เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิน ศิษย์จำนวนหนึ่งของนิกายชิงิรู้สึกเหมือนได้ยินเื่น่าขัน แม้ว่าศิษย์ที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่พลันหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่
"บัดซบ... เ้านี่มันโง่เง่าจริงๆ! มิฉะนั้นแล้วเขาคงไม่พูดอะไรโง่ๆเช่นนี้"
"บางทีเขาอาจจะไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของนิกายชิงิ นิกายชิงิถึงขนาดปิดทางเข้าหุบเขาสายหมอกทั้งหมด แต่เขาถึงกับกล้าที่จะเรียกร้องแบบนั้นอีก เขารนหาที่ตายชัดๆ!"
เหล่าผู้ชมที่อยู่ด้านหลังต่างขบขันเมื่อเห็นฉากเช่นนี้ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเด็กหนุ่มชุดขาวผู้นี้เอาความกล้ามาจากที่ใด มันน่าขันนัก หรือบางทีเขาจะไม่รู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่สามารถที่จะท้าทายได้ นิกายชิงิปิดกั้นหุบเขาสายหมอก ใครกล้าคัดค้าน
"เ้าหนู.. เ้าพูดอะไรนะ? สมองเ้าได้รับการกระทบกระเทือนมาเรอะ? นิกายชิงิปิดทางเข้าทั้งหมดสู่เขาสายหมอก เ้ายัง้าที่จะเข้าไปอีก? เ้าคิดว่านิกายชิงิคืออะไร? ตอนนี้เ้าได้ล่วงเกินพวกเราและท้าทายเกียรติยศของนิกายชิงิ ข้าจะให้โอกาสรอดชีวิตแก่เ้า คุกเข่าซะและโขกหัวให้พวกข้าทุกคน จากนั้นท่านปู่ผู้นี้จะปล่อยเ้าไป"
ศิษย์คนหนึ่งพูดขึ้น
เมื่อได้ยินเช่นนี้บนใบหน้าของเจียงเฉินปรากฎร่องรอยความโกรธเกรี้ยว เขาได้คาดไว้แล้ว ศิษย์จากบรรดานิกายใหญ่มักจะคิดว่าตนเองสูงส่งเทียมฟ้า ดังนั้นพวกเขาจึงยโสโอหังเช่นนี้ เจียงเฉินมาที่นี่ในฐานะผู้ฝึกตนพเนจร แน่นอนว่าพวกมันย่อมดูถูก
"ฮึ่ม! หุบเขาสายหมอกไม่ได้เป็ของนิกายชิงิเสียหน่อย ข้าจำเป็ต้องเขาวันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากว่านิกายชิงิพวกเ้าไม่้าให้เกิดปัญหา ให้ข้าเข้าไปด้านในซะ"
เจียงเฉินแค่นเสียงเ็า เขาไม่ได้้าสร้างปัญหา แต่หากมีบางคน้ามีปัญหากับเจียงเฉิน เจียงเฉินจะไม่หันหลังหนีอย่างพวกขี้ขลาด เข้าจำเป็ต้องเข้าไปยังเขาสายหมอกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม และหากศิษย์จากนิกายชิงิยืนยันไม่ให้เขาเข้าไป ตอนนั้นเขาคงต้องใช้กำลัง
"เ้าหนู เ้าพล่ามวาจาไร้สาระอันใดของเ้าออกมา เ้ากล้าที่จะพูดกับพวกข้าด้วยน้ำเสียงเช่นนี้รึ? ไม่มีผู้ใดพูดกับพวกข้าเช่นนั้น! ท่านปู่จะให้โอกาสเ้าเป็ครั้งสุดท้าย คุกเข่าลงและโขกหัวซะ!"
ศิษย์คนนั้นชี้นิ้วใส่เจียงเฉิน
"ไม่มีผู้ใดหาญกล้าชี้นิ้วใส่ข้า ดูเหมือนว่าเ้าไม่รู้สินะถึงผลที่ตามมาในสิ่งที่เ้าทำไป"
ท่าทางเหี้ยมโหดเผยออกมาบนใบหน้าของเจียงเฉิน หลังจากพูดจบลำแสงสีทองได้ปรากฎขึ้นระหว่างเจียงเฉินและศิษย์ผู้นั้นทันที หลังจากนั้น เกิดเสียงแตกร้าวขึ้น จากนั้นเกิดเสียงกรีดร้องด้วยความเ็ปดังขึ้น
"ถุย! มันเหม็นจริงๆ น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ!"
ทันใดนั้นเสียงได้ดังออกมา หลังจากนั้นทุกคนได้เห็นเ้าหมาสีเหลืองได้คายข้อมือของมนุษย์ที่ชุ่มไปด้วยเืออกมา ข้อมือยังดิ้นรนอยู่บนพื้่นไม่หยุด
"อ๊าก....มือข้า!"
ศิษย์จากนิกายชิงิโอดครวญอย่างเ็ป ข้อมือของมันถูกหวงต้ากัดขาด และเืพุ่งออกมาจากแขนของเขา
ในตอนนั้นเอง ทุกๆคนต่างตกตะลึงในสิ่งที่เห็น ความเร็วของหวงต้ารวดเร็วมาก มันเหมือนฟ้าผ่าขณะที่มันกัดข้อมือของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นต้นขาด ชายผู้นั้นไม่มีเวลากระทั่งตอบสนองด้วยซ้ำ
"ร้องได้ทุเรศเสียจริง ตายๆไปเถอะ"
หวงต้ากระโจนใส่และกดศิษย์คนนั้นลงบนพื้น ด้วยปากอันใหญ่โตของมัน มันฉีกกระชากหัวของศิษย์คนนั้นขาดทันที ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องได้หยุดลงและสิ่งที่หลงเหลืออยู่คือ ร่างไร้หัวที่กำลังชักกระตุกของศิษย์คนนั้นแล้วมีเืมากมายพุ่งออกมาจากคอของศิษย์คนนั้ัน
เมื่อศิษย์ผู้นั้นขอให้เจียงเฉินคุกเข่าลง หวงต้าได้ตัดสินใจลงมือ ด้วยระดับขั้นแก่นแท้์ขั้นปลาย การสังหารผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นต้นไม่ต่างจากการบี้มด
หวงต้าไม่ได้แสดงความปรานีเมื่อตอนที่มันลงมือ เพราะมันรู้ถึงนิสัยของเจียงเฉิน ไม่มีเหตุที่ต้องไปเสียเวลากับคนเหล่านี้ พวกมันหยิ่งยโสและ้าที่จะตอแยเจียงเฉิน แล้วเจียงเฉินและหวงต้าจักต้องเข้าไปเขาสายหมอกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ดังนั้นการต่อสู้นั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เมื่อหวงต้าลงมือจักต้องมีคนตกตาย
"อะไรน่ะ?!"
อีกห้าคนได้ะโออกมาพร้อม พวกมันอยู่ในอารมณ์ดูการแสดงที่เกิดขึ้น และพร้อมที่จะดูเจียงเฉินสร้างความอับอายให้กับตนเอง แต่พวกมันไม่เคยคาดว่าอีกฝ่ายจะเหี้ยมโหดและสังหารคนของพวกมันในทันที
ทั้งห้าดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความไม่อยากเชื่อ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินที่จะจินตนาการ มีผู้นี้หาญกล้าที่จะสังหารศิษย์จากนิกายชิงิในหุบเขาสายหมอก ความกล้าของอีกฝ่ายมิใช่น้อยๆ
"์! นี่ข้าได้เห็นอะไรเนี่ย? ศิษย์จากนิกายชิงิถูกสังหาร เ้าหมานี่จักต้องเป็ราชันย์สัตว์อสูรเป็แน่ การที่สามารถสังหารผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ได้ในกระบวนท่าเดียว นี่มันช่างน่าหวาดกลัวนัก"
"ไม่แปลกใจเลยที่เ้าหนุ่มนั่นถึงได้หยิ่งยโสนัก ทั้งหมดนั้นเป็เพราะราชันย์ปีศาจได้ติดตามเขา แต่การที่สังหารศิษย์จากนิกายชิงิได้กลายเป็เื่ใหญ่แล้ว!ไม่มีผู้ฝึกตนพเนจรคนใดเคยสังหารศิษย์จากนิกายชิงิกลางวันแสกๆในแคว้นเฉียนมาก่อน ยิ่งกว่านั้นที่นี่คือหุบเขาสายหมอก!"
"จบกัน ครานี้ชายหนุ่มผู้นั้นจักต้องตายอย่างแน่นอน! ในปัจจุบันนี้ เหล่าคนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างวู่วามนัก! เขาคิดว่าจะสามารถแสดงความเหี้ยมโหดได้เมื่อมีราชันย์สัตว์อสูรติดตามเขา แต่การที่จะสู้กับนิกายชิงิไม่ต่างจากการรนหาที่ตาย! ศิษย์ของพวกเขาไม่ใช่ผู้ที่สามารถสังหารได้"
เหล่าผู้ชมต่างตะลึงงัน พวกเขาหลายคนมองไปยังหวงต้าด้วยความหวาดกลัวที่อยู่ภายในดวงตาพวกเขา เ้าหมานี่ช่างโเี้และไร้ความปรานี และฉากที่มันได้สังหารก่อนหน้าด้วยการฉีกกระชากหัวออกมานั้นช่างน่าสยดสยองนัก
"ไอ้หนู เ้ารู้หรือเปล่าว่าเ้าทำอะไรลงไป?เ้าได้สังหารศิษย์จากนิกายชิงิ! ตอนนี้ ไม่ว่าเ้าจะหนีไปยังที่แห่งใด พวกข้าจักค้นหาเ้า และจักสังหารเ้า!"
ในที่สุดชายสามคนได้ฟื้นจากการตกตะลึง หนึ่งในผู้าุโนิกายต่อว่าเจียงเฉิน คนเหล่านี้มีหน้าที่ฝึกฝนเหล่าศิษย์นอก แต่ไม่เคยคาดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น
"จะดีกว่านี้หากพวกเ้าเปิดทางให้ข้า อย่าได้ยั่วโมโหข้าอีก"
เจียงเฉินไม่สนใจาุโที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่และพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส ในความคิดของเขา เขาได้ให้โอกาสรอดชีวิตแก่คนเหล่านี้แล้ว หากว่าพวกมันไม่หวงแหนโอกาสนั้น ถึงตอนนั้นเจียงเฉินก็จะไม่เกรงใจ
"เป็เด็กหนุ่มที่จองหองอะไรอย่างนี้ เ้ากล้าดีอย่างไรที่มาท้าทายนิกายชิงิ?การรนหาที่ตายไม่ใช่เส้นทางที่น่ารื่นรมย์หรอกนะ! ฆ่ามัน!"
เวลานี้ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งจากนิกายชิงิได้พูดขึ้น ชายผู้นี้เป็ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นกลาง มันมีตำแหน่งสูงพอสมควรภายในเขตใน ชายหนุ่มผู้นั้นได้ปลดปล่อยพลังหยวนออกมาและสร้างตาข่ายใยแมงมุมพลังหยวนขนาดั์ จากนั้นขว้างไปยังเจียงเฉิน ในเวลาเดียวกันอีกสี่คนได้หยิบยุทธภัณฑ์ของตนเองออกมา พวกมันได้ล้อมกรอบเจียงเฉินและหวงต้าไว้
"เ้าเรียกร้องเองนะ หวงต้า สังหารพวกมันให้สิ้น"
เจียงเฉินะโเสียงดัง จิตสังหารได้ปรากฎขึ้นที่ดวงตาเขา เขาเป็คนที่ไม่ให้โอกาสเป็ครั้งที่สอง สำหรับเขา จะสังหารหนึ่งคนหรือหกคนก็ไม่แตกต่างกัน
"ได้เลย!"
หวงต้าหัวเราะออกมาเสียงดัง ทันใดนั้นขนสีทองของมันได้ตั้งขึ้นและชี้ไปด้านหน้า เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อย ขนทั้งห้าเส้นได้พุ่งไปยังทั้งห้าคนดั่งคมดาบอันแหลมคม
ปัง....
ขนเ่าั้ได้ทำลายกระบวนท่าของทั้งห้าคน การจู่โจมของพวกมันได้แตกสลายกลายเป็เสี่ยงๆและเกิดประกายไฟกวาดผ่านทั่วบริเวณ ในวินาทีถัดมา เกิดหลุมเืขึ้นระหว่างดวงตาพวกมัน และขนสีทองได้โผล่ออกมาจากภายนอกหลุม
ตุบ...ตุบ...ตุบ...ตุบ...ตึง!
ทันใดนั้นทั้งห้าคนได้ร่วงลงและตกตายด้วยเืที่ไหลออกจากหน้าผากพวกเขา มันเป็ฉากการต่อสู้ที่น่าสะพรึงนัก
เห็นในสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ชมทั้งหลายต่างตกตะลึง พวกเขาได้กลั้นหายใจและจ้องไปยังฉากอันน่าสะพรึงกลัวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา นี่มันน่าหวาดกลัวนัก สังหารผู้เชี่ยวชาญด้วยขน การจู่โจมประสานของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ทั้งห้า ไม่อาจต้านขนที่พุ่งออกมาจากร่างของหมาได้
เหล่าผู้าุโและศิษย์จากนิกายชิงิที่หยิ่งผยองได้กลายเป็ร่างไร้ิญญาในทันที เจียงเฉินไม่แม้จะดูร่างพวกมัน ด้วยท่าทีสงบนิ่ง ด้วยท่าทางสงบ เขาหันกลับไปยังผู้ชมและพูด
"ส่งข้อความไปยังนิกายชิงิ อย่าได้มายั่วโมโหข้า"
หลังจากพูดจบ เจียงเฉินพาหวงต้าเข้าไปยังเขาสายหมอก เขาได้ให้คำแนะนำแก่นิกายชิงิ แล้วหากพวกมันไม่สนใจคำเตือนของเขา และยังจู่โจมเขาต่อ นิกายชิงิจะไม่สูญเสียเพียงแค่ผู้าุโนิกายสองคนและศิษย์ในสี่คนเป็แน่
หลังจากที่เจียงเฉินหายไปจากสายตาพวกเขา ผู้คนเหล่านี้จึงได้สติและเกิดความโกลาหลขึ้นทันที
"์ เ้าเด็กนั่นเป็ใครกันแน่? ความกล้าของเขาเทียมฟ้านัก!หลังจากที่สังหารคนจากนิกายชิงิไปหกคน เขายังมีความกล้าที่จะเตือนพวกเขาอีก! นี่มันอวดดีชัดๆ!"
"จักต้องมีเื่ใหญ่บางอย่างเกิดขึ้นเป็แน่! ข้าเชื่อว่าเร็วๆนี้ หุบเขาสายหมอกจะไม่สงบสุขอีก! นิกายชิงิเป็ถึงขุมกำลังใหญ่ ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์หกคนได้ถูกสังหารระหว่างฝึกฝน และกฎของพวกเขาได้ถูกใครบางคนละเมิด พวกมันคงไม่ยอมให้เื่นี้จบลงโดยง่ายเป็แน่ พวกมันจะต้องส่งใครบางคนมายังเขาสายหมอกเพื่อไล่ล่าเ้าหนุ่มคนนี้เป็แน่!"
"ข้าไม่คิดว่าเ้าหนุ่มนั่นจะแข็งแกร่ง แต่ว่าเขามีหมาที่ทรงพลังติดตามเขาอยู่!อย่างไรก็ตามเ้าหมานั่นอยู่เพียงระดับแก่นแท้์ และการที่ไปท้าทายนิกายชิงิ จักต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย"
พวกเขาพูดคุยในสิ่งที่เกิดขึ้น แน่นอนว่ามันจะต้องเป็เื่ใหญ่
ไม่นานนักหลังจากเจียงเฉินได้เข้าไปยังหุบเขาสายหมอก ชายสองคนได้ลงมาจากฟ้า พวกเขาทั้งคู่เป็ชายหนุ่ม แต่ระดับการบ่มเพาะของพวกเขาสูงกว่าหกคนที่แล้วมากนัก พวกเขาทั้งคู่เป็ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นปลาย
แท้จริงแล้ว ทั้งสองมาที่นี่เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ศิษย์ในได้มายังที่นี่เพื่อตั้งใจจะมาฝึกฝน และพวกเขาทั้งคู่เป็ผู้ที่พาศิษย์ในมาฝึกฝน
เมื่อพวกพบร่างไร้ิญญาของทั้งหก ท่าทางของพวกเขาก็เปลี่ยนไป และทันใดนั้นพวกมันได้โกรธเกรี้ยว พวกมันมองไปยังรอบๆหาผู้ที่ยังไม่ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ หนึ่งในพวกมันได้ะโถามออกมา
"ใครเป็คนทำ?!"
ทุกๆคนต่างหวาดกลัวและไม่มีผู้ใดกล้าที่จะพูดสิ่งใดออกมา
ฝุ่บ!
ศิษย์ในได้พุ่งตรงไปยังตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขากระชากคอเสื้อขึ้นมาแล้วถามอย่างดุร้าย
"บอกข้ามาซะ มันเกิดอะไรขึ้น? ใครเป็คนสังหารพวกเขา?!"
"เอ่อ ใช่ มันเป็ชายหนุ่มและหมาสีเหลืองตัวใหญ่ขอรับ"
ชายคนนี้หวาดกลัวมาก และหน้าผากของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาไม่กล้าปกปิดสิ่งใดขณะที่เขากลัวว่าตัวเขาอาจถูกศิษย์ผู้นี้สังหาร
"เ้าหนุ่มนั่นและเ้าหมานั่นมาจากที่ไหน?"
ศิษย์ผู้นั้นถามอีกครั้ง
"ไม่ ข้าไม่รู้!"
ภายใต้แรงกดดันของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นปลาย ชายคนนั้นสั่นเทาและไม่สามารถพูดได้อย่างถูกต้อง
"เ้าไม่รู้อย่างนั้นรึ? เช่นนั้นก็ตายซะ!"
ศิษย์จากนิกายชิงิได้ตบไปยังใบหน้าของชายคนนั้นอย่างรุนแรง ด้วยความรุนแรงอย่างน่ากลัว หัวของชายผู้นั้นหมุนไปสิบสองครั้ง และตกตายทันที เขาตกตายอนาถอยู่ตรงนั้น
ชายผู้บริสุทธิ์ได้ตกตาย สิ่งที่เขาพูดล้วนเป็ความจริง เขาไม่รู้ว่าชายสวมชุดสีขาวมาจากที่แห่งใด แต่น่าเศร้า เขาไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้อง และกลายเป็ยั่วโมโหศิษย์จากนิกายชิงิที่กำลังเดือดดาลอย่างมาก
หากว่ามีชาติหน้า ชายที่ถูกสังหารคงไม่กล้ายุ่งเื่ชาวบ้านเพราะความสนุกอีกต่อไป
