ร่างเงาปรากฏขึ้น พลันฝ่ามือตบเข้าที่หน้าอกของาามารตะวันตก
พลั่ก!
าามารตะวันตกยกมือขึ้นต้านทานไว้ได้ทันท่วงที แต่ถึงแม้จะต้านทานได้ ก็ยังคงโดนพลังรุนแรงโจมตีจนต้องถอยหลังไปถึงสี่ก้าว
าามารทิศเหนือเลื่อนถึงขั้นจักรพรรดิแล้ว พลังจึงเหนือกว่าาามารตะวันตกมาก
ตึก ตึก ตึก ตึก!!!
าามารตะวันตกถอยหลังไปสี่ก้าวจึงยืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง เขามองาามารทิศเหนืออย่างไม่อยากเชื่อ
“เ้าถึงกับทำร้ายข้าเพราะเขา?”
ที่เขาใเพราะไม่อยากเชื่อและรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
สี่าามารผู้ยิ่งใหญ่ปกครองหุบเขาสุขาวดีด้วยความสมดุลมาหลายปีแล้ว นานกว่าสิบปีที่พวกเขาไม่ได้สู้กัน พวกเขามีข้อตกลงระหว่างกัน นั่นคือจะไม่ทำลายสมดุล รักษาระยะห่างของกันและกัน
ทว่าตอนนี้ าามารทิศเหนือกลับลงมือทำร้ายาามารตะวันตกเพราะเหลยป้าเทียน
แล้วจะไม่ให้เขาใได้อย่างไร
เหลยป้าเทียนนั่งอยู่ที่พื้น มองาามารทั้งสองด้วยความหวาดกลัว เทพเซียนทะเลาะกันเป็เหมือนภัยร้ายตุ่์ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับาามารทั้งสอง เขาก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง
“ผู้าุโทั้งสองเข้าใจผิด...”
“หุบปาก”
าามารตะวันตกและาามารทิศเหนือกล่าวพร้อมกัน ทำให้เหลยป้าเทียนที่กล่าวออกมาได้เพียงครึ่งเดียวต้องกลืนคำที่เหลือลงคอไป
“เ้าไปเสียเถอะ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเ้า”
าามารทิศเหนือมองาามารตะวันตกพลางกล่าวเสียงเย็น เหมือนเขารู้สึกเสียใจที่ตนเองวู่วามลงมือไป เขาเข้าใจดี ตอนนี้าามารเหลือเพียงสองคนเท่านั้น หากไม่ร่วมมือกันอาจโดนกำจัดได้ง่ายมาก
แต่เพื่อเหลยป้าเทียน หากต้องล่วงเกินาามารตะวันตกก็คงต้องปล่อยให้เป็ไป
“คนชั่วอย่างเ้า หากมีปัญหาใดอย่ามาร้องขอข้าแล้วกัน”
าามารตะวันตกปัดหน้าอกตนเอง เมื่อครู่ที่โดนโจมตียังคงเ็ปเล็กน้อย เขาเป็าามารที่มีชื่อเสียงขนาดไหน ทว่าตอนนี้กลับโดนด้อยค่าเช่นนี้
“เ้าเด็กชั่ว ฝากไว้ก่อนเถอะ”
าามารตะวันตกหันไปจ้องเหลยป้าเทียนอีกครั้ง แล้วจึงหันหลังเดินออกไปจากจวนาามารทิศเหนือ
ดูแล้วเหมือนสตรีขี้โมโหที่โดนยั่วโมโหคนหนึ่ง
“วางใจได้ ข้าอยู่ที่นี่ ใครก็ทำอะไรเ้าไม่ได้หรอก”
เสียงของาามารทิศเหนือดังออกมาจากด้านใน
ชื่อเสียงเื่ปกป้องพวกพ้องไม่ใช่เพียงข่าวลือ
ด้านนอกจวนาามาร าามารตะวันตกเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากด้านใน ตอนข้ามผ่านธรณีประตูออกมาเขาไม่ลืมที่จะเตะประตูอย่างแรง ทำให้ประตูบานนั้นแหลกละเอียด
นับว่าเขาเป็คนแรกที่กล้าเตะประตูจวนาามาร คนที่เดินผ่านไปมาต่างหยุดมอง ความกล้าหาญเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับรนหาที่ตาย
“มองอะไร หลีกไป!”
าามารตะวันตกะโใส่คนที่หยุดมอง คนเ่าั้แหวกทางออกทันที ส่วนาามารตะวันตกก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับไปมอง นี่ก็คือาามารตะวันตก หากเป็าามารทิศใต้ที่โดนคนมุงดูขนาดนี้ คงไม่มีใครเหลือรอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว
ทุกคนมองาามารตะวันตกเดินออกไปด้วยความตะลึง สิ่งที่ทำให้พวกเขาใยิ่งกว่าคือไม่มีใครจากในจวนาามารออกมาทำอะไรเลย
ณ โรงเตี๊ยมจุ้ยเซียนจู ภายในเมือง
พวกเสิ่นเสวียนนั่งอยู่ที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง สีหน้าของทุกคนผ่อนคลายดูมีความสุข กำลังคุยกันเื่ทั่วไป ทันใดนั้นาามารตะวันตกเดินเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ เขานั่งลงบนเก้าอี้ ยกไหสุราตรงหน้าขึ้นดื่มลงไปหลายอึก
กระทั่งดื่มสุราเข้าไปหมดแล้ว เขาจึงกล้ำกลืนความโกรธเมื่อครู่ลงท้องไป
“ไม่ราบรื่นอย่างนั้นหรือ”
เสิ่นเสวียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้น
“เจอตัวเหลยป้าเทียนไหม”
เริ่นเสี้ยวเทียนถาม
“ผู้าุโอย่าโกรธเคืองเลย ดื่มอีกสิ”
เสิ่นเสี่ยวเม่ยยกไหสุราอีกใบหนึ่งมาวางลงตรงหน้าาามารตะวันตกทันที
าามารตะวันตกเห็นดังนั้นจึงยกไหขึ้นแล้วดื่มจนหมดอีกครั้ง
“ผู้าุโยังโมโหอยู่อีกไหม” เสิ่นเสี่ยวเม่ยมองาามารตะวันตกด้วยสีหน้าใสซื่อ ทำให้เขาต้องตอบกลับไป เสิ่นเสวียนและเริ่นเสี้ยวเทียนเขาจะไม่ใส่ใจก็ได้ แต่จะไม่ใส่ใจเสิ่นเสี่ยวเม่ยไม่ได้
“ดีขึ้นแล้ว” สุราสองไหไหลลงท้องไปแล้ว แม้าามารตะวันตกจะเป็นักดื่มที่เก่งกาจขนาดไหน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกมึนเล็กน้อย เพราะสุราหนึ่งไหมีน้ำหนักสองชั่ง[1] หากดื่มเข้าไปขณะท้องว่างแล้วยังต้านทานไหวนับว่าเป็เื่แปลกมาก
“หากยังไม่ดีขึ้น ทางนี้ยังมีอีกสามไห”
เสิ่นเสี่ยวเม่ยยิ้มพลางเอาสุราอีกสามไหออกมาวาง นี่คือสิ่งที่นางเก็บไว้ในถุงเพื่อให้เสิ่นเสวียนดื่ม ตอนนี้นางยินดีมอบให้าามารตะวันตกทั้งหมด
“เหอๆ ไม่ต้องแล้ว ข้าดีขึ้นแล้ว พวกเ้ายังไม่ต้องพูดอะไร ข้าเล่าก่อน”
าามารตะวันตกรวบรวมสติก่อนจะกล่าว “เหลยป้าเทียนอยู่ที่นั่น ตอนนี้กลายเป็ลูกรักของเ้าเหนือไปแล้ว แตะต้องไม่ได้เลย เ้าเหนือเองก็ได้รับโชคจากความยากลำบากครั้งนี้ เลื่อนไปถึงขั้นจักรพรรดิแล้ว การร่วมมือล้มเหลวไม่เป็ท่า และเ้านั่นยังละเมิดกฎโจมตีข้าอีกด้วย”
สามเื่นี้ถูกบอกเล่าออกมาโดยไม่ได้พักหายใจ ทำให้าามารตะวันตกรู้สึกโล่งใจเป็อย่างมาก
“เลื่อนไปถึงขั้นจักรพรรดิ!”
เริ่นเสี้ยวเทียนและเสิ่นเสวียนกล่าวออกมาพร้อมกัน มีเพียงเสิ่นเลี่ยนและเสิ่นเสี่ยวเม่ยที่ทำสีหน้าครุ่นคิด
ขั้นพลังเช่นนี้ยังห่างไกลจากพวกเขามากเกินไป จึงยังไม่ทันได้รู้สึกอะไร สำหรับพวกเขาาามารตะวันตกนับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว
“ใช่ แต่เขาฝืนทะลวงเลื่อนขั้นขึ้นไป เกรงว่าชีวิตของเขาจะหยุดนิ่งอยู่เพียงแค่ขั้นนี้” าามารตะวันตกกล่าวถึงเื่นี้ จึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“คนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว แล้วเหลยป้าเทียนล่ะ”
เสิ่นเสวียนถามาามารตะวันตกอีกครั้ง
“เขา... เ้าชั่วนั่นมีพลังไม่ธรรมดาเหมือนกัน อยู่ในขั้นราชันระดับสูง แต่ข้ารู้สึกว่าเขากับเ้าเหนือมีความลับบางอย่างที่มิอาจบอกใครได้ อยากทำอะไรเขาคงต้องฝ่าด่านเ้าเหนือไปก่อน”
“พวกเรายังมีเวลาอีกแปดวัน จะต้องจัดการเื่นี้ให้ได้ในแปดวัน”
เสิ่นเสวียนครุ่นคิดพลางกล่าว ระหว่างทางที่มาที่นี่ าามารตะวันตกบอกเล่าถึงเื่สุสานของผู้เฒ่าจี๋เล่อให้พวกเสิ่นเสวียนฟังอย่างละเอียดแล้ว
สุสานตั้งอยู่ในเขตกู่ซวีที่ไม่ไกลจากที่นี่นัก การเดินเท้าต้องใช้เวลาหนึ่งวัน พวกเขาจำเป็ต้องร่วมมือกับาามารทิศเหนือและสังหารเหลยป้าเทียนให้ได้ก่อนจะถึงวันสุสานเปิด
“เ้ามีแผนการอย่างไร”
าามารตะวันตกเห็นเสิ่นเสวียนกล่าวเช่นนี้ จึงถามด้วยความสงสัย
“มีแผนการแล้ว แต่จำเป็ต้องให้ผู้าุโร่วมด้วย”
เสิ่นเสวียนยิ้มน้อยๆ หากเหลยป้าเทียนได้เห็นรอยยิ้มของเขาต้องใเหมือนฝันร้ายอย่างแน่นอน
“ได้ ข้าจะทำให้เ้าเหนือต้องชดใช้อย่างสาสม”
าามารตะวันตกกล่าวเสียงเย็น คิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่าามารทิศเหนือโจมตีเขาเพราะคนอื่น ทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีก
จากนั้นพวกเขาก็กินดื่มกันมื้อใหญ่อยู่ในจุ้ยเซียนจู ที่ดื่มสุราเพราะชื่นชอบในความสนุกสนาน ดื่มสุราเล็กน้อยเพื่อให้มันออกฤทธิ์ ทำให้มีความสุข
ตอนกลางคืนพวกเขาพักอยู่ที่จุ้ยเซียนจู จุ้ยเซียนจูนับเป็โรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ ชั้นหนึ่งและชั้นสองเป็โรงสุรา ชั้นสามคือห้องพัก ค่อนข้างมีมาตรฐานดีเลยทีเดียว
ตอนที่พวกเขาดื่มจนเมาแล้ว มีคนสองคนคอยสอดแนมสังเกตพวกเขาอยู่ข้างๆ หนึ่งในนั้นค่อยๆ เดินกลับไปยังจวนาามารทิศเหนือ
ในโถงหลังของจวนาามารทิศเหนือ
าามารทิศเหนือกำลังคุยกับเหลยป้าเทียน ขณะนั้นคนที่กลับมายังจวนก็เดินเข้ามาในโถงแล้วคุกเข่าลงพลางกล่าว
“รายงานนายท่าน นอกจากาามารตะวันตกแล้วยังมีอีกสี่คนมาด้วย พวกเขากำลังดื่มสุราอยู่ที่จุ้ยเซียนจู ตอนนี้เมากันแล้ว”
“ยังมีอีกสี่คน?”
เหลยป้าเทียนนั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกสงสัย ในใจกระวนกระวายเล็กน้อย
“พวกเขาคุยอะไรกัน” าามารทิศเหนือถาม
“พวกเขาคุยกันถึงเื่การขายศาสตราวิเศษขั้นปฐี และยังบอกว่าคิดจะมอบให้กับท่านด้วย แต่ถูกท่านปฏิเสธไป” คนที่คุกเข่าอยู่กล่าว
“เฮอะ ข้ารู้แล้ว ไปสอดแนมต่อได้”
าามารทิศเหนือกล่าวเสียงเย็น เขาไม่ได้ธรรมดาอย่างที่แสดงให้เห็น
ส่วนเหลยป้าเทียนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ขณะที่ได้ยินคำว่าศาสตราวิเศษขั้นปฐีพลันรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
...................................................
[1] ชั่ง คือหน่วยวัดน้ำหนัก (1 ชั่ง = 500 กรัม)