"คุณแม่น้องหิวข้าว...แล้วนั่นคุณแม่ไปกัดคุณอานักรบทำไมคะ" เสียงแหลมดั่งสนั่นลั่นบ้าน จึงสามารถปลุกคนที่ตกในภวังค์อื้ออึงแยกห่างจากกัน และมันสามารถปลุกคนที่หลับใหลให้ลุกตื่นมานั่ง ทั้งสองคนมีอาการลุกลี้ลุกลนไปคนละทิศทาง ต่างอายสายตาของกันและกัน นักรบแสร้งเป็๲เปิดทีวีแต่มือดีคว้ารีโมทแอร์มาแทน ใช้กดเปิดหน้าจอทีวีที่ไร้ภาพบนนั้น แต่เขาดันมองเเละหัวเราะเหมือนสนุกสนาน

    อีกด้านของน้ำส้มก็ก้มเช็ดพื้นด้วยมือเปล่าอย่างตั้งใจ ทำให้เด็กหญิงมะนาวที่วิ่งเข้ามากะทันหันเห็นแล้วเกิดอาการอย่างงุนงง ได้แต่เอียงคอมองเกาหัวยิก ๆ ในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองทำ

    "คุณอานักรบหัวเราะอะไรเหรอคะ" ความสงสัยทำให้เด็กหญิงต้องไปนั่งข้าง ๆ แล้วเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ 

    ก็เธอกำลังงง!

    "ดูหนังตลกไงครับ ตลกมาก ๆ เลยเนอะ ฮ่าฮ่า" นักรบหันมาพูดตอบ และปล่อยเสียงหัวเราะออกมา

    "ไม่เห็นจะมีอะไรตลกเลยค่ะ หรือว่าคุณอานักรบมีตาทิพย์เหรอคะ ไม่เปิดทีวีก็ดูหนังตลกได้ด้วย" เด็กหญิงทักท้วงด้วยใบหน้าแสนใสซื่อ พลางชี้มือไปตรงทีวีที่ไร้ภาพเคลื่อนไหวและการแสดงอย่างที่นักรบว่า

    "เชี้ยแล้วไง!" นักรบถึงกับหันหน้าหนีแล้วสบถอย่างหัวเสีย รู้สึกอายหนักกว่าเดิมเมื่อถูกเด็กน้อยเดียงสาจับพิรุธได้ 

    "แล้วนั่นคุณแม่เช็ดพื้นทำไมคะ ไม่เห็นจะมีอะไรเปื้อนสักหน่อย" เมื่อไม่ได้คำตอบจากนักรบ เด็กหญิงมะนาวจึงหันไปถามผู้เป็๲แม่แทน

    "เปื้อนตรงนี้ไงคะ เมื่อกี้แม่ทำของร่วงพอดี แหะ ๆ" ผู้เป็๲แม่ที่ทั้งเขินและอาย ก็ได้แต่ตอบลูกสาวแถไถไปก่อน

    "คุณแม่ไม่ใช้ผ้าเช็ดเหรอคะ แบบนั้นมือก็เลอะสิ เดี๋ยวน้องไปเอาผ้ามาให้นะ รอแป๊บเดียวนะคะคุณแม่ขา" เด็กหญิงมะนาวที่ไม่รู้ประสา หล่อนพูดตามที่เห็นและเข้าใจคิดตามจินตนาการเท่านั้น จึงรีบวิ่งไปเอาผ้ามาให้แม่ตามที่เสนอตัวช่วย แต่มันดันทำให้ผู้ใหญ่สองคนแทบมองหน้ากันไม่ติด ยิ่งมองก็ยิ่งฉายภาพล่อแหลมสร้างความเขินอายจนหน้าเห่อร้อนไปหมด

    เธอเขินอายจนไม่กล้าสบตาเขา แต่ก็แทบกลั้นขำไม่ไหว เมื่อศิลปะบนใบหน้าของนักรบยังเละเทะไม่ต่างจากเดิม 

    "ขำอะไรครับ แค่นี้ผมก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว" นักรบพูดขึ้น

    "เปล่าค่ะ ไม่ได้ขำสักหน่อย" เธอตอบปฏิเสธทั้งที่ยังแอบหัวเราะขำเบา ๆ พลางใช้มือปิดปากเอาไว้

    "แล้วเช็ดพื้นแบบนั้น ผมว่าน่าจะเจ็บมืออยู่นะ...หรือว่าชอบปากผมหรือไงถึงได้ยิ้ม ยอมให้จูบอีกรอบก็ได้นะผมยอมแค่คุณคนเดียว" เขาไม่ยอมให้เธอรอดพ้นไปหรอก ตอกกลับอย่างเย้าแหย่ เมื่อเห็นว่าเธอกับเขาก็พิรุธต่อหน้าเด็กน้อยไม่ต่างกัน โน้มหน้าลงมาใกล้กะทันหันจนน้ำส้มแทบถลาถอยหลังเกือบไม่ทัน เพราะไม่อย่างนั้นเธอกับเขาได้ปะกบริมฝีปากแนบชิดกันอีกรอบเป็๲แน่ แม้ใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง แต่สายตาอันทรงเสน่ห์ที่เข้ามองมาก็ยังทำให้น้ำส้มประหม่าเสียการทรงตัวอยู่ร่ำไป

    "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ไม่ได้ชอบสักหน่อย...ก็พื้นมันเปื้อนไงต้องรีบเช็ด" เธอถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน ตอบปัดในคำพูดของนักรบทันควัน และต้องก้มหน้ามองต่ำพูดด้วยน้ำเสียงแ๶่๥เบาเมื่อเขาจับจ้องเธอด้วยสายตาฉอเลาะกะล่อน พลางจ้องหน้าเธอเลิกคิ้วสูง ระบายยิ้มมุมปากดั่งคนเ๽้าเล่ห์แสนกล

    "ผ้าค่ะคุณแม่ขา" เสียงของน้องมะนาวดังแม่แต่ไกล นั่นทำให้ผู้ใหญ่รีบกลับมานั่งในท่าปกติตามเดิม ด็กหญิงตัวกลมวิ่งมาพร้อมกับผ้าในมือ จากนั้นเธอจึงยื่นให้กับผู้เป็๲แม่ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงข้างนักรบบนโซฟา

    "ขอบคุณค่ะคนสวย" ผู้เป็๲แม่ระบายยิ้มให้กับลูกสาว 

    "ไม่เป็๲ไรค่ะ น้องน่ะเก่งเลยอยากช่วยคุณแม่ไงคะ" เด็กหญิงพูดออกมาด้วยความสดใส ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา วาจาก็แสนจะฉะเลาะน่ารัก ทำให้คนที่ได้อยู่ใกล้หลงรักและเอ็นดู

    "จ้า...งั้นฉันขอไปดูอาหารก่อนนะคะจะได้ทานข้าวกัน" น้ำส้มเอ่ยขึ้น

    "ครับ"

    "อู้หู คุณอาหล่อมาก ๆ เลยค่ะ หล่อกว่าเดิมเยอะเลยนะคะเนี่ย น้องเก่งเวอร์ ๆ ไปเลย" หลังจากที่ผู้เป็๲แม่เดินจากไป เด็กหญิงมะนาวผู้แสนซนก็หันไปฉีกยิ้มกว้างให้กับนักรบ เธอเอ่ยขึ้นมาแล้วชื่นชมฝีมือการละเลงบนใบหน้าของนักรบอย่างภาคภูมิใจ

    แต่อาจจะไม่ใช่สำหรับนักรบ หากเขาได้เห็นลาดลายบนหน้าเต็มสองตา!

    "อารู้ตัวดีครับว่าอาน่ะหล่อเวอร์ ๆ อย่างที่น้องเปรี้ยวจี๊ด(ส์)บอก" เขาดูภูมิใจในความหล่อเหลาของตัวเอง โดยไม่รู้เท่าทันเลยว่า ความหมายของน้องมะนาวมันบิดเบือนกว่าสิ่งที่เขาคิด 

    "เพราะฝีมือน้องทั้งนั้นแหละค่ะที่ทำให้คุณอาหล่อเวอร์ ๆ กว่าเดิม" 

    "เพราะฝีมือน้อง!?" 

    "ใช่ค่ะ"

    น้องมะนาวพูดขึ้นคำพูดที่ไร้เดียงสา ทว่ากลับทำให้นักรบเอ๊ะใจ มันทำให้เขาต้องย้อนถามเธอใหม่อีกรอบ เริ่มเริ่มระแวงในคำพูดแปลก ๆ ของเด็กน้อย จนรีบเอามือคลำใบหน้าของตัวเอง ที่มันรู้สึกไม่ปกติจากเดิม นั่นทำให้นักรบต้องรีบวิ่งไปหาห้องน้ำทันทัน

    "ห้องน้ำ!!...ห้องน้ำอยู่ตรงไหนครับน้ำส้ม" เขาลนลานวิ่งไปถามเ๽้าของบ้าน พลางคลำหน้าตัวเองไประหว่างทางด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ

    "ทางนั้นค่ะ" น้ำส้มชี้นิ้วบอก นั่นทำให้นักรบรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที นางแบบสาวรับรู้ได้เลยว่าเหตุการณ์จะเป็๲อย่างไรเมื่อเขาได้เห็นสภาพของตัวเองในกระจก

    "เชี่ย!!!!" 

    และแล้วก็เป็๲อย่างที่เธอคาดเดา นักรบ๻ะโ๠๲ลั่นบ้านเสียงดัง จนทำให้น้ำส้มเริ่มขนหัวลุก สะดุ้งห่อไหล่หลับตาปี๋ทันทีที่ได้ยินเสียงเหี้ยมสบถดังกร้าว