ลงทุนกับจักรพรรดินีผู้คืนชีพ แต่นางกลับรีบเรียกข้าว่าสามี!
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 55 เจียงชูหลง องค์หญิงน้อยแห่งราชวงศ์อวี้, ลิขิตฟ้าสีทอง!
ดวงตาของมู่หรงไห่หรี่แคบลงเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าฉายแววฉงนสนเท่ห์
เขาไม่ได้คิดว่าศิษย์สายตรงแห่งสำนักชิงเยวียนจะมีฝีมือเป็รองโจรชั่วที่ได้รับาเ็
เมื่อเทียบกัน หากเซียวเอ๋อร์มิถูกลอบทำร้าย และมิเสียเปรียบเื่ประสบการณ์ในยุทธภพ เขาย่อมสามารถเอาชนะได้เช่นกัน
วิชาการต่อสู้ของศิษย์สำนักใหญ่ ย่อมมีระบบวิธีการฝึกครบครัน แข็งแกร่งกว่าพวกจอมยุทธ์อิสระและสำนักเล็ก ๆ มากมายนัก
สหายหลี่น้อยผู้มีอาวุธลี้ลับติดกาย ย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าเซียวเอ๋อร์อย่างแน่นอน
ทว่า...นี่ช่างง่ายดายเกินไปแล้วกระมัง?
แทบไม่ปรากฏร่องรอยการต่อสู้ใด ๆ ในที่เกิดเหตุเลย
แม้กระทั่งกระบี่โลหิตที่ชุยเผิงสร้างชื่อเสียงมาไม่น้อย ก็ยังถูกทำลายจนกลายเป็เศษซากกระจายเกลื่อนทั่วพื้น
“ท่านผู้เฒ่ามู่หรง ท่านมาพอดีเลยขอรับ”
สหายหลี่น้อยโยนนกนางแอ่นเหล็กทิ้งไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะกล่าวว่า
“รบกวนท่านช่วยนำศพของชุยเผิงไปมอบให้ทางการด้วยขอรับ”
เมื่อทางการตรวจสอบยืนยันตัวตนแล้ว ก็จะแจ้งเื่ไปยังหน่วยงานต่างแดนเอง ซึ่งจะช่วยให้เขาไม่ต้องยุ่งยาก
เพียงคิดว่าต้องแบกศพไปไหนมาไหน ก็รู้สึกพะอืดพะอมแล้ว
“ศิษย์พี่หลี่ ท่านแข็งแกร่งยิ่งนัก”
มู่หรงเซียวแอบเปรียบเทียบในใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใส
ปราณภายในแบ่งออกเป็สามด่าน ได้แก่ รวมปราณ, สุราหยก และโอสถลี้ลับ ซึ่งแต่ละขั้นคือโลกที่แตกต่างกัน
เขาเคยประลองกับศิษย์พี่ในขอบเขตรวมปราณ แม้ร่างกายจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังคงเป็รอง
แม้ชุยเผิงจะได้รับาเ็ เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะอีกฝ่ายได้
“นี่คือสิ่งใด? อาวุธลับหรือ?”
มู่หรงเซียวหยิบนกนางแอ่นเหล็กตัวนั้นขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พิจารณาอย่างละเอียด มู่หรงไห่ก็ตบมือจนนกนางแอ่นเหล็กหลุดร่วง
“หลานชายโง่เอ๋ย อย่าหยิบสิ่งใดที่ไม่รู้ความมาถือไว้ในมือ”
“อาวุธลับนี้ก็ไม่น่าจะถูกเคลือบยาพิษนะ...”
“นี่มิใช่อาวุธลับ หากแต่มันคือ ‘นกนางแอ่นหน้าจวน’”
มู่หรงไห่ส่ายหน้า
เขาขมวดคิ้วแล้วเล่าที่มาของสิ่งนี้
เนื้อหาที่เล่าก็คล้ายกับที่ซางอู่เคยกล่าวไว้
“ข้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบไร้สิ้นสุดนั่นเลย”
เมื่อได้ยินดังนั้น มู่หรงเซียวก็หดคอ ไม่กล้ามองนกนางแอ่นเหล็กตัวนั้นอีก
“ช่างเป็่เวลาแห่งความวุ่นวายเสียจริง”
มู่หรงไห่ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองสหายหลี่น้อย ใบหน้าจึงกลับมาดูเป็มิตร
“ผู้ที่ได้รับนกนางแอ่นหน้าจวนจากหอละอองฝน ล้วนเป็ผู้ที่ชั่วร้ายและรับมือยากยิ่ง”
“สหายหลี่น้อยสามารถสังหารเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ นับว่าสมควรควรแก่การยกย่องว่าเป็อัจฉริยะโดยแท้”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เขาก็อดทอดถอนใจมิได้
“ไม่ทราบว่าคุณหนูอิ๋งปิงผู้มีชื่อเสียงเคียงคู่กับสหายหลี่น้อย จะเป็อัจฉริยะที่โดดเด่นเพียงใดกัน”
“ที่ข้ามีวันนี้ ล้วนได้ประโยชน์จากนางมากมายนัก”
สหายหลี่น้อยกล่าวเช่นนี้ ก็พลันคิดถึงยัยก้อนน้ำแข็งจริง ๆ
สองวันล่วงมาแล้ว
ที่ไร้การแจ้งเตือนผลตอบแทนจากยัยก้อนน้ำแข็ง เ้าของระบบเองก็รู้สึกราวกับขาดสิ่งใดไป
ไม่นานนัก ผู้คนจากทางการก็มาถึง เริ่มเก็บกวาดสถานที่
สายตาหลายคู่มองมาที่เขา ต่างแฝงไว้ด้วยความเกรงขามและความตื่นตะลึง พลางนึกย้อนถึงตอนตนเองในวัยสิบหกปี ว่ากำลังกระทำสิ่งใดกันอยู่?
ทว่าคนผู้นี้กลับพลิกฝ่ามือสังหารคนร้ายขอบเขตปราณภายในได้อย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น
[ยินดีด้วยเ้าสำนัก ท่านลงทุนใน‘เมิ่งช่าน’สำเร็จ ช่วยชีวิตของเขาไว้ได้]
[ผลตอบแทนการลงทุน: ความเข้าใจในวิถีแห่งยุทธ์หนึ่งปี]
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็มองไปยังที่ไม่ไกลนัก
ขอทานน้อยเมิ่งช่านยืนอยู่ตรงนั้นอย่างกระอักกระอ่วน สายตาจ้องมองถุงข้าวสารที่หล่นอยู่บนพื้น แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปเก็บ
หลี่โม่ยิ้มอย่างขบขัน ก่อนจะก้มตัวลงหยิบถุงข้าวสารขึ้นมา ปัดฝุ่นออกเบา ๆ
“เอาไปเถอะ”
“ท่านมหาคหบดีหลี่ ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นักโทษหลบหนี...”
เมิ่งช่านตัวสั่นเทา ไม่กล้ายื่นมือรับ แต่ถุงข้าวสารกลับถูกเด็กหนุ่มวางลงในอ้อมแขนของเขา
“ข้าตั้งใจจะตามหาชุยเผิงอยู่แล้ว หากไม่ใช่เ้า ข้าก็คงหาเขาไม่เจอเร็วเช่นนี้ ดังนั้นเ้ามิได้กระทำผิดอันใด”
“แล้วก็อย่าเรียกข้าว่ามหาคหบดีหลี่เลย ฟังแล้วแปลก ๆ”
เมิ่งช่านชะงักไปชั่วครู่
เมื่อเห็นรอยยิ้มอันสดใสของเด็กหนุ่ม เขาก็รู้สึกราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน พลางรู้สึกเ็ปในดวงตา รีบใช้มือเล็ก ๆ เช็ดไปมา จนใบหน้าอันสกปรกยิ่งดูมอมแมมขึ้นไปอีก
“ท่านพี่หลี่ ท่านก็เหมือนพี่สาวพูดติดอ่าง เป็คนดี”
“พี่สาวพูดติดอ่างที่เ้ากล่าวคือผู้ใด? พาข้าไปพบนางได้หรือไม่?”
สหายหลี่น้อยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ของเมิ่งช่านพลันเต็มไปด้วยความสับสน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวเสียงเบา
“พี่สาวพูดติดอ่างบอกว่ามิให้พวกเราเล่าเื่ของนางให้คนภายนอกฟัง และมิให้พาคนแปลกหน้าไปพบนางด้วย”
อืมม...
หลี่โม่ครุ่นคิด
ท่าทีที่ระมัดระวังเช่นนี้ ดูเหมือนกำลังหลบซ่อนสิ่งใดบางอย่างอยู่กระมัง?
หาก ‘พี่สาวพูดติดอ่าง’ ผู้นี้จะมิใช่คนที่ยัยก้อนน้ำแข็งกำลังตามหา ก็คงมิใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
ไม่แน่ว่าอาจเป็เป้าหมายที่เหมาะสมสำหรับการลงทุนก็เป็ได้
“ทว่าตอนนี้ท่านพี่ป่วยหนักมากเลยขอรับ”
“ท่านพี่หลี่ ท่านช่วยนางได้หรือไม่ขอรับ?”
เมิ่งช่านราวกับคนที่กำลังจมน้ำแล้วคว้าได้ไม้ช่วยชีวิต
สหายหลี่น้อยผู้เป็อัจฉริยะด้านการลงทุนหัวเราะ
“บังเอิญเสียจริง ข้ามีวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยมยิ่ง รับรองว่ายาถึงโรคหายแน่นอน”
ยาเม็ดของเขานั้น อย่างน้อยก็เป็ยาระดับหกอักษร
าแภายนอกมียาบัวร้อยบุปผา าแภายในมียาโอสถิญญาม่วงห้าธาตุ ยาแก้พิษมียาขจัดสิ่งอัปมงคล...แม้แต่ความเจ็บป่วยที่ยากจะกล่าว ก็ยังมีสุรากระดูกเสือเสริมพลังหยาง
ยารักษาได้ทุกโรค = วิชาแพทย์ดีเยี่ยม
ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ
ตรอกหนีเจี่ยว
ภายในลานบ้านที่ทรุดโทรมจากการไม่ได้รับการดูแล กำแพงพังทลายไปหลายแห่ง ให้ความรู้สึกรกร้างราวกับกำลังจะกลับคืนสู่ธรรมชาติ
“เสี่ยวช่านเหตุใดจึงยังไม่กลับมา?”
“เขาคงมิเป็อันใดไปหรอกนะ?”
“ได้ยินคุณปู่หน้าลายกล่าวว่า วันนี้มีคนใจบุญมาแจกข้าวต้มข้าวสารที่ถนนด้วย หนูหิวจะแย่แล้ว ฮือ ๆ...”
“อ้าบาอ้าบา”
เด็กน้อยหน้าตาเลอะเทอะ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งหลายคน ชะโงกหน้ามองออกไปเบื้องนอก
เช่นเดียวกับลานบ้านที่ไร้ซึ่งสิ่งดี ๆ โดยสิ้นเชิง เด็กน้อยกลุ่มนี้ก็มิใช่เด็กปกติทั่วไป บางคนขาพิการ บางคนแขนขาดไปข้างหนึ่ง บางคนไร้ลิ้นพูดมิได้
“เสี่ยวช่านยังมิกลับมาอีกหรือ?”
ขอทานน้อยคนหนึ่งที่ร่างกายสมบูรณ์ดี และอายุมากกว่าเล็กน้อย เดินเข้ามาในบ้าน วางของเก่า ๆ และผักป่าที่เพิ่งเก็บกลับมาลง
เด็กน้อยเ่าั้ต่างพากันส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ
“อาการป่วยของพี่สาวพูดติดอ่างเป็เช่นไรบ้าง?”
เขาถามต่อ
“นางยังคงมีไข้อยู่เลย ข้าเพิ่งเปลี่ยนผ้าชุบน้ำให้เมื่อครู่”
“นางเจ็บอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้หลับไปแล้ว”
“พวกเราควรจะไปขอให้หมอมาตรวจอาการพี่สาวพูดติดอ่างบ้างหรือไม่? นางดูทรมานยิ่งนัก...”
“ไปหาหมออย่างน้อยก็ต้องหลายตำลึงเงิน พวกเราไร้เงิน...”
“อ้าบาอ้าบา”
เมื่อฟังเสียงพวกเขาพูดคุยกันเจื้อยแจ้ว
ขอทานน้อยที่อายุมากกว่าเล็กน้อยก็ยกมือขึ้น ค่อย ๆ หยิบเกลือชิ้นเล็ก ๆ สีเหลืองเก่า ๆ ออกจากอกเสื้ออย่างระมัดระวัง
“พวกเ้าไปทำอาหารก่อนเถิด”
กล่าวเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปในห้อง
เด็กน้อยเ่าั้ดีใจราวกับได้สมบัติล้ำค่า พลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา บ้างไปหาฟืน บ้างไปหากระปุกดินเผาที่แตกไปครึ่งหนึ่ง แล้วช่วยกันก่อไฟอย่างวุ่นวาย
ภายในห้อง
ที่ว่าภายในห้องนั้น ที่จริงก็ไร้ประตูและเงาโดยสิ้นเชิง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นฟ้ามืดมิด
บนกองหญ้าแห้งมีขอทานสาววัยสิบห้าสิบหกปีนอนอยู่ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง พอจะมองเห็นว่าเดิมเป็สีเขียวอ่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยโคลน และดวงตาถูกผ้าพันไว้
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางก็ขยับหูเบา ๆ
“พี่สาวพูดติดอ่าง ข้าเองนะ ท่านดีขึ้นบ้างหรือไม่?”
“มิ...มิเป็ไร...มิ...มิต้อง...ห่วงข้า”
“พัก...พักผ่อน...สักครู่...ก็ดีขึ้น”
เสียงแหบแห้งขาดห้วง ยามนี้นางป่วยอีกแล้ว เพียงคำพูดง่าย ๆ ประโยคเดียวก็ดูราวกับใช้แรงกายทั้งหมด
“เช่นนั้นข้าจะมิรบกวนท่านแล้วนะ เดี๋ยวตอนกินข้าวจะมาเรียกท่าน”
ขอทานน้อยถอนหายใจ แล้วหันหลังเดินออกไป
ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะออกจากประตู ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง
“ห้าม...ห้ามไป...ขโมยของนะ...”
“รู้แล้ว”
เจียงชูหลงจึงหายใจได้อย่างสงบขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะขดตัวลง
ทั้งร่างของนางร้อนผ่าว แต่กลับรู้สึกหนาวเย็นจากทุกทิศทาง
หน้าอกที่ซึ่งเคยเป็แหล่งกำเนิดความมั่นใจของนาง และทำให้สามารถได้ยินเสียงกระบี่นับหมื่นเล่มนั้น บัดนี้กลับกลายเป็หุบเหวที่มองไม่เห็น กลืนกินนางไปทีละนิดด้วยความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด
“ข้า...กำลังจะสิ้นชีพแล้วหรือ?”
เจียงชูหลงคิดอย่างเหม่อลอย
นางรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่ความหิวโหยและความอ่อนแอทำให้นางมิมีแม้แต่เรี่ยวแรงจะรักหรือจะเกลียดแล้ว
หากสิ้นชีพ จะได้พบกับผู้ที่มิอาจพบพานกันได้อีกหรือไม่?
ท่านแม่...
พลันมีเสียงเอะอะดังมาจากหน้าประตู
“เสี่ยวช่าน กลับมาแล้ว!”
“ว้าว ข้าวสาร!”
“พี่ชายผู้นี้คือผู้ใด? เหตุใดเ้าจึงพาคนนอกกลับมาด้วย”
“เขาคือคนดีที่แจกจ่ายเสบียงให้พวกเราอย่างไรเล่า อีกทั้งเขาสามารถช่วยพี่สาวพูดติดอ่างได้...”
เมิ่งช่านกำลังรีบอธิบาย
สายตาของสหายหลี่น้อยกวาดผ่านเด็กน้อยกลุ่มนั้น และเห็นขอทานผู้ถูกผ้าปิดตาซึ่งนอนอยู่ในบ้านที่ทรุดโทรม
ในพริบตาที่เนตรทิพย์ลิขิตฟ้าสแกนไปที่อีกฝ่าย ลมหายใจของเขาก็หยุดชะงักไปชั่วขณะ
[ชื่อ: เจียงชูหลง]
[อายุ: 15]
[รากฐานกระดูก: กระดูกกระบี่จักรพรรดิเทียนจุน (หายไปแล้ว), กระดูกกระบี่วัชพืชกำลังก่อกำเนิด]
[ขอบเขต: ไม่มี]
[ลิขิตฟ้า: ทอง]
[คำวิจารณ์: ธิดาองค์เล็กแห่งจักรพรรดิต้าอวี้ ผู้มีกำเนิดกระบี่โดยธรรมชาติ เมื่ออายุสิบสี่ปี ถูกพี่ชายซึ่งเป็องค์รัชทายาทในปัจจุบัน ่ชิงกระดูกกระบี่ไป ทว่ากระดูกกระบี่กำเนิดเพราะนาง นางมิได้สำเร็จเพราะมัน หากสามารถปัดเป่าจิตใจที่มัวหมอง และเติมเต็มตนเองได้ อาจก้าวเข้าใกล้แก่นแท้แห่งวิถีกระบี่ได้อีกขั้น]
[สิ่งที่ประสบพบเจอเมื่อเร็ว ๆ นี้: ถูกจักรพรรดิอวี้จิ่งไท่ส่งไปแต่งงานทางการเมือง ระหว่างทางได้หลบหนีด้วยความช่วยเหลือจากสหายเก่าของมารดา กำลังถูกตามล่า กระดูกกระบี่ถูกชิงไป พลังชีวิตร่วงโรยเสียหายถึงรากฐาน ซึ่งอาจส่งผลกระทบที่มิอาจแก้ไขได้ในอนาคต]
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
