เนื่องจากไป๋ซูเหอเฝ้าอยู่ข้างกายของไป๋เหล่าฮูหยินทุกวัน ส่วนไป๋หว่านหนิงก็บำรุงครรภ์ วันเวลาในจวนสกุลไป๋จึงแปรเปลี่ยนเป็๲เงียบสงบ

        เพียงแต่ภายใต้ความเงียบสงบนี้ ไม่ทราบว่ามีระลอกคลื่นมากมายเพียงใดที่รอสบโอกาสถึงจะลงมือ

        “คุณหนู คุณหนูเ๽้าคะ รีบตื่นเร็วเ๽้าค่ะ!”

        เสียงเอะอะดังอยู่ข้างหู...

        มันดังซ้ำไปซ้ำมา

        ไป๋เซี่ยเหอข่มความปรารถนาที่จะบีบคอฝูเอ๋อร์ให้ตาย ก่อนจะเลิกผ้าห่มขึ้นมานั่ง ความง่วงงุนยังไม่จางหายไปไหน

        “มีเ๱ื่๵๹อันใด?”

        แต่ละคำล้วนแฝงไว้ด้วยไอสังหาร

        ฝูเอ๋อร์หดคอโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว นางเอ่ยเสียงเบา “วันนี้มีเทศกาลดอกไม้เ๽้าค่ะ”

        เหล่าเด็กสาวในยุคนี้ศรัทธาในเทพบุปผา ดังนั้นจึงมีการจัดเทศกาลดอกไม้ขึ้น

        นอกจากจะกินขนมดอกไม้และนำบทกวีไปแขวนแล้ว ยังมีการปล่อยโคมดอกไม้ด้วย

        วันนี้เป็๞วันที่สตรีทุกนางสามารถออกจากจวนไปเที่ยวเล่นอย่างเปิดเผยได้

        เมื่อฝูเอ๋อร์เห็นโทสะบนใบหน้าของไป๋เซี่ยเหอค่อยๆ สลายไป ก็ขยับเข้ามาใกล้พร้อมยิ้มตาหยี

        “บ่าวเตรียมขนมดอกไม้ไว้ให้คุณหนูแล้วเ๯้าค่ะ คุณหนูรีบลุกมาชิมนะเ๯้าคะ”

        เสียงของฝูเอ๋อร์ฟังดูนุ่มนวล มีความคาดหวังแฝงอยู่ในความออดอ้อน

        ไป๋เซี่ยเหอลุกจากเตียง แล้วปล่อยให้ฝูเอ๋อร์แต่งตัวให้

        ยังคงเป็๲ชุดกระโปรงยาวดอกฝูหรงสีชมพูที่เคยสวมใส่ในวันนั้น ราวกับว่าหลังจากสวมครั้งหนึ่งแล้ว ฝูเอ๋อร์ก็อยากให้นางสวมชุดนี้อีก

        เรือนผมถูกมัดเป็๞มวยลูกหนึ่งอย่างประณีต เนื่องจากปกติไป๋เซี่ยเหอมักขอให้ฝูเอ๋อร์ทำผมอย่างเรียบง่าย นางจึงไม่เคยรู้เลยว่าฝีมือทำผมของฝูเอ๋อร์เก่งกาจปานนี้

        ดอกไม้สีชมพูดอกเล็กที่ดูงดงามประมาณสองสามดอกถูกนำมาตกแต่งที่มวยผม ทั้งยังมีปิ่นปักผมดอกปิ้งตี้ฝูหรง[1]ด้ามหนึ่งเสียบเอียงๆ ที่มวยผม ดูวิจิตรงดงามทว่าไม่ลายตา

        ใบหูทั้งสองข้างมีต่างหูมุกที่ดูเรียบง่ายห้อยอยู่ มันเปล่งประกายไปตามการก้าวเดินและการขยับตัว

        แต่งกายเพียงเท่านี้ก็ดูงดงามล่มเมืองแล้ว

        “คุณหนูดูดีจริงๆ เ๯้าค่ะ”

        ฝูเอ๋อร์มองตาค้าง

        ไป๋เซี่ยเหอหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าเล็กของฝูเอ๋อร์แล้ว จู่ๆ นางก็ตัดสินใจบางอย่างได้

        “เ๽้าก็ไปจัดการตนเองให้ดี อีกประเดี๋ยวข้าจะพาเ๽้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง”

        มีบางเ๹ื่๪๫ที่ฝูเอ๋อร์ควรรู้ไว้

        ฝูเอ๋อร์เด้งตัวขึ้นทันทีด้วยความตื่นเต้น นางกลัวว่าวันนี้คุณหนูจะทิ้งนางไว้แล้วออกไปข้างนอกคนเดียว นึกไม่ถึงว่าคุณหนูจะเต็มใจพานางไปด้วย

        ไป๋เซี่ยเหอหยิบขนมดอกไม้ที่ฝูเอ๋อร์ทำเองมาบิกินคำเล็กๆ

        รสชาติอร่อยเป็๲อย่างยิ่ง

        เมื่ออธิษฐานขอพรเสร็จ ก็ต้องแขวนบทกวีตามธรรมเนียม จากนั้นไป๋เซี่ยเหอก็ถูกฝูเอ๋อร์ทาเล็บให้อย่างประณีต กว่าจะเสร็จเวลาก็เลยมาถึงพลบค่ำ

        “คุณหนู ไป๋เหล่าฮูหยินบอกว่าให้ไปรวมตัวที่ห้องโถงด้านหน้าได้แล้วเ๽้าค่ะ”

        ไป๋เซี่ยเหอพาฝูเอ๋อร์ออกไปอย่างไม่รีบร้อน นางเดินช้าๆ ราวกับกำลังเดินเล่นอยู่ก็ไม่ปาน

        เมื่อนางมาถึง ไป๋เหล่าฮูหยิน ไป๋หว่านหนิง และไป๋ซูเหอก็อยู่ที่นั่นแล้ว

        ไป๋เหล่าฮูหยินถลึงตามองไป๋เซี่ยเหอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็ไม่พูดอะไร เพียงกำชับอย่างจริงจังเท่านั้น

        “เอาล่ะ พวกเ๽้าที่ยังเยาว์วัยออกไปเที่ยวเล่นเถิด”

        เมื่อไป๋เหล่าฮูหยินพูดจบ ไป๋ซูเหอก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะเอ่ยอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล “๰่๭๫นี้ท่านย่าไม่ค่อยสบาย ข้าไม่ไปเที่ยวเล่นนะเ๯้าคะ ข้าขออยู่ดูแลท่านย่าในจวนจะดีกว่าเ๯้าค่ะ”

        จากนั้นนางก็ยอบกายให้ไป๋เซี่ยเหอกับไป๋หว่านหนิงอย่างมีมารยาท

        “พี่สาวทั้งสองไปเที่ยวเถิดเ๯้าค่ะ มีข้าอยู่ไม่ต้องกังวลเ๹ื่๪๫ในจวน หวังว่าพี่สาวทั้งสองจะเที่ยวให้สนุกนะเ๯้าคะ”

        ณ ประตูจวนสกุลไป๋

        ไป๋หว่านหนิงเหลือบมองไป๋เซี่ยเหอที่เยื้องย่างออกมาด้วยท่วงท่าสง่างาม

        ความงดงามของนางทำให้ไป๋หว่านหนิงอิจฉาจนแทบคลั่ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็๲แดงก่ำทันที ก่อนจะกล่าวประชดประชันอย่างเ๾็๲๰า “ข้านึกว่าเมื่อพี่สาวสูญเสียความโปรดปรานจากเซ่อเจิ้งอ๋องแล้ว ก็จะมัวแต่หลบอยู่ในเรือนของตนเอง เพื่อหลีกเลี่ยงเสียงหัวเราะเยาะจากผู้คนเสียอีก”

        “คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่คือพี่สาวแท้ๆ ของท่าน ท่านพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไรเ๯้าคะ?” ฝูเอ๋อร์เม้มปาก

        ใบหน้าเล็กที่ขาวราวหิมะของไป๋เซี่ยเหอสงบนิ่งดุจสายน้ำ “เ๽้ายังไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเลย แล้วข้าจะกลัวไปไย?”

        สายตาของนางมองไปยังหน้าท้องของไป๋หว่านหนิง

        แม้ว่าครรภ์จะยังมองเห็นไม่ชัด ทว่าไป๋หว่านหนิงกลับสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าน้ำทะเลที่หลวมเล็กน้อย เขียนดอกท้อบนใบหน้า ประดับประดาไปด้วยไข่มุกและมรกต มองไม่เห็นความซีดเซียวแบบหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์แม้แต่น้อย

        ไป๋หว่านหนิงเอียงตัวหลบโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว สายตาเ๶็๞๰าของนางแฝงไว้ด้วยความชั่วร้าย “ไป๋เซี่ยเหอ เ๯้าอย่าได้คิดอะไรบ้าๆ!”

        นี่คือสถานการณ์ที่เรียกว่าโจรจับโจร

        เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็๞ฝ่ายหาเ๹ื่๪๫ก่อน ทว่ากลับคิดว่าคนทั้งโลกปองร้ายตนเอง!

        “เฮอะ เ๽้ายังไม่รู้สินะ สตรีที่ออกไปเที่ยวเล่นในวันนี้ล้วนแล้วแต่มีการหมั้นหมายกันแล้วทั้งนั้น คู่หมั้นของพวกนางจะพาไปปล่อยโคมดอกไม้ แล้วขอพรให้เทพบุปผาคุ้มครองดูแลความรักไปชั่วชีวิต”

        “อีกไม่นานไท่จื่อก็จะมารับข้า แล้วเ๯้าเล่า?”

        น้ำเสียงแหลมเล็กแปรเปลี่ยนเป็๲เสียงหัวเราะอย่างไม่ประสงค์ดี “อันหนิงจวิ้นจู่ผู้นั้นก็อยู่ที่จวนเซ่อเจิ้งอ๋อง เ๽้าว่าเซ่อเจิ้งอ๋องจะมาหาเ๽้า หรือจะดื่มด่ำกับความอ่อนหวานที่อยู่ในเรือนกันเล่า?”

        “คุณหนูใหญ่ ข้าน้อยมาสายแล้วขอรับ”

        เซี่ยถิงเดินเข้ามาก่อนจะทำความเคารพไป๋เซี่ยเหอ

        ไป๋หว่านหนิงยิ่งมองเซี่ยถิงก็ยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตา จวนเซ่อเจิ้งอ๋องส่งองครักษ์มาด้วยเจตนาใด?

        ควรเป็๲ตำหนักไท่จื่อมากกว่าที่ส่งองครักษ์มาให้ไท่จื่อเฟยในอนาคตอย่างนาง ยิ่งไปกว่านั้น ในครรภ์ของนางยังมีก้อนเนื้อที่สูงส่งเช่นนั้นอีก

        ไป๋หว่านหนิงกลอกตา ตัดสินใจว่าจะมอบความประหลาดใจให้พี่เชินในคืนนี้ แล้วค่อยให้เขาส่งองครักษ์แปดคนมาคุ้มครองตนเอง นั่นถึงจะเรียกว่าสมเกียรติ

        เนื่องจากหัวใจเกิดความริษยา ถ้อยคำจึงยิ่งรุนแรงตามไปด้วย “องครักษ์ของจวนเซ่อเจิ้งอ๋องช่างใหญ่โตนัก นึกไม่ถึงว่าจะให้เ๽้านายของตนเองรอเสียนาน”

        เซี่ยถิงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เพียงแต่แววตาเต็มไปด้วยประกายซับซ้อน

        ดวงตาสีดำแวววาวของไป๋เซี่ยเหอเผยความเ๽้าเล่ห์ออกมา “พูดมาเถิด เซี่ยถิง เหตุใดเ๽้าถึงมาช้าเช่นนี้?”

        เซี่ยถิงตอบอย่างจริงจัง “เรียนคุณหนู ข้าน้อยออกไปจัดการธุระตามคำสั่งของคุณหนู ระหว่างกลับ ข้าน้อยได้พบไท่จื่อโดยไม่คาดคิด...”

        “พี่เชิน!”

        คิ้วของไป๋หว่านหนิงคลายลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง “ในเมื่อเ๯้าได้พบไท่จื่อผู้สูงศักดิ์ บ่าวรับใช้อย่างพวกเ๯้าก็ทำได้เพียงโขกศีรษะเท่านั้น”

        “เพียงแต่พี่เชินของข้าเล่า? เขาควรมาถึงก่อนเ๽้าสิถึงจะถูก”

        ระหว่างที่พูด ไป๋หว่านหนิงก็เริ่มตั้งตารอ ดวงตาเป็๞ประกายทันที

        ไป๋เซี่ยเหอมองเห็นความซับซ้อนและความสับสนในแววตาของเซี่ยถิง จึงเริ่มแน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นน่าจะไม่สอดคล้องกับความคาดหวังของไป๋หว่านหนิง “เ๽้าพูดต่อสิ”

        “หลิวเช่อเฟยของไท่จื่อเสด็จมาด้วย ข้าน้อยบังเอิญพบพวกเขากำลังช่วยเหลือผู้คนอยู่ที่หัวมุมถนน หลิวเช่อเฟยได้รับชื่อเสียงอันดีงาม และในเวลานี้ไท่จื่อก็ทรงรับน้ำใจจากราษฎรอยู่ที่หัวมุมถนนด้านหน้าขอรับ...”

        ใบหน้าของฝูเอ๋อร์เต็มไปด้วยความแปลกใจ นางกล่าวด้วยเสียงไม่สูงไม่ต่ำ ทว่าชัดเจนราวกับระฆัง “ไม่หรอกกระมัง เทศกาลดอกไม้เช่นนี้ไท่จื่อทรงพาเช่อเฟยออกมาด้วยหรือ? ทรงคิดที่จะฉลองเทศกาลกันสามคนหรือเ๽้าคะ?”

        “พอได้แล้ว!”

        ใบหน้าของไป๋หว่านหนิงกลายเป็๲สีดำทันที ราวกับมีก้อนฝ้ายอุดอยู่ในลำคอทำให้หายใจไม่ออก

        ฉลองเทศกาลสามคนหรือ? แย่กว่าไป๋เซี่ยเหอที่ฉลองเทศกาลคนเดียวเสียอีก!

        ------------------------

        [1] ดอกปิ้งตี้ฝูหรง หมายถึง ดอกบัวสองดอกโตคู่กัน เป็๞คำอุปมาได้ว่าคู่รักที่รักกัน