ภาพที่เห็น…

    ทำเอาลุงแสนที่วันๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่แต่ในไร่ รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด

    ด้วยเป็๲ระยะเวลานานมากแล้ว ที่ลุงแสนไม่ได้เจอผู้หญิงที่มีใบหน้าสะสวยและทรวดทรงเซ็กซี่อย่างดอกแก้วที่กำลังเผลอมองด้วยความตกตะลึงอยู่ในตอนนี้

    “สวัสดีจ้ะลุงแสน… หนูชื่อแก้วค่ะ”

    ตาจ้องมองรูปร่างสูงใหญ่กำยำไปด้วยกล้ามเนื้อของลุงแสนอย่างตกตะลึงเช่นกัน ดอกแก้วแนะนำตัวเองอีกครั้ง เสียงใสกล่าวพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำเอาหัวใจของคนที่ได้ยินกระตุกแรง

    “ยินดีที่ได้รู้จักครับ… ”

    ลุงแสนยกมือขึ้นรับไหว้…

    ดวงตายังตะลึงมองไม่หาย ยิ่งใจเต้นแรงเมื่อสาวน้อยก้มลงไหว้ ทำให้เห็นร่องเต้าขาวเนียนสะดุดตา เบียดชิดกันแน่นจนล้นออกมาจากคอเสื้อกว้าง

    “มาเที่ยวคราวนี้อยู่ค้างหลายๆ คืนให้ลุงหายคิดถึงนะโว้ยไอ้แดนน์… เอ็งอย่าเพิ่งรีบกลับ… ”

    ลุงแสนรีบชักสายตาออกมาจากภาพที่ทำเอาใจเต้นระทึก เปลี่ยนความสนใจมาที่ชายหนุ่มตรงหน้า พยายามบอกตัวเองให้ข่มกลั้นความหื่นเอาไว้ให้มิดชิด

    ลุงแสนเอ่ยชวนจากใจจริง…

    เพราะว่าทุกครั้งที่แดนน์แวะมาเยี่ยม ก็ช่วยให้ชีวิตของลุงคนหนึ่งที่อยู่กับความเงียบเหงาว้าเหว่ท่ามกลางป่าเขามานาน ได้มีเพื่อนคลายเหงา

    อย่างน้อยการมาถึงของแดนน์ในวันนี้ ก็ทำให้ลุงแสนมีเพื่อนนั่งดื่มเหล้าชมแสงจันทร์และพูดคุยถึงเ๱ื่๵๹ราวในอดีตที่ผ่านมา  

    ทุกครั้งที่แดนน์มาเยือน…

    ก็ทำให้บ้านไม้หลังน้อยกลางป่าที่มีแต่เสียงจักจั่นกับความเงียบวังเวงของผืนป่า กลับมาครื้นเครงด้วยเสียงดนตรีและความรื่นเริงจากลำโพงเครื่องเสียงที่ติดตั้งไว้ในรถกระบะ แม้ว่าจะเป็๲ความครึกครื้นใน๰่๥๹เวลาสั้นๆ ก็ตาม

    “อ้อ… สักครู่นะครับผมมีของฝากมาให้ลุง”

    แดนน์นึกขึ้นได้ กล่าวแล้วเดินกลับไปที่รถกระบะคันใหญ่ จากนั้นคว้าเหล้าฝรั่งราคาแพงที่ตั้งใจซื้อมาเฉลิมฉลองเทศกาลปีใหม่ เอามายื่นให้ลุงแสน

    “ขอบใจมาก… คิดอยู่แล้วเชียวว่าเอ็งจะต้องชวนลุงเมา… ”

    ลุงแสนกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ…

    ความสัมพันธ์ระหว่างลุงแสนกับแดนน์นั้นจะว่าไปก็แทบไม่ต่างจากพ่อกับลูก

    เพราะว่าหลังจาก ‘ลุงเด่น’ ซึ่งเป็๲พ่อแท้ๆ ของแดนน์เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีก่อน ลุงแสนซึ่งเป็๲เพื่อนรักของลุงเด่นก็อาสาเลี้ยงดูแดนน์มา๻ั้๹แ๻่เล็กๆ ด้วยความสงสารเด็กกำพร้าพ่อขาดพ่อ