“Natalia…we got lost???!!! นาตา เราหลงทางรึเปล่า” Francisco ร้องเสียงหลงเหมือนเข็มทิศหยุดอย่างน่าประหลาด เฮลิคอปเตอร์ลำใหม่ของเขาเพิ่งจะขึ้นบินเพียง 4 ครั้งเท่านั้น และครั้งนี้เป็ครั้งที่ 4
“Hey, Franz….just the 4th time, isn’ t it เพิ่งครั้งที่ 4 ไม่ใช่รึ...ฟรานซ์?” นาตาเลียมองท้องฟ้าเบื้องหน้าที่มีเมฆปกคลุมด้วยสีเหลืองอมแดงตรงเส้นขอบฟ้าอย่างแปลกประหลาด
“Shit….control panel’ s shut down…Ready for parachute…Nata??? เวร แผงควบคุมทุกอย่างหยุดนิ่งหมด ร่มชูชีพพร้อมทำงานไหม....นาตา” เสียงสุดท้ายของชายหนุ่มเงียบหายไปดั่งหลุดลอยเข้าไปในกลีบเมฆสีประหลาดที่กำลังใกล้เข้ามา ๆ ....เบื้องหน้าของคนทั้งสอง
เสียงคล้ายพายุหมุนดังก้องอยู่ในสมองของชายหนุ่มจนสติสัมปชัญญะสุดท้ายของเขาหลุดออกไปเหมือนดวงิญญากำลังล่องลอยออกไปยังดินแดนอีกมิติหนึ่ง ซึ่งเขาร้องเรียกหาหญิงสาวที่ร่วมชะตากรรมบนเครื่องเฮลิคอปเตอร์ลำเดียวกัน
“นาตา....นาตา...นาตา...นาตาเลีย นาตาเลีย นาตาเลีย...” เสียงร้องสุดเสียงแทบบ้าคลั่ง โหยหวนก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของชายหนุ่มจนสติสุดท้ายขาดผึงไปในที่สุด
--------------------
ขบวนแห่ที่มีคานหามแบบเสลี่ยงโบราณด้วยคนที่นุ่งผ้าแนวนักรบโบราณคล้ายพวกชนเผ่าอินเดียแดงนับ 10 คน กำลังมุ่งหน้าไปตามไหล่เขาซึ่งขบวนน่าที่จะขึ้นมาจากหุบเขาด้านล่าง เมื่อมองจากมุม้าของูเาอีกลูกจะเห็นเมืองใหญ่ที่มีลักษณะภูมิประเทศแบบขั้นบันไดตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสายหมอกบนที่ราบสูงของเทือกเขาเบื้องหน้า ฟรานซิสโกเริ่มขยับร่างกายและค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะแสงอาทิตย์กำลังแยงเข้าตา แต่จากความเ็ปที่เกิดจากแรงกระแทกบนพื้นดินของร่มชูชีพที่ช่วยเขาหลังจากดีดตัวออกจากเฮลิคอปเตอร์ ยังพันคลุมร่างกายของเขาอยู่ ขนาดความใหญ่ของมันสามารถช่วยบรรเทาความหนาวเหน็บตลอดคืนที่ผ่านมา
เขายังงัวเงียและคาดเดาไม่ได้ว่าอยู่ที่ใดแต่น่าจะอยู่บนความสูงเหนือระดับน้ำทะเลหลายพันฟุตทีเดียว เขาพยายามควานหาโทรศัพท์มือถือซึ่งซุกอยู่กระเป๋ากางเกงสีเขียวลายแบบทหารพราน ซึ่งตอนนี้อุปกรณ์สื่อสารของเขาที่มีอยู่ชิ้นเดียวที่พกติดตัวอยู่ไม่น่าจะทำงานได้อีกต่อไป เขาพบว่าแบตเตอรี่คงไม่หลงเหลืออยู่จึงทำให้เปิดหน้าจอไม่ได้ ชายหนุ่มพยุงกายขึ้นเหนือแนวทิวหญ้าที่ขึ้นสูงอยู่รอบกายและมองออกไปสุดขอบฟ้าเบื้องหน้าเห็นแนวูเาขวางอยู่หลายลูก มองลงไปเห็นภูมิประเทศที่เป็ูเาอยู่ใกล้ที่สุดตรงหน้า จึงพบว่ามีขบวนแห่หามคนอยู่บนเสลี่ยงซึ่งลักษณะผู้คนที่หามเสลี่ยงไปตามไหล่เขานั้นมีสีผิวดำแดง เขาประเมินจากการเห็นในระยะไกลว่าคนเหล่านี้มีร่างกายกำยำล่ำสันประดุจนักรบที่เคยเห็นในภาพยนตร์สารคดี
‘Hey…Franz เอ็งอยู่ไหนกันว่ะเนี่ย’ ฟรานซิสโกถามวนเวียนกับตนเองอย่างงุนงงสงสัย ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไปเขาและเพื่อนสาวอีกคนที่นิยมชมชอบการท่องเที่ยวแบบเหินเวหาทางอากาศเพื่อชื่นชมธรรมชาติ กำลังบินอยู่เหนือท้องทะเลแคริบเบียนคาดว่าน่าจะอยู่แถวเปอร์โตริโก เขาซึ่งเป็นักบินสายสมัครเล่นมานับสิบปีจากความชอบส่วนตนไม่ได้ยึดเป็อาชีพ แต่ถ้าว่างเมื่อใดจากอาชีพหลักคือการทำธุรกิจสายสุขภาพ (health products) เขาจะต้องพาคนที่มีความสนใจแบบเดียวกันมาเที่ยวชมความงามเหนือพื้นโลกทุกครั้ง หากต้องบินเหนือน่านน้ำแถบทะเลแคริบเบียนเขาจะต้องศึกษาหาข้อมูลอย่างดีก่อนขึ้นบิน เนื่องจากท้องทะเลแถบนี้มีทั้งพายุเฮอริเคนและยังมีความลึกลับของน่านฟ้าเหนือสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาที่คนบนโลกขนานนามมันว่า ‘สามเหลี่ยมปีศาจ’ (devil triangle)
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้