แม้ว่าอันนาจะสวยแต่พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็แขกประจำในงานเลี้ยงตระกูลกู้อยู่แล้วเห็นมายี่สิบกว่าปีเลยชินกับความสวยงามของเธอ แต่กู้หลานอันไม่เหมือนกัน เมื่อโตขึ้นเขาก็อยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกมาเจอผู้คน และไม่เคยมีใครเห็นเขาด้วย เป็เพียงผู้ชายคนหนึ่งแต่หน้าตาสะสวยใช่เื่ ถึงแม้จะแต่งตัวสบายๆ ไม่น้อย สีแดงจากเสื้อที่สวมใส่กลับขับผิวของเขาให้ขาวนวลดุจหิมะเมื่อปรากฏตัว เป็ธรรมดาที่จะสามารถดึงดูดสายตาจากทุกคนได้อย่างง่ายดายอย่างไรก็ตาม สายตาของคนส่วนใหญ่ไปนั้นจับจ้องกันอยู่ที่ใบหน้าของเขา มีแค่เจาเยี่ยที่กำลังมองเสื้อผ้าของเขาอยู่
หลายปีมาแล้วเพราะเขายืนหยัดใส่เสื้อลำลองไปงานเลี้ยง เลยต้องถูกพวกบรรดาไฮโซหัวเราะเยาะกลายเป็หัวข้อให้พวกเขาคุยกันสนุกปาก โดยไม่มีใครสักคนเดียวที่จะยอมทำเหมือนเขาแม้ว่าคนคนนี้จะเคยทำให้เขาไม่ประทับใจ แต่ ณเวลานี้เขากลับทำให้ตัวเองรู้สึกอุ่นใจ เจาเยี่ยยิ้มจางๆแกว่งแก้วไปมาในมือเล็กน้อย ก่อนกระดกจนหมดในอึกเดียว ดื่มด่ำกับรสชาตินี้ พลางหลับตาพริ้มเหล้าปี 82 ที่เขาชอบที่สุด “เซินไห่”ราคานั้นเทียบเท่ากับค่าตัวงานพรีเซนเตอร์งานหนึ่งของเขาเลยทีเดียวเหล้าราคาแพงขนาดนี้แต่เอามาใช้รับรองแขก คนรวยสมัยนี้ชอบทำอะไรตามอำเภอใจทำให้เหล้าระดับนี้ด้อยค่าลง พอคิดอย่างนี้เจาเยี่ยก็หันมองไปรอบๆ แล้วพบว่ามีเพียงโต๊ะเขาเท่านั้นที่มีเหล้าขวดนี้
หรือพวกเขาตั้งใจวางไว้มุมห้องเพื่อเก็บเอาไว้รับรองแขกกิตติมศักดิ์แล้วเขาเข้าใจผิดดื่มมันไป? เจาเยี่ยใช้มือเคาะแก้วเหล้าในมือด้วยความสับสน
เจาเยี่ยครุ่นคิดอยู่หลายรอบกู้หลานอันและอันนาเดินไปถึงห้องโถง คนรอบข้างเริ่มพูดคุยกันอีกครั้งกู้หลานอันได้ยินคนข้างๆ กำลังซุบซิบเื่การแต่งตัวและเื่อื่นๆของเขากับเจาเยี่ย เลยส่งสายตาตักเตือนไปยังพวกเขาขณะที่พวกคนที่ซุบซิบกำลังก้มหัวขอโทษ หลานอันก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางพูดกับอันนาคนข้างตัวที่สาละวนปิดหน้าอกอยู่ขณะกำลังหยิบแก้วไวน์ขึ้นจากโต๊ะ “แม่ครับ ผมเคยพูดกับแม่แล้วนะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกชายใส่จัดเต็มขนาดนี้ทำไม? ความรู้สึกเหมือนแม่มางานเลี้ยงเพื่อมาโชว์ความงามยังนั้นแหละ?”
“ห๊ะ?” อันนาตะลึงไปชั่วครู่ เหล่มองกู้หลานอันความรู้สึกเหมือนเธอกำลังถูกยืมมือเพื่อช่วยเหลือคนรักของลูกชาย เ้าลูกคนนี้นี่ปวดหัวจริงๆ เลย ในใจพร่ำบ่น แต่หน้าอันนาให้ความร่วมมือเต็มที่ “ใช่ ลูกพูดได้ถูกต้องแม่ควรแต่งกายให้เรียบง่ายนี่เป็งานเลี้ยงสังสรรค์ของครอบครัว ควรสวมอะไรที่สบายๆแล้วก็ควรทำเป็แบบอย่างให้คนนอกด้วย”
เสียงพูดคุยของกู้หลานอันกับอันนาไม่ดังมากนักแต่ก็ดังพอให้ทุกคนได้ยิน ในงานมีแต่คนฉลาดเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้เลยว่าเป็การตีวัวกระทบคราด นอกจากเขาสองคนกู้ฝูเซิ่งที่กำลังประหลาดใจกับคำพูดของเขาก็หันไปจ้องเจาเยี่ยนอกนั้นทุกคนต่างคนต่างมองหน้ากัน รู้สึกอึดอัดกันไปหมด
“แค่กๆ ” กู้ฝูเซิ่งไอเสียงดังเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ ถึงแม้ในใจจะยอมรับว่าสิ่งที่ภรรยาและลูกชายพูดเป็สิ่งที่ถูกต้องแต่ก็เดินไปยังเบื้องหน้ากู้หลานอันเพื่อกล่าวโทษ “ลูกพูดอะไรน่ะ?มางานเลี้ยงฉลองก็ต้องใส่ที่มันทางการหน่อยถึงจะได้บรรยากาศลูกไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงมาก่อน ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดไปเรื่อย”
กล่าวโทษเสร็จก็พูดกับแเื่ในงานด้วยรอยยิ้ม “หลานอันลูกชายคนนี้นิสัยตรงไปตรงมา คิดยังไรก็พูดออกมายังนั้นพูดผิด อันนาแม่เขาก็ตามใจอีก ขายหน้าแเื่ในงานจริงๆ ขออย่าใส่ใจคำพูดของเขาเลยขอให้ทุกท่านร่วมงานให้สนุกนะครับ”
“พูดผิดตรงไหน?ลูกพูดได้ถูกต้องแล้วงานเลี้ยงสังสรรค์ของครอบครัวก็ควรมีลักษณะของงานในครอบครัวสิ ทำไมต้องมีพิธีรีตองมากมาย”ตาเฒ่าพูดถึงลูกชาย ทำให้คนเป็แม่ที่อยากปกป้องลูกรู้สึกไม่พอใจเลยตอบโต้เขา พร้อมหันไปขยิบตาให้อารองของกู้หลานอัน “ใช่รึเปล่าอารอง”
“ใช่หลานอันพูดได้ถูกต้อง อารองกลัวความยุ่งยากที่สุดเลยทุกครั้งที่ต้องวิ่งวุ่นหาชุดสูท กังวลแทบแย่ เดิมทีจะมาร่วมงาน ก็อยากมาด้วยความสบายใจพานทำให้ต้องอารมณ์เสีย ถ้าหลานอันพูดแบบนี้ ครั้งหน้าอารองจะใส่แค่ชุดนอนมาทั้งสะดวกและสบาย เล่นจนง่วงแล้วก็สามารถเดินขึ้นตึกไปนอนได้เลย” อารองของเขาตอบ พูดทั้งหมดนี้ด้วยน้ำเสียงดุดัน จนทำให้คนในงานโดยรอบหัวเราะลั่นออกมา
