ระบบอั่งเปาสะท้านภพ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 70 ขอร้องฉันสิ
มิน่าซุนอี้เกอถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น ที่แท้ก็เพราะว่าคนที่ร้องคู่กับเธอมาไม่ได้แล้วนี่เอง
"ฉันช่วยเธอได้นะ"
เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วยิ้ม
"ได้เหรอ?"
ซุนอี้เกอตาลุกวาว อันที่จริงเธอก็ว่าจะไปตามหาเขาให้มาช่วยอยู่เหมือนกัน แต่ว่าเธอนั้นค่อนข้างหน้าบางจึงพูดไม่ออก
เย่จื่อเฉินไหวไหล่ไม่ปฏิเสธและยิ้มให้ "มีอะไรที่ไม่ได้ล่ะ ได้อยู่บนเวทีเดียวกับหัวหน้าซุนนับว่าเป็เกียรติของฉันเลยนะ"
"งั้นก็รบกวนนายด้วยนะ"
สิบกว่านาทีต่อมา
"ดาวมหาลัยซุน ถึงคิวเธอแล้ว"
สมาชิกสภานักศึกษาคนหนึ่งวิ่งมาด้านหลังเวที หลังจากที่ซุนอี้เกอขานรับ เย่จื่อเฉินก็ดึงหูฟังออก
"เป็ไงบ้าง ร้องได้หรือยัง?"
"พอได้แล้ว ไม่ทำให้เธอขายหน้าบนเวทีแน่นอน"
ทั้งสองคนเดินเคียงคู่ออกจากด้านหลังไปทางเวที ในตอนที่เย่จื่อเฉินปรากฏตัวขึ้นบนเวทีอีกครั้ง ทั้งหอประชุมก็ส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา
"เย่จื่อเฉิน!"
"อาเสี่ย!"
"อาเสี่ย ฉันรักคุณ!"
"เย่จื่อเฉิน ฉันอยากเป็แฟนคุณ..."
"......"
บรรยากาศอันร้อนแรงนี้ทำให้เย่จื่อเฉินอดลูบจมูกตัวเองไม่ได้ อะไรจะขนาดนั้น แค่ร้องเพลงเอง
ซุนอี้เกอที่อยู่ข้างๆ ก็ใไปกับบรรยากาศแบบนี้ด้วย เธอยืนอึ้งกับที่อยู่นาน
"ว้าว นายฮอตมากเลย"
"แหะๆ" เย่จื่อเฉินเกาหัวด้วยความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
กรอด
ฟู่เฉิงิที่ยืนถือสคริปต์งานอยู่บนเวทีแทบจะขย้ำสคริปต์งานจนเป็ก้อนกระดาษ
เมื่อครู่นี้เขาอาศัยจังหวะที่สลับตัวพิธีกรดูโพสต์ในเว็บไซต์มหาวิทยาลัย
ภายในเว็บไซต์มหาวิทยาลัยเริ่มโพสต์กันอย่างดุเดือด เนื้อหาของโพสต์ล้วนแต่เกี่ยวกับเย่จื่อเฉินทั้งนั้น
เดิมทีเขาเตรียมที่จะจ้างกองทัพเรือไปใส่ร้ายเย่จื่อเฉินสักนิดหน่อย หลังจากที่งานเลี้ยงจบลง แต่ไม่คิดเลยว่าเย่จื่อเฉินจะขึ้นมาอีก
ซึ่งนี่เป็การเปิดโอกาสให้เขาได้เปล่งประกายอีกครั้ง รู้ไว้เลยว่าบนชั้นสองมีคนของทางบริษัทนายหน้ากำลังดูอยู่
"ทำไมนายถึงได้ขึ้นมาอีก"
ฟู่เฉิงิขมวดคิ้วมุ่นเดินเข้ามา เย่จื่อเฉินมองเขาด้วยสีหน้าใสซื่อ แล้วพูดขึ้น
"ทำไมล่ะ ฉันขึ้นมาอีกไม่ได้เหรอ?"
"การแสดงของนายมันจบไปแล้วไง"
"แล้วยังไงล่ะ ฉันเป็นักร้องแล้วก็คอรัสด้วยไง ฉันเป็คอรัสรับเชิญไม่ได้เหรอ?"
เย่จื่อเฉินกลอกตามองเขา เ้าหมอนี่ไอคิวต่ำสิ้นดีคอยแต่จะหาเื่เขาไปทั่ว
"นาย..."
"เลิกเรียกได้แล้ว ทำหน้าที่พิธีกรของนายไปเถอะ ไปยืนอยู่ข้างเวทีนู่น"
เย่จื่อเฉินผายมือเชิญฟู่เฉิงิไปทางด้านข้างก่อนจะหันไปเม้มปากยิ้มกับซุนอี้เกอ
"ไปเถอะ"
เพลงที่ซุนอี้เกอเลือกคือเพลง เธอน่ารักจัง ของซ่งจื่อเซี่ยวกับอู๋เค่อฉิน
สไตล์ของเพลงเป็สไตล์ที่ค่อนข้างหวาน เมื่อถึงท่อนของเย่จื่อเฉิน เขาก็เอื้อมมือไปจับมือซุนอี้เกอ...
ทั้งคู่สบตากัน
ตึกตัก
ตึกตัก
ซุนอี้เกอรู้สึกเหมือนหัวใจจะะเิออกมา เนื่องจากสายตาของเย่จื่อเฉินทำให้ท่อนฮุคเธอร้องผิดไปตั้งหลายคำ
แล้วก็เป็เย่จื่อเฉินที่ช่วยดึงสติเธอกลับมา
ในที่สุดก็ร้องเพลงจนจบ ซุนอี้เกอวิ่งไปด้านหลังเวทีทันทีหลังจากจบการแสดง
เย่จื่อเฉินยืนงงอยู่บนเวที หลังจากที่โค้งให้คนที่อยู่ด้านล่างเวทีแล้วก็เตรียมจะกลับไปหลังเวที แต่กลับโดนนักศึกษาที่อยู่ด้านล่างเวทีเรียกไว้
"เย่จื่อเฉิน ร้องอีกเพลง"
"ร้องอีกเพลง"
"ร้องอีกเพลง"
ใบหน้าของฟู่เฉิงิบึ้งตึงทันที เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่จื่อเฉินพร้อมกับพูดด้วยเสียงเ็า โดยไม่สนใจคำขอของนักศึกษาด้านล่างเวทีเลย
"มัวยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะ ยังไม่รีบลงไปอีก"
"นายเมนส์มาหรือไง ถึงได้พูดจากระโชกโฮกฮากแบบนี้"
เย่จื่อเฉินกลอกตามองบน ก่อนจะโบกมือให้กับนักศึกษาด้านล่างเวทีแล้วจึงเดินกลับเข้าหลังเวทีไป
ในตอนนั้น ผู้ชายใส่แว่นตาดำที่ชั้นสองก็ได้ถอดแว่นกันแดดออกมา ในดวงตาสีดำคู่นั้นมีประกายความตื่นเต้นอยู่จางๆ ราวกับพบเจอสมบัติล้ำค่า
"เหล่าสือ ให้เด็กคนนั้นร้องอีกเพลง"
"โอเค"
ตรู๊ดดด
จู่ๆ โทรศัพท์ของฟู่เฉิงิที่ยืนอยู่บนเวทีก็ดังขึ้น หลังจากเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาบนหน้าจอ เขาก็รีบเดินไปพูดคุยกับพิธีกรอีกคนที่อยู่ทางด้านข้าง ก่อนจะเดินไปด้านหลังฉาก
"ครับท่านคณบดี"
"ไปบอกเด็กที่ชื่อเย่จื่อเฉินนั่นกลับมาร้องอีกเพลง"
"อะไรนะครับ?"
ฟู่เฉิงิอุทานเสียงดัง ก่อนจะพูดขึ้น
"ทำไมครับ?"
"ไม่ต้องมาถามผมว่าทำไม ท่านอธิการบดีกำชับผมมาคุณคิดดูเอาเองก็แล้วกัน"
คณบดีวางสายไปทันที
เพล้ง!
ฟู่เฉิงิโยนโทรศัพท์ราคาแพงที่ถืออยู่ในมือลงกับพื้นเต็มแรงจนแตกละเอียด
เย่จื่อเฉิน!
เย่จื่อเฉิน!
เย่จื่อเฉินนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเปิดโทรศัพท์ก็เห็นว่ากลุ่มชายเถื่อนในหอส่งข้อความมาหาเขาไม่หยุด
โดยถามเขาว่าสามารถเอาวีแชทของเขาให้ผู้หญิงได้ไหม
เย่จื่อเฉินจึงตอบกลับแบบรวดเดียวว่า ไม่ได้!
คิดจะใช้วีแชทของเขาไปจีบหญิง อย่างน้อยก็ต้องส่งอั่งเปามาเป็การแลกเปลี่ยนสิ เ้าพวกนี้แม้แต่เืก็ยังไม่อยากเสียยังคิดจะมาขายเขาอีก
แล้วเขาจะยอมได้ยังไง
หันไปมองดูซุนอี้เกอเล็กน้อย ั้แ่ลงมาจากเวทีเธอก็เอาแต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่สนใจใครเลย
เย่จื่อเฉินเดินเข้าไปหาเธอ ก่อนจะนั่งยองลงตรงหน้าเธอแล้วพูดขึ้น
"หัวหน้า ตื่นเต้นที่ได้ขึ้นเวทีใช่มั้ยล่ะ ตอนนั้นเธอร้องผิดตั้งหลายคำเลย"
"อ๊ะ!"
พอเห็นเย่จื่อเฉินที่นั่งยองอยู่กับพื้น ซุนอี้เกอก็ร้องใพร้อมกับลุกขึ้นยืน
เมื่อครู่นี้ในหัวของเธอเอาแต่นึกย้อนกลับไปยังภาพที่เย่จื่อเฉินและเธอสบตากัน ไม่รู้ว่าทำไมพอคิดถึงเขาหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างน่ากลัว
"เป็อะไรเหรอ?"
เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ซุนอี้เกอพูดแค่ว่าไม่ค่อยสบาย แล้วก็วิ่งออกจากด้านหลังเวทีไปเลย
"เป็อะไรเนี่ย เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย"
เย่จื่อเฉินมองซุนอี้เกอที่วิ่งออกไปด้วยหน้าตามึนงง แล้วไหวไหล่เตรียมจะเดินออกไปเหมือนกัน
ซุนอี้เกอก็ไม่อยู่แล้ว ที่นี่ก็ไม่มีคนที่เขารู้จักอีก
"เย่จื่อเฉิน"
ฟู่เฉิงิโผล่ออกมาจากหลังเวที เย่จื่อเฉินหันหน้ากลับมาอย่างเอือมระอา ก่อนผายมือพูดขึ้น
"คุณชายฟู่ครับ คุณชายเป็เด็กเหรอครับ ทำไมนายจะมาหาเื่อะไรฉันอีก?"
"ท่านคณบดีให้ฉันมาตามนายไปร้องเพลงอีกเพลง" ฟู่เฉิงิกัดฟันพูด เย่จื่อเฉินยิ้มประหลาดใจ แล้วพูดขึ้น "ว้าว ทำไมเหรอเพลงของฉันมันทำให้พวกเขาระทวยเลยเหรอ? "
"อย่ามาพูดมาก รีบไปขึ้นเวทีซะ ทุกคนรอนายอยู่"
ฟู่เฉิงิพูดเสียงฟึดฟัด เย่จื่อเฉินไม่ได้เดินไปขึ้นเวที แต่กลับนั่งลงที่เก้าอี้
"ฉันไม่ไป"
"เย่จื่อเฉิน นายอย่ามาทำตัวไม่เห็นหัวคนอื่นนะ"
ฟู่เฉิงิโมโหทันที ทุกอย่างที่เขาตั้งใจวางแผนเอาไว้ ก็เพราะ้าก้าวขึ้นไปอยู่เหนือเย่จื่อเฉิน
แต่กลับกลายเป็ว่าเขายกก้อนหินมาทุ่มใส่เท้าตัวเอง
กลับกลายเป็หินปูทางให้คนอื่นแทนเสียเอง
ที่เขาสามารถมาตามเย่จื่อเฉินด้วยตัวเองได้ มันก็เกินขีดจำกัดที่เขาจะทนได้แล้ว แต่อีกฝ่ายกลับมองไม่เห็นหัวเขาเลย
ไม่ไปอย่างนั้นเหรอ
"หึหึ ฉันมันก็ไม่เห็นหัวใครมาั้แ่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว หรือว่าคุณชายฟู่เพิ่งรู้จักฉันวันนี้ล่ะ?"
เย่จื่อเฉินยิ้มคลุมเครือ แล้วหยิบเอาที่ตัดเล็บในกระเป๋าออกมาตัดเล็บอย่างสบายใจ
คนที่อยู่ข้างนอกกำลังรอคอยให้เย่จื่อเฉินไปขึ้นเวที ฟู่เฉิงิไม่มีเวลามามัวโอ้เอ้ขนาดนั้น
"นายจะเอายังไงกันแน่"
ฟู่
เย่จื่อเฉินเป่านิ้วมือนิดหน่อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มตาหยี
"หรือว่า จะให้นายขอร้องฉันดีล่ะ?"
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
