อันที่จริงเวลาที่จำเป็ต้องใช้นั้นเพียงหนึ่งนาทีครึ่งเท่านั้นแต่ทำไมเธอรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน
ยี่สิบวินาที
ศีรษะ...เ็ปราวกับกำลังจะะเิ นักวิจัยซึ่งสวมใส่ชุดสีขาวยืนมองดูสถานการณ์อยู่ด้านหลังกำแพงกระจกโปร่งใส
ฝืนทนอีกสักนิดเถอะนะทว่าในขณะที่เครื่องทดลองเดินเครื่องต่อจากนั้นอีกสิบกว่าวินาที อยู่ๆ สติของเธอก็เริ่มเลือนราง
สามสิบวินาที
ความเ็ปซึ่งไม่อาจทราบที่มาที่ไปได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง
น่ากลัวเหลือเกิน...อวัยวะภายในของเธอกำลังปริออกจนเผยให้เห็นถึงร่องรอยของการถูกทำลาย
สามสิบแปดวินาที
ในชั่วขณะก่อนที่ดวงตาของเธอจะพร่ามัวซูชิงเกอกลับนึกถึงใบหน้าซึ่งเปี่ยมไปด้วยความกังวลของอาจารย์ขึ้นมาได้
สุดท้ายร่างกายที่แสนบอบบางก็ไม่อาจทานทนต่อแรงสั่นะเืที่มีอัตราความถี่สูงเช่นนี้ได้...อีกทั้งยังในระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น
ไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆ！
นี่คือห้วงความคิดในชั่วอึดใจสุดท้าย ก่อนที่ความมืดมิดจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างไป
ท่ามกลางความสับสนและมึนงงซูชิงเกอััได้ถึงความเ็ปที่ทำให้เธอรู้สึกรำคาญไปทั่วทั้งร่าง
ไม่ใช่ว่าเธอตายไปแล้วหรือ? อวัยวะภายในของเธอล้มเหลวแม้จะถูกช่วยชีวิตแต่ก็ไม่อาจฟื้นคืนมาได้มิใช่หรือ?
“หญ้าอู๋หยา...แม้จะใช้เพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถทำให้ตายได้เพราะจะออกฤทธิ์กับระบบประสาทของมนุษย์”
“ดอกหิรัญญิการ์...แม้จะใช้เพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถทำให้ร่างกายของมนุษย์ได้รับความเสียหายจนถึงขั้นพิการอีกทั้งยังมีฤทธิ์รุนแรงจนทำให้เป็อัมพาตได้”
“แมลงิหลิงเจ็ดวันเป็แมลงมีพิษในมณฑลอู่ซาน โดยมีพิษทั่วทั้งตัว อีกทั้งพิษยังมีฤทธิ์ในการกัดกร่อนที่ค่อนข้างรุนแรง”
...
นี่คืออะไร? อยู่ๆ ข้อมูลมากมายก็หลั่งไหลออกมาจากสมองจนซูชิงเกอที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมารู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย
ตอนที่เป็ผู้ช่วยของอาจารย์สิ่งที่เธอได้เรียนล้วนเป็ทฤษฎีทางการแพทย์ตะวันตกแต่ว่า...ข้อมูลที่หลั่งไหลออกมาจากสมองในเวลานี้กลับเป็ความรู้เกี่ยวกับการแพทย์แผนจีน
แต่ถึงอย่างนั้นข้อมูลเ่าั้กลับดูแปลกมากเสียจนเธอรู้สึกว่าตนเองไม่เคยได้ยินมันมาก่อน
เธอรู้สึกว่ามุมปากของตนเองเหนียวหนืดเล็กน้อยซูงชิงเกอจึงยกมือขึ้นลูบไล้ แปลกชะมัด...ทำไมเ้าสิ่งดำๆ แดงๆ นี้ถึงได้มีกลิ่นเหมือนเืเลยล่ะ?
แต่...เพราะอะไรดวงตาของเธอจึงเห็นสิ่งของสีแดงสดตรงหน้า?
สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยยิ่งไปกว่านั้นคือ ทำไมเธอจึงรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังโคลงเคลงไม่หยุดเช่นนี้?
ที่นี่คือที่ไหน? นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่กว่าซูชิงเกอจะสามารถรับข้อมูลที่หลั่งไหลออกมาจากสมองเ่าั้จนหมดเธอลองประเมินดูคร่าวๆ ก่อนจะพบว่ามันคือข้อมูลของยาพิษที่มีมากถึง 118 ชนิด
โดยยาพิษหนึ่งร้อยกว่าชนิดนั้นมีทั้งจากแมลงมีพิษและพืชมีพิษ
ซูชิงเกอพูดไม่ออกเธออาจหาญชาญชัยเกินไปหรือไม่? หรือเธอโกรธเกลียดตัวเองมากขนาดไหนกันนะถึงเอาตัวเองมาเป็หนูทดลองเช่นนี้?
ทว่าในชั่วขณะที่ข้อมูลเ่าั้กำลังหลั่งไหลออกมาซูชิงเกอกลับรู้สึกปีติเป็อย่างยิ่งเมื่อได้รับรู้ว่าการปลูกถ่ายคลื่นสมองเข้าสู่ร่างกายของเธอประสบความสำเร็จแล้ว
พระเ้า! ผู้ที่จะได้ขึ้นรับรางวัลโนเบลคนถัดไปจะต้องเป็เธอกับอาจารย์อย่างแน่นอนเพียงแค่...
เสียงอึกทึกครึกโครมราวกับงานเลี้ยงฉลองที่ด้านนอกนั้นคืออะไรกันแน่?
เธอแหวกสิ่งกีดขวางสีแดงตรงหน้าออกจากนั้นซูชิงเกอที่เคยเป็คนสงบนิ่งมาโดยตลอดถึงกับตกตะลึง
สิ่งที่ได้เห็นคือสีแดงสว่างจ้าจนทิ่มแทงดวงตา
อีกทั้งตัวเธอในตอนนี้ยังอยู่ในสถานที่ซึ่งมีลักษณะเป็ทรงเหลี่ยมๆและถูกเขย่าไปมาเป็จังหวะอย่างสม่ำเสมอกัน
เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นในโรงพยาบาลได้อย่างไร?
ขนาดคนที่ถูกขนานนามว่าเ้าหญิงน้ำแข็งอย่างซูชิงเกอยังตกตะลึง
นี่คือเกี้ยวอย่างนั้นหรือ?
เมื่อก้มหน้าลงมองชุดที่ตนเองสวมใส่
ชุดสีแดงแจ๋ผ้าไหมปักดิ้นทองลวดลายคล้ายเป็ดแมนดาริน เมื่อลองเพ่งมองให้ดีแล้วมันคล้ายกับชุดเ้าสาวสมัยโบราณใน่ราชวงศ์ใดราชวงศ์หนึ่ง
ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ทันใดนั้นความคิดหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในใจของเธอซูชิงเกอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
เธอเดินทางข้ามภพมาอย่างนั้นหรือ?
อีกทั้งยังข้ามเข้ามาอยู่ในเกี้ยวของคนอื่นอีก?
