บทที่ 3
่เช้ามักจะเป็เวลาที่เดือนอ้ายจะออกมาปล่อยให้พวกวัวในคอกไปกินหญ้า แล้วค่อยพากลับเข้ามาในคอก บอกเลยว่าเมื่อวานเรียกยังไงก็ไม่กลับคอกก็เลยไปหากะละมังมาเคาะกลับ กลายเป็ว่ากลับจริงๆ ส่วนตะวันท้องแก่แล้วจะปล่อยก็ไม่ได้ต้องให้กินในคอกแทน
ตอนแรกที่คิดไว้ว่าการดูแลวัวอาจจะยากไปสำหรับเขาแต่กลายเป็ว่ามันก็ไม่ได้ยากอะไรออกจะสนุกดี นั่นเป็เพราะเดือนอ้ายชอบสัตว์ทุกชนิดเลย ร่างเล็กใช้เวลาอยู่ที่คอกวัวโดยที่ไม่รู้ว่ามีเื่บางอย่างเกิดขึ้นในไร่ คนที่เอามาบอกก็คือเขียวนั่นเอง
"พี่คนสวย!"เด็กหนุ่มวิ่งมาพร้อมกระติกน้ำสีเขียว
"เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าอ้ายเล่า?"
"ก็พี่สวยนี่น่า นี่ครับผมเอาชาเย็นมาให้"
"ขอบคุณนะครับ"เขารับมันเอาไว้ก่อนจะยกดื่ม เขาเริ่มปรับตัวได้นิดนึงแล้ว
"พี่นี่นะ ไม่เหมือนลูกคุณที่คนในไร่พูดเลยอ่ะ"
"อันนี้จะด่าหรือชมนะ?"
"ผมชมนะพี่!"
"ฮ่าๆพี่เชื่อครับ ไปฟังอะไรมาอีกล่ะ"ร่างเล็กกวาดหญ้าไปด้วยขณะที่กำลังฟังเ้าเด็กพูดถึงเื่ที่คนในไร่พูดว่าเขาเป็คุณหนูหยิ่งยโส เอาแต่ใจบ้าง ขี้วีน แถมยังอวดรวย ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งปวดหัว คนอย่างเขาจะเอาไรไปอวดรวย เงินในบัญชีเหลือแค่สองพันเองนะ โชคดีแค่ไหนที่อยู่ที่นี่ได้ข้าวกินฟรี
"พวกนั้นพูดแต่อะไรแย่ๆกับพี่อ่ะ ผมไม่อยากไปฟังเขาแล้ว"
"ถ้าเบื่อๆก็มาเล่นกับพี่ก็ได้"
"ผมอยากทำให้พวกนั้นหยุดพูดสักทีอ่ะ"
"ช่างเขาเถอะเขียว เราทำอะไรไม่ได้นี่ก็คนเขาเชื่อแบบนั้น"
"แต่ว่า.."
"เราเปลี่ยนความคิดคนไม่ได้ในทันทีหรอกนะ"เขาก็พยายามหาทางที่จะแก้ไขให้คนในไร่ยอมคุยกับเขาเสียที แต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ข่าวลือพวกนั้นยังไงด้วย
"เขียวจะช่วยพี่คนสวยเอง"
"ขอบใจนะจ้ะ"ยิ้มแสนหวานของเดือนอ้ายทำเอาเขียวใจเต้นจนเผลอพูดออกมาไม่รู้ตัว "เ้าสัวตกหลุมรักพี่ตรงนี้แน่ๆ"
"ว่าไงนะ?"เมื่อกี้เหมือนจะหูแว่วๆด้วย
"อ่อ! เปล่าพี่ๆๆ แค่บอกว่าต้องมีคนได้กลิ่นขี้วัวตรงนี้แน่ๆ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ต้องไปเก็บแล้วล่ะ พี่วานเขียวไปเคาะกะละมังเรียกวัวกลับหน่อยนะ"
"ได้ครับผม!"เขาต้องรีบจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ ยิ่งวันนี้เป็วันที่พี่อาทิตย์จะกลับมาด้วย
ในตอนแรกพี่อาทิตย์ให้เลือกแล้วว่าจะทำงานที่บริษัทหรือจะทำงานที่ไร่ศิวาลัย และเขาเป็คนขอเลือกที่นี่เอง ก็ถือว่าไม่ผิด งานที่ไร่มีอะไรหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้ ส่วนที่บริษัทเขาคงต้องไปรับแรงกดดันของคนหลายคนไม่ไหวแน่ เขาจึงนับถือพี่อาทิตย์ที่เก่งสามารถเป็ตำแหน่งประธานได้ั้แ่อายุน้อย คิดดูแล้วก็คงได้รับแรงกดดันแน่นอน
เขาจัดการเก็บของทั้งหมดก่อนจะเดินกลับบ้าน วันนี้ต้องรีบอาบน้ำให้ได้ พี่อาทิตย์กลับมาจะได้หลงรักในความสะอาดของเขา ถึงแม้ตอนนี้รองเท้าจะมีแต่ขี้วัวแต่ตัวก็ไม่ได้เหม็นนี่หน่า ตัวเขาก็เหมือนกลิ่นวัว มันจะถือว่าหอมไหมนะ?
ร่างเล็กถึงกับทรุดลงกับพื้นทันทีกับภาพที่เห็น ข้าวของภายในบ้านต่างกระจัดกระจาย "มันเกิดอะไรขึ้น?.."เดือนอ้ายเดินไปทั่วบ้านก็พบว่าไม่จะตรงไหนก็เป็เหมือนกันหมด ใครกันที่มาลื้อบ้าน มีโจรขึ้นหรอ? มือเล็กรีบเดินจัดของที่กระจัดกระจายให้เข้าที่แต่แล้วเสียงฝีเท้าด้านหลังก็ดังขึ้น
"มึงทำอะไร"
"พี่อาทิตย์! ฟังอ้ายก่อนนะครับ"
"กูบอกมึงว่าอย่าทำบ้านเละไม่ใช่รึไง!"อาทิตย์ตะคอกใส่หน้าร่างเล็กอย่างแรง อีกคนรีบเดินขึ้นไปบนห้องทันที เขาจึงรีบตามขึ้นไป้า ร่างสูงยังคงหาบางอย่างที่อยู่ในตู้ลิ้นชักข้างเตียง
"อะ..อ้ายไม่ได้เป็คนทำนะครับพี่ อ้ายเพิ่งจะกลั-"
"หุบปากของมึงไปก่อนที่กูจะเอาอย่างอื่นอุด!"เขารู้ว่าอีกคนกำลังอารมณ์ร้อน ความกลัวก่อตัวขึ้นในใจ เดือนอ้ายไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน กล่องกำมะหยี่สี่เหลี่ยมถูกปาใส่ลงตรงหน้าของเดือนอ้าย
"ทำไมมันถึงหายไป? มึงตอบกูมา"
"อะ..อ้ายไม่รู้ครับ อ้ายมาถึงบ้านก็เละไปแล้ว"
"แล้วทำไมมึงไม่ล็อกบ้าน!"มือเล็กกำมือกับเสื้อแน่น พี่อาทิตย์พูดก็ไม่ผิด เขาผิดเองที่วันนี้เผลอลืมล็อกบ้าน
"อ้ายลืมครับ อ้ายขอโทษจริงๆครับ อ้ายจะรับผิดชอบทุกอย่างเองครับ.."แม้จะอ่อนไหวกับคำพูดแค่ไหน เขาก็ไม่อยากอ่อนแอให้อีกคนเห็นจริงๆ
"มึงจะรับผิดชอบยังไง บอกกูมา"อาทิตย์เข้ามาใกล้เดือนอ้ายจนหลังเขาชิดติดประตู
"ขะ..ของที่หายมันคืออะไรครับ? อ้ายจะไปหามาแทนให้ อ้ายจะหาตัวคนทำให้ได้"
"คนอย่างมึงเนี่ยหรอจะทำได้? แค่กูให้ดูบ้านมึงยังทำไม่ได้เลย"
"อ้ายจะหามาให้ครับ!"เขาก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสู้สายตาแข็งกร้าวที่อีกคนส่งมา แม้อีกฝ่ายจะใจดีจริง แต่ตอนโมโหเขาก็ไม่เคยรู้ว่าต้องรับมืออย่างไร อีกอย่างเื่นี้เขาเป็คนผิดเองจริงๆที่ลืม
"ไม่ต้อง"
"ทำไมล่ะครับ? นั่นมันเป็ของสำคัญของพี่อาทิตย์ไม่ใช่หรอครับ"
"กูไม่้าให้มึงยุ่งกับของกูอีก"ร่างสูงถอยออกมาจากร่างเล็กก่อนจะเดินออกไป แต่มือเล็กรีบคว้าข้อมืออีกคนเอาไว้
"พี่อาทิตย์ อ้ายไม่ได้ทำจริงๆนะครับ อ้ายขอโทษจริงๆครับ"อาทิตย์ดึงข้อมือด้วยเองกลับมา สายตาเ็าถูกส่งมาที่เดือนอ้ายนับว่าจากนี้มันคงเป็จุดแตกหัก ความสัมพันธ์ของเขากับพี่อาทิตย์อย่างแท้จริง
เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่สำคัญในกล่องนั้นมันคืออะไรกันแน่แต่ว่าเขามั่นใจว่าจะต้องหามันให้เจอ ร่างเล็กรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที
เดือนอ้าย
โจ ว่างอยู่ไหม?
Joshua
ว่างครับคุณเดือนอ้าย
มีอะไรรึเปล่าครับ
เดือนอ้าย
ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม
Joshua
ได้สิครับ
เดือนอ้าย
กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินอันใหญ่มันคืออะไรหรอ
Joshua
หมายถึงกล่องในห้องของเ้าสัวหรอครับ
เดือนอ้าย
ใช่
Joshua
สร้อยของคนรักเก่าเ้าสัวที่เสียไปแล้วครับ
เ้าสัวเป็คนเก็บไว้ครับ
มีอะไรรึเปล่าครับ?
เดือนอ้าย
ขอบคุณนะ
แท้จริงแล้วพี่อาทิตย์ก็เคยมีคนรักสินะ สร้อยเส้นนั้นมันสำคัญมากขนาดนั้นนี่ เขาทำเื่ผิดมหันต์เกินไปจริงๆ แบบนี้ต้องรีบออกไปหาเขียวก่อนแล้วล่ะ ร่างเล็กรีบจัดการของที่รกให้บ้านเสร็จก่อนจะรีบออกจากบ้านทันที
โดยปกติแล้วเขียวจะชอบอยู่แถวครัวคนงานและนั่นคงจะจริง ร่างเล็กรีบตรงดิ่งเข้าไปหาทันทีด้วยสีหน้ากังวล "เขียว พี่มีอะไรให้ช่วย"
"พี่คนสวยมีอะไรรึ?"เขามองไปเห็นพวกคนงานต่างซุบซิบเต็มไปหมด
"ไปคุยตรงอื่นได้ไหม"
"ไปๆๆ"พอรู้สถานการณ์เด็กหนุ่มก็รีบดันตัวเดือนอ้ายออกไปจากตรงนั้นทันที เราทั้งคู่เดินจนมาถึงหน้าไร่ เป็ที่ปลอดจากคนที่สุดแล้ว
"พี่มีอะไรหรือ?"
"มีคนมาขโมยของในบ้าน พี่ไม่รู้จะทำไง"
"ว่าไงนะ!? มันทำกันจริงๆหรอเนี่ย!"
"เขียวรู้หรอ!?"
"พี่คนสวย ผมขอโทษนะ ผมคิดว่าพวกนั้นจะพูดเล่นๆ คนที่ทำคือพวกนอกไร่ ไม่ใช่คนในไร่ครับ"
"พวกนอกไร่?"
"เป็กลุ่มที่เ้าสัวให้ทำอาชีพในเขตนอกไร่น่ะ ก็คือพวกชุมชนนั่นแหละ ผมได้ยินว่าเขาจะขโมยแต่ไม่คิดว่าจะทำจริง"
"ทำไงดีล่ะเขียว มีของสำคัญของเ้าสัวหายไปน่ะ คือพี่น่ะ..ไม่รู้จะทำไง"ขณะที่พูดไปความรู้สึกผิดก็กัดกินให้น้ำตาไหลออกมา "พี่อย่าร้องนะครับๆ เดี๋ยวผมจะช่วยพี่เอง!"
"พวกคนในชุมชนก็ต้องออกไปข้างนอกใช่ไหม?"
"ใช่ครับ แต่ว่าออกไปไม่ไกลนัก เอาแบบนี้นะ ผมพอจะจำหน้าคนพูดได้ เราจะไปสืบกัน"
"อื้อ ขอบคุณนะ"
ไม่น่าเชื่อว่าถัดจากไร่ไม่กี่เมตรจะมีชุมชนที่ใหญ่ขนาดนี้ ทุกบ้านแทบจะมีแต่ของออกมาขายทั้งหมด รวมถึงร้านอาหารด้วย คนที่เดินก็ไม่ได้มีน้อยมีมากนัก เขาเดินกับเขียวมาได้ครึ่งทางแล้ว สายตาพยายามมองหาลุงหัวขาวที่เขียวบอก แต่เหมือนว่าจะมีกันเกือบทุกร้านเลยด้วยซ้ำ
"เราจะเจอไหมเขียว"
"เจอสิพี่!"เขาพยายามสังเกตไฝที่อยู่ใต้คาง หากใครมีก็แสดงว่าคนนั้นแหละคือคนพูด ร่างเล็กเดินไปตามทางก็ยังไม่เห็นสักคนจนกระทั่งเดินผ่านซอยหนึ่งที่ลึกเข้าไป มีลุงสองคนกำลังคุยกันอยู่
"ไปแอบฟังดูสิสองคนนั้นแปลกๆนะ"เขากระซิบข้างหูเขียวก่อนจะส่งสายตาไปทางซอยด้านซ้ายมือ เขียวจึงพยักหน้าเล็กน้อยเป็อันตกลง พวกเขาทั้งคู่เนียนเดินเหมือนจะซื้อร้านโตเกียวแต่ก็เหมือนได้ยินเต็มสองหูเื่ที่สองคนนั้นคุยทันที
'สร้อยนั่น มึงเก็บไว้หรอวะ'
'เออดิ กูรอลูกกูกลับมาจะให้เอาไปขายในเมือง'
'กูดูแล้วน่าจะแพงเอาเื่ อย่าลืมแบ่งนะมึง'
'กูแบ่งแน่ แต่มึงปิดปากเงียบเลยนะเื่ที่กูขโมยของบ้านเ้าสัว'
เพียงเท่านี้เขาก็หันหน้าไปมองเขียวก่อนจะถอยออกจากตรงนั้น ร่างเล็กรีบหาที่บังทันทีก่อนจะจับตาดูว่าลุงคนพูดจะไปที่ไหนต่อ แน่นอนเลยว่าเขาจะจับมันเข้าคุกให้ดู บังอาจมาขโมยสร้อยคนรักพี่อาทิตย์งั้นหรอ?! จะว่าไปทำไมเขาต้องโกรธขนาดนี้นะ
"มันเข้าไปซอยแล้วพี่ๆ"
"พี่ตามไปเอง"
"ผมไปด้วย"เขารีบจับไหล่อีกคนไว้แน่น "เขียวห้ามไป อยู่ตรงนี้นะเข้าใจไหม ตรงนั้นมันอันตราย"
"แต่พี่จะไปคนเดียวไม่ได้นะ ถ้ามันทำอะไรพี่ล่ะ?"
"พี่เคยเรียนยูโดอยู่"
"ยู ยู ยู โด?"
"เอาน่า พี่พอสู้ได้อยู่บ้าง พอพี่ออกมาปุ๊บ เขียวรีบเอาจักรยานมารอแล้วเรารีบกลับไร่กันนะ"
"ก็ได้ครับ...แต่พี่กลับมาอย่างปลอดภัยนะครับ"
"พี่สัญญา"ร่างเล็กลุกขึ้นยืนและเดินตามอีกคนเข้าไปในซอย ตลอดทางเดินเต็มไปด้วยโพรงหญ้า เมื่อเดินไปได้สักพักก็เห็นว่ามีบ้านหลังหนึ่งอยู่ สายตาพยายามมองหาที่บังตัวเองได้ พอเห็นว่ามีโอ่งอยู่ใต้ถุนบ้าน เดือนอ้ายรีบย่องเข้าไปทันที วิธีที่จะทำให้ตาลุงนั่นมันออกจากบ้านคือยังไงดีนะ คิดออกแล้ว!
เดือนอ้ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าตรงนี้มีสัญญาณอยู่บ้าง น่าจะพอโทรหาเขียวได้ ก่อนจะกดเข้าแอพเพื่อหาคลิปเสียงช้างป่าและกดตั้งเวลาเล่นเอาไว้ เขาวางโทรศัพท์ไว้ตรงพื้นทันทีเมื่อเห็นว่าตาลุงกำลังเดินลงมาข้างล่าง มีวิธีเดียวแล้วล่ะตอนนี้...
"คุณลุงครับ! คุณลุง!"เขาแสร้งว่ากำลังวิ่งมาจากหลังบ้านพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ
"เอ้ยๆว่าไงไอ้หนุ่ม วิ่งมาทำไมเนี่ย?!"
"มีช้างป่าวิ่งมาทางนี้ครับ ต้องรีบออกไปด่วนเลย!"
"ช้างป่าหรอ?! วิ่งดิวะ!'"เสียงช้างป่าดังลั่นไปทั่วหลังป่า จนลุงนั่นวิ่งหัวซุกหัวซุน เขาแสร้งว่าวิ่งตามแต่ก็หยุดฝีเท้าลงก่อนจะกลับไปเก็บโทรศัพท์ตัวเองเอาไว้แล้วรีบขึ้นบ้านไปทันที เดือนอ้ายพยายามต่อสายหาเขียว
(ฮัลโหลพี่อ้าย!)
"ฮัลโหลเขียว เขียวดูต้นทางให้หน่อยสิว่ามีลุงนั่นวิ่งออกมาไหม?!"
(เขียวดูอยู่พี่ ไม่มีเลยครับ!)
"ไม่มีเลยหรอ เมื่อกี้พี่ใช้วิธีหลอกไปแล้วนะ"ร่างเล็กค้นไปทั่วทุกห้องในบ้านขณะที่โทรไปด้วยจนไปเจอกระเป๋าใบหนึ่งที่วางไว้ตรงหัวบันได มือเล็กคว้ามันมาทันทีก่อนจะล้วงเจอสร้อยเพชรสีเงิน นี่คงจะเป็ของคนรักพี่อาทิตย์แน่ๆ
(ไม่มีจริงๆครับพี่ พี่ออกมาได้รึยัง!)
"พี่กำลังจะออก รอแปปนึงนะ"หันรีบเก็บสร้อยเข้ากระเป๋าตัวเองก่อนจะรีบลงบันไดด้วยความเร่งรีบแต่เมื่อกำลังจะหันก็โดนบางอย่างจี้ไว้ที่หลังพร้อมกับแขนที่ล็อกคอทันที
"มึงคิดว่าจะหลอกกูได้หรอไอ้คุณหนู?"
"ลุงเป็คนขโมยของคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะครับ!"
"แล้วมึงเสือกเหี้ยอะไรกับกูวะ?"
"แต่ลุงขโมยของสำคัญ ถ้ามีคนทำแบบนี้กับลุง ลุงจะรู้สึกยังไงล่ะครับ?!"เขาพยายามอยู่นิ่งๆเอาไว้ มือสองข้างยังคงจับกระเป๋าแน่น
"โกรธไงวะ เพราะตอนนี้มึงขโมยของกู"
"มันไม่ใช่ของลุงสักหน่อยนี่"ปลายมีดถูกกรีดเข้าที่หลังของเขาจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ "ปล่อย! แค่กๆ" เดือนอ้ายรู้ได้ถึงแรงสั่นที่กระเป๋า คาดว่าคนที่โทรมาก็คงเป็เขียวแน่ ถ้าหากใช้ท่ายูโดตอนนี้ มีหวังกระเป๋าหล่นแน่ๆ
"ลุงอยากได้เท่าไหร่"
"ว่าไงนะ!"
"ผมจะเอาเงินมาให้ลุง..แต่แค่กๆ ผมขอสร้อยเส้นนี่คืนเถอะนะ.."
"มึงคิดว่ากูจะเชื่อเด็กเมื่อวานซืนแบบมึงรึไงห้ะ!?"ปลายมีดเริ่มกรีดเข้ามาลึกขึ้นจนเขาไม่กล้าขยับไปมากกว่านี้ "ปล่อยผมเถอะ ปล่อย!" จู่ๆเสียงปืนก็ดังขึ้น
ปั้ง!
ร่างเล็กถูกดันออกจากแขนไม่ทันตั้งตัวแต่ไม่ทันที่จะได้ล้มก็มีคนมารับไว้ทัน มือหนาจับแขนของเดือนอ้ายไว้แน่นก่อนจะอุ้มอีกคนขึ้น เขาหันเงยหน้ามองคนที่มาช่วยทันที "พี่อาทิตย์?"
"มึงต้องไปคุยกับกูเดี๋ยวนี้"ร่างสูงอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนเดินข้ามโจรขโมยทันที ก่อนจะเดินเข้าไปหาตำรวจ "ผมฝากด้วยนะครับ"
"ครับเ้าสัว"เขาหันไปมองลุงนั่นที่ตอนนี้ยังคงนอนแน่นิ่งกับพื้น คงเป็โดนยิงจากข้างหลัง ตอนนี้เขารู้สึกว่าเจ็บที่หลังเหลือเกิน ใบหน้าก็เริ่มซีดลง "พี่อาทิตย์.."
"หลับไปก่อน"เพียงคำเดียวของอีกคนก็ทำให้เขาเข้าสู่ห้วงนิทรา
เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอย่างคงที่ ร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งติดกับเตียงผู้ป่วยนั้นไม่ได้รู้สึกตัวมาสักพักแล้วั้แ่เกิดเื่ที่ชุมชน ภายในห้องพักไม่มีเสียงบทสนทนาใดๆ เนื่องจากมีเพียงคนเดียวที่นั่งเฝ้าอยู่ที่โซฟาตลอด สายตายังคงจดจ่อไปที่คนที่นอนหลับอยู่เบื้องหน้า
ผ่านไปไม่กี่นาทีต่อมาร่างบางก็เกิดขยับตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว แต่ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของอาทิตย์เสมอ ร่างสูงลุกขึ้นยืนทันทีแล้วตรงดิ่งไปที่เตียง ใบหน้าสวยยังคงหลับตาพริ้มอยู่แบบนั้น จนกระทั่งเปลือกตาสีมุกเปิดออก ภาพเพดานนั่นดูเบลอมากสำหรับการมองแสงไฟ
มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาตัวเองสองข้างเพื่อปรับความชัด ก่อนที่ดวงตาจะกลับมาปกติ
“พี่อาทิตย์..” ความคิดในหัวพยายามตั้งสติให้มากกว่านี้ ความรู้สึกตึงๆ ที่หัวนี่มันทรมาณจริง เมื่อกี้
"จะกินน้ำไหม"
“อื้อ..หิวน้ำ” ขอจิบน้ำให้หายคอแห้งก่อนดีกว่ามือหนาหยิบแก้วน้ำมาให้ร่างเล็กทันที อีกมือยังคงประคองให้อีกคนตอนดื่ม
“โอเคขึ้นรึยัง?”
“รู้สึก..” สีหน้าเหยเกบ่งบอกถึงความเ็ปมาก
“รู้สึกมัน..อึก”
“ตรงไหน?”
“ปวดหลัง..” พูดจบร่างเล็กก็บิดี้เีไปมา สีหน้าใเมื่อกี้ของอาทิตย์นั้นหยุดลงทันที
“เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก มึงหยุดขยับตัว”
“พี่อาทิตย์ อ้ายขอโทษนะครับ อ้ายรู้ว่าอ้ายสร้างความวุ่นวายให้พี่ แต่อ้ายแค่อยากเอาสร้อยมาคืนพี่ให้ได้ อ้าย-”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
“..."
"มึงไม่ต้องทำแบบนี้ ถ้ากูไม่ได้ขอให้มึงทำ"
"ครับพี่ อ้ายเข้าใจแล้วครับ"เขารู้ว่าเขาสร้างความวุ่นวายให้พี่อาทิตย์จนเขาต้องพูดแบบนี้ออกมา
"กูเป็ห่วง"
"ครับ?"
"พักไปก่อนไป กูจะกลับไปทำงาน"เขานั่งนิ่งและนึกถึงคำพูดที่อีกคนพูดเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าเขาหูอื้อไปเองรึเปล่า ทำไมมันเหมือนกับเป็เื่จริงเลย
"อย่าหักโหมมากนะครับ.."
"อืม"เมื่อร่างสูงเดินออกจากห้องไป เดือนอ้ายก็พยายามลงจากเตียงเพื่อหาทางไปห้องน้ำ เมื่อหยุดยืนที่หน้ากระจกก็เห็นเลยว่าตอนนี้แก้มของเขานั้นแดงถึงขนาดไหน แสดงว่านั่นคงเป็เื่จริงสินะ พี่อาทิตย์เป็ห่วงอ้ายจริงๆ