จังหวะการหายใจนี้แปลกประหลาดนัก บางจังหวะหนักหน่วง บางจังหวะแ่เบา เดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า ค่อนข้างซับซ้อน
แม้ฉู่เฟิงจะเป็คนหัวไว แต่ในชั้นต้นยังปรับตัวไม่ได้ พอหายใจเข้าออกเดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบาหลายๆ ครั้งเข้า ก็รู้สึกเหมือนสำลักน้ำ กระอักกระไอรุนแรง
เ้าวัวสีทองลืมตาขึ้นมาเห็นภาพนี้เข้า มันฉีกยิ้มทันที หัวเราะอยู่อย่างนั้นไม่หยุด
“หัวเราะอะไร!” ฉู่เฟิงจ้องมัน ในที่สุดก็เข้าใจความรู้สึกของโจวเฉวียน ถูกลูกวัวตัวหนึ่งหัวเราะเยาะนี่ อยากจะตะบันหน้ามันเสียจริงๆ
แสงอาทิตย์อุทัยสว่างเรื่อ นำพามาซึ่งความมีชีวิตชีวา เ้าวัวสีทองนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น ท่านั่งมั่นคง สูดลมหายใจ ระหว่างจมูกและปากมีละไอสีขาวหอมกรุ่น
ละไอสีขาวระหว่างปากและจมูกลอยเข้าออกตามจังหวะการหายใจของมัน เมื่อผสานกับแสงตะวันยามเช้า จึงเป็การรวบรวมปราณชีวิตจากสรรพสิ่ง
เห็นได้ชัดว่า ยามที่กำหนดลมหายใจเช่นนี้ ร่างกายของมันเปล่งประกายพร่างพราย ทั้งร่างเสมือนดั่งทำมาจากทองคำ ยิ่งดูมหัศจรรย์ลึกล้ำ
“มอ!”
ต่อจากเสียงร้องต่ำๆ นั้น ก็คือละอองไอขาวสายหนึ่งที่พ่นออกมาจากปากของมัน จากนั้นก็ะเิกลางอากาศทันที เสียงสั่นะเืดุจฟ้าร้อง ะเืเลื่อนลั่น น่าหวาดหวั่นอย่างยิ่ง
เสียงที่ดังขึ้นฉับพลันทำให้ฉู่เฟิงสะดุ้งสุดตัว ละอองไอขาวสายนั้น หากพ่นลงบนตัวคนคงทำให้กระเด็นไปไกล ส่วนร่างกายจะบุบสลายตรงไหนหรือไม่นั้น ไม่อาจรู้ได้
“รุนแรงขนาดนี้เชียว?!”
ฉู่เฟิงพิศวงสุดขีด เ้าวัวสีทองนี่แค่พ่นไอสีขาวออกมาเท่านั้นนะ มันมีพลังทำลายล้างขนาดนี้เลยหรือ
“ฉันฝึกวิธีหายใจอย่างนี้ได้ไหม?” ดวงตาเขาเป็ประกาย วาดหวังรอคอย
เ้าวัวสีทองลิงโลด เชิดหัวขึ้น อย่างกับว่าภาคภูมิและมั่นใจในตัวเองเสียเต็มประดา
สัญชาตญาณของฉู่เฟิงััได้ว่า เ้าวัวน้อยนี้ดูจะภูมิอกภูมิใจกับเคล็ดวิธีการหายใจที่มันอยู่ แต่เขาก็รู้สึกว่ามันเป็เื่ที่น่าสนใจอย่างมาก
“เคล็ดการหายใจอย่างนี้น่าจะมีที่มา?” ฉู่เฟิงถาม เ้าลูกวัวตัวสูงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น มันย่อมไม่มีทางทดลองค้นหาวิธีเองอย่างแน่นอน
เ้าวัวสีทองแสดงอาการแตกตื่นขึ้นมาทันที เป็ท่าทางระแวดระวังอย่างที่สุด
ฉู่เฟิงแปลกใจ หรือมันยังลึกลับซับซ้อนกว่าที่เขาคิดไว้อีก กริ่งเกรงแม้แต่จะเล่าให้คนภายนอกฟัง?
“ฉันเรียนจากแกได้ไหม?” เขาถามอย่างคาดหวัง
เขามีความกังวลอยู่ในใจ หวังว่าต่อไปอาจใช้ป้องกันตัวเองได้
ทุกแห่งหนเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง มีเหตุประหลาดมากมาย คนก็เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ความสามารถจากธรรมชาติ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก ใครจะไปรู้ได้
หากลองคิดดู นอกจากมนุษย์แล้ว ยังมีวิวัฒนาการจากสิ่งอื่นเช่นกัน อย่างพวกต้นไม้ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ หรือเถาวัลย์ั์ที่ลากดาวเทียมตกลงมานั่นไง
ต่อไป อันตรายจะมีทุกหย่อมหญ้า
ไม่เพียงแต่ที่นี่เท่านั้น ยังมีูเาเลื่องชื่อสายน้ำกว้างใหญ่อีกหลายที่ ตัวอย่างเช่น ลึกเข้าไปในเทือกเขาไท่หังซาน ที่มีูเาสูงชันนับร้อยนับพันโผล่ขึ้นมา ทั้งยังเต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์
ดีไม่ดี นี่อาจเป็เพียงแค่ยอดูเาน้ำแข็งเท่านั้น!
ดังนั้น ฉู่เฟิงจึงรู้สึกร้อนรน ในโลกที่เกิดการเปลี่ยนแปลงไม่หยุดเช่นนี้ เขาต้องดูแลตัวเองให้อยู่รอดให้ได้ เ้าวัวสีทองลึกลับนี่ทำให้เขารู้สึกมีความหวัง
เ้าวัวสีทองนั่งขัดสมาธินิ่งไม่ไหวติง ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด
“แกก็รู้นี่ ฉันเคยเห็นต้นไม้ประหลาดบนเขาสำริด วันหลังฉันพาแกไปดูก็ได้” ฉู่เฟิงยิ้มน้อยๆ เริ่มอ่อย แถมยังสำทับอีกว่า “ถ้าฉันสามารถเอาชีวิตรอดได้นะ”
“มอ!”
เ้าวัวสีทองทำท่าเหมือนตัดสินใจเด็ดขาด ร้องเสียงต่ำ ผงกหัวแรงๆ
ฉู่เฟิงยินดีอย่างยิ่ง ไม่คิดว่าจะสะดวกอย่างนี้
เขายังหวั่นๆ อยู่เลยว่าเ้าวัวสีทองจะเกิดอารมณ์ดื้อดึงแบบวัวๆ แล้วไม่สนใจเขา
เ้าวัวสีทองใช้ขาหน้าข้างหนึ่งชี้ไปยังดวงอาทิตย์ เป็การบอกให้ฉู่เฟิงทำตามมัน หันหน้าสู่ทิศตะวันออก ต้อนรับแสงอาทิตย์อุทัย จากนั้นเริ่มต้นการหายใจแบบพิสดารนั้น
ฉู่เฟิงเป็คนเรียนรู้ได้รวดเร็ว ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น เขาเลียนแบบจังหวะการหายใจของเ้าวัว ทุกท่วงท่า ทุกจังหวะ เดี๋ยวหนักหน่วง เดี๋ยวแ่เบา ไร้สุ้มเสียง
หากคนทั่วไปมองจะเห็นว่าถูกต้องแล้ว เลียนแบบได้เหมือนอย่างยิ่ง
แต่กระนั้น ฉู่เฟิงกลับไม่รู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย หลายครั้งที่เขาแทบจะสำลัก ในอกเหมือนกับอัดแน่น หัวสมองมึนงง
เห็นได้ชัดว่ามันผิดปรกติ เป็เพราะเขาเห็นเ้าวัวหายใจจนส่งเสียงกรนออกมา ตาปิดสนิท เหมือนจะหลับ แถมยังมีกลิ่นอายสดชื่นลอยออกมา
แค่วัวตัวเล็กๆ เท่านั้น แต่เพราะการหายใจ ทำให้ร่างกายส่งกลิ่นอายหอมสดชื่นออกมา ช่างน่าประหลาดแท้
ฉู่เฟิงขมวดคิ้ว หยุดทำตาม เขารู้สึกได้ถึงปัญหาที่สำคัญ บางที เคล็ดการหายใจนี้อาจจะพิสดาร แต่กลับไม่เหมาะกับมนุษย์
เ้าวัวสีทองรู้สึกได้ ลืมตาขึ้นมามองอย่างสงสัย เหมือนกับกำลังถามเขาว่าทำไมถึงหยุด
ฉู่เฟิงตอบตามตรง “ฉันกังวลนิดหน่อย ว่ามนุษย์จะเหมาะกับการหายใจแบบนี้หรือเปล่า”
แล้วก็เหนือความคาดหมายของเขา เ้าวัวสีทองผงกหัวทันควันอย่างแทบจะไม่ต้องคิด ยืนยันเป็มั่นเป็เหมาะ
ฉู่เฟิงประหลาดใจ ถามย้ำเพื่อยืนยัน “ไม่มีปัญหาจริงๆ หรือ นี่เป็วิธีหายใจแบบไหนกันแน่ ต่างสายพันธุ์กันก็สามารถหัดได้หรือ?”
เ้าวัวสีทองสีหน้าสีตาภาคภูมิอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงเคล็ดนี้ มันฉีกยิ้มกว้าง เชิดหัวสูง เหมือนกับภูมิอกภูมิใจอย่างถึงที่สุด ท่าทางแสดงออกชัดเจนเหมือนจะบอกว่านี่เป็เคล็ดการหายใจแรกสุดของโลกนี้
“วิธีการหายใจที่มหัศจรรย์ที่สุด?” ฉู่เฟิงสงสัย
เ้าวัวสีทองยังนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น สองขาหน้ายกขึ้น ข้างหนึ่งชี้ขึ้นฟ้า อีกข้างชี้ลงดิน ปากก็ส่งเสียงไม่ขาดสาย “มอ มอ มอ...”
“โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว ในโลกนี้ มีแต่เ้าเท่านั้นเป็ผู้ประเสริฐสุด” ฉู่เฟิงรีบตอบ กลัวว่ามันจะร่ายบทสวดฉบับมอๆ ออกมา
เขานั่งลง ลองหายใจตามจังหวะของเ้าวัวสีทองอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ ไม่รู้สึกได้ถึงความพิสดารแต่อย่างใด
ฉู่เฟิงเดินหน้าต่อ ไม่ล้มเลิกง่ายๆ
ถึงแม้วิธีหายใจเช่นนี้จะซับซ้อน จังหวะแปลกประหลาด แต่เขาก็ยังคงฝืนทำต่อ หากไม่รู้สึกถึงความดื่มด่ำ ไม่ได้ผลตามที่้า
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องครั่นครื้น เ้าวัวที่จดจ่อกับการหายใจของตัวเองก็เปล่งเสียงมอออกมาดังสนั่น เหมือนกับแฝงไว้ด้วยอานุภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจ
วินาทีนี้ บริเวณนี้เต็มไปด้วยเสียงสะท้อน
กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาบางเบา ละอองไอขาวบางโอบล้อม เสียงสะท้านะเืยังไม่หยุด
ฉู่เฟิงได้ยินเสียงหึ่งๆ อยู่ในหู จากนั้นตัวเขาเองรู้สึกเหมือนกำลังสั่นะเื ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในหูมีแต่เสียงลมหายใจ
นั่นคือเสียงจังหวะหายใจของเ้าวัวสีทอง แม่นยำ ชัดเจนอย่างถึงที่สุด
ก่อนนี้เขาลอกเลียนเพียงแค่ท่าทาง แต่ตอนนี้เขาััได้ถึง “แก่นแท้”
เขาได้ยินแม้กระทั่งเสียงไหลเวียนของเืในร่างกายของเ้าวัวสีทองที่สอดคล้องกับจังหวะการหายใจ มีเพียงการสอดประสานเช่นนี้จึงจะสามารถเกิดผลลัพธ์อันอัศจรรย์ได้
ฉู่เฟิงเข้าใจในที่สุด ตอนแรกเขาเรียนแค่ท่าทาง แต่ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึง “แก่นแท้”
“แก่นแท้” ของเคล็ดการหายใจ คือวิธีเฉพาะตัวที่เ้าวัวสีทองแนะนำเขา นั่นจึงเรียกว่าเคล็ดลับ มิเช่นนั้น ทำตามเพียงแค่ “ท่าทาง” ย่อมไม่มีประโยชน์อันใด
เสียงมอ เสียงฟ้าผ่า ละอองไอขาว ที่เกิดขึ้นพร้อมกัน มีแก่นแท้ของมันอยู่ในนั้น สุดท้ายก็ถูกเขาทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้ และรับสืบทอดต่อ
ฉู่เฟิงลืมตา ละอองไอขาวกระจาย กลับคืนสู่ร่างของเ้าวัวสีทอง เขาพยักหน้าแรงๆ เป็การแสดงความขอบคุณต่อมัน
เขาเริ่มหายใจด้วยเคล็ดวิชานี้อย่างวางใจ ทุกสิ่งพลันเปลี่ยนไป ผลลัพธ์เกิดขึ้นอย่างทันที หันหน้าสู่แสงอาทิตย์อุทัย พลางติดตามลมหายใจของตัวเอง เขารับรู้ได้ถึงพลังชีวิตที่เต็มเปี่ยมท่วมท้น
รุ่งอรุณวันนี้ที่เขารู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ปลอดโปร่งไปทั้งร่าง รูขุมขนขยาย ความร้อนสายหนึ่งพรั่งพรูราวสายน้ำ
ฉู่เฟิงไม่ไหวติง ทั้งร่างกายจิตใจค่อยๆ จมดิ่ง แสงอุทัยสีทองอาบร่าง ใบหน้าของเขาฉาบด้วยสีทองเรืองรองบางๆ
เ้าวัวสีทองอ้าปากค้าง ออกจะประหลาดใจ จ้องมองเขาอยู่เนิ่นนาน
เมื่อฉู่เฟิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตะวันก็ลอยขึ้นสูงแล้ว เขารู้สึกว่าทั่วร่างเต็มไปด้วยพลัง อารมณ์ปลอดโปร่งแจ่มใส ถึงแม้ว่าเมื่อคืนได้นอนเพียงสองสามชั่วโมง ตอนนี้กลับรู้สึกสดชื่นอย่างไม่เคยเป็มาก่อน
“นี่มันมหัศจรรย์จริงๆ นะเนี่ย!” ฉู่เฟิงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
เขารู้สึกสบายตัวอย่างยิ่ง ในทุกๆ การเคลื่อนไหว รวดเร็วดุจพยัคฆา กายเนื้อเปล่งแสงเรืองรองเล็กน้อย พลังใจล้นเหลือ เหมือนกับไม่มีวันหมดสิ้น
เขายังอยากจะทำต่อ ด้วยรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้เป็การเสพสุขอย่างหนึ่ง
ทว่า เ้าวัวสีทองหยุดเขาไว้ บุ้ยใบ้บอกเขาว่าพอแล้ว
“ในหนึ่งวันฝึกวิธีหายใจอย่างนี้เพียงครู่เดียวก็พอแล้วงั้นหรือ?” ฉู่เฟิงแปลกใจ
เ้าวัวสีทองผงกหัว
สำหรับฉู่เฟิงแล้ว ถือว่าค่อนข้างผิดคาด
จากนั้น ฉู่เฟิงก็ทำความสะอาดบ้านที่ไม่ได้มาพำนักเป็เวลานาน แล้วออกไปจ่ายตลาด
กลับกลายเป็ว่าในเมืองออกจะเงียบเหงา เขาต้องแวะเวียนไปหลายที่ เพียรพยายามทุกวิถีทาง จึงสามารถซื้อหาสิ่งของจำเป็ให้เพียงพอต่อการดำรงชีวิต่หนึ่ง
เห็นได้ชัดว่า หลายวันมานี้ ข่าวสารทุกรูปแบบทำให้ผู้คนหวาดกลัวกันลนลาน จนตลาดขนาดใหญ่ทุกที่แทบจะร้างผู้คน
“ที่ตาอ้วนโจวพูดก็มีเหตุผลนะ ควรจะตั้งชื่อให้แกสักหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกแกยังไง?” ฉู่เฟิงคิดอยากถามชื่อจริงของเ้าวัวสีทอง แต่มันก็ได้แต่ออกเสียงมอๆ ให้ยังไงก็ไม่เข้าใจ
“ที่จริงนะ ชื่อหนิวหมัวหวังก็ไม่เลวนะ” เขาเองก็คิดเช่นนั้น
แต่เพียงแค่ทักขึ้นมาเท่านั้น เ้าวัวสีทองก็แสดงสีหน้าว่ามันใช่เหรอ เป็เพราะมันรู้สึกว่าตาอ้วนนั่นงี่เง่าเกินไป ไม่อยากให้เขามาตั้งชื่อให้มันซี้ซั้ว
สุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ฉู่เฟิงก็พูดชื่อส่งๆ ออกไปสองสามชื่อ พอเอ่ยชื่อหวงหนิว1สองพยางค์นี้เท่านั้น กลับได้รับความเห็นชอบจากเ้าวัวสีทอง
ฉู่เฟิงตะลึง อ้าปากค้าง คิดจะตั้งชื่อให้มันต่อ ผลกลับกลายเป็ว่าเ้าวัวสีทองยอมรับแต่ชื่อนี้เท่านั้น
ฉู่เฟิงทำหน้าพิกล หากเจอโจวเฉวียนอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตาอ้วนจะทำหน้าอย่างไร ชื่ออันห้าวหาญ หนิวหมัวหวัง ที่เขาเค้นหัวตั้งชื่อให้เ้าวัวสีทอง กลายเป็ว่ามันไม่สนใจ จะเอาแต่ชื่อ หวงหนิว
“พวกเราเปลี่ยนเป็ชื่ออื่นดีมะ?” ฉู่เฟิงหารือกับมัน
“มอ!” หวงหนิวถลึงตา ท่าทางไม่พอใจ
มันมีสีเหลืองทองทั่วทั้งตัว จึงภาคภูมิหนักหนา ฉู่เฟิงคาดเดา หรือว่ายังมีความนัยอะไรอีก? ยกตัวอย่างเช่น เป็วัวสายพันธุ์ทองคำไรงี้ มันเลยชอบชื่อหวงหนิวเป็พิเศษ?
ตอนกลางวัน ฉู่เฟิงเตรียมหญ้าสะอาดให้หวงหนิง แล้วยังมีสาลี่กับแอปเปิ้ลอีกด้วย ส่วนตัวเขาเองก็หาอะไรง่ายๆ กิน
จากนั้น เขานำเอากล่องหินออกมาอย่างระมัดระวัง กล่องสูงสามนิ้ว สี่เหลี่ยมจัตุรัส ทั้งยังเก่าแก่เรียบง่ายไร้ซึ่งความพิสดาร
หวงหนิวพอเห็นกล่องหินนี้ ลูกตาก็ส่อแววประหลาด พลางเข้าใกล้อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง
“ห้ามยุ่งนะ ห้ามกินไอ้นี่อย่างเด็ดขาด!” ฉู่เฟิงดักคอ
หวงหนิวจ้องเมล็ดพันธุ์ทั้งสามเขม็ง เมล็ดหนึ่งสีดำสนิท เมล็ดหนึ่งถูกทับแบน เมล็ดหนึ่งเหี่ยวแห้ง มันแสดงสีหน้าเหยียดหยามออกมาทันที
“แกอย่าได้ดูถูกไอ้พวกนี้นะ ฉันจะบอกให้ เมล็ดพันธุ์พวกนี้มันไม่ธรรมดานา” ฉู่เฟิงจงใจคุยโว
เขารู้ว่า ถ้ายิ่งทำเช่นนี้ หวงหนิวก็จะไม่ให้ความสนใจ ไม่อย่างนั้น เขากลัวว่ามันจะเขมือบเมล็ดพันธุ์ลงท้องไปเสียก่อน
“มอ!”
หวงหนิวส่ายหัว แสยะปากยิ้มเยาะ
ฉู่เฟิงขุดหลุมในสวน พลางพูดว่า “ฉันจะบอกให้ เมล็ดแรกนี่นะ ปลูกออกมาเป็เ้าแม่ซีหวังหมู่ เมล็ดที่สอง ปลูกออกมาเป็จิ่วเทียนเสวียนหนี่ว์2 ส่วนเมล็ดที่สามนะ ให้ฉันคิดดูก่อน”
***************************************************
1 หวงหนิว 黄牛 หวง แปลว่า สีเหลือง หนิว แปลว่า วัว
2 จิ่วเทียนเสวียนหนี่ว์ เป็เทพนารีที่สำคัญของลัทธิเต๋า
