เหตุการณ์เหลือเชื่อเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้คนต่างตกตะลึง
เกิดอะไรขึ้น ทำไมชายสวมหน้ากากถูกดาบของหลงโม่หรานฟันขาดเป็สองท่อน แต่กลับกลายเป็กลุ่มควันสีฟ้าครามหายไป? เป็ไปได้อย่างไร มันไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์ หรือว่าชายสวมหน้ากากไม่ใช่คน?
คุณหนูใหญ่ตระกูลหลินที่อยู่บนรถบรรทุกก็ยิงปืนยาสลบออกมา นี่หล่อนโง่เหรอ ถึงเข้าร่วมกับเื่แบบนี้? ยั่วโมโหหลงโม่หรานเข้าให้แล้วไง ต่อให้มีคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินหลายร้อยคนก็ไม่พอจะฆ่าเขาได้!
จากนั้นลูกศรดอกหนึ่งก็ยิงเข้าที่บั้นท้ายของหลงโม่หราน ทำให้บางคนที่รู้จักอาวุธนี้ถึงกับใจกระตุกวูบ หน้าไม้สังหารนั่นเป็อาวุธประจำกายของมือปราบิญญา! ไม่คิดเลยว่าเื่ในวันนี้ แม้แต่มือปราบิญญาก็มาถึงแล้ว ซ้ำยังซ่อนตัวรอโอกาสลงมือกับหลงโม่หราน หรือว่าชายสวมหน้ากากคนนั้นจ่ายเงินจ้างเขามา?
ก็ยังถือเป็เื่เป็ราวไม่ได้หรอก
ต่อให้เพิ่มของพวกนี้เข้าไปก็ไม่สามารถฆ่าหลงโม่หรานได้ แม้แต่หน้าไม้สังหารก็มีผลจำกัดต่อหลงโม่หรานที่มีฐานการบ่มเพาะลึกซึ้ง
หลงโม่หรานยังคงมีกำลังการต่อสู้เต็มเปี่ยม!
แต่แล้วก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังหลงโม่หลงราวกับปีศาจร้าย ลำแสงสีทองสว่างวาบพร้อมกระบี่คมกริบแทงจากด้านหลังทะลุหน้าอกของหลงโม่หรานในคราเดียว!
ท่ามกลางพายุฝน ภาพนี้ถูกหยุดค้างไว้ในสายตาของผู้คนโดยรอบ เสื้อคลุมยาวงามสง่าของหลงโม่หรานพลันถูกย้อมด้วยเืสีแดงฉาน เืสีสดผสมปนเปกับหยาดฝนไหลลงสู่พื้นดิน
ชุดสีดำ หน้ากากและกระบี่สีทอง ชายหนุ่มที่ใครต่างเล่าลือกันว่าเป็โม่จิ่วเกอคนนั้นลอยไปอยู่ด้านหลังหลงโม่หรานแล้วลงกระบี่นี้ได้อย่างไร
หลงโม่หรานจะถูกสังหารไปอย่างนี้หรือ?
ตายด้วยน้ำมือของเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวลูกอย่างนั้นหรือ?
หลงจื่อ หลงชิง และชูชูที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดรวมถึงผู้ฝึกวรยุทธ์ที่อยู่รอบๆ ต่างอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า
ช็อกมาก!
ทว่าในเหตุการณ์นี้มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รู้ว่ากระบี่นี้พลาดเป้า
พลาดไปเพียงครึ่งนิ้วเท่านั้น
หลงโม่หรานไม่เพียงมีฐานการบ่มเพาะลึกล้ำ แต่ประสบการณ์การต่อสู้ก็มากมายเช่นกัน เขาอาศัยเพียงสัญชาตญาณเอียงกายเลี่ยงไม่ให้ถูกจุดสำคัญ
อีกแค่ครึ่งนิ้ว เย่เฟิงจะสังหารหลงโม่หรานผู้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วยุทธจักรคนนี้ได้แล้ว
เย่เฟิงรู้
หลงโม่หรานรู้
อีกหนึ่งคนที่รับรู้ความผิดพลาดนี้ก็คือหลงหว่านเอ๋อร์ที่ััได้ด้วยจิตหยั่งรู้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ตื่นตะลึงเหมือนคนอื่น ในทางกลับกันหญิงสาวเตรียมตัวโจมตีเต็มที่...
หลังจากรับกระบี่นั้น หลงโม่หรานไม่ได้หยุดชะงักแต่อย่างใด พลังภายในก่อตัวที่ขาทั้งสองข้าง ก่อนหมุนกายด้วยความเร็วที่สายตาจับไม่ทันวาดขาเตะออกไปราวกับัฟาดหาง!
วิชาเฉพาะของตระกูลหลงทั้งสามวิชา ได้แก่ เพลงดาบบุปผาเหมันต์ฝ่าสายลมล้อมจันทรา กระบวนท่าเตะสยบั ฝ่ามือเมฆาไร้มลทิน แต่ละวิชาต่างมีความแข็งแกร่งในตัวเอง
กระบวนท่าเตะ ‘ัฟาดหาง’ ที่หลงโม่หรานใช้ออกไปบรรจุพลังภายในทั้งหมดของเขา ลูกเตะฟาดไปทางเย่เฟิง ในขณะเดียวกันคนโจมตีก็อ้าปากเรียกลมปราณจากจุดตันเถียนอัดเพิ่มเข้าไป โจมตีซ้ำด้วยคลื่นเสียง ‘ัคำรามใต้หล้า!’
ด้วยการโจมตีทั้งสองกระบวนพร้อมกัน เย่เฟิงก็ใกับเสียงัคำรามที่แผดออกมาอย่างรุนแรง แต่ก็เป็เพียงเวลาสั้นๆ ชายหนุ่มได้สติก็ดึงกระบี่กลับหวังหลบการโจมตี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาถูกอีกฝ่ายเตะเอวอย่างจัง
พลังอันแข็งแกร่งแทรกซึมสู่ร่างกายของเย่เฟิงทันทีจนเขากระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ!
การตอบโต้อย่างฉับพลันของหลงโม่หรานทำให้สีหน้าของผู้คนโดยรอบเปลี่ยนไปอีกครั้ง
น่าเสียดายจริงๆ ที่กระบี่นั้นไม่สามารถสังหารเขาได้...
ค่อยยังชั่วที่ท่านผู้นำยังไม่ตาย คนที่เป็ถึงผู้นำตระกูลไม่มีทางตายง่ายๆ หรอก...
ชายสวมหน้ากากตายแน่...
หลงโม่หรานที่ถูกกระบี่แทงทะลุหน้าอก เมื่อถอนกระบี่ออกไปก็ทำให้เขาาเ็หนักขึ้นไปอีก จนกระอักเือย่างกลั้นไม่อยู่
เวลานี้ผลของภาพลวงตาค่อยๆ สลายไปในที่สุด เหล่ากองทัพหลงหว่านเอ๋อร์คืนสู่สภาพเดิม ซึ่งเดิมทีมันคือต้นไม้ ผู้ฝึกวรยุทธ์คนอื่นๆ และก้อนหินขนาดใหญ่...
เขาเงยหน้ามองไปทางเย่เฟิงที่ถูกเตะจนลอยคว้างในอากาศด้วยสายตาฉายแววมุ่งร้ายและเจตนาฆ่า!
ภายในเสี้ยววินาที ชายวัยกลางคนก็เคลื่อนกายตามไปหวังสังหารเย่เฟิงกลางอากาศ
ขณะนั้นเองลูกศรสีน้ำเงินเข้มที่บรรจุพลังเหนือขีดจำกัดยิงไปทางหลงโม่หรานจากด้านหลังรถบรรทุก! ลูกศรนั้นส่องประกายแวววาวราวแสงดาว มองแล้วมันไม่ใช่สิ่งของธรรมดาแน่นอน ของสิ่งนี้ถูกปล่อยมาจากมือของหลงหว่านเอ๋อร์
ใน่เวลานี้หลงโม่หรานได้รับาเ็สาหัสและยังมุ่งโจมตีเย่เฟิงจนไม่สนใจสถานการณ์รอบด้าน ทำให้หลงหว่านเอ๋อร์เห็นจังหวะนี้จึงยิงศรฝังดวงดาวออกไป
หลงโม่หรานสะดุ้งโหยงคิดเบี่ยงหลบลูกศรนั้น แต่อยู่ๆ ะุยาสลบที่ยิงถูกเขารวมทั้งหน้าไม้สังหารก็เริ่มแสดงผลในที่สุด
ร่างกายของเขาแข็งทื่อ สายตาพร่าเลือน รู้สึกได้เพียงลมปราณในร่างไหลเวียนเชื่องช้ามาก
ฉึก!
ลูกศรฝังดวงดาวพุ่งลอยไป พลังทะลุทะลวงที่แข็งแกร่งทะลุผ่านแขนข้างขวาที่ถือกระบี่ในคราเดียว!
ความเ็ปรวดร้าวทำให้หลงโม่หรานกรีดร้อง เพราะลูกศรสีน้ำเงินเข้มนี้ไม่เพียงเจาะทะลุแต่ตัดแขนของเขาลงมาด้วย!
พลังอันแข็งแกร่งนำแขนข้างหนึ่งของเขาพุ่งไปยังป่ามืดชายทะเล ในไม่ช้าลูกศรสีน้ำเงินเข้มก็หายไปจากสายตาของทุกคน แขนขวาของหลงโม่หรานหายไปไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย ท่ามกลางสภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้จะไปมองหาที่ไหนได้
ไม่นึกเลยว่าลูกศรดอกนั้นจะยิงแขนของหลงโม่หรานขาด!
ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างส่งเสียงอื้ออึงพลางมองไปยังทิศทางที่ลูกศรดอกนั้นถูกยิงออกมา กลับเห็นหลงหว่านเอ๋อร์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังรถบรรทุก และนั่นคงเป็การโจมตีที่เธอเตรียมพร้อมมานานแล้ว
ไม่คาดคิดเลยว่าการลอบโจมตีจากด้านข้างจะทำให้เกิดผลอย่างนี้ ลูกศรเมื่อสักครู่น่าทึ่งเกินไปแล้ว! ไม่ใช่ว่าหลงหว่านเอ๋อร์ทำลายจุดตันเถียนของตัวเองไปแล้วเหรอ แล้วเมื่อกี้มันคืออะไร? มันดูไม่เหมือนวิทยายุทธ์ของวงการนี้เลย และพวกเขาก็ไม่เห็นว่าเธอถืออาวุธอะไรในมือด้วย หญิงสาวยิงลูกศรสีน้ำเงินนั้นออกมาได้อย่างไร?
หลงโม่หรานถูกโจมตีจนาเ็สาหัส ใบหน้าบิดเบี้ยวน่าสะพรึงกลัว เขาแทบคลั่งตายอยู่แล้ว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนเก่งกาจในยุทธจักรจนได้ชื่อว่าเป็ลูกรักของพระเ้าอย่างเขาจะเสียท่าให้กับเด็กเมื่อวานซืนสองคนนี้
เขาโกรธ… ความโกรธที่สุมอยู่ในอกทำเขาสูญสิ้นซึ่งสติ
เขาอยากฉีกเ้าเด็กสวมหน้ากากกับหลงหว่านเอ๋อร์ออกเป็ชิ้นๆ!
ตุบ!
และแล้วร่างของเย่เฟิงก็ร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ลูกเตะของหลงโม่หรานน่ากลัวมาก มันแทบจะทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกเป็เสี่ยงๆ
หลงโม่หรานออกแรงเดินเข้าไปใกล้โดยไม่สนใจาแตรงหน้าอกและแขนข้างขวาที่กุดขาดไปแล้วเลยสักนิด ชายวัยกลางคนะโขึ้นสูง
“ัเหินเวหา!”
อีกกระบวนท่าหนึ่งของกระบวนท่าเตะสยบัถูกแสดงออกมา การโจมตีจากฟ้า ด้วยระดับวรยุทธ์ของหลงโม่หราน ความแข็งแกร่งของขานี้สามารถเตะก้อนหินใหญ่หนักห้าตันให้แตกละเอียดได้!
และมันก็มากพอที่จะบดขยี้เขาให้แหลกได้
ด้วยระดับพลังบ่มเพาะตอนนี้ของเย่เฟิง หากโดนลูกเตะนี้เข้าไปอย่างจัง เขาได้ตายแบบไม่มีหลุมฝังกลบแน่นอน
นี่คือรู้ผลแพ้ชนะแล้วใช่ไหม?
ทุกคนต่างอกสั่นขวัญแขวนและจับตาดูสถานการณ์ด้วยความตึงเครียด