เกิดใหม่เป็นคุณหนูจิ้งจอกของท่านอ๋อง (แปลจบแล้ว)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ลู่เป๋าเหยาหลบเลี่ยงพลางกรีดร้อง ก่อนจะยื่นมือไปกุมท้องโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
แววตาของไป๋เซี่ยเหอมืดลง
“หยุดมือ!”
ไป๋เสียนอันที่ชะงักไปพลันได้สติ เขาดึงร่างนั้นออกมาแล้วเหวี่ยงไปด้านข้าง
ลู่เป๋าเหยาเอามือจับมวยผมที่ยุ่งเหยิง เมื่อจ้องมองไป ดวงตาก็เบิกกว้างทันที “เปี่ยวเกอ[1]!”
บุรุษที่ถูกเหวี่ยงจนนอนอยู่บนพื้นยกศีรษะขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง “ถุย บิดาไม่มีญาติแพศยาชั่วร้ายอย่างเ้า”
ลู่เป๋าเหยารู้สึกปวดใจ หลายปีมานี้นางเองก็เหลือเพียงญาติในตระกูลนี้เท่านั้น
การให้หลานชายที่ไม่สมประกอบทำลายชีวิตของไป๋เซี่ยเหอ ย่อมไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงเพื่อทำลายนางเท่านั้น
เพราะถึงอย่างไรไป๋เซี่ยเหอก็เป็บุตรีของภรรยาเอกแห่งจวนสกุลไป๋ ยามออกเรือน ไป๋เหล่าฮูหยินย่อมมอบความเมตตาสักเล็กน้อย
ทว่าความเมตตาของไป๋เหล่าฮูหยินสำหรับเปี่ยวเกอที่เป็ครอบครัวชาวนาเช่นนี้ ย่อมมากพอที่จะให้อีกฝ่ายมีกินมีใช้ไปทั้งชาติแล้ว
เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่า เื่ราวจะไม่เป็ไปตามที่นางจินตนาการเอาไว้
“ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ!”
คำพูดที่ฟังดูไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่อาจระงับโทสะของบุรุษได้
“ถุย เ้ารับปากเป็มั่นเหมาะว่าจะให้ลูกชายของข้าได้ตบแต่งกับบุตรีของภรรยาเอกแห่งจวนสกุลไป๋ ข้าถึงได้ยอมให้เขามาที่นี่ ทว่าตอนนี้เ้ากลับบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ คำพูดเช่นนั้นจะลบล้างเื่ที่เ้าทำลายชีวิตลูกชายข้าได้หรือ?”
“นี่มันเื่อะไรอีก?” ไป๋เสียนอันมองลู่เป๋าเหยาอย่างเ็า
แม้ว่าไป๋เซี่ยเหอจะไม่ได้รับความโปรดปรานจากเขา ทว่าถึงอย่างไรก็เป็บุตรีของภรรยาเอกแห่งจวนสกุลไป๋ จะให้ตบแต่งกับชนชั้นต่ำคนหนึ่งได้อย่างไร!
ช่างทำให้ผู้คนหัวเราะจนฟันร่วงเสียจริง!
เหงื่อกาฬที่แผ่นหลังของลู่เป๋าเหยาเริ่มซึมลงบนเสื้อตัวใน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ไม่ได้ตั้งใจนะเ้าคะ...” ดวงตาของไป๋หว่านหนิงมีหยดน้ำตาเม็ดโตไหลริน
“ท่านแม่เพียงทุกข์ใจที่ครอบครัวของพี่ชายมีชีวิตที่ยากลำบากเกินไป จึงเสียสติไปเท่านั้นเ้าค่ะ”
ไป๋เซี่ยเหอยิ้มหยัน ดวงตาพราวระยับเป็ประกายเย็นเยียบอย่างแรงกล้า “ไม่ได้ตั้งใจหรือ? แต่เหตุใดข้าถึงได้พบสิ่งสกปรกอยู่ในกำยานของข้าเล่า?”
แม้ไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน ทว่าผู้ใดจะเดาไม่ได้บ้างว่าสิ่งสกปรกคืออะไร?
‘เพียะ!’
“นางแพศยา จะอย่างไรไป๋เซี่ยเหอก็เป็ลูกสาวของข้า เป็บุตรีของภรรยาเอกแห่งจวนสกุลไป๋ เป็ไท่จื่อเฟยในอนาคต นึกไม่ถึงว่าเ้าจะวางแผนเช่นนี้!”
แม้จะทุบตีบ่าวไพร่จนตาย เขาก็สามารถปิดตาข้างหนึ่งได้ ตราบใดที่ไม่แพร่งพรายออกไปทำให้ชื่อเสียงของจวนสกุลไป๋เสื่อมเสีย
ทว่านี่เป็เื่ของการสวมหมวกเขียวให้ไท่จื่อ
สกุลไป๋ต้องมีกี่ศีรษะถึงจะเพียงพอให้ตัด!
ทว่าลู่เป๋าเหยามองว่าที่ถูกตบนั้นไม่ใช่ใบหน้า ทว่าเป็หัวใจของนาง
“นึกไม่ถึงว่าท่านจะตบข้า” ลู่เป๋าเหยามองไป๋เสียนอันอย่างเหลือเชื่อ
หลายปีมานี้เขาไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกับนางมาก่อน นางคิดว่าเขาคือสามี คือคนรักที่พึ่งพาได้ของตนเอง
ทว่าตอนนี้เขากลับลงมือกับนางเพื่อนางแพศยาสมควรตายอย่างไป๋เซี่ยเหอ!
“เ้าเปลี่ยนเป็สตรีปากตลาดเช่นนี้ได้อย่างไร!”
ไป๋เสียนอันจ้องมองสตรีที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรังเกียจ เขาแทบนึกถึงความอ่อนโยน ความเอาใจใส่ และความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นอย่างที่นางเป็ในคราแรกไม่ออกเลย
“สตรีปากตลาดหรือ?”
ลู่เป๋าเหยาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ในวันนี้ข้าเปลี่ยนไปเพราะใครบีบบังคับเล่า!”
“หนิงเอ๋อร์ของข้าด้อยกว่าไป๋เซี่ยเหอตรงไหนกัน? อาศัยอะไรหนิงเอ๋อร์ของข้าถึงเป็บุตรีของภรรยาเอกไม่ได้ เป็ไท่จื่อเฟยไม่ได้ อาศัยอะไรที่ของดีๆ ถึงได้ตกเป็ของไป๋เซี่ยเหอทั้งหมด!”
ไป๋เสียนอันมองไปทางไป๋หว่านหนิง
ไป๋หว่านหนิงดูราวกับใในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แววตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดผวาและความหวาดกลัว
ไป๋เสียนอันใจอ่อนเล็กน้อย ถึงอย่างไรหนิงเอ๋อร์ก็เป็บุตรสาวที่สนิทสนมกับเขาที่สุดมาั้แ่เล็กๆ “หนิงเอ๋อร์ เ้ามานี่ บอกพ่อสิว่าเ้าอยากได้ตำแหน่งบุตรีของภรรยาเอกกับไท่จื่อเฟยหรือไม่?”
ใบหน้าที่กำลังหลั่งน้ำตาอย่างเศร้าสร้อยของไป๋หว่านหนิงปรากฏความระแวดระวังพาดผ่าน “ไม่อยากได้เ้าค่ะ หนิงเอ๋อร์ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น หนิงเอ๋อร์อยากให้ท่านพ่อท่านแม่สุขสบาย หนิงเอ๋อร์ยอมไม่ออกเรือน จะขอกตัญญูอยู่ข้างกายท่านพ่อท่านแม่เ้าค่ะ”
โทสะเสี้ยวสุดท้ายได้ดับมอดลงแล้ว
“ในเมื่อเื่ผ่านไปแล้วข้าก็จะไม่ตำหนิ ต่อจากนี้อย่าได้ทำเื่ให้จวนสกุลไป๋เสื่อมเสียชื่อเสียงอีก”
ไป๋เซี่ยเหอยิ้มหยันครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างเป็บิดาแสนดีของนางจริงๆ นางถูกเหยียดหยาม ทั้งยังเกือบถูกวางยาพิษจนตาย
ทว่าเพียงเพราะน้ำตาไม่กี่หยดของไป๋หว่านหนิง ก็สามารถทำให้เขาพูดออกมาว่า ‘เื่ผ่านไปแล้ว’ ได้
“เอาลูกชายของข้าคืนมา!”
บุรุษผู้นั้นเพิ่งจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า ที่แท้ลู่เป๋าเหยาก็หลอกใช้ครอบครัวของเขา!
ลูกชายของเขาถูกหลอกให้แก่งแย่งสตรีกับไท่จื่อ!
นี่ย่อมทำให้ครอบครัวของเขาตายตกทั้งตระกูล!
“เ้ามันสตรีอสรพิษ!”
เขากระโจนเข้าหาลู่เป๋าเหยาสุดแรง เขารู้ว่านับั้แ่วินาทีที่เข้ามาในจวนแห่งนี้ เขาก็ไม่อาจออกไปได้อย่างง่ายดายอีกแล้ว
ทว่าแม้จะต้องสู้สุดชีวิต เขาก็จะต้องแก้แค้นแทนบุตรชายให้จงได้!
ทุกคนไม่คาดคิดว่าบุรุษผู้นี้จะลงมืออย่างกะทันหัน
ลู่เป๋าเหยาถูกเขากระแทกอย่างแรงจนกระเด็น
“กรี๊ด!”
ลู่เป๋าเหยารีบเอามือกุมท้องทันที ทว่าสายเกินไปแล้ว เอวของนางกระแทกมุมโต๊ะอย่างแรง ทำให้นางเป็ลมหมดสติจากความเ็ป
นางไม่ทันป้องกันตัวเลยด้วยซ้ำ
“ใครก็ได้รีบไปเชิญหมอหลวงมาเร็วเข้า!”
อีกด้านหนึ่งก็มีคนกดตัวบุรุษที่กำลังบ้าคลั่งเอาไว้
ดวงตาคมปลาบของไป๋เซี่ยเหอทอแววไม่อยากจะเชื่อ ทว่าก็ดูราวกับเื่นี้อยู่ในความคาดหมายของนาง “อี๋เหนียงเืออกแล้ว”
เืสีแดงฉานไหลนองออกมาจากใต้กระโปรงของลู่เป๋าเหยา
“ท่านแม่ ท่านแม่เป็อะไรไป? ท่านอย่าทำให้ข้าใสิเ้าคะ!” คราวนี้ไป๋หว่านหนิงใขึ้นมาจริงๆ แล้ว
“ท่านพ่อ ท่านรีบมาดูเถิดว่าท่านแม่เป็อะไรไป”
ไป๋เสียนอันเดินไป ทว่าไม่ได้เดินไปดูลู่เป๋าเหยา เขาดึงตัวไป๋หว่านหนิงที่นั่งยองๆ อยู่บนพื้นขึ้นมา
ไป๋หว่านหนิงไม่ยินยอม นางล้มตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย “ท่านพ่อ เหตุใดถึงดึงข้าเช่นนี้เล่าเ้าคะ? แล้วท่านแม่...”
จู่ๆ นางก็พบว่าสายตาของทุกคนล้วนแล้วแต่ผิดปกติ
ไป๋หว่านหนิงจึงลองตรวจดูอย่างละเอียด ก่อนจะตระหนักถึงอะไรบางอย่างในชั่วพริบตา หัวใจของนางราวกับตกลงไปในหน้าผาหิมะพันปีทันที
“ไม่อนุญาตให้เรียกหมอหลวง!”
ไป๋เหล่าฮูหยินตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “เหอเอ๋อร์ เ้ามีวิชาแพทย์อยู่บ้าง ลองไปตรวจดูสิ”
ไป๋เซี่ยเหอเลิกคิ้วก่อนจะเดินตรงไปที่ร่างของลู่เป๋าเหยา
นางจับชีพจรของลู่เป๋าเหยา ก่อนจะเอ่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “สองเดือนแล้ว”
“นางแพศยา นางแพศยา นางแพศยา!”
ไป๋เสียนอันยกโต๊ะที่วางอยู่ข้างๆ ทุ่มกับพื้นอย่างแรงจนแตกเป็เสี่ยงๆ
นี่ถือเป็การกระทำที่สมควรหรือไม่?
หลังจากไป๋เซี่ยเหอจับชีพจรเสร็จก็ถอยไปยืนอยู่ด้านข้าง มองฉากละครตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
เมื่อครู่ยังเป็การแสดงของสามคนพ่อแม่ลูกที่รักใคร่กลมเกลียวกันอยู่เลย เพียงชั่วพริบตาก็ขัดแย้งกันเสียแล้ว
ต้องปวดใจมากเป็แน่
“ใครก็ได้เอาน้ำมาสาดนางแพศยาคนนี้เสีย!”
“อย่านะเ้าคะท่านพ่อ!”
ไป๋เสียนอันเตะไป๋หว่านหนิงที่กอดขากางเกงของเขาออกไปให้พ้นทาง “ถ้ายังพูดอีก เ้าจะได้ไสหัวไปด้วย”
สิ่งที่น่าขบขันก็คือ
ไป๋หว่านหนิงนั่งอยู่ด้านข้างโดยไม่ส่งเสียงสักแอะจริงๆ
หลังถูกสาดด้วยน้ำเย็นอ่างหนึ่ง ลู่เป๋าเหยาก็ได้สติ ความเ็ปลามขึ้นมาจากท้อง ทำให้หัวใจของนางจมดิ่งลง
จบแล้ว
ทั้งหมดจบสิ้นแล้ว
เดิมทีนางวางแผนที่จะวางยาพิษไป๋เซี่ยเหอให้ตายเพื่อดึงดูดเหลาเหยี่ยกลับมา แล้วค่อยยั่วยวนให้เหลาเหยี่ยขึ้นเตียง...
จากนั้นก็ปล่อยข่าวว่าตนเองตั้งครรภ์ ขอเพียงติดสินบนหมอกับหมอตำแยเอาไว้ ให้พวกเขาบอกว่าคลอดก่อนกำหนด
แผนการนี้ก็จะแเีไร้ที่ติ
ทว่าตอนนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
ลู่เป๋าเหยาจ้องมองไป๋เซี่ยเหอด้วยสายตาเกลียดชัง ทั้งหมดต้องโทษนาง นางจงใจ!
เห็นอยู่ชัดๆ ว่ายังไม่ตาย ทว่ากลับคลุมผ้าขาวให้สาวใช้ เห็นอยู่ชัดๆ ว่านางไม่เป็อะไร ทว่ากลับไม่ยอมออกจากเรือนตั้งหลายวัน จงใจรอให้เหลาเหยี่ยกลับมา นางถึงค่อยเสนอหน้าออกมา!
แม้ว่าตอนนี้นางจะรู้เื่ทั้งหมด แล้วอย่างไรเล่า?
“เหลาเหยี่ย ข้า...”
เมื่อเห็นใบหน้านั้น ไป๋เสียนอันก็ปรารถนาจะปรี่เข้าไปตบหน้าอีกฝ่าย เขาไม่อยากฟังคำอธิบายเลยแม้แต่น้อย ไม่้าถูกล่อลวงด้วยถ้อยคำหวานหูของนางอีก
“ใครก็ได้ฆ่านางแพศยาคนนี้แล้วเอาไปทิ้งที่เนินหลุมศพเสีย!”
------------------------
[1] เปี่ยวเกอ หมายถึง ลูกพี่ลูกน้องที่มีศักดิ์เป็พี่ชาย
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
