“อ๊าก!!!”
ความเ็ปอย่างฉับพลันทำให้หลิงเฉินรู้สึกราวกับตกนรกความเ็ปทางร่างกายไม่ว่าจะหนักหนาเพียงใดเขาก็ทนได้และไม่ยอมให้ตัวเองส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่นิดเดียวแต่ความเ็ปที่เข้าจู่โจมร่างกายของเขาในตอนนี้มาจากจิตใจ! มันเหมือนกับเข็มและมีดอันแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังทิ่มแทงและเชือดเฉือนจิติญญาของเขาความเ็ปแบบนี้ทรมานยิ่งกว่าการถูกหั่นเป็ชิ้นๆหรือการถูกม้าห้าตัวดึงแยกร่างเป็ 10 เท่า 100เท่าหลิงเฉินเอามือกุมหัวพร้อมกับร้องออกมาด้วยความเ็ปจากนั้นร่างของเขาก็ค่อยๆ ทรุดลงไปบนโต๊ะหิน และไม่อาจทนต่อความเ็ปได้อีกต่อไป
นี่มันอะไร!! ใครก็ได้บอกผมทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…
ทำไมจิตใจของเราถึงเ็ปมากขนาดนี้มันเจ็บมากเสียจนเรารู้สึกเหมือนกับมันกำลังถูกฉีกกระชากและป่นเป็ชิ้นๆ...
เกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!
ความรู้สึกเ็ปยังดำเนินต่อนอกจากนี้มันยังค่อยๆ รุนแรงมากขึ้นในทุกวินาทีจนทำให้หลิงเฉินส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเ็ปมากขึ้นเรื่อยๆชัดเจนว่านี่คือโลกเกม มันคือโลกของเกมเสมือนจริงซึ่งความเ็ปทางร่างกายถูกปรับลงให้ต่ำที่สุดและเป็สถานที่ซึ่งประสาทััทุกอย่างถูกปรับให้อยู่ในสภาพที่สะดวกสบายที่สุด!แล้วทำไมถึงมีความรู้สึกเ็ปขนาดนี้!!อะไรทำให้เราเ็ปสิ่งใดที่้าทำลายจิตใจของเรา!!
“อุ๊ย! คริคริหลังจากเงียบสงบมานานหลายปี ในที่สุดก็มีคนมาที่นี่คิดถึงเื่นี้แล้วก็ดูเหมือนว่าเราจะหลับใหลไปนานมากหือ?ทำไมถึงเป็หนุ่มน้อยที่ดูอ่อนแอและไม่ค่อยแข็งแกร่งมากนักคนนี้ล่ะ?”
ในความเ็ปอย่างที่สุดจิตใจของหลิงเฉินซึ่งได้รับความทุกข์ทรมารดั่งตกนรกพลันได้ยินเสียงหนึ่งมันเป็เสียงของสตรีนางหนึ่ง!
เสียงนี้ให้ความรู้สึกราวกับว่ามาจากสรวง์เมื่อมันมาถึงหูของเขามันก็ทำให้หลิงเฉินที่กำลังทุกข์ทรมานจากความเ็ปแสนสาหัสลืมความเจ็บไปหมดแม้แต่กระดูกก็เหมือนจะอ่อนลงเล็กน้อย เพราะเสียงนี้ฟังดูน่ารักและจริงใจแค่ได้ยินคุณก็จะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำว่ากระชดกระช้อย แม้มันจะเป็เพียงคำสั้นๆแค่ไม่กี่คำ แต่มันก็เกือบจะกระชากจิติญญาของเขาออกมาได้ราวกับมีเวทมนตร์ที่สามารถกระตุ้นเส้นประสาททั่วทั้งร่างของผู้ชายหรือแม้กระทั่งผู้หญิงรวมถึงความปรารถนาของพวกเขา
เขาหันหน้าอย่างยากลำบากพร้อมกับใช้สติที่กำลังจะพังทลายลงควบคุมดวงตาของเขาให้มองไปที่ต้นกำเนิดของเสียงนั้นโลกที่อยู่เบื้องหน้าของเขานั้นมืดมิดยิ่งนักมันเป็ความมืดที่ไม่มีแสงสว่างใดๆ ความมืดเช่นนี้เขาไม่น่าจะมองเห็นอะไรเลยสักอย่าง แต่ทว่าร่างของสตรีนางหนึ่งกลับสะท้อนเข้าสู่ตาของเขาอย่างชัดเจนและปล่อยให้เขามองเห็นร่างกายกับใบหน้าของเธอเต็มตาซึ่งคล้ายกับว่าร่างกายของเธอแยกออกจากโลกอันมืดมิดแห่งนี้อย่างสมบูรณ์
ชั่วพริบตาที่เขามองเห็นเธอั์ตาของหลิงเฉินที่เต็มไปด้วยความเ็ปก็เปลี่ยนเป็แววตาที่เลื่อนลอย
นั่นเป็ผู้หญิงจริงๆ ดูเหมือนเธอจะมีอายุราว20 ถึง 30 ปี แต่ดูไปก็คล้ายกับอายุไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ เธอล่องลอยอยู่ในความมืดและจ้องมองเขาด้วยความสนอกสนใจจุดที่หลิงเฉินจ้องมองไปคือใบหน้าอันงดงามของเธอที่มากพอจะสะกดคนได้ทั้งโลกใบหน้าอันวิจิตรงดงาม ผิวที่ขาวดั่งหิมะ ริมฝีปากสีชมพูซึ่งเม้มเล็กน้อยดูราวกับกลีบดอกไม้สดคิ้วโก่งและดวงตาที่สวยงามซึ่งเผยให้เห็นเสน่ห์อันไร้ที่สิ้นสุดของเธอนั้นทำให้หัวใจของผู้คนหวั่นไหวเพียงแค่การชำเลืองมอง
เธอสวมใส่ชุดสีดำที่คล้ายกับความมืดรอบตัวอย่างไรก็ตามมันรัดรูปเล็กน้อย มันแนบสนิทกับหน้าอกและสะโพกที่สง่างามของเธอหน้าอกอันมีชีวิตชีวาและสะโพกของเธอล้วนเผยให้เห็นอย่างเต็มตาที่เอวของเธอมีสายริบบิ้นสีดำรัดไว้หลวมๆ เผยให้เห็นเอวบางช่วยเน้นรูปร่างที่สวยงามของเธอซึ่งปรากฏเป็รูปตัวเอสอันไร้ที่ติใครก็ตามที่ชำเลืองมองพวกเขาจะไม่สามารถละสายตาได้ พวกเขาทุกคนจะตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
นี่คือสตรีที่มีเสน่ห์ โดยไม่ต้องทำอะไรเธอก็เปล่งประกายความงดงามอ่อนช้อยเหมือนฝันและมนต์เสน่ห์ออกมาซึ่งมันมากพอที่จะทำให้บุรุษทั้งโลกเสียสติแม้กระทั่งหลิงเฉินผู้ที่ยังอยู่ภายใต้สภาวะของความเ็ปจนสติของเขาเกือบจะพังทลายลงเมื่อมองเห็นเธอ มันก็ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้และยากที่จะเชื่อได้ว่าในโลกใบนี้ยังคงมีสตรีที่ปล่อยกลิ่นอายอันทรงเสน่ห์เช่นนี้ออกมาได้จริงๆ
“คุณเป็ใคร!! ”
เขากัดฟันแน่นและใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ทำให้ตัวเองส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นก็เค้นคำพูดสามคำลอดออกมาจากช่องว่างของไรฟันอย่างยากลำบากก่อนที่จะเข้ามาที่นี่ เขามั่นใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ในที่แห่งนี้สตรีนางนี้คือใครกัน? เป็ไปได้ไหมว่าเธออยู่ตรงนี้มาตลอด?
เมื่อได้ยินคำถามของเขาริมฝีปากของเธอก็แย้มยิ้มขึ้นเล็กน้อย ด้วยรอยยิ้มนี้ทำให้ใบหน้าของเธอที่พอจะทำให้คนทั้งโลกเคลิบเคลิ้มดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
“คริคริเ้าทุกข์ทรมานจากการโดนกลืนกินจิติญญาของ ‘จันทร์ต้องสาป’ แล้วยังสามารถพูดได้อีก นี่เ้าทำให้พี่สาวคนนี้ประหลาดใจจริงๆ อุ๊ยช่างเป็หนุ่มน้อยที่หล่อเหลา พี่สาวคนนี้ทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นเ้ากลายเป็เครื่องสังเวยแต่เป็ตัวเ้าเองที่ไปแตะ ‘จันทร์ต้องสาป’ แม้พี่สาวอยากจะช่วยเ้าพี่สาวก็ไม่รู้วิธี พี่สาวคนนี้ทำได้แค่มองดูเ้ากลายเป็เครื่องสังเวยให้กับ‘จันทร์ต้องสาป’ คริคริอยู่ที่นี่มานานหลายปีโลกภายนอกคงจะลืมเื่ราวของเราไปหมดแล้วมันคงจะถึงเวลาที่เราต้องออกไปสู่โลกภายนอกอีกครั้งแล้วสินะ”
เสียงนั้นฟังดูนุ่มนวลไม่เหมือนกับเสียงของเด็กสาวมันทั้งสุขุมและอ่อนหวานแต่ก็แฝงไปด้วยความถือดีและความเย้ายวนใจเป็อย่างมากจนทำให้หัวใจของหลิงเฉินหวั่นไหวไปโดยไม่ได้ตั้งใจเหมือนกับจิติญญาของเขาอยากจะออกจากร่างและจากไปตามเสียงของเธอ
หากสตรีนางนี้เกิดมาใน่เวลาที่วุ่นวายเธอจะเป็หญิงสาวที่สามารถล่มเมืองได้ทั้งเมืองอย่างแน่นอน หรือแม้แต่ราชวงศ์เพียงแค่การขมวดคิ้วและยิ้มแย้ม
“คุณ...”
สตรีนางนี้คือใครเขาไม่รู้ ‘จันทร์ต้องสาป’ที่เธอเอ่ยถึงมันคงจะเป็จันทร์เสี้ยวสีดำซึ่งรัดแน่นอยู่ที่ข้อมือขวาของเขาใช่ไหม?
ความเ็ปที่เรากำลังทุกข์ทรมานอยู่นี้มาจากการกลืนกินของมันงั้นเหรอ?กลืนกินมัน้ากลืนกินและทำลายจิตใจของเรา?
และจากนั้นก็กลายเป็เครื่องสังเวยของมัน!?
นี่มันอะไรกันเนี่ย!?
ชัดเจนว่านี่คือโลกเกมแต่ทำไมความรู้สึกเ็ปและความรู้สึกที่จิติญญาของเราถูกเชือดเฉือนถึงดูรุนแรงและสมจริงขนาดนี้
ถ้าจิตใจถูกทำลายหากคุณไม่โดนควบคุมโดยจิตใจของคนอื่นและกลายเป็หุ่นเชิดไปตลอดกาลคุณก็จะเสียสติและกลายเป็ซอมบี้ที่ยังคงมีชีวิตแต่ไร้ซึ่งความรู้สึกนึกคิด
ความรู้สึกที่จิตใจของเราถูกกลืนกินนั้นไม่ใช่เื่หลอกลวงในตอนเริ่มต้นสิ่งที่เข้าสู่เกมคือความคิดของผู้เล่นไม่ใช่เหรอ? ไอเทมชิ้นนี้เรียกว่า ‘จันทร์ต้องสาป’ มัน้ากลืนกินจิตใจของเราอย่างเห็นได้ชัด!
หลิงเฉินใช้ความเชื่อมั่นและความตั้งใจทั้งหมดของเขาการดิ้นรนของเขาค่อยๆรุนแรงขึ้นในชั่วพริบตาร่างกายและหน้าผากของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อเหมือนกับพึงไปตะลุยกับพายุฝนมา
“โอ้?” การต่อต้านที่รุนแรงอย่างกะทันหันของหลิงเฉินทำให้สตรีนางนั้นแปลกใจเล็กน้อยหลังจากนั้นมุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับปรากฏระลอกคลื่นเล็กๆในดวงตาอันทรงเสน่ห์ของเธอ: น้องชายการไปขัดขืนแบบนั้นมีแต่จะทำให้เ้าถูก ‘จันทร์ต้องสาป’ ลงโทษอย่างน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมนะ”
“อ๊ากกกกกกก!!”
หลังจากสิ้นเสียงของสตรีนางนั้นปากของหลิงเฉินก็ส่งเสียงร้องอันเ็ป และน่าสังเวชออกมาซึ่งราวกับมาจากนรก ร่างกายของเขาไม่สามารถแม้กระทั่งจะนั่งยองๆอยู่กับพื้น เขาเอามือกุมหัวและเกลือกกลิ้งไปกับพื้นด้วยความเ็ปตอนที่ร่างกายของเขากลิ้งไปที่ใด พื้นตรงนั้นก็จะเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขา
“อ๊ากก...”
“อ๊ากก!”
“อ๊า——————”
เสียงร้องด้วยความเ็ปของเขาดังขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดที่แม้จะเป็คนที่อำมหิตที่สุดก็ยังไม่อาจทนฟังต่อไปได้เสียงร้องระดับนี้เห็นได้ชัดว่าทำให้ผู้คนไม่อาจจินตนาการได้เลยว่ามันเป็ความเ็ปแบบไหนกันแน่ที่เขากำลังทุกข์ทรมานอยู่เสียงร้องของเขาเริ่มแหบแห้งมากขึ้น...
หญิงสาวมองเขาเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเ็ปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆฟังเสียงร้องที่ะโออกมาอย่างน่าสังเวชข้างหูของเธอซึ่งราวกับเป็เสียงที่มาจากนรกแต่ใบหน้าอันไร้ที่ติของเธอนั้นไม่มีวี่แววของความเห็นอกเห็นใจเลยสักนิดตรงกันข้าม ดูเหมือนว่าเธอกำลังชื่นชมวิวทิวทัศน์อันน่าเพลิดเพลินใจ เธอยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเปล่งเสียงที่นิ่มนวลราวกับสายลมออกมา: “น้องชายผลที่ตามมาจากการดิ้นรนของเ้ามันน่ากลัวมากนะ ตอนนี้น้องชายก็แค่ค่อยๆ ปิดตาลงปล่อยใจให้ว่าง และปล่อยให้ตัวเองหลับไป จากนั้นมันก็จะไม่เ็ปอีกต่อไปั้แ่นี้ไปก็ฟังคำพูดของพี่สาวคนนี้ หยุดขัดขืน ทำใจให้ผ่อนคลายแล้วเ้าจะได้หลับอย่างมีความสุข และจะไม่มีความเ็ปใดๆ อีก”
“อ๊า———”
เสียงร้องอันเ็ปรวดร้าวยังคงดำเนินต่อไปมันดังโหยหวนมากเสียจนอากาศเกิดการสั่นไหวเล็กๆ
เมื่อใดที่เราผ่อนคลายจิตใจและหลับไปมันก็จะไม่เ็ปอีกเราจะได้รับการผ่อนคลาย...
เมื่อใดที่เราหลับไปเราก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเ็ปซึ่งน่ากลัวยิ่งกว่าความตายเป็พันเป็หมื่นเท่าหรือนับไม่ถ้วนเช่นนี้อีกต่อไป...
.....
.....
ไม่!ถ้าจิตใจของเราแตกสลายและถูกกลืนกินไปเราจะกลายเป็หุ่นเชิดและกลายเป็ศพที่มีชีวิต!!
ในตอนนั้นใครจะเป็คนดูแลรั่วรั่ว!!เธอมีเราอยู่เคียงข้างกายของเธอแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ร่างกายของเธออ่อนแอมากเธอจะดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไรหากไม่มีเรา!
เราไม่อยากหลับไม่มีใครมาคิดทำลายจิตใจของเราได้!!!
ไม่มีทาง!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!”
“อ๊า————”
หนึ่งนาทีผ่านไปเสียงร้องด้วยเ็ปของหลิงเฉินเปลี่ยนเป็เสียงแหบแห้งอันน่าสยดสยองเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกลิ้งอีกต่อไปร่างกายของเขากระตุกด้วยความเ็ปอยู่ที่พื้นเสียงแผดร้องด้วยความเ็ปนั้นยังไม่หยุดลง ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นมันไม่สามารถรุกล้ำเข้าไปในสมองและร่างกายของเขาได้
รอยยิ้มของสตรีในชุดสีดำในที่สุดก็กลับกลายเป็แข็งค้างดวงตาที่ทรงเสน่ห์ของเธอหรี่เล็กลง พร้อมกับความรู้สึกตกตะลึงเล็กๆที่แวบผ่านส่วนลึกของดวงตาเธอ
ความทุกข์ทรมานนี้แค่ไม่กี่วินาทีก็เพียงพอที่จะทำให้คนทั่วไปสิ้นสติไปอย่างสมบูรณ์ความเ็ปขนาดนี้เหนือกว่าขีดจำกัดของสิ่งที่มนุษย์สามารถจะแบกรับได้ถึงแม้ความตั้งใจของคุณจะกล้าแกร่งอย่างเหลือเชื่อแต่จิตใจของคุณจะไม่สามารถแบกรับมันได้อย่างแน่นอน มันจะถูกบดขยี้ในทันทีทันใด
เวลาหนึ่งนาทีผ่านไปแล้ว แต่เขายังคงดิ้นรนตะเกียกตะกายและต่อต้าน ไม่มีพลังจิติญญาของ‘จันทร์ต้องสาป’แม้แต่น้อยนิดที่สามารถเจาะทะลุเข้ามาได้
มีมนุษย์ที่จิติญญาแข็งแกร่งถึงระดับนี้ได้อย่างไรกัน!! คนนี้...
ริมฝีปากสีแดงของเธอยกขึ้นเสียงอันน่ารักของเธอเปล่งออกมาช้าๆ: “น้องชาย สิ่งที่เ้ากำลังทำอยู่นี่มันไม่ดีนะไม่ว่าน้องชายจะดื้อรั้นอย่างไร น้องชายก็ไม่มีทางเอาชนะ ‘จันทร์ต้องสาป’ ได้หรอกหากเป็แบบนี้น้องชายจะได้รับเพียงความเ็ปที่มากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นนะ”
เมื่อเธอพูดจบทันใดนั้นเธอก็เห็นว่าเสียงร้องสั่นๆ ด้วยความเ็ปของหลิงเฉินหยุดลงแล้วเขาค่อยๆ ลืมตาที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อสายตาของสตรีในชุดสีดำก็พลันสับสนวุ่นวาย
“คุณไม่อาจจินตนาการถึงความเ็ปและความทุกข์ทรมานที่ผมเคยได้รับความเ็ปและทุกข์ทรมานพวกนั้นไม่มีเลยสักครั้งที่พวกมันสามารถทำลายร่างกายและจิตใจของผม...”
“ความเ็ปแค่นี้มันไร้ค่า!”
“อ๊ากกกกกกกกก!”
แสงสว่างในโลกที่มืดมิดแห่งนี้พลันสั่นไหวท่าทางของสตรีชุดดำก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
ดวงตาของหลิงเฉินในเวลานี้ผิดแปลกไปมันเปลี่ยนเป็สีแดง-ดำ อีกทั้งในโลกอันมืดมิดที่สับสนวุ่นวายแห่งนี้ความคิดของเขาก็ได้ย้อนกลับไปในอดีตซึ่งเขาควรจะลืมเลือนไปแล้ว
