สองเดือนต่อมาตำหนักเซียนเยวี่ยของจวนอ๋องเกิดเหตุเพลิงไหม้พระชายาเซี่ยและบ่าวรับใช้หนีออกมาไม่ทัน จึงถูกไฟคลอกตายภายในตำหนักพระชายารองโจวได้ขึ้นเป็พระชายาเอกและได้กุญแจตำหนักทั้งหมดถือเป็การได้รับสิทธิ์ในการดูแลจวนอีกครั้งหนึ่ง
“พระชายา พระชายาเพคะ เกิดเื่ใหญ่แล้วเพคะ!” สวีซื่อเหนียงมีสีหน้าตื่นตระหนก นางปิดประตูตำหนักลงก่อนกล่าว“เมื่อวานบ่าวแอบไปดูที่คุกน้ำมา ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่เพคะ! ”
พระชายาโจวเบิกตากว้างนางกล่าวด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อ “เป็ไปได้อย่างไรกัน นานถึงเพียงนี้แค่ความหิวก็ทำให้นางตายได้แล้ว! หรือมีใครแอบเอาอาหารไปให้นาง? ”
สวีซื่อเหนียงส่ายหัว“พวกบ่าวรับใช้บอกว่านางว่ายน้ำเก่งมาก นางชูลูกน้อยขึ้นเหนือหัวลอยเหนือน้ำอยู่หลายวัน ในตอนแรกคนภายนอกยังได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังออกมาไม่ขาดต่อมาเสียงร้องค่อย ๆ เงียบลงจนหายไปในที่สุด...คนที่เฝ้าอยู่ข้างนอกจึงแอบชะเง้อมอง พบว่าลูกน้อยในอ้อมแขนของนางหายไปแล้วเหลือเพียงร่างของนางเพียงคนเดียวที่ยังลอยอยู่เหนือน้ำ มือข้างหนึ่งจับปลาตัวเป็ๆ ไว้ ส่วนมืออีกข้างก็มีกุ้งอยู่ นางยัดพวกมันเข้าไปในปากสด ๆทันทีที่จับได้เลยเพคะ...”
“กินปลากับกุ้งสด ๆ! ”พระชายาโจวอุทานด้วยความใ ก่อนถามอย่างร้อนรน “เราจะทำอย่างไรกันดี? หากนางยังมีชีวิตอยู่อีกวัน ข้าก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับไปอีกวัน!ข้ารู้ว่านางต้องคิดกลับมาแก้แค้นแน่! ”
สวีซื่อเหนียงเสนอแนะ“พวกเรามีพิษเฮ่อติ่งหงกับหญ้าขาดใจอยู่นี่เพคะ ถ้าอย่างไรคืนนี้...”
“ไม่ได้เด็ดขาด! ” พระชายาโจวพูดขัด“หากใครตรวจเจอว่านางตายเพราะถูกพิษ คนแรกที่จะถูกสงสัยก็คือข้า! ”
สวีซื่อเหนียงก้มหน้าแล้วเงียบปากลงพระชายาโจวไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก นางนอนอิงกายอยู่บนตั่งยาวแล้วหลับตาลงเป็เชิงพักผ่อนพลางหมุนพลอยทับทิมสองก้อนในมือไปด้วย สักพักนางจึงลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งแล้วเริ่มขยับริมฝีปาก “ไปขุดโถที่ฝังอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้มาเร็วเข้าคืนนี้...ข้าจะไปเจอนางด้วยตนเอง! ”
ภายในสวนของจวนอ๋อง มีบ่อบาดาลอยู่แห่งหนึ่งน้ำในบ่อมีรสหวานลิ้น ชุ่มชื้น กล่าวกันว่าน้ำในบ่อเชื่อมกับแม่น้ำฮู่เฉิงหลายปีก่อน มีสาวใช้คนหนึ่งะโลงไปในบ่อเพื่อฆ่าตัวตายทำให้บ่อนี้ถูกปิดใช้งานั้แ่นั้นเป็ต้นมามีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่จะถูกใช้เพื่อคุมขังบ่าวรับใช้ที่ทำความผิด คนในจวนจึงเรียกบ่อน้ำแห่งนี้ว่า‘คุกน้ำ’
บัดนี้ที่ริมผนังในบ่อปรากฏร่างบอบบางของหญิงในชุดขาวเส้นผมยาวสยายบดบังใบหน้า ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลมที่พัดโชยภาพนั้นให้ความรู้สึกน่าสยดสยองสุดประมาณ
“น้องพี่... ไม่ได้เจอกันนานเ้าสบายดีนะ” พระชายาโจวในชุดเสื้อคลุมสีแดงปรากฏกายเหนือบ่อน้ำกะทันหันนางโบกมือให้ร่างสีขาวในบ่อน้ำด้วยรอยยิ้ม
ร่างสีขาวนิ่งไม่ไหวติงดูไม่เหมือนคนที่ยังมีชีวิตอยู่สักนิด คล้ายเป็ดวงิญญาเสียมากกว่าทว่าพระชายาโจวกลับไม่แยแสในเื่นี้ นางย่อตัวนั่งพลางกล่าวว่า “ตายจริงพี่เกือบลืมไปว่าน้องพูดไม่ได้อีกแล้ว จุ๊ ๆ ช่างน่าสงสารเสียจริง...แต่หูของเ้าน่าจะยังได้ยินเสียงอยู่ใช่หรือไม่ เช่นนั้นพี่จะเป็คนพูดเองเ้าแค่รับฟังก็พอเมื่อหลายวันก่อนตระกูลหลัวจากหยางโจวส่งจดหมายมาบอกว่ามารดาเ้าป่วยหนักเมื่อได้รู้ว่าเกิดเื่ร้ายขึ้นกับเ้า เฮ้อ ไม่กี่วันต่อมาท่านก็สิ้นใจเสียแล้ว...”
ร่างสีขาวในบ่อโอนเอนเล็กน้อยทำให้พระชายาโจวเผยรอยยิ้มเยาะ “เดิมที พี่อยากจะปิดบังเื่นี้กับเ้าแต่เมื่อลองมาคิดดูแล้ว อย่างไรเสีย พวกเ้าก็เป็แม่ลูกกันควรให้เ้าได้มีโอกาสร้องไห้กับการจากไปของนางเสียหน่อย”
ร่างในบ่อสั่นเทาเล็กน้อยพระชายาโจวใช้ผ้าเช็ดหน้าซับที่มุมปากเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างทอดถอนใจอีกครั้ง“น้องรัก อย่าโทษพี่เลยนะ เราเป็ผู้หญิงเหมือนกันเ้าเองก็น่าจะเข้าใจว่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งความรักของสามีนั้นมีความสำคัญอย่างไร ข้าติดตามท่านอ๋องมานานถึงสิบสองปีแล้วที่ผ่านมาข้ายังไม่เคยเห็นเขาใส่ใจรักใคร่ผู้หญิงคนไหนเช่นเ้ามาก่อนข้าต้องทนเห็นท่านอ๋องรักเ้ามากขึ้นทุกวันต่อหน้าต่อตายิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นทุกที...”
“พระชายา นี่เพคะ”สวีซื่อเหนียงยื่นโถขนาดเล็กมาให้
พระชายาโจวรับโถนั้นมาไว้ในมือ นางใช้เล็บแกะผนึกโถพลางพูดต่อไป“ดังนั้นข้าจึงตั้งใจสร้างกับดักนี้เพื่อเ้า ข้าต้องเสียแรงกายแรงใจไปมากกว่าจะหาทางกำจัดเ้ากับบุตรสาวไปพร้อมกัน... ความจริงแล้วครั้งก่อนข้าใจร้อนเกินไป แผนการจึงเต็มไปด้วยช่องโหว่ท่านอ๋องเองก็เป็คนที่เฉลียวฉลาดออกอย่างนั้น เดิมทีข้ายังคิดว่าต้องเหน็ดเหนื่อยอีกมากเพื่อให้แผนนี้สำเร็จลุล่วงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าท่านอ๋องจะไม่ตรวจสอบเื่นี้เลยสักนิดแต่กลับสั่งลงโทษเ้าทันทีแค่นี้ก็เห็นแล้วว่าท่านอ๋องก็ไม่อยากจะเก็บเ้าไว้เหมือนกันข้าแค่ดันเรือให้ไหลไปตามน้ำ ทำให้เื่นี้กลายเป็จริงเท่านั้น”
เมื่อแกะของที่พันธนาการโถออกพระชายาโจวก็เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้า จากนั้นก็กดเสียงลงต่ำอีกครั้ง“เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ข้ารู้ว่าที่ท่านอ๋องยังรักษาตำแหน่งเอาไว้ได้ก็เพราะมีเ้าคอยวางแผนและให้คำปรึกษา ในฐานะของอนุคนหนึ่ง เ้าฉลาดเกินไปจนทำให้เขากังวลใจกลัวเ้าจะแพร่งพรายความลับของเขาไปสักวัน แม้จะรักเ้าจากใจจริงแต่เ้าอย่าลืมล่ะ ว่าเขาเป็ถึงบุตรชายของไท่จู่หวง [1] เ้าคงยังจำได้นะว่าไท่จู่หวงทำสิ่งใดหลังขึ้นครองราชย์...”
ร่างในบ่อสั่นเทาอย่างรุนแรง ส่งผลให้ผิวน้ำรอบ ๆเกิดระลอกคลื่น เมื่อเห็นดังนั้น พระชายาโจวจึงเปิดฝาโถในมือด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็เอียงปากโถลงไปด้านล่าง เทของที่อยู่ภายในลงไปในบ่อจนหมดทันใดนั้นร่างสีขาวภายในบ่อก็เริ่มดิ้นทุรนทุราย ร่างนั้นพยายามจะยกตัวขึ้นเหนือน้ำแต่ก็จมลงไป ก่อนจะพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเหนือน้ำอีกครั้งเป็เหตุให้มีคลื่นน้ำปะทุขึ้นรุนแรงและต่อเนื่อง
“เ้านี่มีชื่อว่าเซียวเหยากู่เมื่อถูกพิษของมัน เ้าจะเ็ปและทรมานในครึ่งชั่วยามแรกและความเ็ปนี้ก็จะเกิดขึ้นอีกครั้งในครึ่งชั่วยามต่อมามันจะเป็เช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า และในแต่ละครั้งเวลาแห่งความเ็ปก็จะยาวนานขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งวันที่สามผู้ที่ถูกพิษนี้จะตายเพราะทนความเ็ปไม่ไหวว่ากันว่าคนที่ตายเพราะมันจะเ็ปทรมานจนดวงิญญาแตกเป็เสี่ยง ๆ ถึงขั้นไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้อีกเลย”พระชายาโจวหมุนตัวกลับไป แล้วโบกผ้าเช็ดหน้าเป็เชิงอำลา “น้องพี่... ค่อย ๆดื่มด่ำกับความเ็ปต่อไปเถิดนะ”
…...
ลมพัดใบไม้ไหว หยาดพิรุณกำลังจะร่วงหล่นแสงจากเปลวเพลิงไหววูบอย่างต่อเนื่อง
“เจินิเกรงว่าพายุฝนกำลังจะมาแล้ว เ้ารีบพาคนไปปิดประตูเร็วเข้า”หญิงในชุดแม่ชีเดินเข้ามาในโถงด้านหลัง
เจินิ แม่ชีน้อยอายุประมาณสิบห้าสิบหกปีเมื่อได้ยินดังนั้น ก็เบ้ปากแล้วลากแม่ชีน้อยอีกสองคนวิ่งออกไปพร้อมตนประตูที่ว่าเป็ประตูขนาดใหญ่ที่สร้างจากไม้มะเกลือ เหล็กดิบและไม้มะม่วงหิมพานต์มีน้ำหนักมากกว่าร้อยจิน [2] ด้วยเหตุนี้สำหรับแม่ชีน้อยทั้งหลายการปิดประตูลงกลอนจึงกลายเป็งานหนักและลำบากมากเจินิจึงออกอาการกระฟัดกระเฟียด “นี่ก็เข้าฤดูใบไม้ร่วงมาตั้งนานแล้วทำไมยังมีพายุฝนอยู่อีก น่ารำคาญจริง ๆ ทำไมเวลามีเื่ดี ๆนางไม่เห็นจะเรียกข้าบ้างเลย”
“ท่านอาจารย์โปรดปรานเจินจิ้งมากเป็พิเศษใคร ๆ ก็รู้ว่าเ้าเจินจิ้งที่น่ารังเกียจคนนั้นประจบประแจงเก่งแค่ไหน”แม่ชีน้อยที่ออกมาด้วยกันพูดต่อ “ข้าได้ยินมาว่าศาลาพักศพข้างหน้านั่นมีผลไม้กับขนมวางอยู่เต็มไปหมด ลูกท้อกับลูกพลับในนั้นใหญ่ขนาดนี้เลยล่ะ” พูดไปพลางทำมือประกอบ
แม่ชีน้อยอีกคนพูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอิจฉา“คนมีเงินก็ดีอย่างนี้เอง ขนาดคนที่ถูกขับไล่ออกจากจวน เมื่อตายยังได้รับของดี ๆขนาดนี้ ทว่าคนเป็อย่างพวกเรากลับไม่มีโอกาสได้กินของพวกนั้นแม้แต่คำเดียว”
เจินิกลอกตาครุ่นคิด “เอาอย่างนี้ดีหรือไม่คืนนี้พวกเราไปช่วยเฝ้าศพกัน? หากอาจารย์กับอาจารย์ป้าทั้งหลายถามเกี่ยวกับเื่นี้พวกเราก็บอกว่าเจินจิ้งขวัญอ่อน พวกเราเลยไปอยู่เป็เพื่อนนาง! ”แม่ชีน้อยสองคนที่ยืนอยู่ก็ตบมือเป็เชิงเห็นด้วย
ไม่นานท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเมฆครึ้มสายลมเริ่มพัดกระหน่ำไปทั่ว หลังสายฟ้าที่ดังราวกับท้องฟ้าถูกผ่าออกจากกันปะทุขึ้นพายุฝนก็โหมกระหน่ำลงมา อีกด้านโถงแห่งหนึ่งภายในวัดถูกใช้เป็ศาลาพักศพของใครบางคนกลางศาลามีโลงไม้ขนาดเล็กวางอยู่ บ่าวชราหลายคนที่ครอบครัวผู้ตายส่งมาเฝ้าศพหลบไปนอนกันหมดแล้วเหลือเพียงแม่ชีน้อยเจินจิ้งในวัยสิบเอ็ดปีเพียงคนเดียวที่ยังคงเฝ้าอยู่หน้าศพเจินจิ้งทำตามที่อาจารย์สั่งอย่างเคร่งครัด ทุกครั้งที่ธูปถูกเผาไหม้จนหมดต้องสวดส่งิญญาหนึ่งจบ จากนั้นค่อยจุดธูปดอกใหม่
กล่าวกันว่าคนที่นอนอยู่ในโลงเป็คนที่น่าสงสารมากคนหนึ่งเรียกได้ว่าเป็คนที่เกิดมาในฐานะคุณหนู ทว่ากลับมีชะตาเป็สาวใช้อย่างแท้จริงได้ข่าวว่านางเพิ่งเข้าไปอาศัยอยู่ในจวนใหญ่อย่างที่สมควรเป็ในขณะที่มีอายุมากถึงสิบปีแล้วแต่ไม่คิดว่านางจะไม่มีบุญได้อยู่เสวยสุข เพิ่งเข้าไปอยู่ในจวนได้ไม่ถึงครึ่งปีก็มาตายเสียก่อนเจินจิ้งเผากระดาษตามพิธีการพลางมองโลงไม้ด้วยสายตาเหม่อลอยนางเสียดายแทนเด็กสาวที่มีอายุน้อยกว่าตนเพียงหนึ่งปีผู้นั้นใบหน้างดงามต้องถูกดินกลบทับไปตลอดกาล ไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันอีก
นอกศาลาพักศพ เมฆครึ้มลอยไปยังทิศตะวันออกขณะที่สายลมก็ยังคงพัดกระหน่ำ หยาดฝนคล้ายเป็พิณนับหมื่นพันส่งเสียงดังถี่ยิบ
“แกรก...” จู่ ๆเสียงแสบแก้วหูก็ดังขึ้นภายในศาลา ทำให้เจินจิ้งสะดุ้งเฮือก “คะ...ใครกันออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”
“ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ”เสียงหัวเราะและเสียงซุบซิบดังขึ้นที่มุมข้างประตู
“ไม่ได้เื่จริง ๆไม่รู้ว่าทำไมท่านอาจารย์ถึงเลือกให้เ้ามาเฝ้าศพได้”
“พอเถอะเ้าก็ไม่ได้เก่งไปกว่านางนักหรอก”
“แต่ที่นี่...ก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเจินจิ้งจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะบ่นขึ้น “เจินิ เจินซู่ เจินกงอย่ามาแกล้งกันแบบนี้สิ ที่นี่ไม่ใช่ที่เล่นนะ พวกเ้ารีบออกไปเถอะ”
คนทั้งสามเดินออกจากมุมข้างประตูอย่างเปิดเผยเห็นได้ชัดว่าพวกนางไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำพูดของเจินจิ้งเลยแม้แต่น้อย
เจินิเหล่มองนางแวบหนึ่ง “นังแม่ชีสมควรตายเ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนข้า” เจินซู่วิ่งตรงไปที่แท่นเครื่องเซ่นแล้วหยิบขนมฝูหรงเข้าปากทันที “ยังดีที่เจินิฉลาดไม่เช่นนั้นคงมีแต่เจินจิ้งคนเดียวที่ได้กินของพวกนี้” นางกล่าวระคนหัวเราะ
เมื่อเห็นดังนั้น เจินจิ้งก็ร้อนใจขึ้นมาทันทีนางรีบห้ามปรามอย่างร้อนรน “ศิษย์พี่ ช่วยสำรวมกันหน่อยเถอะ เพราะกลัวว่าจะเกิดเื่เช่นนี้ขึ้นอย่างไรเล่าท่านอาจารย์จึงให้ข้ามาเฝ้าศพเพียงคนเดียว เมื่อครบกำหนดมีหรือที่พวกท่านจะไม่ได้กินของเซ่นไหว้พวกนี้? ”
เจินิ เจินซู่และเจินกงนั่งล้อมแท่นเครื่องเซ่นพวกนางทั้งหยิบและนำของเซ่นที่ชื่นชอบกลับไปอย่างไม่คิดจะเกรงใจ เจินกงหยิบลูกพลับเก็บเอาไว้ในกระเป๋าพลางตวาดขู่เจินจิ้งไปด้วย“หากเ้ากล้าแพร่งพรายเื่นี้ล่ะก็ ข้าจะทำให้เ้าอยู่ในวัดนี้ไม่ได้อีกเลยคอยดู! ”
เจินจิ้งกัดริมฝีปากล่างกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือราวกับกำลังจะร้องไห้ “วางลง รีบวางลงเร็วเข้าเราควรเคารพคนตายนะ พวกเ้าจะมาหยิบเอาเครื่องเซ่นไหว้ในศาลาพักศพไปแบบนี้ได้อย่างไร? เพราะเคารพและไว้ใจสถานปฏิบัติธรรมสุ่ยซังของพวกเราเขาถึงวานให้เราช่วยจัดการเื่ศพให้ในครั้งนี้นอกจากจะให้เครื่องเซ่นเป็ผลไม้และขนมต่าง ๆ อย่างละสิบถ้วยใหญ่แล้วพวกเขายังบริจาคเงินค่าน้ำมันตะเกียงอีกมาก พวกเ้าขโมยเครื่องเซ่นไหว้ไปเช่นนี้ก็เท่ากับทำให้ท่านอาจารย์ขายหน้าน่ะสิ”
เจินิหัวเราะเย็นเยียบ “ฝีปากกล้าดีนี่ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเ้าไม่ได้กินของพวกนี้เลยแม้แต่คำเดียวตอนกินข้าวเย็นเ้าก็ไม่ได้มา คงจะกินของในนี้จนอิ่มไปแล้วกระมัง”
“พวกเ้าเข้าใจผิดแล้ว เมื่อตอนเย็นท่านน้าหลิวเอาหมั่นโถวมาให้ข้าสองลูก ให้ข้ากินไปพลางเฝ้าศพไปด้วย”เจินจิ้งน้ำตาคลอเบ้า นางกล่าวโวยวายเสียงดังลั่น “ข้าจะร้องให้คนเข้ามาให้พวกเขามาดูการกระทำอันเลวร้ายของพวกเ้าเสียตอนนี้พวกเ้ารบกวนดวงิญญาของคุณหนูเหอ ระวังิญญาของนางจะกลับมาลงโทษเอานะ! ”
ทันทีที่สิ้นเสียงสายฟ้าก็ฟาดลงมาจนเกิดเสียงดังสนั่น
“นังเด็กชั่วดูสิว่าเ้าพูดจาเหลวไหลอันใดลงไป! ”เจินกงโยนกระเป๋าที่มีของกินบรรจุอยู่เต็มไปหมดทิ้ง แล้วผลักเจินจิ้งอย่างแรง“กล้าเรียกคนมางั้นหรือ? ข้าจะฆ่าเ้าให้ตายเสียตอนนี้เลย! ”เจินจิ้งถูกผลักจนล้มลงบนพื้นทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้างราวกับได้เห็นสิ่งที่สุดแสนจะน่าหวาดกลัวเข้าอีกทั้งร่างบางของนางยังแข็งทื่อไปหมด
เจินกงตวาดด่าเสียงดังลั่น“ยังกล้าเสแสร้งอีกหรือ! ” เจินิกับเจินซู่มองตามรัศมีสายตาของเจินจิ้งทันใดนั้น ทั้งสองก็ขาอ่อนลงทันที พวกนางทรุดนั่งบนพื้น เมื่อเห็นดังนั้นเจินกงก็แผดเสียงขึ้นอีกครั้ง “พวกเ้าสองคนเป็อันใดไป? ” ทว่าทั้งสองนิ่งราวกับถูกผนึกร่างไว้เช่นนั้นพวกนางไม่ได้สนใจเจินกงเลยแม้แต่น้อยด้วยเหตุนี้เจินกงจึงต้องหันกลับไปมองด้วยตนเอง
“อ๊าก... กรี๊ด... กรี๊ด...”เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดหวั่นดังไปทั่วบริเวณวัดสุ่ยซัง
สาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ให้เฝ้าศพแต่กลับหลบไปงีบหลับนั้นสะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรีดร้องพวกเขาวิ่งหน้าตื่นมายังศาลาพักศพ เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นผู้มาใหม่ทั้งหลายก็กรีดร้องด้วยเช่นกัน ต่างคนต่างวิ่งหนีออกจากศาลาอย่างหวาดผวาเพียงเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป แม่ชีไท่ซีแม่ชีไท่ซั่นและแม่ชีไท่เฉินต่างเดินทางมายังศาลาพักศพกันอย่างพร้อมเพรียง
แม่ชีไท่ซั่นเดินเข้าไปในศาลาพักศพด้วยคิ้วขมวดมุ่นนางพบว่าเทียนและตะเกียงภายในศาลาดับลงจนหมด เครื่องเซ่นไหว้บนโต๊ะก็ยุ่งเหยิงผลไม้ตกระเนระนาดไปทั่วพื้น โดยมีเจินิกับพวกอีกสองคนนั่งตัวสั่นอยู่เพราะคิดว่าแม่ชีน้อยทั้งหลายแอบกินเครื่องเซ่นและถูกจับได้แม่ชีไท่ซั่นจึงแผดเสียงด่าทันที “พวกเ้าสามคนช่างไม่ได้เื่เอาเสียเลยนิสัยลักเล็กขโมยน้อยไม่เลิก นี่ก่อเื่อันใดขึ้นอีกแล้ว! ”จากนั้นนางก็มองเข้าไปในศาลาแวบหนึ่ง ทันใดนั้นแม่ชีไท่ซั่นก็นิ่งอึ้งไปทันที
ภายใต้ดอกไม้และผ้าสีขาวที่ห้อยเรียงรายร่างที่เคยนอนอยู่ภายในโลง บัดนี้กลับลุกขึ้นมานั่ง... สายลมพัดผ่านผ้าขาวพลิ้วไหวไปตามลมหนาว ไอเย็นโชยเข้ามาภายในศาลาอย่างต่อเนื่องคนที่นั่งภายในโลงส่งเสียงจาม ทำให้คนรอบ ๆ พากันถอยกรูดไปด้านหลังด้วยความหวาดผวา
เหอตังกุยลืมตาขึ้นมาั้แ่ตอนที่เจินิกับพวกเข้ามาขโมยของเซ่นไหว้แล้วนางได้ยินเสียงถกเถียงระหว่างเจินจิ้งและคนทั้งสามชัดเจนและยังได้ยินว่าเจินจิ้งพูดถึงคุณหนูเหอซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่เหอตังกุยกำลังฟังบทสนทนาอยู่นั้น จู่ ๆ นางก็ขนลุกซู่ จึงมองสำรวจไปรอบ ๆตามสัญชาตญาณ ดูเหมือนที่นี่จะเป็...ศาลาพักศพ? นี่มันเื่อันใดกัน? ตนตายอยู่ในคุกน้ำไม่ใช่หรือ?
เหอตังกุยรู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรงราวกับกระดูกถูกแยกออกจากกันไปแล้วเช่นนั้นนางลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล อยากดูให้แน่ใจว่าที่นี่คือที่ใดกันแน่พลันสายลมก็พัดผ่าน นางหนาวจนต้องห่อตัวลงและจามอย่างอดไม่ได้
เมื่อเห็นใบหน้าของคนอื่นชัดเจนเหอตังกุยก็พบว่าคนเ่าั้กำลังมองนางราวกับเห็นผีจึงมองตอบกลับไปยังคนทั้งหลายด้วยความแปลกใจ...
หากนางจำไม่ผิดกลุ่มคนเบื้องหน้าเป็แม่ชีของวัดสุ่ยซังที่นางเคยอาศัยอยู่ตอนเด็ก ๆแล้วเหตุใดจึงเป็เช่นนี้ไปได้? นางถูกโจวชิงหลานทำร้ายจนตายจนบัดนี้ก็ยังรู้สึกราวกับได้ยินเสียงของโจวชิงหลานดังอยู่ข้างหู“...เ้าจะเ็ปและทุกข์ทรมานเป็อย่างมาก ว่ากันว่าคนที่ตายเพราะมันจะเ็ปจนดวงิญญาแตกเป็เสี่ยงๆถึงขั้นไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้อีก...” เพียงแต่ เมื่อตื่นจากฝันร้ายแสนยาวนานเหตุใดนางจึงกลับมาพบกับคนรู้จักเมื่อสิบแปดปีก่อนเช่นนี้เล่า?
สิบแปดปีก่อนนางที่มีอายุเพียงสิบปีอาศัยอยู่ในวัดสุ่ยซังนานถึงครึ่งปีนางถูกหยามเหยียดสารพัดวิธีวันแล้ววันเล่าที่นางเฝ้ารอให้คนในครอบครัวกลับมารับ...
เมื่อสิบสี่ปีก่อนเพราะช่วยชีวิตแม่นมชราของจวนหนิงอ๋องไว้ นางจึงได้แต่งเข้าจวนอ๋องอย่างสมเกียรติ
ตอนอายุสิบหกนางได้รับความเมตตาจากหนิงอ๋องและได้ให้กำเนิดบุตรสาวตอนอายุยี่สิบแปด จากนั้นนางมารดา และบุตรสาวก็ถูกทำร้ายจนตายไปพร้อม ๆ กัน
หลังผ่านไปนานถึงสิบแปดปี เมื่อได้พบเจินจิ้งเจินิ แม่ชีไท่ซั่นและคนทั้งหลายอีกครั้งคนเหล่านี้กลับยังเป็เหมือนกับเมื่อสิบแปดปีก่อนเหมือนตอนที่นางได้พบกับพวกเขาครั้งแรกไม่มีผิด ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อยเหตุใดจึงเป็เช่นนี้ไปได้? ช้าก่อนหากจำไม่ผิดละก็ แม่ชีไท่ซั่นน่าจะตายไปั้แ่สิบสามปีก่อนแล้วนี่นา!
เหอตังกุยก้มดูมือของตัวเองอย่างลืมตัวฝ่ามือของนางซีดเผือด นิ้วมือเล็กเรียวจนเหลือเชื่อ นี่มัน... มือของเด็กชัด ๆ!เหอตังกุยเบิกตาด้วยความใ
เจินจิ้งได้สติเป็คนแรก นางทรุดลงไปคุกเข่าจากนั้นก็กราบคำนับแล้วพูดขึ้น “คุณหนูเหอข้ารู้ว่าพวกเราผิดที่รบกวนดวงิญญาของท่านและรู้ว่าท่านไม่พอใจที่ต้องมาตายทั้งที่มีอายุเพียงสิบปีเท่านั้นแต่ได้โปรดให้อภัยและเมตตากับความผิดของพวกเราด้วยเถิดเจินจิ้งจะสวดมนต์และจุดธูปกราบไหว้ท่านทุกวัน หวังว่าท่านจะเมตตาอโหสิกรรมให้พวกเราด้วย จะได้กลายเป็เทพบน์ได้ในเร็ววันอย่าได้ล่องลอยอยู่ในภพนี้อีกเลย...” เมื่อได้ยินดังนั้น เจินิก็ตรงเข้าไปกราบคำนับจนหัวกระแทกพื้นเสียงดังเจินซู่กับเจินกงเองก็อยากกราบคำนับเพื่อส่งิญญาอาฆาตของเหอตังกุยให้จากไปเช่นกันทว่าร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่งเลย
เหอตังกุยมองดูธูปหอมขนมหวานและส้มมือที่วางอยู่เบื้องหน้า ทันใดนั้น กลิ่นหอมของลูกท้อและมะม่วงก็ลอยมาเตะจมูกนางกระจ่างแจ้งในที่สุด นี่ไม่ใช่ความฝัน ต้องไม่ใช่ความฝันแน่ ๆ ไม่ใช่ฝัน...
ลางสังหรณ์บางอย่างเด่นชัดในหัวใจวัดสุ่ยซังในตอนนี้ก็คือวัดเมื่อสิบแปดปีก่อน และตนในตอนนี้...
ยังมีชีวิตอยู่!
--------------------------------------------------------------
[1] ไท่จู่หวง คือ พระาาคนก่อน
[2] จิน คือ มาตราชั่งของจีนหนึ่งจินเท่ากับครึ่งกิโลกรัม
