“หายใจให้ช้าลง ให้นิ้วของคุณััทุกส่วนของปืนรับรู้สึกถึงแรงสะท้อนทุกขณะจิต การปรับวิถีอาศัยประสบการณ์ 3 ส่วนและพร์ 7 ส่วน พลแม่นปืนที่ดีไม่จำเป็ต้องสอนสามารถยิงได้โดยไม่พลาด อย่างเช่นผม ที่เป็มือปืนงี่เง่า แต่มีคุณภาพส่วนพวกที่กฎระเบียบจ๋า ชอบเล็งด้วยสายตา ก็แบบคุณ
จำไว้ว่าการยิงปืนคือ“คณิตศาสตร์” การซุ่มยิงคือแคลคูลัส การกวาดโจมตีคือสมการเชิงเส้นไบนารีและการยิงปืนลูกซองก็เหมือนกับการบวกลบคูณหารในโรงเรียนประถมภายใต้การคำนวณค่าพารามิเตอร์ที่ลดลงอย่างฉันพลัน นี่เป็วิธีที่ง่ายที่สุด
ปากกระบอกปืนจะเล็งไปที่เป้าหมายดื้อๆเลยไม่ได้ ต้องคำนวณระยะทาง ความเร็วะุและวิถีการเคลื่อนตำแหน่งของเป้าหมายด้วย
สำหรับมืออาชีพการหยุดนิ่งแค่ 0.1 วินาทีคือความแตกต่างระหว่างความเป็และความตายหากคุณ้ามีชีวิตอยู่ ก็เปลี่ยนนิสัยการยิงซะ ไม่ก็ไปจากผม”ในขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน ณ ชายหาดร้าง เสิ่นิกอดเซี่ยวอี๋จากด้านหลังสองมือของเขายันข้อศอกของเธอเบาๆ และสอนด้วยความระมัดระวัง
ั้แ่กลับจากหมู่บ้านเบเลอร์เสิ่นิก็เปิดคอร์สฝึกอบรมพิเศษเกี่ยวกับเทคนิคการยิงปืนให้กับเซี่ยวอี๋ดูเหมือนว่าการที่เซี่ยวอี๋เกือบถูกฆ่านั้นทำให้เสิ่นิตำหนิตัวเองอย่างหนักสิ่งที่เขาสอนคือความรู้ที่ทั้งสถาบันตำรวจและพ่อของเซี่ยวอี๋ไม่เคยพูดถึง ท้ายที่สุดแล้วพวกอันธพาลที่พ่อและพี่ชายของเธอต้องรับมือนั้นยังน่ากลัวน้อยกว่าศัตรูที่เสิ่นิต้องเผชิญ
สิ่งที่เสิ่นิสอนคือความรู้และทักษะจากค่ายนิรวานเขาช่วยเซี่ยวอี๋อัพเกรดเทคนิคการยิงปืนพกในระยะเวลาอันสั้น
เซี่ยวอี๋เดินเข้าไปในห้องโถงของบ้านพักคนชราอันโซ่วนักฆ่าทั้งสี่ที่ซ่อนตัวอยู่ที่หลังเสาพุ่งออกมาพร้อมๆ กันเก้าอี้ในห้องโถงและแปลงดอกไม้ถูกผลักไปข้างหน้าเพื่อเป็ที่กำบังทั้งสี่คนนั้นเป็นักฆ่าชั้นต้น เป็แนวป้องกันเผื่อเกิดเหตุไม่คาดคิดทักษะของพวกเขาถือว่าปานกลาง
แต่เซี่ยวอี๋ซึ่งยังเล็งไม่แม่นปากกระบอกปืนจึงสะบัดในขณะที่วิ่ง เสียงดัง ปัง ปัง ปัง! ะุบินว่อน
ดูเหมือนจะเป็การยิงอย่างบ้าคลั่งแต่ผู้บุกรุกทั้งสามกลับถูกยิงพร้อมๆ กัน พวกเขาล้มตัวลงบนพื้นนักฆ่าที่เหลืออยู่อีกคนหนึ่งาเ็ที่มือแต่มืออีกข้างหนึ่งก็กำลังลากดาบซามูไรญี่ปุ่น ประกายแวววาวสะท้อนไปบนพื้นมาถึงตรงหน้าเธอในพริบตา
“ชินุ (ตายซะ) !” นักฆ่ายกฟันจากล่างขึ้นบนด้วยมือข้างเดียวความเร็วอยู่ในระดับ Kendo 5 แล้วแต่ดาบเล่มนั้นยกขึ้นได้แค่เพียงหนึ่งในสามก็ถูกเซี่ยวอี๋ใช้กระบอกปืนสกัดไว้
“ฉันเข้าใจคำนี้” เซี่ยวอี๋จ่อปากกระบอกปืนอีกกระบอกไปที่ไหล่ของนักฆ่า ปังปัง ะุสองนัดเป่าเข้าที่กระดูกสะบักแตกทะลุออกไปทางด้านหลังนักฆ่ากรีดร้องล้มตัวลงกับพื้น เซี่ยวอี๋รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที
“เสียงปืน เกิดอะไรขึ้น?” ไนติงเกลคำรามใส่วิทยุสื่อสาร
“รายงานว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งบุกเข้ามา เป็หนึ่งในบอดี้การ์ดของเป้าหมายเธอมีปืน” นักฆ่าผู้รับผิดชอบในการสื่อสารตอบ
“ปล่อยให้ทีม 1 จัดการไป อย่าให้รบกวนการล่าของเรา”ไนติงเกลกล่าวในขณะที่เดินไปยังสถานที่เป้าหมายบนชั้น 3 “สาวลิ้นยาวคุณเอาอยู่หรือเปล่า?”
“ช่างน่าผิดหวัง ปล่อยให้ฉันเล่นอย่างมีความสุขอีกสักพักได้ไหมผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก ยังคิดจะขัดขืนอีกจริงหรือ?” สาวลิ้นยาวจับเลื่อยไม้และอมยิ้มสาวลิ้นยาวเห็นว่าคานาโกะตัวเปื้อนเืถูกต้อนไปจนสุดทางเดินแล้วมีกำแพงเย็นอยู่ที่ด้านหลัง ด้านข้างมีหน้าต่างเปิดอยู่
นักการเมืองสาวถือไม้ถูพื้นหันหน้าเข้าหาสาวลิ้นยาวราวกับว่าสิ่งนี้สามารถช่วยเธอได้
“แม่สาวหน้าอกโต ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ฉันเลื่อยเร็วมากเธอจะจบชีวิตก่อนที่เธอจะรู้สึกเ็ปเสียอีก” สาวลิ้นยาวเหมือนป้าที่เล้าโลมเด็ก
“รีบลงมือเถอะ เห็นแล้วสงสาร หรือจะให้ฉันจัดการ”เซียนะเิซึ่งรออยู่ด้านหลังถอนหายใจ
“ลืมมันซะเถอะ แกลงมือมีแต่จะทำเละเทะอย่าลืมสิว่าต้องรักษาใบหน้าของเธอไว้ให้ตำรวจยืนยันตัวตนด้วยจะเรียกเก็บเงินค่าจ้างได้ก็ต่อเมื่อมีรายงานข่าวคนตายออกมา”สาวลิ้นยาวพิงหน้าต่างพลางกล่าวเตือนสติ
“คุณคานาโกะได้โปรดอย่าโกรธกันเลย เื่นี้มันไม่ได้เกี่ยวกับความแค้นเคืองใดๆธุรกิจล้วนๆ” หน้ายิ้มยิ้มพร้อมกล่าวปลอบใจ
ทันใดนั้นนกกระยางก็โฉบผ่านหน้าต่าง เสิ่นิะโผ่าน “เลนส์อสูร” ว่า “ะโ!”
คานาโกะเบิกตากว้างร่างกายตอบสนองเร็วกว่าสมอง เธอทำตามเสียงนั้นราวกับเสียงกระซิบจากปีศาจเธอทิ้งไม้ถูพื้นในมือและะโออกไปจากหน้าต่าง เป้าหมายฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณของนักฆ่าต้องดูให้เห็นว่าเธอตายอย่างไรชั้นล่างเป็พื้นคอนกรีต แม้จะสูงแค่เพียง 9 เมตรก็ตามถ้าไม่ตายก็คงพิการ
แต่ในขณะที่คานาโกะะโออกไปนั้นจากด้านในหน้าต่างที่ชั้นสอง เซี่ยวอี๋ก็ะโออกมาจากหน้าต่างพร้อมกันเธอกอดคานาโกะไว้กลางเวหา ทั้งสองลอยข้ามทางเดินคอนกรีตชั้นล่างออกมากลิ้งตัวลงไปบนสนามหญ้าซึ่งอยู่ห่างจากห้องโถงใหญ่ 3 เมตรอย่างแรง
“เวร!” เซี่ยวอี๋เจ็บจนต้องร้องออกมาเธอรู้สึกเหมือนกระดูกสันหลังกำลังจะแตก
“คุณโอเคไหม?” อาจเพราะมีประสบการณ์ในการะโลงจากอาคารคานาโกะจึงฟื้นตัวเร็วกว่าเซี่ยวอี๋ เธอถามด้วยความเป็ห่วง
“ไม่เป็ไร ยังไม่ตาย” เซี่ยวอี๋ฝืนยิ้ม อยู่ด้วยกันมาหลายวันเธอพอที่จะเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นง่ายๆ ได้บ้างโชคดีที่ชุดกันะุของเธอแข็งพอที่จะกันแรงกระแทกได้ มิฉะนั้นเศษกรวดในหญ้าอาจฆ่าเธอไปแล้วจริงๆก็ได้
"ไอ้พวกเศษสวะ ฆ่าพวกมันซะ!”ไนติงเกลยืนอยู่ข้างหน้าต่างและบัญชาการอย่างโกรธเกรี้ยว
มือธนูสองคนที่้าสุดของอาคารพวกเขายิงแม่นเหมือนกับจับวาง แต่ก็ยังไม่ไวเท่าเซี่ยวอี๋ปืนสองกระบอกยิงติดต่อกันแทบจะในเวลาเดียว ะุเจาะเข้าที่แขนข้างหนึ่งอีกคนหนึ่งก็โดนเข้าที่ไหล่ นี่คือสุดระยะยิง 50 เมตรแต่เซี่ยวอี๋ก็ยังคงควงปืนสองกระบอกได้อย่างคล่องแคล่ว
“ไม่เป็ไร ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาออกไปจากที่นี่” เซี่ยวอี๋คุ้มกันคานาโกะเธอยกปืนขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง สอดส่ายไปรอบทิศ
“อาโออิ! อาโออิยังอยู่ข้างใน!” คานาโกะกล่าวด้วยความตื่นตระหนก
ณเวลานี้นักฆ่าได้กระจายกันออกมายังนอกตัวอาคารทั่วทุกสารทิศ เซี่ยวอี๋ยิงไม่หยุดใช้แสงไฟจากปืนส่องไปในยามราตรี
ขณะที่การสังหารภายนอกดำเนินต่อไปภายในเตาอบโลหะในห้องครัวบ้านพักคนชรา อาโออิจับขาอันสั่นเทาของเธอไว้แน่นสิ่งเดียวที่ส่องสว่างในพื้นที่เล็กๆ นี้ก็คือแสงสีแดงบนนาฬิกาข้อมือของเธอ
อาโออิมีความหวังที่คุณลุงเสิ่นิบอกว่าซูเปอร์แมนสวมหน้ากากจะปรากฏตัวซัดเอาชนะคนเลวเ่าั้จนฟังร่วงไปทุกพื้นที่ แต่พอนึกย้อนกลับไปพวกนี้ล้วนเป็พล็อตเื่ที่พบได้แต่ในการ์ตูนเท่านั้นใช่ไหม?
และแล้วประตูเตาอบก็ถูกเปิดออกจากด้านนอกมีดสั้นในมือของนักฆ่าชั้นต้นยังคงมีเืหยดอยู่ ด้วยใบหน้าอันน่ากลัว “อุ๊ยในนี้มีโลลิน้อยอยู่ด้วย ช่างน่าสนุก หนูชอบอยู่ในเตาอบใช่ไหม? ให้คุณลุงอบหนูให้สุกเลยดีไหม?”
อาโออิน้ำตาไหลพรากสั่นไปทั้งร่าง แต่พอผ่านไป 3 วินาทีเธอก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“เป็ยังไง? กลัวจนสติฟั่นเฟือนไปแล้วใช่ไหม?”นักฆ่าข้องใจ
“เปล่า ข้างหลังคุณลุงน่ะ” อาโออิดีใจมาก
“เธอคิดว่าจะหลอกกันแบบนี้...” นักฆ่ายังพูดไม่ทันจบดีเสิ่นิก็คว้าที่หลังของศีรษะเขาด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะกระแทกเข้ากับเตาอบ แผ่นเหล็กยุบเป็หลุมตื้นหมอนั่นเืกำเดาไหลออกมา
“คุณลุง!” อาโออิรีบมุดออกมาจากเตา เธอโผเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นิ
“อาโออิคนดี ไม่ต้องกลัว ลุงจะพาเธอไปหาแม่เดี๋ยวนี้”เสิ่นิอุ้มอาโออิไว้ด้วยมือเดียว เขาเอาผ้าเช็ดปากพันตาเด็กน้อยไว้ส่วนถัดไปนี้เป็เนื้อหาที่เด็กน้อยไม่ควรรับชม
ในห้องโถงใหญ่เซี่ยวอี๋ยืนอยู่ที่หน้าูเาจำลอง ปกป้องคานาโกะไว้ทางด้านหลังเธอยิงะุนัดสุดท้ายในรังปืน ปลอกะุจำนวนมากบนพื้นยังคงปล่อยควันออกมานักฆ่าหลายสิบคนล้มตัวลงบนพื้นหญ้าโดยรอบ เดิมทีพวกเขาคิดว่าการสวมเสื้อกันะุจะสามารถป้องกันะุได้อย่างมีประสิทธิภาพไม่ได้คาดหวังว่าฝีมือการยิงปืนของเซี่ยวอี๋นั้นจะแม่นยำมากขนาดนี้ส่วนที่โผล่พ้นออกมาจากเกราะกันะุ ไม่ว่าจะเป็หลังเท้า ต้นเเขนล้วนถูกยิงอย่างไม่พลาดเป้า
เซี่ยวอี๋แปลกใจที่ได้พบว่าฝีมือการยิงปืนของตนเองดีขึ้นเหมือนกับขี่จรวด ต่อให้เปรียบเทียบกับฝีมือของพี่ชายก็ไม่น่าจะแพ้เขาอีกต่อไปแล้ว น่าเสียดาย ไม่ว่าเทคนิคจะดีแค่ไหนแต่เมื่อะุหมด ท้ายที่สุดก็ต้อง “ตาย”
“น้องสาว หยุดยิงแล้วหรือ ถึงตาพี่แล้วใช่ไหม?” เฮียสายฟ้าสะบัดลูกดอกในมือยิ้มตาเหล่และเดินออกมาจากตัวอาคาร
“หมอนั่นมันพูดอะไร?” เซี่ยวอี๋ไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นที่เฮียสายฟ้าพูด
“ไม่ใช่เื่ดี” คานาโกะลำบากใจที่จะแปล
“ช่างเถอะ เข้าใจหรือไม่เข้าใจก็สู้อยู่ดี...”เซี่ยวอี๋ดึงมีดปอกผลไม้ออกมาจากหลังเอว เธอถือมันไว้ในมือระหว่างที่มืดแปดด้านอยู่นั้น อย่างน้อยก็เป็เื่ดีที่มีมีดปอกผลไม้
“มือปืนไร้ะุ มันก็ตลกพอๆกับชายชราที่เจอสาวงามตอนที่เตะปี๊บไม่ดังแล้วนั่นแหละ” เฮียสายฟ้าเสียดสี
เซียนะเิหันไปยิ้มเยาะใส่เ้าหน้ายิ้มดวงตาของชายชราสามารถสังหารคนได้ สาวลิ้นยาวก็ยิ้มด้วยความสะใจ
เฮียสายฟ้ายืนห่างจากเซี่ยวอี๋ไป5เมตร ลูกดอกในนิ้วมือทั้งสิบจู่ๆ ก็หายวับไป แต่แล้วก็โผล่ออกมาฉวัดเฉวียนตัดอากาศออกจากกัน เล็งไปที่หว่างคิ้วของเซี่ยวอี๋
แต่ที่น่ามหัศจรรย์ก็คือมีดปอกผลไม้ที่เซี่ยวอี๋ยกขึ้นมากลับทำให้ลูกดอกนั้นกระเด็นไปเกิดเป็ประกายไฟในอากาศ
“การมองเห็นแบบไดนามิกของหญิงสาวช่างน่าประทับใจมันไม่ใช่เื่ง่ายเลยนะ!”เฮียสายฟ้าไม่ได้พบกับผู้คุ้มกันที่สามารถสกัดลูกดอกในระยะ 5 เมตรได้เป็เวลานานแล้ว
“ตาฉันแล้ว!” เซี่ยวอี๋ะโเป็ภาษาจีน พร้อมพุ่งตัวไปข้างหน้าเธอไม่กล้าที่จะลดระยะห่างจากเฮียสายฟ้า ลูกดอกของชายคนนี้ว่องไวเกินไปถึงเมื่อครู่จะสกัดไว้ได้ แต่เซี่ยวอี๋ก็ยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้อีกหรือไม่
คำสอนของเสิ่นิช่วยชีวิตศิษย์โปรดคนนี้เอาไว้อีกครั้งโดยสัญชาตญาณแล้ว มนุษย์จะชอบใช้สายตามองตามอาวุธความเร็วสูงเพื่อหลบะุก็ดูที่ปากกระบอกปืน เพื่อหลบลูกดอกก็มองที่ตัวลูกดอก
หาก้าตอบสนองให้เร็วและแม่นยำยิ่งขึ้นสายตาควรจับจ้องไปที่ร่างของเป้าหมาย อาวุธฆ่าคนไม่ได้ มีแต่มนุษย์เท่านั้น
ดังนั้นการเคลื่อนไหวที่หัวไหล่ของเฮียสายฟ้า ส่วนโค้งของการแกว่งแขนบอกทิศทางที่ลูกดอกกำลังจะพุ่งไป มันคือกุญแจสู่ความสำเร็จของเธอ
ฮียสายฟ้ารู้ทันเซี่ยวอี๋“คิดจะโจมตีระยะประชิด?” เขาจงใจถอยร่นเป็วงวาดเส้นปาลูกดอกอย่างไม่ขาดสาย โชว์เทคนิคล้ำสมัยในการ “เล่นว่าว”