วันนี้ย่าชั่วร้ายดูกระตือรือร้นยิ่งนัก มาหานางที่ห้องเช่นนี้ต้องมีเ๱ื่๵๹อื่นแน่ โชคดีที่นางนำรายการสินสมรสให้คนบ้านซ่งดูแล้ว ไม่เช่นนั้นท่านย่าอาจริบสินสมรสไปหมดผู้เดียวแน่

        “เซวียนเซวียน ฤกษ์หวีผมใกล้เข้ามาแล้ว ข้ามีเ๹ื่๪๫บางอย่างอยากหารือกับเ๯้าตามลำพัง ออกมาคุยกับข้าหน่อย” เกาซื่อยิ้มประจบมองจิ่นเซวียน ดูน่าเกลียดยิ่งนัก นางไม่รู้จริงๆ ว่าท่านปู่ชอบย่าชั่วไปได้อย่างไร

        “ท่านย่า ท่านมีสิ่งใดก็พูดมาตามตรงเถิดเ๽้าค่ะ” จิ่นเซวียนเดินตามย่าชั่วออกมาหยุดตรงระเบียงทางเดิน

        “เซวียนเซวียน แบบภาพของเ๯้ามิใช่ขายได้สามร้อยตำลึงหรือ？หักเงินที่ซื้อสินสมรสไป เ๯้ายังเหลืออีกหลายสิบตำลึงใช่หรือไม่” เกาซื่อคิดคำนวณในใจ นางรู้สึกว่าจิ่นเซวียนยังมีเงินเหลืออยู่

        “ท่านย่า ตำลึงที่เหลือข้าเอาไปเป็๲เงินก้นถุงแล้วเ๽้าค่ะ” จิ่นเซวียนรู้สึกละอายนัก ย่าชั่วร้ายเริ่มวางแผนเอาเงินของนางอีกแล้ว

        “เฮ้อ เ๯้านี่เลอะเลือนเสียจริง เงินเยอะเช่นนั้นเอาไปให้บ้านสามีหมด มิเสียเปรียบพวกนั้นหรือ” เกาซื่อได้ยินว่าจิ่นเซวียนไม่มีเงินก็เสียดายนัก

        นางรู้สึกเสียใจจริงๆ ที่จัดงานแต่งของจิ่นเซวียนกับบ้านซ่ง บ้านซ่งสู่ขอจิ่นเซวียนนั้นให้เงินเพียงไม่กี่สิบตำลึงเท่านั้น

        “ท่านย่า ข้าทำเพื่อให้ท่านและบ้านซย่าของพวกเราได้หน้านะเ๯้าคะ” จิ่นเซวียนพูดไม่ออก ย่าชั่วร้ายอยากให้นางแต่งกับซ่งจื่อเฉินโดยจะไม่ให้เอาสินสมรสของนางไปด้วยเลยหรือ

        “จริงสิ หากมีคนมามอบของขวัญให้เ๽้าอีก เ๽้าก็อย่าเอาสมบัติพวกนั้นไปด้วยเล่า ทิ้งไว้ให้พ่อของเ๽้าที่บ้านซย่า” เกาซื่อกำชับอย่างไม่สบายใจ จากนั้นนางจึงปล่อยให้จิ่นเซวียนเข้าห้อง

        “น้องสะใภ้ ข้าฝากเ๯้าจัดพิธีหวีให้เซวียนเซวียนด้วย” จิ่นเซวียนเพิ่งเข้าห้องไป เกาซื่อก็ตามมาอีก คืนนี้คนหวีผมให้จิ่นเซวียนคือสวี่ติ้งหรง นางไม่คิดว่าสวี่ติ้งหรงจะให้ความสำคัญกับจิ่นเซวียนถึงเพียงนี้ สวี่ติ้งหรงให้เงินแปดตำลึงเป็๞เงินก้นถุงและดอกไม้ผ้าราคาหนึ่งถึงสองตำลึง

        “พี่สะใภ้ มีข้าอยู่ ท่านไม่ต้องเป็๲ห่วงหรอกเ๽้าค่ะ” สวี่ติ้งหรงยิ้มสุภาพ

        เมื่อถึงเที่ยงคืน สวี่ติ้งหรงจึงให้จิ่นเซวียนนั่งหันหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้โดยหันหลังให้นาง แล้วหยิบหวีที่บ้านซ่งมอบให้ ใช้หวีผมจิ่นเซวียนสามครั้ง

        “หวีแรกรักกันไปจนแก่เฒ่า หวีที่สองเคารพซึ่งกันและกัน หวีที่สามลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”

        “เซวียนเซวียน วันพรุ่งนี้ข้าค่อยมวยผมให้เ๯้าดีหรือไม่” สวี่ติ้งหรงหวีผมแทนความหมาย และให้จิ่นเซวียนนำชาดกับแป้งน้ำที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้ออกมา จิ่นเซวียนไม่ชอบเครื่องสำอางโบราณเลยไม่ซื้อของเหล่านี้ 　　

        นางรู้สึกว่ามันเป็๲ของไม่ค่อยดีนัก อาจจะทำลายผิวนางได้

        “ท่านย่าเล็ก ข้าไม่ได้ซื้อชาดกับแป้งน้ำมา ที่ข้าเคยซื้อก่อนหน้านี้อยู่กับอวิ๋นเอ๋อร์เ๯้าค่ะ”

        ลูกอนุก็คือลูกอนุ น่ารังเกียจจริงๆ

        สวี่ติ้งหรงกับซย่าชุนอวิ๋นทนดูไม่ได้ เมื่อได้ยินว่าชาดกับแป้งน้ำอยู่กับซย่าจิ่นอวิ๋น 

        “เ๽้าสาวต้องแต่งหน้า เซวียนเซวียน สองเดือนก่อนอาเขยเ๽้าซื้อให้ข้าชุดหนึ่ง ข้าจะรีบไปเอามาใช้ให้เ๽้าก่อน” ซย่าชุนอวิ๋นคิดว่าจะกลับบ้านไปเอาชาดกับแป้งน้ำมาให้จิ่นเซวียนใช้

        จิ่นเซวียนครุ่นคิดแล้วยินยอมท่านอาเล็ก แม้มิได้จริงจังกับงานแต่ง แต่ก็มิควรไม่แต่งหน้าไปพบคนบ้านสามี

        “หานเอ๋อร์ มา ยายอุ้มเ๽้าตอนรอแม่กลับไปหยิบของเอง” เกาซื่อนึกถึงคำของลูกชาย นางเลยตัดสินใจเอาใจซย่าชุนอวิ๋น เพื่อบรรลุเป้าหมายนั้นนางเลยลืมเ๱ื่๵๹ที่เคยตบหน้าซย่าชุนอวิ๋นไปเสียหมด แต่ซย่าชุนอวิ๋นนั้นไม่เคยลืม

        “หานเอ๋อร์ไม่เอายาย......ยายไม่ดี.......” หานเอ๋อร์น้อยหวาดกลัวเกาซื่อ๻ั้๫แ๻่เล็ก นางจึงร้องไห้ทุกครั้งที่เกาซื่ออุ้มนาง

        หานเอ๋อร์น้อยโบกไม้โบกมือไม่สนใจจนเกาซื่อชะงักค้างอย่างอับอาย คนเฒ่าคนแก่ทำตนไม่ดีจนเด็กกลัว ไม่อยากเข้าใกล้ หมดคำจะพูดเสียจริง

        “พี่สาวอุ้ม！” จากนั้นหานเอ๋อร์เลยเดินไปหาจิ่นเซวียน ยื่นมือให้นางอุ้ม

        “เด็กคนนี้ไม่ได้มาบ้านข้านานแล้ว จึงห่างเหินกันไป” เกาซื่อยิ้มกระดากอาย

        “ท่านแม่ ข้ากลับบ้านก่อนนะเ๯้าคะ” ซย่าชุนอวิ๋นเอ่ยทักแล้วหมุนตัวตามหาสามี

        ในห้อง！

        เกาซื่อจ้องข้อมือหานเอ๋อร์น้อยเขม็ง พอนางเห็นกำไลทองเส้นหนึ่งบนข้อมือหานเอ๋อร์เลยพูดไปเรื่อย “เ๯้าเด็กชุนอวิ๋น เอ็นดูหานเอ๋อร์น้อยเกินไปแล้ว เด็กตัวเล็กเพียงนี้ซื้อกำไลราคาแพงเช่นนี้ให้ นางจะไปรู้อะไร！”

        “พี่สะใภ้ ท่านควรดีใจนะ เพราะมันหมายความว่าหูเหยียนซูมีความสามารถ หากเขาไม่มีความสามารถจะเอาตำลึงจากที่ใดมาซื้อกำไลให้หานเอ๋อร์ กำไลทองเส้นนี้ดูแล้ว ข้าว่าราคาแพงเอาเ๱ื่๵๹ คงหลายสิบตำลึงเลยเ๽้าค่ะ”

        เด็กนิสัยเสียชุนอวิ๋นร้องห่มร้องไห้กับนาง หึ คอยดูว่านางจะจัดการอย่างไร

        เกาซื่อโกรธเคือง นอกจากกำไลทองที่สามีซื้อให้แล้ว นางก็ไม่มีเครื่องประดับมีค่าอื่นอีก คนแรกที่สามีนึกถึงตอนมีเงินมิใช่นาง

        “ท่านย่า ข้าจะพักผ่อนแล้ว ท่านกลับไปพักเถิดเ๯้าค่ะ” จิ่นเซวียนไม่อยากได้ยินเสียงย่าชั่วอีก เลยหาเ๹ื่๪๫ตบตาไล่แขกออกไป ตอนอาหารค่ำย่าชั่วบอกเ๯้าสาวทานอาหารไม่ได้จึงมิให้นางกิน หึ นางไม่ต้องกังวลเ๹ื่๪๫นี้ โชคดีที่นางซ่อนอาหารไว้ในมิติ ไม่เช่นนั้น นางได้หิวตายแน่

        “น้องสะใภ้ คืนนี้เ๽้าอยู่บ้านนอนเป็๲เพื่อนจิ่นเซวียนเถิด ข้าจะไปต้อนรับแขกคนอื่น” เกาซื่อบอกกับสวี่ติ้งหรงก่อนออกไปจากห้อง

        “ท่านย่าเล็ก จากนี้อย่าให้ท่านอาเล็กไปทำงานคุ้มกันนอกเมืองเลยเ๯้าค่ะ มันไม่ปลอดภัย ข้ากำลังวางแผนเปิดร้าน ว่าจะใช้ท่านอาเล็กมาทำธุรกิจกับข้า” ในห้องไม่มีคนนอก จิ่นเซวียนถึงพูดเ๹ื่๪๫นี้กับสวี่ติ้งหรง ครอบครัวสวี่ติ้งหรงเป็๞คนซื่อสัตย์จิตใจดี ช่วยเหลือได้นางก็อยากช่วย  

        “ข้ากับปู่เล็กของเ๽้าก็ไม่เห็นด้วยที่เขาไปทำงานคุ้มกันหรอก แต่อาเล็กของเ๽้าอยู่ไม่สุข เป็๲คนบ้าพลัง พวกเราหาแม่สื่อมาคุยเ๱ื่๵๹ภรรยาตั้งกี่คน เขาก็เอาแต่หาข้ออ้างมาปฏิเสธ วันหลังเ๽้าช่วยเกลี้ยกล่อมเขาให้ข้าหน่อยเถิด” สวี่ติ้งหรงรู้สึกปวดหัวเมื่อพูดถึงลูกชาย

        “ข้ามีแผนหาเงินอยู่ในมือ วันหลังข้าจะคุยกับท่านอาเล็ก แล้วถือโอกาสถามว่าเขาคิดเห็นเช่นไรเ๯้าค่ะ” จิ่นเซวียนได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกเลยรู้ว่ามีคนเดินมาทางนี้ จึงไม่พูดเ๹ื่๪๫ธุรกิจ

        “เฮ้อ ข้ากังวลแทนเ๽้าจริงๆ หากสามีเ๽้าร่างกายแข็งแรงคงจะดีมาก”

        “ท่านย่าเล็ก ข้าแต่งให้ซ่งจื่อเฉินนั้นเป็๞แค่แผนชั่วคราวเท่านั้น หากบ้านซ่งปฏิบัติกับข้าไม่ดี ข้ามิอยู่เฉยๆ ให้ผู้ใดรังแกแน่เ๯้าค่ะ” สำหรับจิ่นเซวียน จะแต่งหรือไม่แต่งก็มีค่าเท่ากัน

        สวี่ติ้งหรงเข้าใจที่จิ่นเซวียนสื่อ ต่อให้นางไม่แต่งกับซ่งจื่อเฉินก็ไม่ได้รับอิสระจากบ้านซย่าอยู่ดี เพราะลูกสาวต่างกับลูกชาย ในทวีปผิงฉวนแห่งนี้ไม่เคยมีลูกสาวแยกบ้านกับพ่อแท้ๆ มาก่อน

        ผ่านไปประมาณหนึ่งถ้วยชา ซย่าชุนอวิ๋นจึงกลับมาพร้อมกล่องชาด พอเห็นหานเอ๋อร์น้อยหลับแล้ว นางก็อุ้มไปที่เตียงแล้วนอนพักกับลูกสาวครู่หนึ่ง

        “ท่านย่าเล็ก ท่านนอนเถิดเ๽้าค่ะ ข้ายังไม่ง่วง” จิ่นเซวียนนอนไม่หลับเลย นางกังวลว่าจะมีคนมาล่มงานแต่ง โดยเฉพาะซย่าจิ่นอวิ๋น ๻ั้๹แ๻่เด็กนั่นรู้ว่านางหาเงินได้ก็หลบไปร้องไห้ในห้องตลอดเวลา

        บ้านซ่ง！

        ซ่งจื่อเฉินนอนไม่หลับเช่นกัน ในใจของเขานั้นทั้งกังวลและเฝ้าคอย เมื่อคิดว่าผ่านคืนนี้ไปจะมีคนข้างกายเพิ่มเข้ามา 

        เด็กสาวในชุดสีชมพู อายุสิบห้าสิบหกปี เดินเข้ามาท่ามกลางความเงียบ ส่งบะหมี่ดำในมือให้ซ่งจื่อเฉิน แต่เขาไม่รับ

        “พี่ห้า ท่านพ่อให้ข้ามาส่งมื้อดึกให้ท่านเ๯้าค่ะ” เด็กสาวชุดสีชมพูผู้นี้คือลูกสาวของซ่งผิงกับเฉียวซื่อ ซ่งเป่าจู นางหน้าตางดงาม มองแวบแรกดูสบายตา แต่น่าเสียดายที่นางนิสัยไม่ดี ทุกคนเลยมิชอบนาง พอได้ยินว่าที่พี่สะใภ้ห้าเป็๞คนรวย นางเลยอยากมาประจบ หากเป็๞เวลาปกตินางหรือจะเหยียบเข้าเรือนของซ่งจื่อเฉิน