ท่ามกลางการเผชิญหน้ากับความกังวลของทุกคน กูเฟยเยี่ยนไร้ซึ่งคำอธิบายใดๆ
มุมปากของหญิงสาวยกขึ้นดั่งเส้นรัศมีวงกลมที่สวยงามพลางตอบด้วยรอยยิ้ม “ทุกท่านวางใจได้! ข้าจะกลับมาโดยเร็ว! ”
การปรุงยาสมุนไพรเป็วิชาบังคับของการเรียนแพทย์ยา ในขณะที่กูเฟยเยี่ยนอาศัยอยู่กับท่านอาจารย์อาภรณ์ขาว นางได้ร่ำเรียนความรู้ทุกอย่าง ตำราที่นางร่ำเรียนล้วนเป็วิชาลับที่พลิกฟ้าะเืดิน ดังนั้นการอบน้ำผึ้งถือเป็เื่ที่ง่ายดายสำหรับนางเป็อย่างมาก
ไม่ถึงครึ่งชั่วยามกูเฟยเยี่ยนก็ได้นำหมาหวงที่อบน้ำผึ้งเรียบร้อยแล้วส่งมอบไปยังแพทย์ทหารกัว แพทย์ทหารกัวถึงกับตกตะลึง ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าแพทย์หญิงน้อยผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย ในส่วนของทหารที่อยู่ด้านข้างนั้นเต็มไปด้วยความศรัทธาและความเคารพนับถือ
เฉิงอี้เฟยทอดสายตาไปยังกูเฟยเยี่ยนโดยไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา มุมปากของเขาเผยถึงรอยยิ้มอยู่เสมอ ไม่ว่าผู้ใดก็มองออกว่าเขามีความสุขเป็อย่างยิ่ง
หลังจากที่สวี่ปินทานยาเข้าไป อาการของเขาไม่ได้ฟื้นตัวในทันที ทว่าความรุนแรงของอาการลดลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าอาการจะกำเริบอีกสองครั้งแต่ระยะห่างของเวลายาวนานมากขึ้น อีกทั้งไม่เป็อันตรายเฉกเช่นคราวก่อน กูเฟยเยี่ยนไม่ได้จากไปในทันที นางเฝ้าดูอย่างเงียบเชียบมาโดยตลอด จวบจนกระทั่ง่เวลากลางคืนสวี่ปินก็ได้หลุดพ้นจากวิกฤติอันตรายและนอนหลับพักผ่อนเงียบๆ แล้ว ความตึงเครียดของกูเฟยเยี่ยนจึงผ่อนคลายลง
หญิงสาวเอ่ยอย่างจริงจัง “สถานการณ์กลับมาเป็ปกติแล้ว แพทย์ทหารกัว ต่อจากนี้มอบให้ท่านแล้ว! ”
ครั้นเห็นว่านางกำลังจะเดินไปแพทย์ทหารกัวจึงเดินไปที่ด้านหน้าของหญิงสาว เขาประกบฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอก โค้งตัวเล็กน้อยแสดงความเคารพ “แพทย์หญิงกู เหล่าฟูละอายใจ! ในครั้งนี้หากไม่ใช่เ้าแล้วเหล่าฟูก็จะกลายเป็ฆาตกรที่เห็นชีวิตคนเสมือนต้นหญ้า! เหล่าฟู…เหล่าฟู…”
แพทย์ทหารกัวละอายใจเหลือเกินจนอยากจะคุกเข่าลงไป
“แพทย์ทหารกัว ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย หากไม่มีท่าน ชีวิตของคนผู้นี้ก็มิอาจช่วยกลับมาได้! ”
ทันทีที่กูเฟยเยี่ยนประคองแพทย์ทหารกัวขึ้นมา ทหารงานหุงหาอาหารห้าหกคนที่อยู่ภายในกระโจมล้วนพร้อมใจกันประกบมือแสดงความเคารพแบบทหาร
เมื่อเห็นถึงท่าทางตั้งใจและเอาจริงเอาจังของเหล่าทหาร กูเฟยเยี่ยนจึงทำอะไรไม่ถูก นางรีบเอ่ย “การที่พวกเราตามหาหมาหวงเจอล้วนเป็เพราะการร่วมแรงของพวกท่าน สวี่ปินรอดพ้นจากอันตรายแล้ว ทุกท่านเหนื่อยมาทั้งคืน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
อย่างไรก็ตาม จู่ๆ นอกกระโจมก็มีเสียงดังกังวานลอยมา “ขอขอบคุณแพทย์หญิงกู! ”
กูเฟยเยี่ยนหันหน้ากลับไปดูจึงพบว่าด้านนอกมีขบวนทหารขนาดใหญ่จัดเรียงกันห้าแถว ทุกคนล้วนเป็ทหารที่ไปตามหาสมุนไพรด้วยกัน ทหารกว่าสามร้อยนายประกบมือแสดงความเคารพแบบทหารอย่างพร้อมเพรียงกัน
คำพูดที่กูเฟยเยี่ยนโต้เถียงกับแพทย์ทหารกัวได้แพร่กระจายไปตั้งนานแล้ว ทุกคนจึงรับรู้เื่ราว
ถึงแม้ว่าเหล่าทหารจะไม่ได้พูดอะไรออกมาทว่าสีหน้าท่าทางของความจริงใจ จริงจัง และฝ่ามือที่ประกบกันแน่น ต่างก็แสดงออกถึงความขอบคุณ อีกทั้งถือเป็การยอมรับและเคารพนับถือ
กูเฟยเยี่ยนมองพวกเขาโดยไม่ทราบว่าควรที่จะกระทำเช่นไร นางมีความสับสนมากทีเดียว
การแสดงความเคารพแบบทหารนั้นยิ่งใหญ่เป็อย่างยิ่ง ทว่าฐานะของนางอยู่ในจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก นางเป็แพทย์หญิงน้อยและเป็ว่าที่ลูกสะใภ้ของตระกูลศัตรู นางถูกท่านแม่ทัพใหญ่ของพวกเขาลักพาตัวมา!
ตระกูลฉีทำให้ท่านแม่ทัพผู้เฒ่าที่พวกเขาเคารพนับถือที่สุดเสียชีวิตลง ตระกูลฉีทำให้พวกเขาต่อสู้กับความพ่ายแพ้ สิ่งเหล่านี้ถือเป็ความอัปยศอดสู ไม่เพียงแค่หลินฟูเหรินผู้เฒ่าและเฉิงอี้เฟยที่จงเกลียดจงชังทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลฉี แม้แต่ทหารทุกนายของตระกูลเฉิงก็ล้วนจงเกลียดจงชังทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลฉีเช่นกัน
ทว่าในยามนี้พวกเขากลับใช้วิธีนี้ในการให้การยอมรับนาง
เฉิงอี้เฟยรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ทว่าเขาปลื้มปีติยินดีมากกว่า! เขาดีใจอย่างยิ่งที่แพทย์หญิงน้อยผู้นี้ยังไม่ได้แต่งงานกับฉีอวี้ นางจึงไม่ใช่สมาชิกของตระกูลฉี
เฉิงอี้เฟยเดินก้าวออกจากกระโจมพลางกล่าวเสียงดัง “นางคือผู้ที่ช่วยชีวิตเปิ่นเจียงจวินเช่นกัน! เดิมทีเปิ่นเจียงจวินคิดว่าเป็ความอัปยศ! ฮ่าๆ ทว่าตอนนี้ดูเหมือนจะเป็เกียรติและความโชคดี! เพราะนางเปิ่นเจียงจวินเลยไม่ได้ตายอย่างง่ายดายในกระโจม! เหล่าพี่น้องล้วนจดจำไว้ให้ดี พวกเราตระกูลเฉิงเป็หนี้สาวน้อยผู้นี้ถึงสองชีวิต ในวันข้างหน้าหากผู้ใด้ารังแกนางล้วนต้องถามพวกเราเหล่าทหารตระกูลเฉิงก่อนว่าอนุญาตหรือไม่! ”
ทหารทุกนายไม่ได้คัดค้าน พวกเขาตอบเสียงดังลั่นพร้อมเพรียงกัน “รับทราบ! ”
กูเฟยเยี่ยนมองเฉิงอี้เฟย แม้ว่านางจะไม่ยอมรับชายผู้นี้ ทว่าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใจของนางเกิดความอบอุ่น นางถือกำเนิดใหม่มานาน แต่นี่เป็ครั้งแรกที่นางพบว่าดินแดนและพิภพแห่งนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยความร้ายกาจไปเสียหมด
ดูเหมือนว่า…นางจะสามารถมีเพื่อนได้!
กูเฟยเยี่ยนลังเลอยู่เพียงครู่เดียว จากนั้นจึงก้าวเท้าเดินไปนอกกระโจม นางเลียนแบบการกระทำของเหล่าทหารแล้วแสดงความเคารพไปให้พวกเขาอย่างจริงจัง “เื่ราวไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ท่านแม่ทัพใหญ่ของพวกท่านเอ่ยหรอก การช่วยชีวิตคนคือหน้าที่ของแพทย์อยู่แล้ว ทุกท่านเหนื่อยล้ามาทั้งคืนแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ! ”
เฉิงอี้เฟยออกคำสั่ง เหล่าทหารจึงลุกขึ้นแล้วแยกย้ายออกไป สำหรับแพทย์ทหารกัวนั้น เฉิงอี้เฟยเพียงแค่ลงโทษลดเงินเดือนสามเดือน เขาไม่ได้มีลงโทษอย่างรุนแรง เพื่อเป็การลดโทษแพทย์ทหารกัวจึงเสนอตัวเฝ้าดูอาการของสวี่ปินต่อไป
ทุกคนล้วนแยกย้ายกันไป ในที่สุดกูเฟยเยี่ยนก็ทนไม่ไหวหาวออกมา เมื่อเห็นเช่นนี้เฉิงอี้เฟยจึงเอ่ยถามอย่างรู้ใจ “ง่วงแล้วหรือ? ไป เปิ่นเจียงจวินจะพาเ้าไปนอน! ”
ไม่ว่าจะฟังอย่างไรกูเฟยเยี่ยนก็รู้สึกว่าคำนี้ไม่ปกติ นางจ้องมองเขาด้วยความดุร้าย
เฉิงอี้เฟยหัวเราะอย่างหนักแล้วรีบร้อนเรียกหญิงรับใช้ “พาแพทย์หญิงไปพักผ่อน ปรนนิบัติรับใช้ให้ดี! ”
กูเฟยเยี่ยนไม่รู้ว่าเฉิงอี้เฟยจะยังบีบบังคับถามนางถึงเื่ของใบสั่งยาปลอมอยู่อีกหรือไม่ อีกทั้งไม่รู้ว่าเฉิงอี้เฟยจะปล่อยให้นางกลับเข้าเมืองหรือไม่ นางไม่มีเวลามาคิดมากเพราะอ่อนเปรี้ยเพลียแรงเหลือเกิน ั้แ่ถือกำเนิดใหม่จนถึงตอนนี้ ไม่มีคืนไหนที่นางสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายอกสบายใจและนอนหลับได้อย่างสงบสุข นางตัดสินใจนอนชดเชยก่อนแล้วค่อยไปต่อสู้ในเื่ของใบสั่งยาปลอมกับเฉิงอี้เฟยทีหลัง
หลังจากที่กูเฟยเยี่ยนเดินจากไปไม่นานหลินฟูเหรินผู้เฒ่าก็เดินออกมาจากทางด้านข้าง นางถามอย่างจริงจัง “อี้เฟย ดูท่าว่าเ้าตั้งใจที่จะเก็บนังหนูคนนั้นเอาไว้? ”
“ลูกดูเหมือนล้อเล่นหรือขอรับ? ” เฉิงอี้เฟยตอบกลับ
“มีข่าวมาจากพระราชวังว่าพ่อลูกตระกูลฉีคุกเข่าอยู่หน้าห้องยาสำนักหมอหลวงมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว บัดนี้พวกเขาก็ยังคงคุกเข่าอยู่ พวกเขาบอกว่า้ารายงานที่เ้าลักพาตัวว่าที่ลูกสะใภ้ของตระกูลเขาไป” หลินฟูเหรินผู้เฒ่ายิ้มบางเบาดูเหมือนเหยียดหยามมาก
เดิมทีเฉิงอี้เฟยก็อารมณ์ดีอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเื่ราวเช่นนี้เขาจึงอารมณ์ดีขึ้นไปอีก เขาหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ให้พวกเขาไปรายงาน! ลูกกำลังกังวลว่าพวกเขาจะไม่ไปรายงานอยู่พอดี! ”
เฉิงอี้เฟยไม่สนใจชื่อเสียง ตอนที่เขาลักพาตัวกูเฟยเยี่ยนมาก็ได้วางแผนเอาไว้ั้แ่แรกแล้ว
อย่างแรกคือเขาโกรธฝ่าาเป็ที่สุด ตระกูลฉีทำให้บิดาของเขาเสียชีวิต ทว่าฝ่าากลับลงโทษสถานเบา ครั้งนี้เขา้าดูว่าฝ่าาจะทรงลงโทษเขาหรือไม่ และจะลงโทษเขาเช่นใด! อย่างที่สองคือเขาทำเื่ให้กลายเป็เช่นนี้แล้ว เขาอยากดูว่าฉีอวี้จะยังสามารถสมรสกับองค์หญิงหวายหนิงได้หรือไม่!
ทุกอย่างล้วนเป็ไปตามที่คาดการณ์ทว่ากูเฟยเยี่ยนกลับเกินความคาดหมาย ในตอนนี้เขา้าที่จะเก็บนางไว้ด้วยความจริงใจ
หลินฟูเหรินผู้เฒ่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วทำเพียงมองลูกชายด้วยความสงสัยแต่ไม่ได้ตำหนิ นางเพียงแค่เอ่ยอย่างจริงจัง “เอาล่ะ ในเมื่อเ้าตัดสินใจแล้วแม่ก็จะเห็นด้วยกับเ้า ทว่าอาการป่วยของเ้าเพิ่งจะดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น เ้าห้ามไปก่อความวุ่นวายอีก วันนี้เ้ายังไม่ได้ทานยาใช่หรือไม่? เ้ายังไม่รีบไป…”
ในตอนแรกหลินฟูเหรินผู้เฒ่า้าจะบ่นแต่เฉิงอี้เฟยกลับวิ่งหนีออกไป แม้ว่าหลินฟูเหรินผู้เฒ่าจะโกรธ ทว่ากลับทำอะไรเขาไม่ได้ ในใจของนางคันยิบๆ เพราะ้าพบกูเฟยเยี่ยน เพียงแต่ว่าหลังจากที่ลังเลมาสักพักก็ยกเลิกความคิดไป
กูเฟยเยี่ยนเหนื่อยจนลืมเลือนเื่ราวที่เฉิงอี้เฟยได้ส่งคนไปที่ห้องยาสำนักหมอหลวง นางถูกพามายังกระโจมที่อบอุ่นยิ่งขึ้นกว่ากระโจมก่อนหน้าเสียอีก
ทันทีที่หญิงรับใช้ออกไปนางจึงกระโจนเข้าใส่เตียงอันอบอุ่น เดิมทีกูเฟยเยี่ยนคิดว่าเมื่อมาถึงเตียงตนเองจะหลับลงทันที แต่ใครจะไปรู้ว่าทันทีที่นางหลับตาสมองก็ควบคุมความคิดไว้ไม่อยู่ ภายในนั้นปรากฏแต่ั์ตาเ็าของนักฆ่า…..