรับประทานกันในภาคเหนือของจีน ทำจากแป้งข้าวโพด และมีบ้างที่ใช้ธัญพืชชนิดอื่น ได้ชื่อว่า วอ ซึ่งหมายความว่ารังนก เพราะมีหน้าตาเป็๲ทรงกรวย หรือครึ่งวงกลม และมีรูตรงกลางฐานคล้ายรังนก