เฉินเจวี๋ยเป็คนที่พูดแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ตอนที่โมโหจึงดูเบาบางไม่ต่างจากยามปกติ ทว่าประโยคที่พูดออกมาเรียบๆ แบบนี้ กลับทำให้ฉินซีพลันตื่นตระหนกขึ้นมา แต่เพราะขณะนี้ในร่างของฉินซีคือคนที่ผ่านการใช้ชีวิตมาั้แ่ชาติที่แล้ว จึงสามารถสงบสติลงได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังเงยหน้าขึ้นสบตากับเฉินเจวี๋ยอย่างกล้าหาญ และกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ คล้ายว่าไม่ได้รู้สึกถึงความกรุ่นโกรธจากคนตรงหน้า “ต้องขอบคุณในความกรุณาของคุณเฉินเป็อย่างมากครับ”
เพราะคิดไม่ถึงว่าฉินซีจะไม่ใกลัวเขาสักนิด ภายในแววตาของเฉินเจวี๋ยจึงปรากฏความชมเชยออกมา
หากเป็คนทั่วไปก็เกรงว่าจะถูกคำพูดเมื่อครู่ของเฉินเจวี๋ยทำเอาใจนแข้งขาอ่อนยวบไป แต่ฉินซีกลับไม่เป็เช่นนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ถูกทำให้ใกลัว ทว่าเขายังกล้ามองตาเฉินเจวี๋ยตรงๆ อีก ใจกล้าไม่เบาเลยจริงๆ น่าเสียดาย...
เฉินเจวี๋ยพิจารณาคนตรงหน้าั้แ่หัวจรดปลายเท้า น่าเสียดายจริงๆ ไม่น่าไปเข้าวงการบันเทิงเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเลย
เมื่อฉินซีเห็นเฉินเจวี๋ยมองพิจารณาตัวเอง ก็แสยะยิ้มอย่างหาญกล้า ทั้งยังพูดขึ้นว่า “หรือคุณเฉินจะ้าให้ผมใช้ร่างกายตอบแทนล่ะครับ?”
ผู้ช่วยข้างกายเฉินเจวี๋ยมองฉินซีอย่างไร้ความรู้สึก ความหมายก็คือ นายทะนงตัวเกินไปแล้ว
แต่เฉินเจวี๋ยกลับส่งเสียงตอบ “อืม ใช่”
นั่นทำเอาฉินซีและผู้ช่วยต่างก็ใจนสำลัก ด้วยคิดไม่ถึงว่าเฉินเจวี๋ยจะพูดจาแบบนี้ ฉินซีดูสีหน้าของเฉินเจวี๋ย แต่กลับไม่เห็นว่าคำพูดเมื่อครู่จะเป็การล้อเล่นเลยสักนิด หากอยากจะเข้าใจในสิ่งที่เฉินเจวี๋ยคิด นั่นก็ถือเป็เื่ยากเกินไปจริงๆ!
“คุณเฉินนี่ล้อเล่นเก่งจริงๆ เลยครับ” ไม่ว่าจะล้อเล่นหรือไม่ ฉินซีก็พูดได้เพียงเท่านี้ เขาไม่มีทางขายตัวเองให้เฉินเจวี๋ยจริงๆ แน่ นั่นมันน่ากลัวเกินไปแล้ว… ฉินซีไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วนว่า ระหว่างอยู่ต่อหน้าคนที่น่าหวาดหวั่นอย่างเฉินเจวี๋ย หรือการใช้ร่างกายของตนทดแทน อย่างไหนมันน่ากลัวกว่ากันแน่
“ยังยืนนิ่งอยู่ทำไม? ต้องให้ฉันไปส่งถึงบ้านอีกหรือไง?” เฉินเจวี๋ยไม่ได้พูดเื่นั้นต่อ และเพียงถามฉินซีขึ้นเรียบๆ
ฉินซีโบกมือไปมาเป็พัลวัน “ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมนั่งรถกลับเอง”
“ขึ้นรถ” ทว่าเฉินเจวี๋ยนึกอยากจะกลับคำก็ทำ และเวลาที่เปิดปากพูดก็ไม่เว้นจังหวะให้คนได้ปฏิเสธ หรือนี่จะเป็ลักษณะการพูดที่พวกคนระดับสูงอย่างนั้นหรือ
ฉินซีขึ้นรถมาอย่างว่าง่าย ดูไม่ต่างไปจากกระต่ายขาวตัวน้อย เพียงแต่เฉินเจวี๋ยได้พบเจอด้านที่กล้าหาญมีไหวพริบของฉินซีเข้าแล้ว ในตอนนี้เขาจึงรู้สึกเพียงว่าท่าทางของฉินซีดูน่าตลกเท่านั้น
“วันนี้เกิดอะไรขึ้น?” หลังจากขึ้นรถมาแล้ว เฉินเจวี๋ยก็ถามเข้าเื่หลัก
เพราะไม่มีเื่ที่ต้องปิดบัง ฉินซีจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดหน้าข้อความ ถือส่งไปให้เฉินเจวี๋ยดู “คุณเฉิน คุณช่วยดูให้ผมหน่อยว่านี่เป็เบอร์ของประธานจี่หรือเปล่าครับ? วันนี้ผมได้รับข้อความจากเบอร์นี้มาไม่น้อยถึงได้มาที่นี่”
เฉินเจวี๋ยรับโทรศัพท์มือถือมา แต่กลับไม่ได้ดูเบอร์โทร สายตาของเขายิ่งเยียบเย็นและกดดัน “นายรู้จักประธานจี่ได้ยังไง?”
ในใจของฉินซีสั่นไหวเล็กน้อย เขารู้ว่าตัวเองถามผิดคนแล้ว จึงทำได้เพียงพยายามควบคุมทักษะการแสดงของตัวเองอย่างสุดความสามารถ แล้วแสร้งพูดคล้ายว่าไม่มีอะไร “ประธานจี่เป็นักลงทุนวัยรุ่นที่โดดเด่นมากในเมืองหนิงชื่อ ผมจะไม่รู้จักเขาได้ยังไงล่ะครับ?”
“แล้วนายเดาว่าเบอร์นี้เป็ของประธานจี่ได้ยังไง?” เฉินเจวี๋ยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายผ่านไปทั้งที่ไม่รู้คำตอบแน่
แต่ฉินซีก็คิดเหตุผลเอาไว้แล้ว “ผมคิดว่ามีใครมาก่อกวนก็เลยโทรกลับไปน่ะครับ แล้วตอนที่อีกฝ่ายรับสาย เขาก็บอกว่าเป็จี่อวี้เซวียน”
เฉินเจวี๋ยจึงปล่อยฉินซีไปได้ และไม่นึกถามอะไรอีก
แต่ตัวฉินซีเองกลับรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังของตัวเองเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ ในห้องส่วนตัวที่ดูไม่สะดุดตานั้น มีทั้งเฉินเจวี๋ย ทังเจ๋อ และจี่อวี้เซวียนนั่งอยู่ การที่คนอย่างพวกเขามารวมตัวกันได้ ต้องไม่ใช่การทานอาหารดื่มสุราแน่ พวกเขามาพูดคุยกันอย่างเป็ส่วนตัวแบบนี้ หากว่าตัวเองเข้าไปข้องเกี่ยวด้วย แม้จะมีปากอีกเป็ร้อย เขาก็พูดออกมาไม่ได้ชัดเจน
ในตอนนี้ฉินซีอดดีใจขึ้นมาไม่ได้ ถ้าเขาไม่ได้บังเอิญรู้จักกับเฉินเจวี๋ยมาก่อน เกรงว่าวันนี้เขาคงหายไปในห้องส่วนตัวของร้านอาหารแห่งนี้ไปแล้ว
นิ้วมือของเฉินเจวี๋ยขยับเลื่อนดูข้อความอย่างรวดเร็ว “ถ้านายเป็คนเมืองหนิงชื่อ นายไม่รู้เหรอว่าโรงแรมฟู่หรงถูกรื้อไปั้แ่เมื่อ 3 ปีก่อนแล้ว? หุนหันมาที่นี่โดยไม่คิดให้ดี พอเจอร้านอาหารส่วนตัวก็ยังกล้าบุกเข้าไป อะไรทำให้นายใจกล้าได้ขนาดนี้?”
ฉินซีรู้ว่าหากตัวเองกล้าพูดอะไรเสียหน่อย เฉินเจวี๋ยก็จะไม่โมโห แต่ถ้ายังมัวอ้ำอึ้งก็มีแต่จะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ จึงตอบคำถามของเฉินเจวี๋ยกลับไปสบายๆ “ผมไม่เคยไปสถานที่อย่างโรงแรมฟู่หรงมาก่อน แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้สนใจข่าวคราวของที่นี่ หลังจากได้รับข้อความ ผมก็ตัดสินใจว่าจะต้องลองมาดูให้แน่ใจ แม้จะเจอกับร้านอาหารส่วนตัวก็ตัดสินใจจะเข้าไปดูให้รู้เื่ นั่นถึงจะสมกับที่ผมตัดสินใจครับ”
เฉินเจวี๋ยส่งโทรศัพท์มือถือคืน ก่อนจะส่งเสียง “หึ” ในลำคอเบาๆ จากนั้นก็ถามถึงเื่อื่น “ยังฝันอยากเป็นักแสดงอยู่อีกเหรอ?” เฉินเจวี๋ยได้แก้ปัญหาระหว่างฉินซีกับบริษัทเทียนหม่าหยูเล่อให้แล้ว เขารู้สึกว่าฉินซีไม่ได้เหมือนคนหน้าใหม่ที่หุนหันพลันแล่นจนถูกบริษัทหลอกไปเซ็นสัญญาได้
“ไม่ใช่ฝันครับ แต่กำลังเป็นักแสดงอยู่” ใบหน้าของฉินซีปรากฏรอยยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด ในใจของเขาคิดขึ้น ครั้งก่อนยังบอกว่าผมไม่เหมาะกับวงการบันเทิงอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ครั้งนี้ผมจะบอกให้คุณได้รู้ว่า ไม่ใช่แค่เหมาะสมเท่านั้น แต่ผมจะทำให้มันดีขึ้นเรื่อยๆ เพื่อไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการบันเทิง!
“หือ?” บนใบหน้าของเฉินเจวี๋ยปรากฏความประหลาดใจ แต่เพราะเขาช่วยฉินซีโดยบังเอิญมาตั้งหลายครั้ง เฉินเจวี๋ยจึงไม่ใส่ใจหากจะถามขึ้นอีกสักประโยค “นายคงไม่ได้ไปร่วมงานกับผู้กำกับอย่างหม่าอู๋เหลียงอีกใช่ไหม?”
ฉินซีไม่พอใจกับคำถามดูถูกแบบนี้ แต่ก็ไม่อาจแสดงออกได้ เขาเพียงถลึงตาใส่อีกฝ่ายเล็กน้อย “แน่นอนว่าไม่ใช่ครับ ผมอยู่กองถ่ายที่ถูกต้องตามกฎระเบียบดี และได้รับบทเป็พระรองในกองถ่ายด้วย” ความจริงก็อาจเป็นางรองด้วยนั่นแหละ... ประโยคหลังเป็ฉินซีที่นึกเย้ยหยันในใจ
“อ้อ” เฉินเจวี๋ยตอบกลับไปอย่างเฉยเมย ท่าทางแบบนั้นกลับทำให้ผู้ฟังยิ่งรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบเลย ฉินซีแทบจะกระอักเืออกมาเสียให้ได้
เฉินเจวี๋ยพาฉินซีมาส่งถึงบ้านจริงๆ ฉินซีมองรถของเฉินเจวี๋ยเคลื่อนตัวห่างออกไปพร้อมกับความรู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมาเล็กๆ ตามหลักแล้ว เฉินเจวี๋ยไม่ใช่คนที่พูดจาด้วยได้ง่ายๆ แบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงช่วยเหลือตัวเองมาหลายครั้งนัก คงไม่ต้องทดแทนอะไรกลับไปจริงๆ ใช่ไหม? แต่เมื่อนึกๆ ดูแล้ว ตัวเขาก็ไม่ได้มีอะไรมีค่าพอจะไปตอบแทนอีกฝ่าย
คิดถึงตรงนี้ ฉินซีก็ค่อยๆ ปล่อยวางลงได้ ก็คงเป็พรหมลิขิตนั่นแหละ ชาติก่อนเฉินเจวี๋ยก็ช่วยเขาโดยบังเอิญแบบนี้ แต่ก็ไม่ต้องตอบแทนอะไรกลับไปไม่ใช่เหรอ?
ฉินซีหมุนตัวเข้ามาในตึก เขาต้องเก็บข้าวของเตรียมกลับกองถ่ายแล้ว ส่วนเื่คนที่ส่งข้อความมา เดิมทีตั้งใจจะอาศัยเฉินเจวี๋ยมาช่วยสืบเื่ให้ แต่เมื่อเฉินเจวี๋ยดูแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ถ้าจะบอกว่าไม่ผิดหวังก็คงเป็ไปไม่ได้ แต่ฉินซีก็ไม่ได้ทะนงตนถึงขนาดคิดว่าเฉินเจวี๋ยจะต้องช่วยตัวเองแบบนั้น
ถ้าคนคนนั้น้าจะจัดการเขา ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ต้องรุกมาอีกครั้งแน่...
และตอนนั้น เขาจะต้องจับตัวอีกฝ่าย แล้วเอาคืนให้หนัก เอาให้อีกฝ่ายได้เข็ดหลาบและจำฝังใจ!
…...
หลังจากผ่าน่หยุดสั้นๆ ไป เหล่าคนกองก็เริ่มลุยงานทำละครอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง และในครั้งนี้ฉินซีก็ยังไม่ได้พบกับตัวละครชายหมายเลข 4 อย่างหลิงโอวในกองถ่ายเสียที
“เถาเซียง เธอเป็อะไรไป? นี่เอาแต่พักผ่อนจนทักษะการแสดงทั้งหมดหยุดพักไปด้วยเหรอ?” การที่กองถ่ายหยุดพัก นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้กำกับจะได้พักผ่อนด้วย ความจริงแล้วสวี่เทาอาศัย่เวลานี้ไปจัดการงานของกองถ่ายอีกไม่น้อย เขานวดขมับพลางมองเถาเซียงด้วยความไม่พอใจ
เถาเซียงเองก็ร้อนรนขึ้นมา ่นี้ทักษะการแสดงของคนในกองถ่ายพัฒนาขึ้นไม่น้อย ช่วยไม่ได้... ทุก่เวลาต่างก็มีฉินซีผู้ไม่ธรรมดามาเป็ตัวเปรียบเทียบ หากทุกคนจะไม่ตั้งใจก็ย่อมเป็ไปไม่ได้ แต่เถาเซียงก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็อะไร นอกจากจะไม่พัฒนาแล้ว ยังจะถดถอยอีก โดยเฉพาะซีนที่ต้องเล่นกับฉินซี เถาเซียงจะถูกกดดันอย่างหนัก จากนั้นตัวเธอเองก็จะทำเป็มองข้ามไป และสูญเสียความสง่างามของธิดาเทพเริ่นอิ๋งอิ๋งไปเสียหมด พฤติกรรมเช่นนี้ทำเอาสวี่เทาผิดหวังเป็อย่างมาก
“ขอโทษค่ะ ผู้กำกับ ฉัน… ฉันขอไปปรับอารมณ์กับฉินซีอีกหน่อยได้ไหมคะ?” เถาเซียงพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง หลังจากเข้ามาในกองถ่ายนานขนาดนี้ เถาเซียงก็ไม่ได้ทะนงตนอย่างในตอนแรก เธอรู้ว่าแม้ตัวเองจะเคยถ่ายซีรีส์มาบ้าง แต่หากไม่ไว้หน้าสวี่เทาละก็ หลังจากนี้ในซีรีส์ดังๆ ก็คงไม่มีหน้าของเธอไปปรากฏอยู่อีก หลังจากที่เถาเซียงมองทุกให้กระจ่างแล้ว ใน่เวลาว่าง เธอกับเจี่ยถิงเฟิงก็มักจะไปหาตัวฉินซีเพื่อต่อบทละครอยู่เสมอ
คนทั้งกองถ่ายต่างก็เฉลียวฉลาด มีเพียงหลิงโอวเพียงที่ยังไม่รู้กระจ่าง มักจะมองฉินซีเป็ศัตรูตัวฉกาจอยู่ทุกเวลา ราวกับฉินซีไปแย่งเงินเขามาอย่างไรอย่างนั้น
แต่ฉินซีก็ไม่ได้แย่งบทบาทของเขามา หากจะพูดถึงคนที่ควรโมโหก็น่าจะเป็เหลียนเหล่ย แล้วมันเกี่ยวกับอะไรกับหลิงโอวกันเล่า?
สวี่เทาโบกมือให้เถาเซียงไปดึงอารมณ์และความรู้สึกด้วยตัวเองพร้อมกับเรียกคนประสานงานเข้ามา “ตอนนี้พวกเรายังต้องถ่ายทำให้คืบหน้าไปอีกเท่าไร?”
คนประสานงานเปิดตารางในมือของตัวเองดู “นี่นับพวกเราถ่ายทำกันเร็วมาก วางใจเถอะครับ ทุกอย่างต่างอยู่ในแผนการ เพียงแต่มีนักแสดงบางคนที่มีซีนต้องถ่ายทำใหม่ค่อนข้างเยอะเท่านั้น”
สวี่เทาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที พวกนักแสดงที่ต้องถ่ายทำใหม่นั้น ในใจของเขาพอจะรู้อยู่ สวี่เทากวาดสายตามองไปรอบกองถ่าย ก่อนที่คิ้วของเขาจะยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น ราวกับะเิที่พร้อมะเิได้ทุกเมื่อ
“หลิงโอวล่ะ? นี่มันผ่านมาตั้งกี่วันแล้ว? นี่เขาจะพักไปตลอดกาลเลยหรือไง?” สวี่เทาตะเบ็งเสียง
ผู้ช่วยผู้กำกับรีบเข้ามาทันที “ผู้กำกับ หลิงโอวไม่โผล่หน้ามาเลย ผู้จัดการของเขาก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกันครับ”
สีหน้าของสวี่เทาพลันดำคล้ำเป็ถ่าน ในตอนที่เขากำลังจะะเิอารมณ์ แล้วจะเขี่ยหลิงโอวทิ้งเหมือนที่เขี่ยเหลียนเหล่ยนั้น เขาก็พบว่าที่ทางเข้ากองถ่ายมีคนกำลังเดินก้าวเร็วๆ เข้ามา
ฉินซีเองก็จับจ้องไปตามเสียงฝีเท้า ชายหนุ่มที่ดวงตาปูดบวม ใบหน้ามีรอยเื สีหน้าเหนื่อยล้าจนดูไม่จืดคนนั้น… นั่นไม่ใช่หลิงโอวหรอกเหรอ? ฉินซีใขึ้นเล็กน้อย ทำไมหลิงโอวถึงมีสภาพราวกับถูกใครกระทืบมาแบบนี้?
หลิงโอวสาวเท้าก้าวเร็วๆ เมื่อบังเอิญเห็นหน้าฉินซี หลิงโอวก็ลื่นล้ม สายตาที่มองอีกฝ่ายสั่นระริกไปด้วยความหวาดกลัว ผู้จัดการของเขาเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ใจนิญญาเกือบจะออกจากร่าง รีบร้อนวิ่งเข้ามาพร้ะโกนขึ้นเสียงดัง “โถ่เอ๊ย คุณชายของผม! คุณเป็อะไรไป? ถ้ายังเกิดเื่อะไรขึ้นอีก ผมต้องจบเห่แน่!”
คนในกองถ่ายต่างก็อดจะหัวเราะเย้ยหยันขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าหลิวโอวคนนี้ชอบโอ้อวดถือดี คนที่นี่ส่วนมากก็เป็มือใหม่ทั้งนั้น แต่มีใครเป็เหมือนเขาที่ต้องพามาทั้งผู้จัดการทั้งผู้ช่วย คอยเสิร์ฟชาส่งน้ำให้ ทำตัวคล้ายกับเป็คนมีชื่อเสียงที่ลดตัวลงมาอยู่ในกองถ่ายเล็กๆ อย่างไรอย่างนั้น ทั้งยังชอบมองคนอื่นอย่างดูถูก ผู้จัดการของเขาก็ชอบทำเสียงดังยกยอ เหมือนหลิงโอวเป็ไข่นกพิราบที่มีค่ามากมาย
พวกเขาคิดว่า… หลิงโอวไม่ได้ต่างไปจากขี้นกพิราบนักหรอก!
หลิวโอวถูกผู้จัดการพยุงขึ้นมา เขามองฉินซีด้วยใบหน้านิ่งเกร็ง “ทำไมนาย… ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?”
ฉินซีเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะถามหลิงโอวกลับไปอย่างไม่เกรงใจ “แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“ฉัน… ฉัน...” ตอนแรกฉินซีก็เพียงถามกลับไปตามใจปากเท่านั้น และเดิมทีก็ไม่ได้คิดว่าที่ถามกลับไปนี้หมายความว่าอย่างไร ใครจะรู้ว่ามันทำเอาหลิงโอวสะอึกไปจริงๆ หลิงโอวกระทำผิด ในใจจึงมีความกังวล เมื่อมองไปยังฉินซีก็รู้สึกคล้ายว่าหัวใจของเขาเย็นวาบราวกับถูกแช่แข็ง!
