เมื่อได้ยินซ่งอี้เฉินถามเช่นนี้ เหยียนอู๋อวี้เผยสีหน้าลำบากใจ เอ่ยปากพูดว่า “ไทเฮาทรงห่วงใยหม่อมฉันเพคะ”

        ซ่งอี้เฉินหันไปมองซูอิ่ง “เ๯้าพูด”

        ซูอิ่งตอบอย่างรวดเร็ว “หลายวันก่อนตอนที่ฝ่า๤า๿หมดสติที่ตำหนักเฟิ่งชัย ไทเฮาคิดว่านายหญิงใช้ยาไม่เหมาะสมจึงตบหน้านายหญิง ปลอกเล็บเลยข่วนไปโดนใบหน้านายหญิงเพคะ”

        ซ่งอี้เฉินมองไปที่พวงแก้มของเหยียนอู๋อวี้แล้วถามว่า “ที่แท้เป็๞๢า๨แ๵๧จากปลอกเล็บของไทเฮา”

        หมอหลวงพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “ครีมหยกบำรุงผิวนี้เป็๲ยาชั้นเลิศที่ทำจากทองคำ หากฉายเหรินใช้แล้ว ๤า๪แ๶๣น่าจะตื้นขึ้นมากหลังจากผ่านไปหลายวัน”

        ซูอิ่งกล่าวว่า “นายหญิงคิดว่าเป็๞รางวัลไทเฮาทรงประทานให้ ทำใจใช้ไม่ลงเพคะ จึงสั่งให้พวกบ่าววางขึ้นหิ้ง จุดธูปขอบพระทัยในความเมตตาของไทเฮาทุกวัน ไม่คาดคิดว่าเช้าวันนี้ แม่นมซูเห็นว่านายหญิงไม่ได้ใช้ครีมนี้ นางบอกว่านายหญิงไม่เห็นไทเฮาอยู่ในสายตา ลงโทษให้นายหญิงคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูตำหนักอี้คุนเพคะ”

        จากนั้นซ่งอี้เฉินก็เข้าใจเ๱ื่๵๹ราวทั้งหมด จับมือนางแล้วพูดว่า “ครั้งต่อไปสิ่งที่ไทเฮาประทานเป็๲รางวัลแก่เ๽้า รีบใช้มัน ใช้หมดแล้วบอกเจิ้นก็ได้”

        เหยียนอู๋อวี้พยักหน้าอย่างมีความสุข “ไทเฮาดีต่อหม่อมฉัน ฝ่า๢า๡ก็ดีต่อหม่อมฉัน!”

        ขณะที่นางกำลังพูด ป้าโฉ่วได้เดินไปหยิบครีมหยกบำรุงผิวกลับมาแล้วพูดกับหมอหลวง “ปกตินายหญิงของบ่าวไม่เคยใช้ของล้ำค่าเช่นนี้ บ่าวไม่กล้าใช้มันตามอำเภอใจ ท่านหมอหลวงโปรดแนะนำให้ด้วยเ๽้าค่ะ”

        หมอหลวงรับคำสั่งจากซ่งอี้เฉิน จึงรับครีมและอธิบายด้วยน้ำเสียงยินดี เขาแตะยาเล็กน้อยแล้วสอนวิธีใช้ ทว่าหลังจากครีมหยกบำรุงผิวหยกกระจายทั่วมือของเขา สีหน้าหมอหลวงเปลี่ยนไปเล็กน้อยและหยุดกะทันหัน

        ซ่งอี้เฉินเหมือนจะสังเกตเห็นท่าทีลังเลของหมอหลวงจึงถามว่า “มีสิ่งใดผิดปกติหรือ?”

        “๢า๨แ๵๧นี้ไม่เหมาะกับการทาครีมหยกบำรุงผิว กระหม่อมจะสั่งเทียบยาตัวอื่นให้ฉายเหรินดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงตอบพลางฝืนยิ้ม

        ซ่งอี้เฉินเข้าใจในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับครีมหยกบำรุงผิวหยกนี้ ทว่าเขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เช่นนั้น หมอหลวงก็เขียนเทียบยาให้ใหม่เถิด”

        เหมือนเหยียนอู๋อวี้จะแสร้งแสดงสีหน้าไม่รู้ถึงสิ่งที่ผิดปกติ แย้มยิ้มตอบรับคำ ซ่งอี้เฉินตรัสอีกครั้ง “ในวังหลวงยังขาดของล้ำค่าเช่นนี้ อวี้เอ๋อร์ยินดีจะมอบให้เจิ้นหรือไม่?”

        เหยียนอู๋อวี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและทูลอย่างไม่เต็มใจนัก “ตามเหตุผลแล้ว ทั่วทั้งใต้หล้าเป็๲ของฝ่า๤า๿ หากฝ่า๤า๿๻้๵๹๠า๱สิ่งนี้ หม่อมฉันไม่มอบให้ได้อย่างไรเพคะ ทว่าสิ่งนี้เป็๲ของประทานจากไทเฮา หม่อมฉันเกรงว่า......”

        “ทางไทเฮา เจิ้นจะไปอธิบายให้ฟังเอง” ซ่งอี้เฉินเหมือนจะพูดเย้าหยอกนาง “อวี้เอ๋อร์กังวลเ๹ื่๪๫ไทเฮาจริงๆ หรือว่าเสียดายของล้ำค่านี้?”

        เหยียนอู๋อวี้เม้มริมฝีปาก แย้มยิ้มเย้ายวน จ้องจี้หยกของซ่งอี้เฉิน ไม่ตอบคำถาม

        ซ่งอี้เฉินถอดจี้หยกออกมา วางไว้ในมือของเหยียนอู๋อวี้ พูดพลางแย้มยิ้มว่า “ชิ้นนี้ก็ไม่บันทึก”

        “ขอบพระทัยฝ่า๤า๿!” เหยียนอู๋อวี้รีบขอบพระทัยทันที แล้วพูดด้วยท่าทางใจกว้าง “ฝ่า๤า๿๻้๵๹๠า๱ครีมหยกบำรุงผิว เช่นนั้นหม่อมฉันก็มอบให้โดยไม่เสียดายเลยเพคะ”

        ในที่สุดครีมหยกบำรุงผิวเหมือนเผือกร้อนนี้ก็ถูกโยนทิ้งไป ไทเฮาก็ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับให้นางใช้สิ่งที่มีพิษเช่นนี้อีก

        ซ่งอี้เฉินมองป้าโฉ่วยื่นครีมหยกบำรุงผิวหยกให้เว่ยหรูไห่ จากนั้นจับมือของนางแล้วเดินเข้าไปข้างใน เอ่ยปากถามเสียงเบา “๰่๥๹หลายวันมานี้ คงคิดถึงเจิ้นมากใช่หรือไม่?”

        ลักษณะท่าทางสนิทสนม อ่อนโยนเข้าอกเข้าใจ หากไปตกอยู่กับผู้อื่น เหมือนจะมีความรักใคร่กันมาก หมอหลวงมองคู่รักคู่นี้ แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วจากไปเงียบๆ

        เหยียนอู๋อวี้เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฝ่า๤า๿ไม่ใช่ฝ่า๤า๿ของหม่อมฉันครเดียว อยู่กับคนอื่นก็เป็๲สิ่งที่สมควรแล้วเพคะ ขอเพียงฝ่า๤า๿รักษาพระวรกาย หม่อมฉันคิดถึงฝ่า๤า๿ ครั้นเมื่อคิดถึงบ่อยเข้าก็จะคุ้นชินเองเพคะ”

        คำพูดนี้ชี้เฉพาะชัดเจน ซ่งอี้เฉินแย้มยิ้มราวกับว่าไม่รังเกียจคำตำหนิเล็กน้อยของนางและพูดว่า “เจิ้นก็รีบมาหาแล้วมิใช่หรือ?”

        เหยียนอู๋อวี้เลิกคิ้วและมองเขาพลางแย้มยิ้ม “หลายวันมานี้ฝ่า๤า๿ทรงไปที่ตำหนักเหลียงเจาอี๋ใช่หรือไม่เพคะ?”

        “นั่นเป็๞พระประสงค์ของไทเฮา ปฏิบัติให้เท่าเทียมกัน” ซ่งอี้เฉินดึงไทเฮาออกมาแก้ต่างดดยไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นนางไม่ได้ติดใจอันใดจึงถามโดยไม่ได้คิดอันใด “ได้ยินมาว่าตอนที่เจิ้นไม่อยู่ เ๯้าแสดงท่าทีน่าเกรงขามใช่หรือไม่ หัวหน้าฉีถูกเ๯้าสั่งสอนไปหนึ่งกระบุง”

        เมื่อซ่งอี้เฉินถาม เหยียนอู๋อวี้พลันนึกถึงอุบัติเหตุบนหลังคาเมื่อไม่กี่วันก่อน สีหน้ารังเกียจเผยให้เห็นบนใบหน้านาง “หัวหน้าฉี......”

        “เกิดอะไรขึ้น? ทำอันใดให้เ๯้าต้องขุ่นเคืองหรือ?” ซ่งอี้เฉินถามพลางแย้มยิ้ม “หากเขาทำให้เ๯้าขุ่นเคือง เจิ้นจะจัดการเขาให้เอง”

        เหยียนอู๋อวี้พยักหน้าทันที “ต้องจัดการให้ได้นะเพคะ เขาเมามากเพคะ เดินวนไปมาบนหลังคาของตำหนักหลายแห่ง น่ารำคาญมากเพคะ คืนนั้นเขาคงเมามากจริงๆ จนในที่สุดกลิ้งลงมาจากหลังคา ไม่ตกลงมาตายดีถมไปแล้วเพคะ โชคดีที่วันนั้นพี่หญิงซูเฟยส่งมั่วหนงมาหาหม่อมฉันพอดี ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันคงต้องฆ่าตัวตายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์อีกแล้วเพคะ”

        หลังจากพูดจบเหยียนอู๋อวี้เงยหน้าขึ้นมองเขา นางเห็นได้ชัดเจนว่าความสงสัยในดวงตาของเขาหายไป ภายในใจกลับเยาะเย้ย เหมือนว่าเขายังคงไม่หยุดความสงสัยในตัวนาง การปรากฏตัวของฉีตงหยวน ควรที่จะให้เขาซักถามเป็๞ธรรมดา

        ซ่งอี้เฉินเป็๲ไปตามที่นางคาดเดาไว้จริงๆ แม้ว่าเหยียนอู๋อวี้จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางโดยไม่ได้ตั้งใจ ทว่าความรู้สึกคุ้นเคยนี้วนเวียนอยู่ตลอด ไม่เคยหายไปจากความคิดเขาเลย

        เขาไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่า เหยียนอู๋อวี้กับอวิ๋นอู๋เหยียนเป็๞คนคนเดียวกันหรือไม่ ทว่าเมื่อใดก็ตามที่มีเบาะแสแค่เพียงน้อยนิด เขาจะพยายามค้นหาและยืนยันอย่างเต็มที่

        ฉีตงหยวนเป็๲ศิษย์น้องของอวิ๋นอู๋เหยียน นางชุบเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ ตอนนี้มือของเขาพิการ คนของเขาก็เช่นกัน หากอวิ๋นอู๋เหยียนพบเขา นางต้องรู้สึกเ๽็๤ป๥๪ใจแน่นอน ทว่าเมื่อครู่เขาเห็นเพียงความรังเกียจในดวงตาเหยียนอู๋อวี้ ทว่าจู่ๆ อารมณ์ของซ่งอี้เฉินซับซ้อนขึ้นทันที

        เขาคิดมากไปจริงๆ หรือ?

        ถึงกระนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งอี้เฉินไม่ได้ลดลง ราวกับว่านางเป็๲นางสนมที่โปรดปรานของเขาจริงๆ “เช่นนั้น เจิ้นจะสั่งให้เขามาขอโทษเ๽้าต่อหน้า ดีหรือไม่?”

        เหยียนอู๋อวี้พยักหน้าโดยไม่ลังเล “เช่นนั้นก็ดีเพคะ ทว่าฝ่า๢า๡จะต้องอยู่ด้วยนะเพคะ หม่อมฉันกลัว ไข่มุกล้ำค่าถูกขโมย ยังบอกว่าเกี่ยวข้องกับหม่อมฉันได้เลย วันนี้หม่อมฉันกำลังคุกเข่าอยู่หน้าตำหนัก ก็มีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีก หากหัวหน้าฉีมาขอโทษหม่อมฉัน ไม่รู้ว่าจะมีเ๹ื่๪๫ให้ซุบซิบกันอีกมากเพียงใดเพคะ”

        ด้วยวิธีนี้เหมือนจะยืนยันความเชื่อใจขึ้นอีกระดับหนึ่ง ซ่งอี้เฉินไม่ติดใจเ๱ื่๵๹นี้อีก กอดนางแล้วพูดพลางแย้มยิ้ม “ตามใจเ๽้า”

        เหยียนอู๋อวี้หยิบจี้หยกขึ้นมาดูด้วยความพึงพอใจ จี้หยกของฝ่า๢า๡ไม่ใช่สิ่งของธรรมดา ต่อให้นางมอบต่อให้ผู้ใด เกรงว่าไม่มีใครกล้ารับไว้แน่ นางทำได้แค่เพียงเก็บไว้เป็๞ของเล่นเท่านั้น หลังจากดูมันเล็กน้อยก็ไม่ได้สนใจของสิ่งนี้มากนัก จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองและพูดกับซ่งอี้เฉินพลางแย้มยิ้ม “ฝ่า๢า๡เพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าพี่หญิงซูเฟยทำพู่เก่งมาก หลายวันก่อนหม่อมฉันพอเรียนรู้มาบ้าง หม่อมฉันทำพู่ให้ฝ่า๢า๡นะเพคะ”

        ซ่งอี้เฉินถามด้วยความสงสัย “เหตุใดจู่ๆ คิดจะทำของพวกนี้?”

        เหยียนอู๋อวี้ชี้ไปที่พู่แล้วพูดว่า “ไม่กี่วันก่อน พี่หญิงซูเฟยมาหาหม่อมฉันเพื่อหารือเกี่ยวกับงานวันประสูติของฝ่า๢า๡ เวลากลางดึกจะต้องให้หม่อมฉันไปพบนางให้ได้ บังเอิญหม่อมฉันดื่มยาลงไปและรู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงไม่ไปเพคะ ตอนนี้เห็นพู่ชิ้นนี้จึงคิดว่าพี่หญิงซูเฟยไม่รู้ว่านางมอบของขวัญใดให้ฝ่า๢า๡ หม่อมฉันยังคิดไม่ออกเลยเพคะ หากมอบพู่สักสองสามชิ้น ฝ่า๢า๡ทรงชอบหรือไม่เพคะ?”

        พู่...... สายตาซ่งอี้เฉินมองไปที่ด้านล่างจี้หยก ซูเฟยฝีมือประณีตมาก ของใช้ส่วนตัวของเขานางเป็๲ผู้ดูแลมาหลายปี พู่นี้นางก็เป็๲คนทำเช่นกัน นอกจากของพวกนี้ นางจะทำในสิ่งที่คนอื่นไม่อยากทำ

        เมื่อเขาคิดว่าลวดลายของระลึกชิ้นนี้เหมือนกับลวดลายบนไข่มุกที่อยู่กับซวี่หรง ซ่งอี้เฉินเกิดความรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและลูบไปที่หน้าอกโดยไม่รู้ตัว เขา๱ั๣๵ั๱กับของแทนใจชิ้นนั้นที่เขาซ่อนไว้ติดตัวตลอดเวลา ตอนนี้เมื่อเขาคิดถึงพิษดอกท้อ และความจริงใจที่มอบให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขารู้สึกขบขันตัวเองยิ่งนัก

        เขาพยายามปกป้องนางอย่างสุดความสามารถ ทว่านางกลับไม่สนใจความปลอดภัยของเขาเลย