เสียงกรี๊ดยังคงดังก้องแม้ม่านหลังเวทีปิดลง พื้นยังสั่น๼ะเ๿ื๵๲จากแรงเชียร์ที่กระจายออกนอกโดม กลิ่นกำยานเจือปนกับเหงื่อยังลอยอบอวล สมาชิกทั้งห้าเดินกลับเข้ามาในทางเดินแคบด้านหลัง พลังงานที่พวกเธอเปล่งออกไปเมื่อครู่ยังสะท้อนกลับเข้าหัวใจทุกคน

ทันทีที่ประตูปิด แสงไฟสว่างจ้าแทนที่แสงเวที เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังชัด ทุกคนหยุดหอบหายใจราวถูกดึงออกจากโลกอีกใบมาสู่ความจริง

โคโตะ ทรุดนั่งทันทีบนเก้าอี้ไม้กลองที่มีคนเตรียมไว้ เธอหัวเราะหอบ ร่างเปียกเหงื่อจนผมเปียคู่แนบแก้ม 

“โอ๊ยยย สนุกชิบ… แทบตายเลยอะ!” 

เสียงหัวเราะสดใสทำให้บรรยากาศคลายเกร็งลงนิดหนึ่ง

มิยู ก้าวตามมาเงียบ ๆ วางมือบนคีย์บอร์ดในเคสแล้วถอนหายใจยาว เธอกอดตุ๊กตาตัวเล็กที่ซ่อนในกระเป๋าเครื่องมือไว้แน่น ดวงตาลาเวนเดอร์ยังสั่นไหวจากความกังวล แต่รอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโคโตะ

เซนะ วางกีตาร์ลงบนสแตนด์อย่างประณีต เธอยืดไหล่ตรง หายใจลึกครั้งเดียวก็กลับมาเรียบเฉยทันที

 “จังหวะโดยรวมตรงอย่างที่ซ้อม ดี” 

เสียงเธอเรียบเฉียบ แต่สายตาแฝงประกายความพอใจ

รินะ หอบเบสนั่งลงบนโซฟายาว ยิ้มอุ่นพลางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้โคโตะที่ยังหัวเราะอยู่ 

“เก่งแล้วโคโตะ วันนี้ตีแรงจนแทบสั่นทั้งโดมเลยนะ” 

เสียงอบอุ่นนั้นทำให้โคโตะยิ้มเขิน

ยูกะ เดินเข้ามาทีหลัง เธอยังคงสง่างามแม้เหงื่อชุ่ม ผมม่วงพลิ้วเล็กน้อย ดวงตาอำพันนิ่ง แต่ข้างในมีร่องรอยอ่อนล้า เธอวางไมค์ลงเงียบ ๆ แล้วนั่งพิงผนังหอบเบา ๆ ไม่พูดอะไร

ห้องพักศิลปินเต็มไปด้วยทีมงานที่วิ่งวุ่น ผู้จัดการ๻ะโ๷๞บรีฟรอบหน้า ทีมสไตลิสต์ยื่นผ้าเช็ดหน้าและน้ำดื่ม บางคนถ่ายภาพเ๢ื้๪๫๮๧ั๫ ทุกอย่างยังคงโกลาหล

แต่สำหรับสมาชิก Lunaria ตอนนี้ สิ่งที่ได้ยินชัดที่สุดคือเสียงหัวใจตัวเองที่ยังเต้นแรงจากโชว์

โคโตะดื่มน้ำแล้วเงยหน้า๻ะโ๷๞

 “พี่ ๆ เห็นป้ายไฟฉันตรงแถวสามไหม? เขียนว่า ‘Koto my star’ ด้วย! กรี๊ดดดด!”

 เธอหัวเราะคิกจนทุกคนหลุดขำตาม

มิยูยิ้มอาย ๆ “ฉัน…ฉันก็เห็นป้าย ‘Miyu Angel’ ” 

เธอพูดเสียงแ๵่๭ แต่ใบหน้าก็แดงเรื่อ

รินะหัวเราะเบา ลูบผมมิยู “ทุกคนรักเธอนะมิยู อย่าเก็บตัวมากเลย เห็นไหมว่าคนอยากได้ยินเสียงเธอขนาดไหน”

เซนะพยักหน้าเรียบ ๆ 

“เสียงโซโล่เมื่อกี้ชัดมาก เสถียรกว่าตอนซ้อมอีก” 

คำชมสั้นแต่จริงใจทำให้มิยูยิ้มกว้างขึ้น

ระหว่างที่บรรยากาศผ่อนคลาย รินะ ลุกขึ้นรวบรวมพวกเข้ามานั่งใกล้กัน “ฟังนะ วันนี้พวกเราผ่านไปได้ด้วยกัน มันยิ่งใหญ่จริง ๆ แต่ก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น”

โคโตะพยักพเยิด 

“ใช่ ๆ รอบหน้าฉันจะตีให้แรงกว่านี้อีก!”

เซนะถอนหายใจเล็กน้อย

 “ไม่ต้องแรงกว่า แค่เป๊ะเหมือนเดิมก็พอ”

โคโตะทำหน้าบูด แต่ก็หัวเราะตามทีหลัง

รินะหันไปมองยูกะที่นั่งเงียบอยู่มุมห้อง 

“ยูกะ…เธอไหวไหม”

ยูกะเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาอำพันสะท้อนแสงไฟ เธอยิ้มบาง

 “ฉันโอเค แค่คิดว่ามันยังไม่สมบูรณ์แบบพอ”

เซนะชะงักไปนิด 

“มันแทบไร้ที่ติแล้ว”

ยูกะส่ายหัวเบา ๆ

 “ยังไม่พอ” 

น้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น

รินะรู้ดีว่านี่คือด้านเพอร์เฟ็กชันนิสต์ของเพื่อน เธอยื่นมือวางบนไหล่ยูกะเบา ๆ 

“เราจะไปด้วยกัน ทุกครั้งจะดีกว่าเดิม ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว”

หลังจากทีมงานทยอยออกไป ห้องเหลือเพียงสมาชิกห้าคน ความเงียบอบอวล แต่เป็๞ความเงียบอบอุ่นมากกว่ากดดัน

โคโตะนั่งกอดหมอนแล้วพึมพำ 

“ฉันดีใจที่ได้อยู่ตรงนี้จริง ๆ ต่อให้เหนื่อยแทบตายก็ตาม”

มิยูพยักหน้าเงียบ ๆ แต่รอยยิ้มเล็กบนใบหน้าสื่อความรู้สึกทั้งหมด

เซนะมองไปที่กีตาร์ในมุมห้อง

 “นี่คือที่ของเรา”

รินะพยักหน้า

 “ใช่ ที่ที่เราสร้างด้วยกัน”

ยูกะหันตามเพื่อน ๆ เสียงเธอเบาแต่ชัด

 “คืนนี้…เราเริ่มตำนานแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนยิ้มและหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง

ภาพสุดท้ายก่อนไฟในห้องดับคือทั้งห้าคนนั่งล้อมกัน ร่างเปียกเหงื่อแต่ดวงตาส่องประกาย พวกเธอไม่ได้เป็๞เพียงเพื่อนร่วมงาน แต่เป็๞ครอบครัวเล็ก ๆ ที่จะเดินไปพร้อมกันภายใต้แสงจันทร์