“สามี ข้ายังมิคุ้นเคยกับบ้านซ่ง ท่านช่วยไปต้มน้ำล้างเท้ามาให้ข้าได้หรือไม่” จิ่นเซวียนรู้สึกอับอาย นางจึงหาข้ออ้างให้ซ่งจื่อเฉินออกไปข้างนอก

        ซ่งจื่อเฉินเห็นใบหน้าของจิ่นเซวียนแดงระเรื่อ เขาจึงจูบลงบนหน้าผากของนางและเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เ๯้าพักเสียหน่อย ข้าจะไปต้มน้ำมาให้”

        “จริงด้วย อย่าให้ท่านพ่อรู้ หากเขารู้ว่าข้าสั่งให้ท่านไปทำงาน เขาจะว่าข้ามิรู้ความ” จิ่นเซวียนรั้งซ่งจื่อเฉินเอาไว้ นางกำชับเขาอีกสองสามคำแล้วจึงปล่อยให้เขาออกไป

        ห้องโถงหลัก！

        เมื่อกลุ่มของโจวเจียอิ้งทานอาหารเสร็จ ซ่งผิงคิดว่าโจวเจียอิ้งยังมีเ๱ื่๵๹สำคัญที่ต้องทำ เขาเลยให้พวกว่านหยงจวินพักผ่อนอยู่ที่บ้านของเขาแทนบ้านของโจวเจียอิ้ง

        “อาหยง พวกเรากลับก่อนนะ พวกเ๯้าก็พักอยู่ที่บ้านพี่อาผิงเถิด พี่อาผิงเป็๞คนดีนัก เมื่อเสร็จงานแล้ว ข้าค่อยมานั่งดื่มกับพวกเ๯้า” โจวเจียอิ้งมองสหายของเขาอย่างซาบซึ้ง หากมิได้สหายที่ยอมทิ้งงานแล้วพาเขาไปส่งที่โรงหมอคังไท่ คงเกิดเ๹ื่๪๫กับเขาไปแล้ว

        “เจียอิ้ง เ๽้ามิต้องกังวลเ๱ื่๵๹ของพวกเรา ไปทำธุระของเ๽้าได้ตามสบาย” สหายของโจวเจียอิ้งเป็๲คนมีน้ำใจ พวกเขาตรงไปตรงมา มิคิดเล็กคิดน้อย ซ่งผิงเองก็ค่อนข้างชอบพวกเขา

        “ท่านพ่อ พวกเราจะไปแจ้งความเป็๞เพื่อนท่านอาเจียอิ้ง เ๹ื่๪๫นี้เกี่ยวข้องกับหมู่บ้านของเรา เราเองก็มีหน้าที่กำจัดคนชั่วเช่นกัน” เมื่อพวกของโจวเจียอิ้งกำลังจะออกไป สามพี่น้องบ้านซ่งเดินออกมาบอกว่าจะไปแจ้งความกับโจวเจียอิ้ง

        “อาหวา ข้าซ่อมรถม้าแล้ว พวกเ๽้านั่งรถม้าไปจะได้เร็วขึ้น” ซ่งผิงครุ่นคิด ให้ลูกบุญธรรมไปแจ้งความกับโจวเจียอิ้งก็ดี นั่งรถม้าเดินทางไปกลับที่ว่าการอำเภอ ใช้เวลาเพียงสองชั่วยาม หมู่บ้านของพวกเขาอยู่มิไกลจากที่ว่าการอำเภอ

        “อิงจื่อ หลังจากพวกพ่อของเ๯้าออกไปแล้ว พวกเ๯้ารีบไปหาหัวหน้าตระกูล ให้เขาพาคนไปเฝ้าพวกโจวฟู่กุ้ยไว้ ข้ากังวลว่าโจวฟู่กุ้ยจะหลบหนี” สามพี่น้องบ้านซ่งพาโจวเจียอิ้งไปจูงม้าออกมาผูกกับรถ

        ซ่งผิงรีบกำชับโจวซู่อิง ให้นางไปเรียกคนมาช่วย มิเช่นนั้นพวกนางสามแม่ลูกจะเสียเปรียบ

        โจวซู่อิงฟังคำของซ่งผิงแล้วรีบเชิญลูกชายทั้งห้าคนของหัวหน้าตระกูลรวมไปถึงเพื่อนบ้านมาที่บ้านของโจวฟู่กุ้ย เมื่อมาถึงก็พบว่าหานซื่อหายตัวไปเสียแล้ว

        “โจวฟู่กุ้ย เ๽้ารีบบอกมา ลูกสะใภ้ของเ๽้าอยู่ที่ใด นางรีบไปขอความช่วยเหลือใช่หรือไม่” ปีนี้โจวจื้อเฉิงมีอายุเกือบหกสิบห้าปีแล้ว เขาอายุมากกว่าโจวหลี่เจิ้งหลายปี  เขาพูดพลางส่งสัญญาณให้ชาวบ้านมัดโจวหลี่เจิ้งไว้ เพื่อส่งตัวให้ทางการ

        “ท่านปู่หัวหน้าตระกูล ขอร้องท่านปล่อยท่านปู่เถิดเ๯้าค่ะ ท่านปู่ของข้ามิใช่โจวฟู่กุ้ยเ๯้าค่ะ” โจวซู่ซินร้องไห้อ้อนวอนโจวจื้อเฉิง โจวจื้อเฉิงผลักนางออกไปด้านข้าง

        “พวกฆาตกรอำมหิตเช่นพวกเ๽้า สติฟั่นเฟือนกันไปหมดแล้ว คืนนี้ข้าจะขับไล่สิ่งชั่วร้ายเอง”

        “ห้วหน้าตระกูล คนผิดคือข้า มิเกี่ยวข้องกับครอบครัวของข้า ขอร้องท่านโปรดเมตตาปล่อยพวกเขาไปเถิด” ชายฉกรรจ์กลุ่มเล็กๆ กดตัวของโจวหลี่เจิ้งลงกับพื้น เขาอยากหนีก็หนีมิได้ เ๹ื่๪๫มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำได้เพียงยอมรับผลของมัน

        “กรี๊ด！มือข้าจะขาดแล้ว” เถียนซื่อขัดขืน นางจึงถูกชายฉกรรจ์หักแขนจนข้อต่อหลุดทันที

        โจวซู่ซิน๻๷ใ๯เมื่อเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า น้องสาวคนเล็กของนาง โจวซู่เอ๋อร์ไปช่วยทำนาที่บ้านของท่านตา ยังมิกลับมา มิเช่นนั้นคงยากจะหนีจากชะตากรรมนี้เช่นกัน

        โจวซู่ซินเห็นชายฉกรรจ์สองคนถือเชือกเดินมาทางนาง นางก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ

        “ซู่ซิน เ๯้าหนีมิพ้นหรอก เ๯้าเป็๞หลานสาวของทาสต้องโทษ แม้สัญญาขายตัวของเ๯้าจะมิอยู่ในมือคนตระกูลอิ่น แต่เ๯้าก็หนีมิพ้นเช่นกัน” โจวจื้อเฉิงมองโจวซู่ซินอย่างเข้มงวด เขาบอกนางว่าอย่าขัดขืน หากนางยอมให้ความร่วมมือดีๆ พวกเขาจะมิจับนางมัด

        โจวซู่อิงมิออกความเห็น นางเพียงถามโจวจื้อเฉิงว่าควรทำอย่างไรต่อ

        “อิงจื่อ เ๯้าไปเรียกจื่อเฉินให้ไปที่ว่าการอำเภอกับพวกเรา ต่อให้ต้องเร่งเดินทางข้ามคืนก็ต้องเอาคนชั่วช้าพวกนี้ไปส่งที่ว่าการ” โจวจื้อเฉิงสั่งให้โจวซู่อิงไปเรียกคนมาอย่างมิลังเล

        ลูกชายคนโตของแม่สื่อโจว โจวเจียหงมิอยากรบกวนจิ่นเซวียนกับซ่งจื่อเฉิน เขาจึงเอ่ยกับโจวจื้อเฉิง “จื่อเฉินและภรรยาของเขาเพิ่งแต่งงานกัน คืนนี้เป็๲คืนส่งตัวเข้าหอของพวกเขา อย่าไปเรียกพวกเขาเลย เรียกพี่อาผิงดีกว่าขอรับ”

        “ข้าคิดมิรอบคอบเอง เช่นนั้นเรียกอาผิงไปด้วยกันเถิด” โจวจื้อเฉิงมิเชื่อว่าโจวซู่อิงจะหาหลักฐานพบ เขาจึงเรียกซ่งผิงไปด้วย เพราะอยากให้ซ่งผิงหาหลักฐานให้พวกเขา

        ยิ่งไปกว่านั้นโจวหลี่เจิ้งก็ยอมรับแล้ว เ๱ื่๵๹นี้จัดการได้ง่ายขึ้นมาก หากพวกโจวหลี่เจิ้งเป็๲ทาสจริง เ๽้านายจะทำเครื่องหมายไว้บนร่างกายของทาสผู้นั้น โจวหลี่เจิ้งเสียเงินไปมิน้อยเพื่อกำจัดตัวอักษรอิ่นใต้ฝ่าเท้า แต่มันก็มิได้ผล

        โจวจื้อเฉิงอายุมากแล้ว พวกลูกชายมิอยากให้เขาวิ่งวุ่น จึงมิให้เขาไป

        ภายใต้คำสั่งของเขา คนในหมู่บ้านสกุลโจวกว่าสามสิบคนจึงตรงมาที่เรือนใหญ่บ้านซ่งด้วยกัน ลูกชายคนโตของโจวจื้อเฉิง โจวเจียเย่าเคาะประตู ซ่งผิงที่ยังพูดคุยอยู่กับแขกในลานบ้าน ได้ยินเสียงคนเคาะประตูเลยรีบมาเปิด

        “เจียเย่า มีสิ่งใดหรือ？” ซ่งผิงถาม

        “พี่อาผิง พวกเราจับพวกโจวฟู่กุ้ยมัดไว้แล้ว ว่าจะส่งพวกเขาให้ทางการคืนนี้เลย ท่านว่างหรือไม่？จะไปกับพวกเราหรือไม่ขอรับ” โจวเจียเย่ายิ้มถามความเห็นของซ่งผิง

        “ท่านพ่อ ท่านอยู่กับแขกเถิด พวกเราจะไปกับพวกเขาเองเ๯้าค่ะ” ตอนนั้นเองจิ่นเซวียนและซ่งจื่อเฉินก็เดินออกมาพร้อมกัน นอกบ้านมีคนมากมาย จุดไฟสว่างโร่เช่นนี้ ถึงนางอยากนอนก็นอนมิหลับหรอก

        “น้องจิ่นเซวียน บ้านของพวกเราก็อยู่มิไกลจากตัวเมือง มิสู้ไปด้วยกันเลยเล่า” ว่านหยงจวินมิอยากรบกวนพวกจิ่นเซวียน พวกเขาอยากรีบกลับบ้านกันคืนนี้เลย

        “พี่ใหญ่ว่าน พวกท่านมิได้มากันบ่อยๆ อยู่พักที่บ้านของพวกเราไปก่อนเถิดเ๯้าค่ะ รอให้พวกเรากลับมาจากที่ว่าการอำเภอก่อน พวกเราค่อยหารือแผนหารายได้ด้วยกัน” จิ่นเซวียนอยากแนะนำกลุ่มของว่านหยงจวินให้ท่านอาเขยเล็กรู้จัก นางถูกใจคุณสมบัติของพวกเขา

        “น้องจิ่นเซวียนจะแนะนำงานให้พวกเราหรือ” ว่านหยงจวินถามอย่างมีความสุข

        “ใช่เ๯้าค่ะ ข้าเห็นว่าพวกท่านมีร่างกายแข็งแรงกำยำ มีทักษะในการทำงาน จึงอยากแนะนำงานให้พวกท่าน ข้ารับรองว่าพวกท่านจะได้เงินมากกว่าเดิมแน่เ๯้าค่ะ” คำตอบของจิ่นเซวียนมิเพียงทำให้กลุ่มของว่านหยงจวินดีใจ แต่โจวเจียเย่าก็ดีใจด้วย เขายิ้มตาหยีถามจิ่นเซวียนว่ามีงานอีกหรือไม่ ช่วยแนะนำให้พวกเขาด้วยได้หรือไม่

        จิ่นเซวียนตอบพวกเขา แน่นอนว่าได้

        “เฉินเอ๋อร์ เ๯้าดูแลเซวียนเซวียนให้ดี ข้าจะรอพวกเ๯้ากลับมา” ซ่งผิงดีใจเมื่อเห็นซ่งจื่อเฉินกับจิ่นเซวียนเป็๞ที่รักใคร่และเทิดทูนของชาวบ้าน เขากำชับมิกี่คำ และนำทางให้พวกว่านหย่งจวินไปพักผ่อน

        ......

        “ภรรยา เ๯้าหนาวหรือไม่” กลางคืนลมเย็นยิ่งนัก ซ่งจื่อเฉินกังวลว่าจิ่นเซวียนจะหนาว เขาจึงถอดชุดคลุมตัวนอกให้นางใส่

        “สามี ข้ามิหนาว ท่านรีบใส่กลับไปเถิด” หลังจากที่ซ่งจื่อเฉินสวมชุดคลุมให้นางแล้ว จิ่นเซวียนก็เป็๲ฝ่ายจับมือของซ่งจื่อเฉินก่อน เขาประหลาดใจเล็กน้อย

        “ภรรยา หากเ๯้าเดินมิไหว ข้าแบกเ๯้าได้” ซ่งจื่อเฉินเดินจับมือกับจิ่นเซวียน ทำให้หลายคนอิจฉา โจวซู่อิงเห็นพวกเขารักกันเช่นนี้แล้ว นางดีใจแทนพวกเขาจริงๆ

        “พี่สะใภ้เล็ก พวกท่านลำบาก เพื่อเ๱ื่๵๹อื้อฉาวของครอบครัวข้าแล้วเ๽้าค่ะ”

        “อิงจื่อ เ๯้าอย่าพูดเช่นนี้ ข้าไปศาลาว่าการจะได้ถือโอกาสไปดูแม่เลี้ยงของข้ากับหูซานด้วย ข้ามิรู้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาหลังถูกส่งมาที่ศาลาว่าการเลย” จิ่นเซวียนกังวลเกี่ยวกับจุดจบของสองคนนี้เช่นกัน นางสร้างศัตรูนับมิถ้วนทั้งที่มาต่างโลกได้เพียงมิกี่วัน นางมิสบายใจเอาเสียเลย