น้ำเสียงของหลี่อิงฮว๋าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “พี่ใหญ่”
หวังจื้อเกาอดพูดอย่างทอดถอนใจไม่ได้ว่า “พี่เจี้ยนอัน หากเ้าเป็พี่ชายของข้าก็คงดี”
หลี่อิงฮว๋ากระทุ้งแขนใส่หวังจื้อเกาเบาๆ สองครั้ง กระซิบบอกว่า “พี่ชายสองคนนั้นของเ้าไม่ได้คลานออกมาจากท้องแม่เ้าเสียหน่อย อีกอย่างตอนที่แม่เ้าแต่งกับพ่อเ้า พวกเขาก็โตกันหมดแล้ว จะมีความคิดเช่นเดียวกับเ้าได้อย่างไร?”
หวังจื้อเกาก้มหน้าลง พูดเนือยๆ ว่า “ใช่แล้ว”
หลี่อิงฮว๋าพูดขึ้นอีกครั้ง “พี่เยี่ยนก็เป็ห่วงเ้า เ้าสนใจแค่ว่าพี่เยี่ยนดีกับเ้าก็พอแล้ว”
หวังจื้อเกานึกถึงเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่ ทั้งเสื้อตัวในตัวนอก ทั้งรองเท้าและถุงเท้า ทุกสิ่งล้วนเป็หวังเยี่ยนที่ทำให้ สตรีในหมู่บ้านที่อายุเท่าหวังเยี่ยน หากได้เงินจากการปักผ้าขาย ถ้าไม่เก็บไว้เป็สินทรัพย์เดิมก็จะมอบให้ครอบครัว แต่หวังเยี่ยนกลับมอบให้เขาทั้งหมด บอกให้เขาใช้ซื้อของกินในตำบลเพื่อบำรุงสมอง ดังนั้นจึงตอบไปด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ “ใช่”
เฟิงซื่อถูกหวังไห่ทำให้โกรธหนัก จึงคุยกับจ้าวซื่อเื่ความลำเอียงเื่แยกบ้านของหวังไห่ต่อหน้าลูกๆ
จ้าวซื่อปลอบเฟิงซื่อให้อดทน บอกว่าความลำบากครั้งใหญ่ผ่านไปแล้ว จากนั้นจึงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ว่าจะอย่างไร ตอนนี้พวกเ้าสามแม่ลูกก็ต้องพึ่งพาเขาในการดำรงชีวิต เ้าก็เห็นแก่ที่เขาหาเงินเข้าบ้านให้ครอบครัวเสียหน่อย ใช้ชีวิตไปดีๆ เถิด”
เฟิงซื่อเช็ดน้ำตา พูดเสียงเบาว่า “ปีหน้าเขาก็อายุห้าสิบแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำงานได้อีกกี่ปี”
“เขายังร่างกายแข็งแรงเพียงนั้น จะต้องอายุยืนแน่นอน เ้าก็ต้องภาวนาให้เขามีชีวิตยืนยาวร้อยปี” จ้าวซื่อเกือบพูดเื่ความยากลำบากของแม่หม้ายกับ เฟิงซื่อไปเสียแล้ว
เฟิงซื่อรู้ตัวว่าตนไม่ได้ฉลาดเท่าจ้าวซื่อ อีกทั้งนางก็นับถือที่จ้าวซื่อรู้อักษร จึงเชื่อฟังคำโน้มน้าวของจ้าวซื่ออยู่บ้าง
เพื่อที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวซื่อและหวังไห่ผ่อนคลายลง จ้าวซื่อจึงให้เฟิงซื่อนำแป้งย่างต้นหอมที่กินเหลือจากเมื่อครู่นี้กลับบ้านไปด้วย “เ้าก็บอกกับหวังไห่ไปว่า พวกเ้าสามแม่ลูกมากินข้าวที่บ้านข้า ทว่าก็รู้สึกไม่ดี ในใจนึกถึงเขาอยู่ตลอด จึงทำหน้าหนาขอแป้งย่างจากบ้านข้ากลับไปให้เขากินด้วย”
เฟิงซื่อยังโกรธอยู่ รู้สึกไม่เต็มใจอยู่บ้าง หวังเยี่ยนจึงรับแป้งย่างนั้นมาแทน
หวังเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ “ท่านน้า มีเพียงท่านที่ดีต่อท่านแม่ของข้าอย่างจริงใจ และหวังให้ครอบครัวของเรามีชีวิตที่ดีจริงๆ ไม่เหมือนบางคนที่รู้จักแต่ยุแยงความสัมพันธ์ในครอบครัวของพวกเราต่อหน้าท่านแม่”
จ้าวซื่อค่อนข้างใกล้ชิดกับลูกสะใภ้และหลานสะใภ้หลายคนของตระกูลหวัง ก่อนหน้านี้คนเ่าั้ก็พูดยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงซื่อและหวังไห่หลายครั้งแล้ว
เฟิงซื่อและลูกๆ ถือแป้งย่างกางร่มน้ำมันเดินออกไปจากบ้านหลี่ ตอนนี้ฝนตกถนนลื่นจึงเดินกลับกันอย่างช้าๆ
ตะเกียงน้ำมันในห้องโถงของบ้านหวังไห่ยังสว่างอยู่ หวังไห่นั่งอยู่หน้าโต๊ะแปดเซียนเพียงลำพังด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาจากลานบ้าน ก็นึกว่าเป็บุตรชายคนโตและบุตรชายคนรองนำอาหารมาให้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็เฟิงซื่อและลูกๆ กลับมาแล้ว
หวังเยี่ยนเดินอย่างระมัดระวังมาตลอดทาง เพื่อไม่ให้แป้งย่างในถ้วยเปียกน้ำและไม่ให้ตนเองลื่นล้มจนถ้วยอาจจะตกแตก เมื่อมาถึงห้องโถงก็รีบวางถ้วยใบนั้นลงเบื้องหน้าหวังไห่ “ท่านพ่อ ท่านแม่นำแป้งย่างกลับมาให้ท่านโดยเฉพาะ ท่านรีบกินเถิดเ้าค่ะ”
เมื่อหวังไห่ได้กลิ่นหอมของน้ำมันและต้นหอมก็อดที่จะน้ำลายไหลไม่ได้ ท้องพลันส่งเสียงร้องดังโครกคราก เขาจึงหยิบแป้งย่างขึ้นมากินแผ่นหนึ่ง
หวังจื้อเกามองหวังไห่ที่กำลังกินแป้งย่างอย่างตะกละตะกลาม เขาคิดเอาอย่างคำพูดของจ้าวซื่อ จึงกล่าวไปว่า “ท่านพ่อ ตอนที่พวกเรากินข้าวอยู่ที่บ้านหลี่ ในใจก็คิดถึงแต่ท่านจนกินอาหารไม่รู้รส ท่านแม่จึงทำหน้าหนาขอแป้งย่างถ้วยนี้ของบ้านหลี่กลับมาให้ท่านกิน”
หวังเยี่ยนเดินไปตักน้ำในครัวออกมาถ้วยหนึ่ง
หวังไห่กำลังรู้สึกคอแห้งพอดี น้ำถ้วยนี้มาได้เหมาะเจาะจริงๆ เขาปรายตามองไปยังบุตรสาว ไม่รู้ว่าเป็เพราะแสงไฟสลัวหรือเป็เพราะสาเหตุใด จึงคิดว่าบุตรสาวดูลื่นตากว่าปกติ
จ้าวซื่อรู้แล้วว่าหวังไห่ไปบ้านของบุตรคนโตและบุตรคนรองมาแล้ว แต่ไม่ได้ตักอาหารกลับมากิน นางก็ไม่ได้พูดจาเชือดเฉือนเช่นเมื่อก่อน “ข้าไปคุยเื่สำคัญอย่างการหาเงินกับบ้านหลี่ ไม่ใช่ว่าไม่สนใจท่าน ตอนนี้สองพี่น้องหลี่ไม่อยู่บ้าน จ้าวซื่อก็ต้องเลี้ยงดูบุตรชายบุตรสาวที่ยังไม่โตดีอีกหลายคน ข้าไม่สะดวกพาท่านไปด้วย”
“ข้ารู้แล้ว” หวังไห่กินแป้งย่างต้นหอมหนึ่งถ้วยเต็มๆ ลงท้องไปหมดแล้วก็ยังไม่อิ่ม ทว่าดีกว่าปล่อยให้ท้องหิว แป้งย่างของบ้านหลี่ก็ทำออกมาอร่อยจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็แป้งย่างที่ภรรยาขอบ้านหลี่มาให้ตนโดยเฉพาะด้วย
บุตรชายบุตรสาวเห็นพ่อแม่พอจะคุยกันได้แล้วจึงถอยออกไป
เฟิงซื่ออยากพูดจาอ่อนโยนเหมือนจ้าวซื่อบ้าง จึงพูดอย่างเนิบช้าว่า “ต่อไปนี้ข้าี้เีทะเลาะกับท่านแล้ว ท่านยังมีสุขภาพดี ยังทำงานได้ ยังอยู่ได้อีกร้อยปี พวกเราสามแม่ลูกก็มีที่พึ่งแล้ว”
หวังไห่ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก “เ้าคิดได้ก็ดีแล้ว”
สองสามีภรรยาพูดคุยกันอย่างสงบ ไม่ทะเลาะกันอีก
หวังไห่คิดว่าจ้าวซื่อต้องพูดเตือนเฟิงซื่อเป็แน่ ในใจจึงรู้สึกขอบคุณบ้านหลี่อยู่ไม่น้อย
เมื่อครอบครัวหลี่เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ก็เป็เวลาประมาณยามซวี[1] ทุกคนเตรียมไปล้างหน้าและเข้านอน จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายหลายคนกำลังพูดคุยกันอยู่กลางสายฝน ในนั้นมีเสียงผู้ชายสองคนที่ฟังดูคุ้นหูเป็พิเศษด้วย
“นี่คือบ้านหลี่ขอรับ สองพี่น้องหลี่ซานและหลี่สือของบ้านหลี่ไปสร้างกำแพงเมืองที่เมืองเยี่ยน บ้านนี้มีเ้าหนุ่มขายแป้งย่างสี่คนนั้นอยู่ด้วยขอรับ”
“หลานเจี้ยนอัน รีบออกมาต้อนรับใต้เท้าหลิวขุนนางจากศาลาพักม้าประจำตำบลจินจีเร็วเข้า!”
หลี่เจี้ยนอันกำลังจะถอดเสื้อแล้ว เมื่อได้ยินเสียงคนพูดคุยกันจึงหันไปถามหลี่ฝูคังอย่างไม่มั่นใจนัก “นั่นเสียงท่านลุงหวังไห่หรือ?”
“เป็ลุงหวังจริงๆ” หลี่ฝูคังรีบร้อนพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่ แย่แล้ว ใต้เท้าหลิวแห่งศาลาพักม้าตามมาทวงเงินรางวัลคืนแล้ว”
หลี่เจี้ยนอันขมวดคิ้ว รีบเดินออกไปจากห้อง ด้านนอกมืดสนิทจนแทบจะมองไม่เห็นว่าข้างนอกมากันกี่คน
หวังไห่พูดเสียงดังชัดเจนว่า “หลานเจี้ยนอัน ข้าคือลุงหวังไห่ของเ้า”
หลี่ฝูคัง หลี่อิงฮว๋า หลี่ิ่หาน และหลี่หรูอี้ ต่างพากันเดินออกมาจากห้องนอน รีบไปจุดตะเกียงที่ห้องโถง
หลี่เจี้ยนอันเปียกฝนแล้วจึงเดินจ้ำอ้าวออกไปเปิดประตูรั้ว ต้อนรับคนทั้งหลายเข้ามาที่ห้องโถง
พวกเขามากันทั้งหมดห้าคน มีหวังไห่ผู้เป็หัวหน้าหมู่บ้านหลี่ หวังเซี่ยจื้อ ใต้เท้าหลิว และผู้ติดตามสองคนที่ทำงานอยู่ในศาลาพักม้าแห่งตำบลจินจี
ใต้เท้าหลิวสวมหมวกฟางและเสื้อฟางกันฝน ชี้ไปที่หลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หาน พูดกับหวังไห่ด้วยความยินดีว่า “ใช่แล้ว ตอนเช้าข้าซื้อแป้งย่างจากสองพี่น้องคู่นี้”
หวังไห่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพนอบน้อม “ใต้เท้าหลิวขอรับ พวกเขาพี่น้องเพียงแค่ขายแป้งย่างเท่านั้น คนที่ทำแป้งย่างคือน้องสาวของพวกเขา”
ขณะที่พูด คิ้วของใต้เท้าหลิวก็ขยับไปมากลายเป็ลักษณะเด่นไปแล้ว เขากล่าวอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “ที่แท้คนทำแป้งย่างก็คือผู้อื่นนี่เอง นางอยู่บ้านหรือไม่?”
หลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานตั้งใจยืนขวางอยู่ข้างหน้าหลี่หรูอี้ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ยังไม่ยอมขยับให้หลี่หรูอี้เดินออกมา
ส่วนหลี่หรูอี้กลับสงบนิ่ง พยายามจะเดินออกมาจากด้านหลังของพี่ชายทั้งสอง ถามว่า “ไม่ทราบว่าใต้เท้าหลิวมีเื่อันใดหรือเ้าคะ?”
ใต้เท้าหลิวและผู้ติดตามทั้งสองเห็นว่าผู้ทำแป้งย่างเป็เพียงเด็กหญิงผู้หนึ่ง จึงถลึงตาด้วยความตะลึงพรึงเพริด
ไม่รู้ว่าจ้าวซื่อเดินออกมาั้แ่เมื่อใด นางก้มศีรษะให้หวังไห่และหวังเซี่ยจื้อเล็กน้อย จากนั้นจึงย่อตัวคารวะใต้เท้าหลิว กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพว่า “ข้าน้อยจ้าวซื่อน้อมพบใต้เท้า ใต้เท้าฝ่าฝนมาเยี่ยมเยียนกลางดึกเช่นนี้ ไม่ทราบว่ามีเื่อันใดหรือเ้าคะ?”
“คือ…” ใต้เท้าหลิวปรายตามองจ้าวซื่อแวบหนึ่ง จากนั้นจึงมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ยังไม่เติบโตเต็มที่ของหลี่หรูอี้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “จ้าวซื่อ แขก สูงศักดิ์ที่ศาลาพักม้ากินแป้งย่างใส่ไข่ของบ้านพวกเ้า แล้วคิดว่ารสชาติเป็เอกลักษณ์ดี จึง้าซื้อแป้งย่างใส่ไข่หกร้อยแผ่นและแป้งย่างต้นหอมสองร้อยแผ่นจากบ้านของเ้า แล้วจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า พวกเ้าทำได้หรือไม่?”
หลี่เจี้ยนอันและน้องๆ มองไปยังหลี่หรูอี้ด้วยใบหน้าคาดหวัง
.......................................
คำอธิบายเพิ่มเติม
[1] ยามซวี คือ เวลา 19:00–20:59 น.
