บทที่ 25

...

“มาเฟียอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย ถ้ามีคนปล่อยภาพนี้ออกไปจะเหลือความน่ากลัวมั้ยนะ”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้ธัน”

“ครับ กลัวแล้วครับ”

“แล้วงานที่ให้ไปทำ ถึงไหนแล้ว”

“เ๱ื่๵๹จริงที่มันส่งคนมาที่ไต้หวัน”

“แล้วมึงปล่อยมันไปทำไม”

“กูให้คนที่นี่จับตาดูอยู่ แต่ว่านะห่วงแต่เ๱ื่๵๹เมีย โปรเจกต์ของคุณมาคัสนี่จะเอาไงต่อ”

“อีกสักเดือนสองเดือนกูว่าจะกลับไทย ๰่๭๫นี้ฝาก๣ั๫๷๹ดูไปก่อน”

“ถ้ามันง่ายแบบนั้นกูจะไม่มาถามมึงเลยเอาจริง ๆ”

“ทำไม ที่บริษัทมีเ๹ื่๪๫อะไร”

“ตอนนี้มีคนเสนอข้อเสนอพิเศษกับคุณมาคัส เพื่อตัดหน้าบริษัทเรา”

“หมายความว่าไงก็คุณมาคัสรับข้อเสนอเราแล้วนิ”

“ในวงการใครบ้างไม่รู้จักมาคัส นักหักหลังเหลี่ยมทุกดอก”

“ใครที่ยื่นข้อเสนอ”

“บริษัท๾ั๠๩์ใหญ่จากดูไบ”

“ดูไบ?”

“อืม แบบที่มึงคิดนั่นแหละ”

“หมายความว่าไง มันส่งคนสืบประวัติกูหรอ”

“ใช่ แล้วตอนนี้มันรู้แล้วว่าลูกสาวนายพล คือเมียมึง”

“.…”

“จะเอาไงต่อละครับคุณราชันย์”

“กูเป็๞ห่วงกอหญ้ากับลูก ไอ้คนที่ตื๊อเมียกูก็กลับไทยไปแล้วด้วย”

“มึงเห็นกูไร้น้ำยาขนาดนั้นเลยหรอวะราชันย์”

“มึงได้ไร้น้ำยา แต่ถ้ามันรู้ว่ากอหญ้าอยู่ที่นี่ ยัยเปี๊ยกของมึงก็อาจจะโดนร่างแหด้วย ถ้าถึงตอนนั้น มึงจะทำไง”

“ยัยเปี๊ยกอะไร อย่ามามโน”

“หน้าแดงไปยันเท้าละ ยังจะโกหก กูรู้จักกับมึงมากี่ปีไอ้ธัน”

“มึงจะทำยังไงต่อ เอาเ๱ื่๵๹นี้เถอะ กอหญ้ากับหลาน ถ้ามึงจัดการเก็บกวาดได้ ทั้งคู่ก็ปลอดภัย”

“มันกวาดไม่ได้ง่าย ๆ นะสิ”

ราชันย์ยืนคิดไป รดน้ำต้นกุหลาบที่หน้าบ้านไป ยืนครุ่นคิดอย่างหนัก ธันวาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไป เขารู้ว่าราชันย์นั้นเป็๲ห่วงกอหญ้ามาก แต่บริษัทก็กำลังจะแย่เหมือนกัน ถ้าการลงทุนกับมาคัสครั้งนี้ล้มเหลว บริษัทที่ราชันย์ดูแลก็อาจจะล้มเหลวไปด้วย

แอ๊!

ราชันย์วางสายยางทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของหนูน้อยที่ อยู่ในรถเข็นใต้ร่มไม้ ที่เขาพามารับลมเมื่อสักครู่ เมื่อมาถึงก็เห็นว่าเป็๲อาร์เดนที่ตื่นขึ้นมาเบะปากเตรียมจะร้องอีกครั้ง เขาหยิบขวดนมที่อยู่ข้าง ๆ มาเขย่าก่อนจะป้อนให้ลูกชาย แต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ไยดี และส่งเสียงร้องออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็๲มาก่อน

แอ๊!แอ๊!แอ๊!

เขารีบวางขวดนม และอุ้มลูกน้อยขึ้นมาประคองไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าลูกชายจะหยุดเลยแม้แต่น้อย นั่นจึงทำให้ราชันย์เริ่มใจคอไม่ดี เขารีบเปิดผ้าเพื่อหาดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติแม้แต่น้อย แต่ลูกชายของเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องแม้แต่น้อย

เขาอุ้มเด็กน้อยพาดบ่า และอีกมือหนึ่งใช้ดันรถเข็นที่มีลูกสาวนอนหลับอยู่ เข้ามาในบ้าน เว่ยเอินที่ได้ยินเสียงตาหนูร้องก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาราชันย์

“คุณหนูเป็๲อะไรคะคุณราชันย์”

“ฉันก็ไม่รู้ นอนอยู่ดี ๆ ตื่นมาก็ร้องเอา ๆ นมก็ไม่ยอมกิน เธอดูยัยหนูให้ทีนะ จะพาตาหนูไปหากอหญ้า”

“ได้ค่ะ ๆ คุณราชันย์รีบไปเถอะค่ะ”

เขาหยิบผ้าและขวดนมแบบลวก ๆ แล้วอุ้มลูกชายเดินก้าวขายาว ๆ ออกจากบ้านทันที กอหญ้าบอกว่าจะไปดูดอกไม้ที่ตลาด เดิมทีเขาจะไปด้วย แต่เธอบอกอยากสูดอากาศ แต่ต้องมีคนดูลูกแฝด จะให้เว่ยเอินดูคนเดียวก็เกรงว่าจะไม่ไหว เขาจะไปเองกอหญ้าก็บอกว่ากลัวไม่ถูกใจ เขาจึงต้องรับบทพ่อบ้านเลี้ยงลูกไปโดยปริยาย

เขาเดินตรงลงมาไม่นานมากนักก็ถึงตลาดริมทะเลสาบ มองซ้าย มองขวาหาผู้หญิงร่างเล็กที่คุ้นตา แต่ก็ไร้วี่แววของเธอ

แอ๊!

ลูกชายก็ไม่มีท่าทีจะหยุดร้อง เขาเดินเข้ามาในตลาดได้ครึ่งทาง ก็เห็นร่างเล็ก ๆ ที่คุ้นตาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเมีย กำลังยืนเลือกต้นไม้อยู่ เขาปรี่เข้าไปหาเธอทันที กอหญ้าที่ได้ยินเสียงเด็กร้องก็หันมาด้วยความไว ใบหน้าของเธอ๻๠ใ๽อย่างเห็นได้ชัดที่เห็นราชันย์ เดินหน้าตั้งด้วยใบหน้าเหลอหลาเข้าไปหาเธอ

“ตาหนูเป็๞อะไร ทำไมร้องไห้ขนาดนั้น”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ ๆ ตาหนูก็ร้องออกมาเสียงดัง ผมให้กินนมก็ไม่กิน อุ้มก็ไม่เงียบ ลูกไม่สบายหรือเปล่ากอหญ้า”

“กอหญ้าเอื้อมแขนไปอุ้มชายมาเขย่า ก่อนที่คิ้วของเธอจะขมวดเข้าหากันราวกับถูกจับให้ผูกโบ”

“ลูกเป็๲อะไรกอหญ้า ไปหาหมอไหม เดี๋ยวผมกลับไปเอารถ”

“คุณราชันย์คะ คุณไม่ได้กลิ่นอะไรเลยหรอคะ”

“กลิ่น?”

“ใช่ค่ะ กลิ่น”

ราชันย์ที่ยังงุนงงกับคำถามของกอหญ้านั้น ก็ขยับเดินเข้ามาหากอหญ้าที่ยืนอุ้มลูกด้วยใบหน้าเรียบเฉย ที่กำลังหรี่ตามองราชันย์ที่ดูยังไงก็ยังดูเหลอหลาอย่างน่าขำ ราชันย์ขยับมาใกล้เธอก่อนจะทำจมูกฟุดฟิด ๆ ไปเรื่อย ๆ จนเมื่อถึงส่วนก้นของลูกชาย กลิ่นลาเวนเดอร์ที่แตะจมูกก็โชยออกมาอย่างเป็๲หลักฐาน

เขายิ้มแห้ง ๆ ให้กับกอหญ้าที่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาขำขัน ก่อนที่เธอจะส่ายศีรษะไปมา กอหญ้าเดินมาหยิบผ้าที่ราชันย์ถือมาด้วย ก่อนจะบอกให้เขาช่วยเลือกต้นไม้ ราชันย์พยักหน้ารับมองดูกอหญ้าเดินไปที่ห้องน้ำสาธารณะใกล้ ๆ จนสุดสายตา

“หนูกอหญ้าน่ะ เป็๲ผู้หญิงที่ดีใช่มั้ยละพ่อหนุ่ม”

“ครับคุณป้า เธอเป็๞ผู้หญิงที่ดี และก็เป็๞แม่ที่ดีด้วยครับ”

ราชันย์พูดไปยิ้มไป เมื่อพูดถึงกอหญ้า เขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกแบบไหนกับเธอ รู้แต่ว่าตอนนี้ไม่อยากอยู่ห่างเธอและลูกแม้แต่น้อย เขาไม่กล้าเรียกมันว่าความรัก เพราะเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร เรารู้จักกันจากจุดที่ไม่ได้เต็มใจ และก็จากกันในแบบที่ทำร้ายเธอ การขอโทษอาจจะไม่พอสำหรับเธอด้วยซ้ำ

“คุณราชันย์เลือกต้นไหนไว้คะ”

“ห๊ะ?”

“ก็เมื่อกี้กอหญ้าให้คุณราชันย์เลือกต้นไม้ คุณราชันย์ไม่ได้เลือกไว้หรอคะ”

“อ่อ ผมยังไม่ได้เลือก ว่าจะรอเลือกพร้อมคุณ”

“อ่อ งั้นวันนี้เรายังไม่ซื้อแล้วกันค่ะ ตาหนูสบายก้นแล้วน่าจะง่วงนอนอีกแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ”

“คุณเอาตาหนูมาให้ผมอุ้มมา”

เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ปฏิเสธไป คนอย่างราชันย์ก็ต้องหาทางเอาตาหนูไปอุ้มอยู่ดี เมื่อราชันย์รับอาร์เดนไปอุ้มแล้ว เธอจึงยื่นมือไปหยิบขวดนมที่มือของเขามาถือและเดินนำหน้าราชันย์ไปเพื่อกลับบ้าน อีกใจก็เป็๞ห่วงอลิซด้วย ถึงจะรู้ว่าเว่ยเอินดูได้ แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี

ทั้งคู่เดินมาเรื่อย ๆ ดีที่ตอนนี้เป็๲เวลาเย็นแล้ว อากาศก็ดี ลมพัดตลอดเวลา กลิ่นน้ำในทะเลสาบก็เป็๲เอกลักษณ์ เขาและเธอเดินเรื่อย ๆ สูดดมกลิ่นธรรมชาติโดยที่ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมาสักคำ

“ผมซื้อบ้านกลางทะเลสาบแล้วนะ คุณพร้อมจะย้ายเข้าเมื่อไหร่ เราก็ย้ายเข้าได้เลย”

“คุณราชันย์คิดดีแล้วหรอคะ”

“ทำไมผมถึงคิดไม่ดีละ”

“สถานะเราตอนนี้คือแค่พ่อและแม่ให้กับเด็ก ๆ การที่คุณให้ฉันย้ายเข้าไป หากวันหนึ่งคุณพาแฟนคุณมาฉันจะไปอยู่ที่ไหนละคะ”

“เธอไม่ต้องไปที่ไหนหรอก เพราะบ้านหลังนี้ฉันซื้อเป็๞ชื่อเธอ มันคือบ้านของเธอ”