“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ และถึงแม้ได้มาก็ใช่ว่าจะอยู่ยงคงกระพันหรอก พวกเ้าสำนักมือปราบมาร คิดว่าพวกเ้าวิเศษ เป็ผู้ปกป้อง และกักทุกสิ่งไว้ มุดหัวอยู่แต่ในนี้โลกของเ้าจะปลอดภัยหรอ ฮิฮิฮิฮิ!” เสียงน่าขยะแขยงจากในกระจกพูดออกมา
“ปีศาจน่าขยะแขยง ข้าในฐานะเ้าภพมนุษย์ เ้าผู้บุกรุกที่น่ารังเกียจ จงแสดงตัวซะ!” เ้าวั่งซูะโสั่ง
“ได้สิถ้าเ้าอยากเห็นข้านัก แต่ว่าถ้าข้าก้าวออกมายังโลกพวกเ้า ข้าไม่ใจดีเหมือนที่ผ่านมานะ ฮ่าๆๆ!” เสียงอันน่าขยะแขยงของปีศาจดังก้องไปทั่วบริเวณ พร้อมการคืบคลานก้าวย่างของมันออกมาจากกระจก ลักษณะตัวเป็ข้อๆ ต่อกันคล้ายตุ๊กตาตัวสูงลิบลิ่ว บริเวณหัวหน้าตาเหมือนตัวตลกปากฉีกตาเบิกกว้างน่าสยองขวัญ ตามร่างกายมีเส้นสายโยงใยมากมายคล้ายรากพืชไว้ชักใยเหยื่อ มีมือยาวเป็ข้อๆ เหมือนตุ๊กตายาวออกมามากมาย และที่จุดเด่นอีกอย่างคือใบหน้า มันมีใบหน้าเต็มไปหมดหลายด้าน “ตุ๊กตาหุ่นกระบอก”
“ุ์ตุ๊กตาหุ่นกระบอก” กงซุนต้าเฉียนพูดขึ้น
“หึหึ! ใช่! ข้าเอง! ข้าคือตุ๊กตาที่ถูกทอดทิ้งจากมืุ์ ด้วยความโกรธเกลียดชังในใจทำให้ข้าสร้างภพจากความดำมืด และเสริมสร้างพลังจักราจากมัน ภพุ์คือข้า และข้าก็คือภพุ์ แต่มันไม่มากพียงพอที่ทำให้ข้าพอใจ ข้าก็มาพบวิธีสร้างพลังเวทย์และพลังจักราทางลัดคือ ข้าต้องกินดวงจิต และผนวกร่างนั่นเข้ากับข้า ข้าถึงมีร่างที่ไร้เทียมทานขนาดนี้ ฮ่าๆๆ!” เ้าตุ๊กตานรกเล่า
“ข้าเคยได้ยินว่าภพุ์ถือกำเนิดจากเศษเสี้ยวมนุษย์ผนวกเข้ากับหลายสิ่ง ทำให้ดวงจิตที่นั่น กำเนิดกายหยาบที่รูปร่างประหลาด หน้าหัวเป็ผู้หญิงมนุษย์แต่ลำตัวเลื้อยยาวสูงชะลูด หรือ ร่างกายเป็มนุษย์แต่หัวเป็สัตว์ประหลาด ภพุ์จึงถูกจัดให้เป็หนึ่งในภพที่อันตรายที่สุด เพราะสามารถดูดกลืนกินทุกดวงิญญาเข้าไปผสมร่างตน” ฮวาเฟยฟาเล่า
“หึหึ! รู้เยอะดีหนิ! องค์ชายั! และเ้ารู้ไม๊ว่าเศษเสี้ยวของเ้าข้าก็เก็บมันมา ยามเมื่อเ้าเข้านิทราเมื่อหลายร้อยปีก่อน ฮ่าๆๆๆ!” ุ์หุ่นกระบอกพูดไปหัวเราะสะใจไป
“นี่เ้าแอบข้ามมาโลกมนุษย์ั้แ่เมื่อไหร่ และทำไมเ้าถึงข้ามไปมาได้” ฮวาเฟยฟาเอ่ยถามสงสัย
“ลองถามสหายเ้าดูไม๊ เมื่อกี้ข้าก็เห็นพวกเ้าเรียกหาเค้าอยู่หนิ ฮิฮิฮิฮิ!” เสียงหัวเราะอันน่าขยะแขงของุ์หุ่นกระบอกพร้อมสแยะยิ้มปากฉีด และน้ำลายผสมเืกลิ่นคาวคละคลุ้งไหลย้อยเต็มไปหมด พร้อมกับหนึ่งในบรรดามือที่ควักเข้าไปในตัวสูงชะลูดและดึงหัวหนึ่งออกมา “ศีรษะมนุษย์” !?
“นั่นมัน! ซ่านตงตงปรมาจารย์กระจกภพุ์!” ผู้คนต่างส่งเสียงเซ็งแซ่พร้อมกัน
“นี่เ้าฆ่าเค้าไปแล้วหรือนี่! ทำไม!?” กงซุนต้าเฉียนถามเสียงสั่นถึงหนึ่งในปรมาจารย์คนสำคัญที่ดูแลกระจกมาช้านาน
“ฮ่าาาาาา! ซ่านตงตงก็ยังอยู่ตรงนี้ ข้าไม่ได้หายไปไหนท่านเ้าสำนัก” เสียงและรอยยิ้มแสยะออกพร้อมน้ำเืน้ำลายหยด
“ฮะ! หมายความว่าเ้าคือซ่านตงตง หรอ” เ้าวั่งซูถามใ
“ข้าเข้าร่วมศึกจัตุรัสเฟิงสุ่ย และได้รับเศษเสี้ยวจากตุ๊กตาหุ่นกระบอกเข้าผสมในร่างกาย และ นานเข้าดวงจิตนั้นก็เติบโตและแข็งแกร่งขึ้น ในร่างของซ่านตงตง และข้าก็ใช้ร่างซ่านตงตงในการเหยียบอยู่ภพมนุษย์ มาตลอดในฐานะปรมาจารย์ ฮิฮิฮิ!!”
“ซ่านตงตง แล้วเ้าจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อถ้าเ้าเป็ครึ่งคนครึ่งหุ่นระบอกก็ควรไปอยู่ที่ท่านควรไป ภพุ์” ฮวาเฟยฟาเอ่ยถาม
“เพราะว่าอย่างที่ข้าบอกไง ว่าร่างกายและดวงิญญาของมนุษย์สำคัญกับข้ามากมาย ดังนั้นข้าจึงต้องรักษาร่างมนุษย์ไว้เพื่อข้ามไปมา และ เอาดวงิญญาและร่างจากที่นี่ไปกลืนกิน ฮ่าๆๆๆ”
“หา! นี่แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เ้าเป็ปรมาจารย์ที่นี่ เ้าแค่้าจับมนุษย์กลับไปภพเ้างั้นสิ” กงซุนต้าเฉียนถามเสียงสั่น พร้อมกับสีหน้าที่ใและหวั่นพรึงของเหล่าปรมาจารย์ด้วยกัน
“ใช่สิ ข้าไมได้เป็ตัวของข้าเองมานานแล้ว แต่เป็สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า ข้าคือเ้าแห่งภพุ์ “ุ์หุ่นกระบอก” ฮิฮิฮ่าาา!”
“นี่เ้าคร่าไปแล้วทั้งหมดกี่ดวงจิติญญา เ้านี่มันตัวชั่วช้าที่แท้จริง ข้าว่าพวกเราเลิกถามมันได้ละ เปลี่ยนมาส่งมันกลับไปโลกของมันดีกว่า” เ้าวั่งซูกอดอกพูดเยือกเย็น
“ฮ่าๆๆๆ! แล้วพวกเ้าจะทำอะไรข้าได้ ในเมื่อม่านดักิญญาจากภพุ์ กำลังกระจายครอบสำนักคุ้มภัยนี้หมด ทุก ิญญาในนี้จะต้องเป็ของข้า และเมื่อในนี้ปราศจากคนต่อกร โลกภายนอกที่เหลือก็จะตกเป็ของข้าทั้งหมด ฮ่าๆๆ!” ุ์หุ่นกระบอกพูดแสยะยิ้มน่ารังเกียจ
“ข้าว่าเ้าเลิกพล่ามได้ละ ข้าทนฟังเ้ามานานละ เ้าคร่าชีวิตผู้คนมากมายอย่าหวังจะรอดจากนี่ไป
“มนต์เพลิงปรภพ” ” วั่งซูเรียกมนต์เพลิงสีดำเปลวแดงขึ้นและยิงตรงเข้าแผดเผาตุ๊กตาผีตรงหน้า น่าแปลก เสียงกรีดร้องจากการโดนเผาร้องดังระงมเ็ปไปหมด แต่ตุ๊กตานรกนั่นกลับแสยะยิ้มในกองเพลิง
“หึหึ! เ้าคิดว่าเพลิงนี่มันกำลังเผาข้าหรือเผาใคร” พูดไม่ทันจบ ุ์หุ่นกระบอกก็นำสองมือเล็บยาวแทงสวบเข้าไปในกลางอกตัวเอง และแหวกออก ทำให้เห็นสิ่งที่สยดสยองด้านใน ดวงิญญามากมายที่ถูกตรึงอยู่กับผนังร่างด้านในเป็หมื่นเป็แสนกำลังกรีดร้องเพราะโดนเพลิงปรภพเผา
“ฮะ! วั่งซู เ้าหยุดก่อน! นั่นมัน!” ฮวาเฟยฟาพูด เ้าวั่งซูรีบเรียกเพลิงปรภพกลับ พร้อมกับความใและอ้าปากค้างของทุกคนบริเวณนั้นกับสิ่งที่เห็น
“นี่เ้ากินกายหยาบพวกเค้า และยังกักขังดวงิญญาทุกดวงไว้ในนรกในตัวเ้าไม่ให้พวกเค้าไปเกิด” ซ่านตงตงทำไมเ้าถึงทำเื่ชั่วช้าขนาดนี้ ช่างน่าเสียดายนักที่สำนักเก้าจักยุตกราเคยรับคนอย่างเ้าเข้ามาเป็ส่วนหนึ่ง” กงซุนต้าเฉียดพูดเสียงเศร้าใจ
“ฮ่าๆๆ ท่านเ้าสำนัก ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรนะ อย่างที่พวกท่านเห็น ว่าข้าก็เก็บทุกคนไว้ทุกคนน่าจะมีความสุขดีที่ได้เป็ส่วนหนึ่งของร่างที่ทรงพลังขนาดนี้ ฮิฮิ!” ุ์หุ่นกระบอกพูดแสยะยิ้มน้ำลายไหลย้อยไม่มีท่าทีสำนึก พร้อมกับเร่งพลังไอมืดขึ้น “หมดเวลาตอบคำถามละ ฮิฮิ!”
เมื่อสิ้นเสียงปีศาจนั่น มันก็อ้าปากทำเสียงประหลาดเหมือนร้องเรียกบางสิ่ง เกิดก้อนพลังเปิดทางตรงกระจกขนาดใหญ่พร้อมกับไอชั่วร้ายที่แผ่ซ่านออกมา สักพักก็มีสิ่งมีชีวิตประหลาดสูงหลายโยชน์ บ้างก็หน้าตาเป็มนุษย์แต่ตัวเป็สัตว์ประหลาด บ้างก็หน้าเป็สัตว์ตัวร่างกายเปลือยเปล่าเหมือนมนุษย์ บ้างก็มีรูปร่างน่าตาประหลาดเกินคาดเดา พวกุ์นี่ลักษณะการผสมคล้ายผู้คนจากหมู่บ้านต้องสาปแต่ลักษณะความเป็มนุษย์น้อยสูงโยชเหมือนเปรตประหลาดแท้ และหน้าตาปากฉีกตาถลนน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนกันหมด มีจำนวนมากมายเริ่มออกจากประตูพลังนั่นและเริ่มเข้าโจมตี คว้าจับ กัดเข้าปากฉีกกิน บ้างก็ดูดไอิญญาออกคนที่อยู่ใกล้เคียง
ตุ๊กตาหุ่นกระบอกกรีดร้องและหัวเราะน่าขยะแขยงพร้อมกับขยายขนาดตัวเองขึ้นหลายเท่า จนครอบปากทางพลังที่เปิดใหุ้์ข้ามมา และตัวมันที่ใหญ่ขึ้นก็เพิ่มจำนวนเส้นสายรากไม้นั้นที่ทำหน้าที่เหมือนเส้นด้ายชักใยบงการมนุษย์ให้เดินเข้าหามัน และมือหุ่นกระบอกมากมายยื่นโจมตีและจับ เหล่ามือปราบมาร ปรมาจารย์ กงซุนต้าเฉียน เหล่าเทพเซียน แขกจากต่างภพ รวมถึง ชาวบ้านที่มาร่วมดูการแข่งขัน เ้าวั่งซู และ ฮวาเฟยฟา แต่ด้วยพลังจักราที่ดำมืดและกล้าแกร่งที่ดูดมาจากสิ่งที่ตุ๊กตาหุ่นกระบอกนั่นกินเข้า พลังเวทย์และการโจมตีที่มหาศาลขนาดนั้น อีกทั้งุ์มากมายที่กำลังหลั่งไหลข้ามมาภพมนุษย์ นี่มันหายนะเหมือนที่พระแม่แห่งจิติญญาเคยบอกเตือนไว้สำหรับภัยที่กำลังข้ามมา แต่ตอนนี้ทุกคนต่างทำได้แค่ตั้งรับ บ้างก็พลาดท่าเสียทีโดนจับเข้ากระจก บ้างก็ตายจมกองเือยู่นั้น ในขณะที่ผู้คนล้มตายมากมาย หมอกปีศาจนั่นก็ขยายวงกว้างกินอาณาบริเวณกว้างเกินสำนักมือปราบมารออกไปที่ หมู่บ้านชุนเทียน
“เรากำลังเสียหายมากไป มันกำลังกลืนกินหมู่บ้านนี้ เราจะหยุดมันยังไงดี เฟยเฟย” เ้าวั่งซูถาม ขณะมือก็ใช้พัดดำปัดป้องกันและตัดบรรดาแขนหุ่นกระบอกมากมายที่ยื่นมาไม่หมด
“ุ์คือร่างที่เป็มนุษย์กึ่งหนึ่งและสิ่งแปลกปลอมอีกกึ่งหนึ่ง โดยปกติเราสามารถใช้ “มนต์แยกร่าง” เพื่อแยกสิ่งที่เข้าสวมร่างนั้นๆ ออก ถ้าทำสำเร็จก็ยังอาจจะสามารถช่วยหนึ่งดวงิญญาที่โดนกลืนกินได้ แต่ตุ๊กตาหุ่นกระบอกนี่ประหลาดมันรวมดวงิญญามากมายเข้ากับตัวมัน ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน และการแยกดวงิญญามากมายขนาดนั้น ออกจากกัน มันเป็การยากที่จะ่ทุกดวง และสักครู่การโจมตีของเ้าก็ตรงเข้าทำร้ายดวงิญญาที่เป็เหมือนเกาะด้านนอก แต่ข้าเคยได้ยินว่าุ์นั้นคล้ายมนุษย์ ดังนั้นจะมีกึ่งหนึ่งของความเป็มนุษย์นั่นหมายถึงว่า พวกมันจะต้องมีอวัยวะที่สำคัญเหมือนอย่างมนุษย์” ฮวาเฟยฟาเล่า
“หัวใจ หรอ ท่านหมายถึงมันมีหัวใจ” เ้าวั่งซูเอ่ย
“ใช่ แต่หัวใจมักถูกถอดออกไว้ที่อื่นเพื่อความปลอดภัย เราต้องหามัน” ฮวาเฟยฟาตอบ
“ข้าคิดว่าปีศาจจัญไรที่หอบดวงิญญามากมายไว้กับตัวแบบนี้ มันไม่มีหัวใจติดไว้กับตัวมันหรอก งั้นอาจจะต้องเป็ที่ “ภพุ์” เ้าวั่งซู และเฟยฟาหันหน้ามอง และพูดพร้อมกัน
“อืม! ข้าก็คิดเช่นนั้น มันจะต้องซ่อนเอาไว้ที่นั่น แต่ที่นั่นคงกว้างใหญ่มาก และถ้าพวกเราไปจากที่นี่ตอนนี้ ที่นี่จะต้องพังทั้งหมดผู้คนจะต้องโดนมันจับกินทั้งหมดแน่นอน” ฮวาเฟยฟาเอ่ย
“ไปเถอะ! พวกเ้ารีบไปหาหัวใจและกำจัดมัน! ข้า เหล่าศิษย์สำนัก และคณาจารย์ รวมทั้งสหายที่มาจากต่างภพที่นี่จะช่วยกันพยายามหางทางต้านมันให้ได้นานที่สุด” กงซุนต้าเฉียนบอกคนทั้งสอง
“งั้นที่นี่ต้องรบกวนพวกท่าน” ฮวาเฟยฟาเอ่ย และหันมาพยักหน้าให้เ้าวั่งซู ทั้งสองเตรียมมุ่งสู่ภพุ์เพื่อหาหัวใจของเ้าภพหุ่นกระบอก
แล้วเราจะเข้าไปภพุ์กันทางไหน?
