วราเดินพาเพื่อนมาหยุดหน้าลิฟท์
" เหยด มีลิฟท์ด้วย " วุดดี้อุทานแบบแซว ๆ
" ไฮโซก็งี้ ปะขึ้นไปข้างบน " วราชวนเมื่อลิฟท์เปิดขึ้น
เมื่อมาถึงชั้นบน ทุกคนก็นั่งเล่นกัน " สุดวะ ไหนบอกมาดิเกิดไรวะ "
วราจึงเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังว่าอยู่ ๆ เขาก็ได้รับสายจากคุณปู่ และไป ๆ มา ๆ ก็ได้บ้านหลังนี้มา พร้อมกับเงินอีกนิดหน่อยให้มาตกแต่งบ้าน
" นิดหน่อย ? " เพื่อน ๆ อุทานพร้อมกัน ทีวีจอั์ เครื่องเกมคอนโซล คอมพิวเตอร์ที่ดูแล้วคงราคาเดินครึ่งแสน ไหนจะเฟอร์นิเจอร์หรูหราหมาเห่าพวกนี้ ติดแอร์พร้อมสรรพ ลิฟท์อีก พวกเขาได้ฟังแล้ว หมั่นไส้ไอคนพูดจริง ๆ
" แล้วทำไมมากรุงเทพพร้อมกัน " วราเอ่ยถาม
วุดดี้จริง ๆ ก็อยู่กรุงเทพแต่เขาไปทำงานที่ภาคใต้ เป็ผู้จัดการเกี่ยวกับร้านอาหาร ส่วนเชษนั้นก็เช่นกันตอนเด็ก ๆ ก็อยู่กรุงเทพ แต่พอเรียนจบแล้ว ทางญาติก็ให้ไปช่วยงาน เขาเลยกลับไปบ้านเกิดเพื่อทำงานกับทางครอบครัวของเขาที่อีสาน ส่วนไฟซ้อลนั้นทำงานอยู่ที่กรุงเทพนี่แหละ
" เบื่องานที่โน่นดิ อยู่คนเดียว โคตรน่าเบื่อ ทำงานกลับ ทำงานกลับ เลยออกแม่มเลย กลับมาสมัครที่นี่เอา แต่อยากได้ใกล้ ๆ บ้าน ไม่ต้องออกไปพักเอง " วุดดี้บอกออกมา
" แล้วดูไว้ยังอะ " วราถาม
" ยัง พักก่อน วันสองวัน " วุดดี้ตอบ
" แล้วเอ็งอะ " วราหันมาถามเชษ
" เบื่อเหมือนกัน แต่ตอนนี้ที่นู่นก็มีญาติ ๆ มาทำเยอะแล้ว เลยขอออกมาหางานทำที่นี่ดีกว่า " เชษตอบ
" อ่อ ๆ แล้วเอ็งอะ สบายดีไหม " วราหันมาถามไฟซ้อล " เป็ไงบ้างเดี๋ยวนี้ "
" ผมก็เพิ่งลาออกมา แม่ม ทำงานมาตั้งกี่ปี เงินขึ้นมาจากตอนแรก 1000 แถมงานก็อย่างที่พวกพี่รู้อะ หนักไหมล่ะ " ไฟซ้อลตอบเพื่อนรุ่นพี่ของตน " ยังไม่รู้จะทำอะไรดีเลย "
" นี่คือรวมตัวคนหางานใหม่อะดิ " วราพูดแซวขึ้น แต่เหมือนเขาจะคิดอะไรได้ " เออ มาช่วยกูไหมอะ เงินเดือนสูงแน่นอน กูรับประกัน "
" ทำไรวะ มึงยังไม่ได้เล่าเลยว่ามึงทำมาหากินอะไร " เชษถามขึ้น
วราจึงเดินพาเพื่อน ๆ ลงลิฟท์มาและเปิดประตูเข้าสู่สถานที่ทำงานของเขา
" นี่คือที่ทำงานของข้าพเ้าเองครับเพื่อน ๆ "
" ร้านอาหารหรอวะ " วุดดี้ถามขึ้น " แล้วจะจ้างพวกกูยังไงวะ พวกกูเกรงใจ "
" ไม่ต้องห่วง แต่เื่ที่กูจะเล่าให้ฟัง พวกมึงต้องเก็บเป็ความลับนะ " วราเอ่ยขึ้น เพื่อน ๆ ก็ทำหน้างง คิดไปว่าเขาขายอาหารผิดกฏหมายหรือไงวะ
วราจึงพาเพื่อนกลับขึ้นไปข้างบนแล้วเอากล่องที่เขาเก็บเหรียญจากต่างโลกออกมา
" เหรียญอะไรวะ " ทุกคนหยิบขึ้นมาดู " ทำเหมือนชิบ "
" ไม่ใช่เหมือน แต่ มันคือของจริง " วราบอกเพื่อน " ทั้งหมดนี่ คือทอง 90 % ( 20 k ) กูเอาไปแลกเป็เงินมาเยอะแล้ว " เขาบอกเพื่อน ๆ " ไม่ใช่ทองปลอมขายถูก ๆ แล้วบอกทอง 99.99 % ตามโซเชี่ยลด้วย "
ทุกคนก้มดูกองเหรียญทองในกล่อง " กูว่ามันเหมือนก้อนทองเล็ก ๆ แบน ๆ มากกว่า " เชษบอกขึ้น เมื่อกะน้ำหนักของเหรียญ " เป็บาทเลยมั้ง "
" เออ ใช่ เหรียญนั้นหนัก 1 บาท " วราตอบ " แถมยังมีทั้งแบบที่เราดูในหนังจีนด้วย ไอเงินตำลึง " วราเอาออกมาให้สหายของตนดู " นี่ก็เงินบริสุทธิ์ ได้หลายบาทอยู่ ยังมีคนจ่ายเป็หยกอีก ปู่กูเอาไปให้เพื่อนของเขาดู บอกอะไรมากูก็ไม่เข้าใจ แต่รู้ว่าโคตรแพงเลย "
" คนจ่าย ? " เพื่อนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน " ไหนลองเล่ามาดิ๊
เมื่อวราเล่าจบ เพื่อนก็นั่งอึนกันไปเลย
" มึงหลอนยาหรอ " นั่นคือคำที่ทุกคนพูดใส่เขา
" ก็ได้ " วราบอก " ถ้าพวกมึงไม่เชื่อ วันนี้พวกมึงนั่งดูอยู่ในร้าน "
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้