ซุนเคอแค่นึกถึงร่างกายอ่อนนุ่มและลีลาต่างๆ ของฮวนเหนียงก็ร้อนรุ่มไปทั่วร่าง
เขาคิดจะมอบปิ่นอันนี้ให้นาง ไม่แน่ว่าอาจได้ลองเล่นกระไรใหม่ๆ
ซุนเคอมาหาฮวนเหนียงด้วยใจเบิกบาน ทว่า สีหน้าเขากลับต้องจมลงทันทีที่เคาะประตู
ประตูถูกเปิดทิ้งไว้
ซุนเคอเดินเข้าข้างในด้วยสีหน้าเครียด เห็นแสงตะเกียงในห้องฮวนเหนียง ประตูเปิดแง้มไว้ เขาเดินไปผลักออก จากนั้นโลหิตทั่วร่างต้องไหลบ่ามาที่ใบหน้าทันที
เขาเห็นฮวนเหนียงนอนไม่รู้เื่รู้ราวอยู่บนเตียง เสื้อผ้าบนร่างถูกฉีก ชุดชั้นในสีเขียวถูกฉีกไปห้อยไว้ที่คอ เผยให้เห็นเนินเขาสูงนูน บุรุษคนหนึ่งคร่อมอยู่เหนือร่างนาง…
ซุนเคอเข้าไปต่อยหน้าบุรุษคนนั้นทันที กระชากเขาลงจากร่างฮวนเหนียง
เตะแก่นกายที่เปียกชื้นของอีกฝ่ายเต็มแรง
บุรุษคนนั้นส่งเสียงร้องด้วยความเ็ปและสลบไป
ถูกขัดจังหวะใน่เข้าด้ายเข้าเข็มแล้วถูกกระชากออกมา จากนั้นแก่นกายยังถูกเตะ เฮ่อตงเวยเกือบได้สิ้นใจแล้ว
ในตอนนี้เองที่ซุนเคอเพิ่งเห็นว่าคนที่นอนบนพื้นคือเฮ่อตงเวย
สมองเขาว่างเปล่าและสร่างเมาทันที
เฮ่อตงเวย…
บัดซบ กระไรจะเคราะห์ร้ายขนาดนั้น!
เขาจับเฮ่อตงเวยยัดลงในกระสอบ จากนั้นแบกไปที่สถานศึกษาจิ่วไท่อย่างชำนาญทาง เมื่อแน่ใจแล้วว่ารอบข้างไม่มีผู้ใดก็โยนเฮ่อตงเวยทิ้งไว้หน้าประตู
เขาย้อนกลับไปทางเดิม นอนข้างฮวนเหนียงเหมือนไม่มีกระไรเกิดขึ้น
เมื่อฮวนเหนียงตื่นนอนในเช้าวันรุ่งขึ้น นางรู้สึกว่าร่างกายแปลกๆ แต่เมื่อเห็นซุนเคอนอนอยู่ข้างกายก็เข้าใจทันที
คิดในใจว่าเหตุใดตัวเองจึงหลับเป็ตายเช่นนี้ โดนบุรุษทำอย่างว่าใส่ก็ยังไม่ตื่น
“เหยีย[1]…” หวนเหนียงเรียกเสียงหวานอย่างเขินอายเมื่อเห็นว่าซุนเคอตื่นแล้ว
“อืม” ซุนเคอขานรับเรียบๆ แล้วลุกจากเตียงไปหยิบกล่องปิ่นทองมาให้นาง “ข้าซื้อให้เ้าเมื่อวาน เ้าหลับไปแล้วตอนข้ามาถึง ลองดูว่าชอบหรือไม่”
ฮวนเหนียงรับมาเปิดดู ปิ่นทองเตี่ยนชุ่ยรูปพัด นางชอบมาก “ขอบคุณเหยียเ้าค่ะ!”
ซุนเคอพูดว่า “ยายเฒ่ากับสาวใช้บ้านนี้ไม่ค่อยได้เื่ ประเดี๋ยวข้าจะเรียกนายหน้ามาขายพวกนางทิ้งแล้วหาชุดใหม่”
ฮวนเหนียงผงะ เหตุใดจู่ๆ จะเปลี่ยนคน แต่กว่านางจะเกลี้ยกล่อมให้ซุนเคอไถ่ตัวเองออกมาไม่ใช่เื่ง่าย ย่อมไม่อยากทำให้เขาไม่พอใจด้วยเื่แค่นี้
“เ้าค่ะ แล้วแต่เหยียเลย”
ความรู้จักคิดของฮวนเหนียงทำให้ความอัดอั้นในใจซุนเคอคลายลง ฮวนเหนียงมาจากหอนางโลม จะถือสาเอาความนางกับเื่พวกนั้น…มันทำได้ที่ใดเล่า
อีกอย่าง ตอนนั้นนางก็โดนวางยาสลบ ไม่ได้รู้เื่ด้วย
ซุนเคอไม่คิดจะถือสาฮวนเหนียง แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากแตะต้องนางเช่นกัน
“ข้ากลับก่อน ประเดี๋ยวนายหน้ามาแล้วเ้าเก็บคนที่นางพามาไว้และให้พาคนที่มีอยู่ออกไปเป็พอ”
“เ้าค่ะ!”
“ข้าไปล่ะ”
“เหยียกลับดีๆ นะเ้าคะ”
ซุนเคอกลับไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยามก็มีนายหน้ามาที่บ้าน ฮวนเหนียงย่อมทำตามที่ซุนเคอสั่งอยู่แล้ว นายหน้ามีประสบการณ์ช่ำชองมาก มาถึงก็ยัดปากคนพวกนั้นไม่ให้ส่งเสียงแล้วจับมัดโยนขึ้นรถม้า
ซุนเคอไปหยาเหมิน แต่เพิ่งเข้าไปก็มีคนเข้ามารายงาน “ท่านหัวหน้า เกิดเื่แล้วขอรับ เฮ่อตงเวย ลูกชายคนเล็กของผู้ช่วยนายอำเภอตายแล้ว”
“หา…เกิดกระไรขึ้น?” ซุนเคอทำท่าใ ลูกน้องเขารายงานว่า “ตายอยู่นอกสถานศึกษา เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย คนเฝ้าประตูสถานศึกษามาแจ้งั้แ่เช้า ตอนนี้กำลังชันสูตรศพ”
“อย่างไรกันไปดู!” ซุนเคอรีบไปห้องเก็บศพ
อากาศหนาวมาก เฮ่อตงเวยใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย สูญเสียความเป็สง่าราศีไปหมด บวกกับผู้ช่วยนายอำเภอต้องรักษาหน้า พวกเขาจึงย้ายศพจากสถานศึกษามาที่หยาเหมิน
มิเช่นนั้นสถานศึกษามีนักเรียกตั้งมากมาย หากพวกเขาเห็นเข้า…ผู้ช่วยนายอำเภอจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด?
แค่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเก็บศพ ผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อก็โผใส่ซุนเคอ
ตาเขาแดงจนน่าใ ใบหน้ามีรอยเปียก ดูแล้วคงเพิ่งร้องไห้มา
“หัวหน้ามือปราบซุน ท่านต้องจับตัวคนร้ายที่ฆ่าลูกชายข้าให้ได้นะ!”
“วางใจเถิดขอรับท่านใต้เท้า ข้าน้อยจะพยายามสุดกำลังเป็แน่” ซุนเคอตอบอย่างเอาจริงเอาจัง
“ฮึ่ม กล้าฆ่าลูกชายข้า ข้าจะฆ่ายกครัวให้สิ้น!” ผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อกล่าวอย่างแค้นเคือง
ซุนเคอแนะนำว่า “ขอแสดงความเสียใจกับท่านใต้เท้าด้วยขอรับ พวกข้าจะทำหน้าที่ตามหาคนร้าย แต่ฝั่งสถานศึกษา…คุณชายน้อยตายไปเช่นนี้…เกรงว่าชื่อเสียงจะ…”
สีหน้าผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อจมลงหลายส่วน เขาตบไหล่ซุนเคอ “ขอบคุณหัวหน้ามือปราบซุนที่เตือน ข้าจะไปสถานศึกษาประเดี๋ยวนี้ หากมีข้อมูลกระไรโปรดช่วยแจ้งด้วย”
“ใต้เท้ากลับดีๆ ขอรับ…” ซุนเคอคำนับส่งผู้ช่วยนายอำเภอออกไป ขณะที่ก้มหน้า แววตามีประกายเย็นยะเยียบ
ถูกต้อง เขาจงใจปล่อยให้เฮ่อตงเวยหนาวตาย
เฮ่อตงเวยต้องตายเท่านั้น เื่ที่เขาทำร้ายอีกฝ่ายจึงจะไม่แพร่งพรายออกไป
มิเช่นนั้น…คนใจแคบอย่างผู้ช่วยนายอำเภอ…พวกเขาคงได้เป็ศัตรูกัน
อันที่จริง ซุนเคอกับผู้ช่วยนายอำเภอเฮ่อไม่ค่อยถูกกันนัก เขาอดทนกับผู้ช่วยนายอำเภอมานาน ตาแก่ไม่ยอมตายนี่มีเส้นสายเยอะมาก สวีเต๋อเซิ่งซึ่งเป็ลูกเขยก็ชอบแย่งผลประโยชน์พวกพ้อง ทำให้เขาที่เป็หัวหน้ามือปราบทำงานลำบาก
ครั้งนี้ เฮ่อตงเวยไม่เห็นบ้านเขาอยู่ในสายตา ถึงกลับกล้าบุกเข้าไปข่มเหงบ้านเล็กของเขา!
ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาชัดๆ
หอนางโลมไม่ได้ป่าวประกาศเื่ที่เขาไถ่ตัวฮวนเหนียง แต่เฮ่อตงเวยที่เที่ยวสตรีเป็ประจำมีหรือจะไม่รู้?
ข้ามหน้าข้ามตากันเกินไปแล้ว!
แต่ที่ลูกชายไม่เห็นซุนเคอในสายตาก็เพราะได้ความกล้าจากผู้เป็พ่อนั่นแหละ
ไม่ต้องใช้การผ่าศพ เ้าหน้าที่ชันสูตรแค่ปักเข็มลงในท้องและลำคอก็ตรวจสอบได้ว่าโดนยาพิษหรือไม่ ตรวจสอบช่องปากและโพรงจมูกว่าขาดอากาศหายใจหรือไม่ จากนั้นตรวจสอบทั่วร่างกายว่ามีาแร้ายแรงถึงชีวิตหรือไม่เสร็จ
หลังจากเ้าที่ชันสูตรตรวจสอบเสร็จ ซุนเคอถามว่า “เขาตายได้อย่างไร?”
เ้าหน้าที่ชันสูตรตอบ “แก่นกายาเ็หลังเสร็จกิจ และยังนอนหนาวทั้งคืน…คุณชายเฮ่อน่าจะเจ็บจนหมดสติก่อน จากนั้นจึงหนาวตาย”
“อ้อ…”
ซุนเคอถามมือปราบคนอื่น “ตรวจสอบที่เกิดเหตุหรือยัง?”
มือปราบพยักหน้า “ตรวจสอบแล้วขอรับ คาดว่าคุณชายรองเฮ่อยุ่งกับภรรยาผู้อื่นแล้วถูกจับได้ จากนั้นจึงโดนเตะแก่นกาย เขารีบหนี แต่หนีมาถึงหน้าสถานศึกษาแล้วหมดแรง…บวกกับความเจ็บ…ท้ายที่สุดจึงล้มหมดสติลงพื้นและหนาวตายขอรับ”
ซุนเคอเลิกคิ้ว “หมายความว่าคุณชายรองเฮ่อตายด้วยอุบัติเหตุ?”
เ้าหน้าที่ชันสูตรกับมือปราบพยักหน้า
ซุนเคอ “เช่นนั้นไปแจ้งท่านนายอำเภอเถิด ดูว่าท่านจะว่าอย่างไร”
“ขอรับ!”
เชิงอรรถ
[1] เหยีย(爷) คำเรียกให้เกียรติสำหรับเ้านาย หรือผู้มีศักดิ์สูง