บทที่ 34 แข่งตัวต่อตัว
เมื่อเห็นเซี่ยเขอเข่อที่ยิ้มหวานอยู่ เย่จื่อเฉินก็โกรธไม่ลง
เธอทำให้เื่ของซูเหยียนกับเขาพังไปแล้ว เขายังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย
แบบนี้ก็ดี เธอเป็ฝ่ายประเคนตัวเองมาให้ถึงที่อีกครั้ง
พอมองค้อนใส่เซี่ยเขอเข่อแล้ว เย่จื่อเฉินก็นั่งลงบนเก้าอี้และเล่นโทรศัพท์
"คังเผิง"
"มาครับ"
คังเผิงที่มีความสูงถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเิเทำให้เซี่ยเขอเข่อใเหมือนกับหนูที่เห็นแมว เขาโยนเมาส์ไปด้านข้างทันที แล้วใช้แขนกระทุ้งตัวเย่จื่อเฉินเล็กน้อย
"เย่จื่อ ทำไมไม่พูดกับเทพธิดาเซี่ยล่ะ?"
"นายอย่ามากวนฉันนะ ตอนนี้นายก็รกหูรกตาฉันเหมือนกัน" ใช้นิ้วชี้จมูกของคังเผิง เ้านี่ยังจะมีหน้ามาทำเป็ผู้ไกล่เกลี่ยอีกนะ
แม่เ้า ทำให้ธุระสำคัญของเขาพังลงไม่เป็ท่า ถ้าไม่ใช่เพราะมิตรภาพสองปีของรูมเมทในมหาลัย เขาก็อยากจะตบมันติดกำแพงจนดึงออกมาไม่ได้เลยจริงๆ
"เย่จื่อ ฉันก็โดนบังคับแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน" คังเผิงแอบชำเลืองมองเซี่ยเขอเข่อที่หยิกเอวอยู่ข้างหลัง แล้วพูด "นายยังจำศัตรูที่วันนั้นโดนนายะเิตายได้ไหม?"
"ยัยเด็กนั่น ทำไม?"
"นายเรียกใครว่ายัยเด็กนั่น?" เซี่ยเขอเข่อะเิทันที เย่จื่อเฉินมองค้อนเธออย่างอารมณ์เสีย แล้วจึงด่า "ไม่เจอเธอแค่ไม่กี่วันทำเป็ด่ากลบเกลื่อนความผิดแล้วเหรอ?"
แต่เพียงครู่เดียว เมื่อเย่จื่อเฉินเห็นสีหน้าของคังเผิง เขาก็เบิกตากว้างทันที
"ศัตรูคนนั้นคือเธอเหรอ?"
"นายพูดถูกแล้ว ยัยเด็กนั่นที่นายพูดเมื่อกี้ก็คือฉันนี่แหละ"
"แต่เธอบอกว่าเธออยู่ระดับมาสเตอร์ไม่ใช่เหรอ?"
"สตรีมเมอร์ไง สตรีมเมอร์น่ะนายเข้าใจไหม?"
เซี่ยเขอเข่อโมโหจนแทบจะกัดคอเย่จื่อเฉิน
ที่โดนะเิวันนั้น เซี่ยเขอเข่อจำไว้ในใจมาตลอด ได้แต่พูดอยู่ในใจว่าถ้ามีโอกาสได้เจอคนคนนี้ จะต้องสู้ตัวต่อตัวกับเขาให้ได้
ช่างบังเอิญ ที่อยู่ดีๆ เมื่อคืนมหาลัยก็ไฟดับ
เธอยังมีเกมอีกไม่กี่ด่านที่ยังต้องเล่น ก็เลยมาหาร้านคาเฟ่อินเทอร์เน็ตเล่นสักหน่อย แต่กลับบังเอิญได้เห็นไอดีของคนคนนั้นที่ทำให้เธอเกลียดเข้าไส้
เซี่ยเขอเข่อหัวร้อนไปหมด จับหูคังเผิงให้หันมาเผชิญหน้า แล้วก็สู้กันตัวต่อตัว
เล่นไปห้ารอบ เธอก็จัดการได้ทุกรอบ
ต่อมาเธอถึงได้รู้ว่าวันนั้นเย่จื่อเฉินเป็คนเล่น
เธอจึงให้คังเผิงตามเย่จื่อเฉินกลับมา และเตรียมตัวลบล้างความอับอายก่อนหน้านี้
"สตรีมเมอร์เหรอ?" เย่จื่อเฉินทำหน้าไม่เชื่อ
เซี่ยเขอเข่อก็ไม่ได้ขาดเงินนี่นา ถ้าไม่มีเื่อะไรแล้วเธอจะเป็สตรีมเมอร์ไปทำไม?
หาเลี้ยงตัวเองเหรอ?
เป็บ้าหรือไง!
เย่จื่อเฉินก็ไม่ใช่ลูกเศรษฐี ถ้าเขากลายเป็ลูกเศรษฐี เขาต้องแต่งตัวดูดีกว่าใครแน่นอน
"อย่ามามองฉันแบบนั้นนะ ฉันก็แค่ชอบเล่นเกม แถมเล่นเกมก็ยังหาเงินได้ด้วย แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่เล่นล่ะ?"
คำตอบของเซี่ยเขอเข่อทำให้เย่จื่อเฉินถึงกับกลอกตา ก่อนจะมองคอมพิวเตอร์สองเครื่องทางด้านข้างที่ยังว่างอยู่
ดูเหมือนว่าเซี่ยเขอเข่อจะมุ่งมั่นที่จะสู้กันตัวต่อตัวกับเขาให้ได้เลย
"เธอแน่ใจนะว่าจะสู้กับฉัน?"
"แน่นอน!"
"งั้นรอเดี๋ยว"
เมื่อไปสแกนบัตรประจำตัวประชาชนที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าเรียบร้อยแล้ว เย่จื่อเฉินก็กลับมาเปิดคอมพิวเตอร์
ล็อกอินเข้าสู่เกม
ยินดีต้อนรับหมายเลข 160 ระดับโกลด์เข้าสู่ร้านคาเฟ่อินเทอร์เน็ต
ยินดีต้อนรับหมายเลข 159 ระดับมาสเตอร์เข้าสู่ร้านคาเฟ่อินเทอร์เน็ต
มาสเตอร์!
คนในร้านพอได้ยินก็ลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะส่งเสียงเรียกมายังที่นั่ง
"น้องสาว น้องสาวคนสวย"
"ให้ตายเถอะ นี่มันเซี่ยเขอเข่อ ดาวมหาลัยเทคโนโลยีปิงเฉิงไม่ใช่เหรอ?"
"เทพธิดาเป็มาสเตอร์เหรอเนี่ย!"
"เซิร์ฟเวอร์แรก พระเ้า!"
ผู้คนที่มุงอยู่รอบๆ เกิดความวุ่นวายขึ้นมา เย่จื่อเฉินยู่ปากพูดกับเซี่ยเขอเข่อด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
"กลุ่มข้างหลังเป็แฟนคลับที่คลั่งไคล้เธอ เดี๋ยวฉันไว้หน้าเธอให้ดีไหม"
"หึ จะสู้ตัวต่อตัวก็คือตัวต่อตัว ฉันไม่้าให้นายมาอ่อนข้อให้ อีกอย่างนะ ใครจะแพ้จะชนะก็ยังไม่ชัวร์เลย!"
สิ้นเสียงของเซี่ยเขอเข่อ เย่จื่อเฉินก็ได้รับคำขอเป็เพื่อนจากเธอ
รับ
เพียงครู่เดียวก็ได้รับคำเชิญให้เล่นเกม
"สู้กันตัวต่อตัว"
"ผู้ชายคนนี้ก็เป็มาสเตอร์เหมือนกันเหรอ?"
"ไม่สิ เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินว่าเป็โกลด์ระดับไหนนี่แหละ ลืมแล้ว"
เย่จื่อเฉินและเซี่ยเขอเข่อเมินกลุ่มคนที่รายล้อมอยู่ข้างหลังไปโดยปริยาย
"ห้าเกมชนะสาม ตายคนแรก หนึ่งป้อม มีดร้อยเล่ม"
"เข้าใจ"
เย่จื่อเฉินทำสัญลักษณ์มือว่าโอเค
เริ่มเกม
รอบแรกแชมเปียนที่ทั้งสองฝ่ายใช้ต่างก็เป็นักลอบสังหาร
และก็เป็ครั้งแรกที่เย่จื่อเฉินใช้ตัวแชมเปียนที่เป็นักลอบสังหาร ก็แต่ก่อนเขาเล่นแต่ตำแหน่งซัพพอร์ตนี่นา
ก่อนจะเริ่มเกม เขาก็ยังต้องตรวจดูกลยุทธ์ก่อนด้วย
"ให้ตายเถอะ เ้านี่จะไหวไหมเนี่ย อ่านกลยุทธ์เหรอ?"
แอบเหลือบมองเซี่ยเขอเข่อแวบหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้เป็แฟนคลับตัวยงของเกมMOBAจริงๆ ด้วย พอเล่นเกมก็ลืมทุกอย่างไปเลย
ความตั้งใจจดจ่อแบบนั้นทำให้เย่จื่อเฉินชื่นชมจากใจเลย
แต่ชื่นชมแล้วมีประโยชน์อะไร
Firstblood!
พรูดดด!
"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เทพธิดาแพ้เหรอ?"
"เป็ไปไม่ได้ ระดับโกลด์ถล่มมาสเตอร์เหรอ?"
"หรือว่าเทพธิดาของพวกเราจะอาศัยความสามารถของคนอื่นในการไต่แรงค์?"
...
"เกมต่อไป?" เย่จื่อเฉินเดินวนอยู่รอบซากศพของตัวละครในเกมที่เซี่ยเขอเข่อเล่นสองรอบ ใบหน้าของเซี่ยเขอเข่อบึ้งตึงมาก และจ้องหน้าจอเขม็ง
ตายได้ยังไง
แผนที่วางไว้ก็ไม่มีอะไรผิดพลาดนี่
"เกมต่อไป!"
ทั้งสองฝ่ายเลือกแชมเปียนที่เป็ปีศาจ
Firstblood!
...
ทุกคนที่มุงดูหน้าเหวอกันหมด เย่จื่อเฉินควบคุมให้ตัวละครเดินรอบศพของตัวละครที่เซี่ยเขอเข่อเล่นอีกครั้ง
"เกมต่อไป?"
"เกมต่อไป!"
เกมที่สาม ทั้งสองฝ่ายเลือกนักบวชตาบอด
แต่เย่จื่อเฉินรู้ดีว่าถ้าเขาตั้งใจเล่น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเซี่ยเขอเข่อก็ต้องแพ้อีกอยู่ดี
ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้อยู่ในระดับมาสเตอร์ เพียงแต่ระดับของเย่จื่อเฉินมันสูงเกินไปก็เท่านั้น
อย่าว่าแต่มาสเตอร์เลย ต่อให้เป็าาที่แข็งแกร่งที่สุดพร้อมกับหนึ่งพันคะแนนก็มาเถอะ
ถ้าเขา้าทุบก็คือทุบ
แอบเหลือบมองไปทางเซี่ยเขอเข่อแวบหนึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักในตอนนี้ไม่มีความเ็าในตอนแรกหลงเหลืออยู่แล้ว
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ร่างทั้งร่างอยู่ในอาการเกร็งไปทุกส่วน
ต่อให้เขาโยนะเิไปแบบไม่ได้ตั้งใจ เมาส์ของเซี่ยเขอเข่อก็ต้องคลิกอย่างบ้าคลั่งแน่นอน
ยกยิ้มมุมปาก เย่จื่อเฉินยังคงเลือกระดับยาก
Firstblood!
ครั้งนี้เซี่ยเขอเข่อชนะแล้ว
"ไอหยา พลาดจนได้ มือนะมือ!"
เย่จื่อเฉินแสร้งทำเป็ตีหลังมืออย่างเสียดาย พอเห็นแบบนี้ กลุ่มคนที่มุงดูอยู่ข้างหลังจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
แบบนี้สิถึงจะถูก ระดับโกลด์จะมาสู้มาสเตอร์ได้ยังไง
เซี่ยเขอเข่อเม้มริมฝีปากแล้วก็ยิ้ม แล้วทำท่าเลียนแบบเย่จื่อเฉินเมื่อสองเกมก่อนหน้านี้ โดยการควบคุมตัวละครให้เดินวนรอบศพของตัวละครที่เย่จื่อเฉินเล่นสองรอบ
"เกมต่อไป?"
แม้แต่คำพูดก็ยังเลียนแบบเป๊ะๆ
"เกมต่อไป!"
เมื่อเห็นเซี่ยเขอเข่อคึกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เย่จื่อเฉินก็ระบายยิ้ม
ไม่นาน เย่จื่อเฉินก็แพ้อีก
เกมที่ห้า เย่จื่อเฉินก็ยังแพ้เหมือนเดิม
ห้าเกมชนะสาม
เซี่ยเขอเข่อชนะแล้ว
"สุดยอดสุดยอด เขอเข่อฝีมือเธอไม่เลวเลยนี่ โอเค การสู้ตัวต่อตัวเธอชนะ!"
เย่จื่อเฉินเอนหลังพิงพนักพิงแล้วบิดี้เี ก่อนจะกดออกจากเกม
"เหนื่อยชะมัดเลย กลับไปนอนดีกว่า"
หมุนคอไปมาแล้วก็เดินออกไป เซี่ยเขอเข่อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หลังจากที่ลังเลอยู่นานก็วิ่งตามออกไป
หลังจากที่ทั้งสองคนออกไปแล้ว ผู้หญิงที่สวมหมวกแก๊ปคนหนึ่งก็เดินออกมาจากกลุ่มคนที่มุงดู และมองตามหลังเย่จื่อเฉินกับเซี่ยเขอเข่อไปพร้อมกับครุ่นคิด
