จ้าวเถี่ยจู้รู้สึกเหมือนตัวเองนอนหลับฝันไปนานมาก ในความฝันซือหรูยังคงมีรอยยิ้มที่สดใสเช่นเดิมเขาไม่รู้ว่ามันคือภาพมายาหรือเื่จริงกันแน่
“อย่าจากผมไป” เขานอนพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย
ซูเหยียนหนียืนอยู่ข้างเตียงของจ้าวเถี่ยจู้ด้วยสีหน้าเป็ห่วง ขณะมองดูเฉาจื่ออี๋พันผ้าพันแผลรอบตัวจ้าวเถี่ยจู้ภายใต้ผ้าพันแผลนั้นก็ไม่รู้ว่าใส่ยาอะไรไปบ้าง เฉาจื่ออี๋ใช้มือขาวๆ เรียวๆทั้งสองข้างพันผ้าพันแผลอย่างตั้งใจ
“จื่ออี๋ คุณว่าเกิดอะไรขึ้นกับเถี่ยจู้เหรอ เขาสู้เก่งจะตายทำไมถึงได้รับาเ็ขนาดนี้ ฉันว่าไปแจ้งความที่สถานีตำรวจดีไหมหรือว่าพวกเราควรจะพาเขาไปที่โรงพยาบาลดี” สายตาของซูเหยียนหนีแสดงความเป็ห่วงเป็ใย
“ไม่ต้องหรอก” เฉาจื่ออี๋พันผ้าพันแผลเสร็จก็เดินไปล้างมือ “เขาไม่เป็อะไรหรอก ไม่ต้องแจ้งความ เชื่อฉัน”
ซูเหยียนหนีมองแววตาเด็ดเดี่ยวของเฉาจื่ออี๋เธอเพิ่งจะค้นพบว่าปกติผู้หญิงตรงหน้าจะเป็คนที่อ่อนโยนแต่ตอนนี้รอบตัวกลับมีแต่ความเด็ดเดี่ยว เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา
“คุณไปทำข้าวต้มเถอะ อีกเดี๋ยวเขาก็ตื่นแล้ว” เฉาจื่ออี๋บอกกับซูเหยียนหนี
“ได้” พูดจบซูเหยียนหนีก็เดินออกจากห้อง
เฉาจื่ออี๋นั่งลงที่ข้างเตียงของจ้าวเถี่ยจู้เธอมองดูชายหนุ่มที่เหมือนจะกำลังนอนฝันร้ายอยู่ “คุณฆ่าลูกชายของหลีหลงป้าฉันจึงพาคุณไปโรงพยาบาลไม่ได้ ที่นั่นไม่ปลอดภัยแต่ดีนะที่ฉันนำสมุนไพรติดมาเพียงพอ ไม่อย่างนั้นถึงแม้ว่าร่างกายคุณจะกลับมาแข็งแรงแต่ภายในของคุณจะยังบอบช้ำอยู่เช่นเดิม” เฉาจื่ออี๋ในชุดสีขาวราวกับหิมะพูดกับจ้าวเถี่ยจู้ด้วยแววตาที่แสดงถึงความเป็ห่วงอย่างยิ่ง
“ไม่!!” จ้าวเถี่ยจู้ถลันตัวขึ้นมาด้วยความใพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเขามองไปรอบๆ ห้องพบว่าตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองแถมทั้งตัวยังเต็มไปด้วยผ้าพันแผลราวกับมัมมี่ก็ไม่ปาน
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของซูเหยียนหนีดังขึ้นก่อนที่ตัวจะเดินเข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มใบหน้าของหญิงสาวแม้จะดูไม่ใส่ใจแต่แววตาที่แสดงความยินดีกลับทรยศเธอ
“ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้” จ้าวเถี่ยจู้ถามอย่างสงสัย
“ฉันจะรู้ได้ไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่านายไปตีกับใครมาถึงได้าเ็สาหัสจนมานอนสลบอยู่ที่หน้าบ้าน ดีที่เฉาจื่ออี๋ไปเห็นเข้าไม่งั้นนายคงนอนตายอยู่ข้างนอกแน่” ซูเหยียนหนีเล่าพร้อมทั้งเดินมาที่ข้างเตียง “กินข้าวต้มหน่อยเถอะ”
“จื่ออี๋?” เขาขมวดคิ้วเขาจำได้ว่าตัวเองโดนกริชแทงเข้าที่ท้อง จากนั้นรู้สึกเหมือนตัวเขาลอยออกจากร่างแล้วได้แต่มองร่างตัวเองเดินไปฆ่าบอดี้การ์ดและหลีเทียนเฟิงแถมตอนหลังยังมีชายวัยรุ่นปีศาจที่โผล่มาพร้อมกับดาบอีกแล้วจากนั้นเขาก็หมดสติไปไม่รู้เื่ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นอีกเลย
“ไม่ต้องคิดแล้ว ทานก่อนเถอะ” ซูเหยียนหนีถือชามข้าวต้มพร้อมทั้งเดินมาที่ข้างเตียงเธอตักข้าวต้มแล้วจ่อที่ริมฝีปากเขา ท่าทีอ่อนโยนนั้นทำให้เขาอดตะลึงไม่ได้ไม่คิดว่าเธอจะมีมุมแบบนี้ด้วย
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง รีบทานสิถ้าไม่ติดว่าตอนนี้นายมีผ้าพันแผลเต็มตัวล่ะก็พี่สาวคงไม่ใจดีป้อนข้าวนายแบบนี้หรอก” ซูเหยียนหนีพูดไปหน้าแดงไป
เขาหัวเราะกับประโยคนี้ของเธอ นี่แหละถึงจะสมเป็ซูเหยียนหนีเขาคิดแล้วอ้าปากทานข้าวต้ม เื่บางเื่ที่ยังคิดไม่ออกก็ยังไม่ต้องไปคิดหรอกถึงยังไงหลีเทียนเฟิงก็ตายไปแล้ว ถือว่าเขาแก้แค้นให้ซือหรูสำเร็จแล้วละกัน
เมื่อคิดถึงซือหรูเขาก็เปลี่ยนเป็เงียบขรึมทันทีรอให้แผลหายก่อนเขาจะไปเยี่ยมเธอ เขาวางแผนในใจ
“คิดถึงใครอยู่เหรอ” ซูเหยียนหนีถามเมื่อเห็นเขาเงียบไป
“เพื่อนเก่าคนหนึ่งน่ะ” เขายิ้มออกมา “รีบป้อนสิ พี่ชายหิวแล้ว”
“ยังพูดเล่นได้ งั้นก็กินเอง” ซูเหยียนหนีพูดจบก็วางชามข้าวต้มลงที่ข้างเตียงเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงยิ้มออกมาพร้อมทั้งชูมือที่มีผ้าพันแผลให้คนตรงหน้าดู
“เฮ้อ คนป่วยเป็ใหญ่สินะ งั้นพี่สาวจะดูแลนายเอง แต่นายต้องลดค่าเช่าให้ด้วยล่ะ” ซูเหยียนหนีพูดอย่างจำใจ จากนั้นจึงหยิบช้อนขึ้นมาป้อนต่อ
“ก็แค่ค่าเช่า ไม่ใช่เื่ใหญ่อะไร ถ้าคุณดูแลผมดีล่ะก็ อยู่ฟรียังได้เลย”
“จริงเหรอ”
“แน่นอน แต่ต้องดูแลผมดีๆ นะ ยกตัวอย่างเช่นหน้าหนาวก็คอยอยู่ให้ความอบอุ่นผมหน้าร้อนก็คอยพัดให้แบบนี้เป็ต้น”
“ฝันไปเถอะ” ซูเหยียนหนียัดข้าวต้มเข้ามาในปากเขาอย่างแรง
“จื่ออี๋ละ” เขาถามเมื่อทานเสร็จ
“ไปฝึกวาดภาพข้างนอกแล้ว ว่าแต่จื่ออี๋นี่เก่งจริงๆ นะ ผ้าพันแผลที่อยู่บนตัวนายเนี่ยก็ฝีมือจื่ออี๋ไหนจะยาสมุนไพรที่อยู่บนตัวนายอีก ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหนเหมือนกัน” ซูเหยียนหนีเล่าด้วยน้ำเสียงนับถือ
“ส่วนที่มหาลัย ฉันให้หลิงเอ่อร์ทำเื่ลาให้นายเรียบร้อยแล้วนายพักผ่อนให้สบายใจเถอะ” พูดจบซูเหยียนหนีก็เดินออกจากห้อง
จ้าวเถี่ยจู้รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองอ่อนแอลงมากเขาจึงเอนตัวนอนลงบนเตียง เขารู้สึกว่าแรงของเขายังไม่ค่อยกลับมาเท่าไหร่เขายื่นมือไปบนมืออีกข้างซึ่งสวมกำไลหินเอาไว้แล้วลองทำให้มันล่องหนหายไปแต่มันก็ไม่หายไป
ดูท่าครั้งนี้เขาจะเจ็บหนักจริงๆสติของเขาเริ่มลางเลือนทีละน้อยแล้วในที่สุดก็หลับไป
ตอนกลางคืนเมื่อหลีหลิงเอ่อร์กลับมาถึงบ้านเธอก็ขึ้นไปที่ห้องของจ้าวเถี่ยจู้ทันที เมื่อถึงก็ะโขึ้นไปบนเตียงของชายหนุ่มส่วนคนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัวก่อนที่หลีหลิงเอ่อร์จะเข้ามาในห้องเสียอีกจ้าวเถี่ยจู้มองหญิงสาวแล้วถามขึ้น “จะลักหลับเหรอ”
“หลิงเอ่อร์ทำให้พี่เถี่ยจู้ตื่นเหรอ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“พี่ตื่นตั้งนานแล้ว วันนี้ฝึกทหารเป็ไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ ฟั่นเจี้ยนถามด้วยว่าทำไมพี่ถึงลาหยุด พี่เถี่ยจู้เมื่อคืนวานพี่ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมา ทำไมถึงมีเืเต็มตัวเลยหลิงเอ่อร์ใหมดเลย พี่ต้องอยู่ปกป้องหลิงเอ่อร์สิ ห้ามออกไปซนที่ไหนอีกนะ”
“พี่ไม่ซนแล้ว” เขาตอบรับพร้อมทั้งหัวเราะออกมา
“พี่เถี่ยจู้รีบพักผ่อนเถอะ ขอให้หายไวๆ นะคะ จะได้ไปเรียนเป็เพื่อนหลิงเอ่อร์ได้ไวๆหลิงเอ่อร์ไม่อยู่กวนแล้ว” พูดจบหลีหลิงเอ่อร์ก็เดินออกจากห้อง
พอถึงเวลามื้อเย็น ซูเหยียนหนีก็ถือข้าวเดินมาในห้องเขา “มาๆ มากินข้าว” เธอนั่งอยู่ที่เดิมและป้อนเขาเช่นเดิมเช่นกัน
ในตอนเย็นหลังจากที่ซูเหยียนหนีเลิกงาน เธอจะเปลี่ยนเป็สวมเสื้อผ้าง่ายๆอย่างเสื้อคอต่ำ ตำแหน่งของจ้าวเถี่ยจู้อยู่สูงกว่าซูเหยียนหนี เวลาที่เธอป้อนข้าวเธอจึงต้องโน้มตัวมาด้านหน้า ทำให้คอเสื้อที่ต่ำอยู่แล้วยิ่งต่ำลงไปกว่าเดิมอีกทำให้หน้าอกสีเนื้อคู่นั้นเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาเขาโดยปริยายร่างกายเขาพลันอ่อนยวบลงทันใดกระแสไฟกระแสหนึ่งแล่นพล่านอยู่ในร่างเขาแล้วพุ่งลงไปหาน้องชายเขาเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงเลย
“เหยียนหนี” เขาเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรง
“มีอะไร”
“ต่อไปเวลาซื้อเสื้อ อย่าซื้อที่คอต่ำแบบนี้อีกนะ”
ซูเหยียนหนีก้มมองหน้าอกของตัวเองจากนั้นก็ร้องออกมาแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปทันทีส่วนเขาได้แต่มองตามพร้อมทั้งหัวเราะออกมา ไม่นานซูเหยียนหนีก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งแต่เปลี่ยนเป็เสื้อที่มีคอเสื้อสูงแทน มองอะไรก็ไม่เห็นอีกเลย
“เหยียนหนี”
“มีอะไรอีก”
“อย่าใส่กระโปรงสั้นแบบนี้นั่งบนเก้าอี้อีก”
“ไอ้ลามก ไปตายซะ”
ชีวิตดีไม่มีสิ้นสุดจริงๆ...
