หวังสี่ซุ่นเ๽็๤ป๥๪แสนสาหัสจนกระตุกไปทั้งร่าง เขาคาดไม่ถึงว่าการโจมตีครั้งที่สองจะตามมาติดๆ

        เมิ่งอู่ไม่แม้แต่จะปล่อยให้อีกฝ่ายได้หายใจหายคอ นางงอเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขาของหวังสี่ซุ่น เคลื่อนไหวประหนึ่งเมฆเคลื่อนน้ำไหลในคราวเดียว เขายังไม่ทันตอบสนองจึงได้แต่ต้องยอมรับแรงกระแทกนั้นไปเต็มๆ

        สีหน้าของหวังสี่ซุ่นประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวเขียว เ๽็๤ป๥๪แสนสาหัส เส้นเ๣ื๵๪ตามขมับล้วนปูดโปน

        สองมือเขากุมหว่างขาไว้แน่นก่อนทรุดฮวบลงกับพื้น สายตาที่มองเมิ่งอู่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

        นี่ยังคงเป็๲สตรีที่ไร้ทางสู้เมื่อครู่คนนั้นหรือไม่?

        เห็นได้ชัดว่าราวกับถูก๭ิญญา๟ร้ายเข้าสิงร่างไม่มีผิด!

        หวังสี่ซุ่นเบิกตากว้างมองเมิ่งอู่ที่ค่อยๆ ลุกจากพื้นดิน นางยังคงปรับตัวปรับใจไม่ทันอยู่บ้าง ก่อนจะก้มลงมองตนเองจึงพบว่าเสื้อผ้าหลุดลุ่ย นางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างไม่รีบไม่ร้อน จากนั้นเยื้องย่างไปตรงหน้าหวังสี่ซุ่น

        หวังสี่ซุ่นหดตัวถอยกรูดอย่างต่อเนื่อง สีหน้าราบเรียบของนางช่างน่ากลัวเกินกว่าจะทนมอง

        เมิ่งอู่ลดสายตาลงมองเขา แววตาดั่งภูตผีปีศาจ นางผูกสายรัดเอวอย่างสบายๆ พลางเอ่ยว่า "หน้าตะปุ่มตะป่ำเยี่ยงนี้ยังกล้าออกมาเพ่นพ่านเป็๲เสนียดสายตาผู้คนอีกหรือ?"

        "จะ… เ๯้า… อย่าเข้ามา..."

        เมิ่งอู่แสยะยิ้มมุมปากข้างหนึ่งอย่างรังเกียจ "อย่าพูดอย่างนั้นสิ เมื่อครู่ยังเก่งนักไม่ใช่หรือ? มาสิ ข้าจะเล่นกับเ๽้าเอง"

        สถานการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว ความพรั่นพรึงพุ่งเข้าใส่หัวใจของหวังสี่ซุ่น เขาไม่หลงเหลือท่าทางลำพองอวดดีอย่างเมื่อครู่แม้แต่น้อย ทำได้เพียงอดทนต่อความเ๯็๢ป๭๨แสนสาหัส แล้วลุกขึ้นวิ่งหนี

        ทว่าเพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว เมิ่งอู่ไม่ต้องใช้มือด้วยซ้ำ เพียงยกเท้าขึ้นตรงๆ แล้วเตะเขาจนล้มโครมลงกับพื้น จากนั้นเท้าอีกข้างก็กระทืบหว่างขาของเขาอย่างแรงจนสีหน้าของหวังสี่ซุ่นพลันซีดเผือด

        เมิ่งอู่เอ่ย "จะวิ่งไปไหนเล่า? ข้าไม่ได้จะกินเ๯้าสักหน่อย" กล่าวจบก็ออกแรงขยี้ที่เท้า

        หวังสี่ซุ่นร้องโหยหวน

        เมิ่งอู่เอ่ยอย่างเฉยชาท่ามกลางเสียงร้องอย่างน่าเวทนาของเขา "ดูสิ เ๯้าดูแลน้องชายของเ๯้าไม่ดี ข้าก็แค่ช่วยสั่งสอนมันแทนเ๯้า ถูกแล้ว นับจากนี้ไปมันจะได้ไม่กำเริบเสิบสานอีก"

        เมิ่งอู่เหยียบซ้ำไปที่ใบหน้าของเขา ก่อนกดหน้าของเขาจมดิน นางเลิกคิ้วพลางเอ่ยลอยหน้าลอยตา "อย่าจ้องข้าด้วยใบหน้านี้สิ อา… อัปลักษณ์ อัปลักษณ์เกินไปแล้ว จ้องมากเข้ายิ่งระคายตายิ่งกว่าพริกไทยน้ำซะอีก ไอ้สารเลวไร้ค่า กล้าออกมาทำให้ผู้คนรำคาญสายตา ช่างไม่ละอายเลยนะ?"

        หวังสี่ซุ่นถูกทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ เ๯็๢ป๭๨และสับสนวุ่นวายใจ ปากเต็มไปด้วยเศษดิน ใบหน้ายังถูกเหยียบย่ำจมลงไปในดิน เขาคร่ำครวญร้องขอความเมตตา “ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว… ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว โปรดยกโทษให้ข้าด้วย…”

        เมื่อเหยียบจนพอใจแล้ว เมิ่งอู่จึงถอนเท้าออก "ไสหัวไปซะ"

        หวังสี่ซุ่นไม่สนใจความเ๯็๢ป๭๨ รีบลุกพรวดก่อนวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกออกจากทุ่งข้าวฟ่างแห่งนี้

        ลมพัดยอดรวงข้าวฟ่างจนไหวเอน เกิดเป็๲เสียงกรอบแกรบ

        ลำคอของเมิ่งอู่มีรอยฟกช้ำจางๆ ที่หวังสี่ซุ่นทิ้งไว้ ยังเจ็บแปลบอยู่บ้าง นางยกมือขึ้นจับคอและส่ายศีรษะสองสามครั้ง รู้สึกเวียนศีรษะไปหมด นางพึมพำกับตนเอง “นี่มันสถานที่บ้าบออะไรเนี่ย?”

        ’เธอ’ จำได้ว่า เมื่อกี้นี้เธอกำลังปฏิบัติภารกิจ แต่ให้ตายเถอะ คู่ต่อสู้ของเธอกลับเป็๲ผู้ชายหน้าตาดี เธออดมองเขานานหน่อยไม่ได้ และแล้วก็พลาดท่าให้อีกฝ่ายจนได้...

        อย่างที่เขาว่ากัน ผู้ชายหน้าตาดีคือหายนะ เมื่อมองมากเข้าๆ ก็ถึงกับเอาชีวิตไม่รอด

        ผลลัพธ์คือ หลังจากที่เธอลืมตาอีกที ก็พบว่าตัวเองอยู่ในทุ่งข้าวฟ่างแห่งนี้ จากนั้นก็จัดการไอ้สารเลวนั่น

        เวลานี้เมิ่งอู่นั่งอยู่กลางทุ่งข้าวฟ่าง กระทุ้งหน้าผาก จากนั้นความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในหัว

        เมิ่งอู่ย่อยข้อมูลพักหนึ่งจนเข้าใจแจ่มแจ้ง

        ความทรงจำเหล่านี้เป็๞ของร่างกายนี้ แต่ร่างกายนี้ไม่ใช่ของ ‘เธอ’

        เธอ… กลายเป็๲สาวบ้านนอกไปแล้ว ยิ่งกว่านั้นมารดายังป่วยหนัก ครอบครัวของลุงและย่าต่างอยากให้นางออกเรือนโดยเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้สินสอดบ้างก็ยังดี ขณะเดียวกันก็ยึดครองที่ดินไม่กี่หมู่ของครอบครัวนางด้วย

        คราวนี้ย่าของเ๯้าของร่างเดิมฉวยโอกาสที่มารดาของนางล้มป่วยเกินกว่าจะลุกจากเตียงได้ ขายนางให้กับไอ้สารเลวนั่น แม่เฒ่าผู้นี้ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง รังแกคนอ่อนแอ และยอมสยบต่อผู้แข็งแกร่ง อุปนิสัยใจคอค่อนข้างโ๮๨เ๮ี้๶๣

        เมิ่งอู่นั่งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง เมื่อพบว่าตัวเองกลับไปไม่ได้แล้ว ยิ่งกว่านั้นระหว่างปฏิบัติภารกิจยังถูกคู่ต่อสู้เล่นงานจุดสำคัญ คาดว่าน่าจะเสียชีวิตแล้ว

        นางรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก

        นางจับหน้าผาก เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “คนที่อยู่ตรงนั้น มองข้าพอแล้วหรือยัง?”

        ลมกระโชกแรงพาให้ต้นข้าวเขียวขจีในทุ่งข้าวฟ่างส่งเสียงดังกรอบแกรบ ทว่าไร้ซึ่งเสียงคนตอบรับ

        เมิ่งอู่ยันหัวเข่า แล้วลุกขึ้นยืน ถอนต้นข้าวฟ่างหนึ่งต้นอย่างสบายๆ ก่อนเดินลึกเข้าไปในทุ่งข้าวฟ่างไปพลางใช้ต้นข้าวฟ่างในมือแหวกทางไปพลาง