"ฮ่าฮ่า พวกเราจะถึงเมืองชื่อหลังจากที่พ้นเขาลูกนี้แล้ว เมื่อเราไปถึงเมืองชื่อพวกเราจะเข้าไปยังอาณาเขตของเยี่ยนหยวี่โหรว จะไม่มีผู้ใดกล้ามาหาเื่พวกเรา ภารกิจนี่เยี่ยมจริงๆ ได้ยามนุษย์หยวนตั้งยี่สิบเม็ดโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย"
หวังถิงและทหารรับจ้างคนอื่นๆต่างมีความสุขและผ่อนคลายเมื่อพวกไปถึงเมืองชื่อภารกิจของพวกเขาถือว่าลุล่วง
ทหารรับจ้างสองถึงสามคนดูตื่นเต้น เมื่อจินตนาการว่าเม็ดยาระดับมนุษย์ยี่สิบเม็ดจะอยู่ในมือของพวกเขา ไม่มีใครสังเกตสีหน้าเยี่ยนเิเลย
เจียงเฉินมีสัญชาตญาณเฉียบแหลมมาก เขาได้เปิดใช้ััเทวะแล้ว ทำให้เขาสามารถที่จะใช้พลังแห่งความคิดได้ และเขาได้พบว่าเยี่ยนเิมีความตึงเครียดมากขึ้น คนตระกูลเยี่ยนอีกสองคนเองก็ดูตึงเครียด
"ข้าว่าแล้วว่ามันไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้"
เจียงเฉินแอบยิ้มออกมา เยี่ยนเิไม่ใช่คนโง่ ถ้าหากไม่ใช่ภารกิจอันตรายจริงๆคงไม่ยอมเสียเงินจ้างทหารรับจ้างระดับฉีไห่หลายคนมาคุ้มครอง พวกเขาไม่ได้ออกเดินทางจนได้คนครบแปดคน
นอกจากนี้หลังจากใช้ััเทวะแล้ว เขายังพบว่ารถม้านั้นว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดอยู่ด้านใน มันคงเอามาใช้หลอกตา
"ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม"
เยี่ยนเิได้เตือนทุกคน ทหารรับจ้างไม่ค่อยสนสิ่งที่เขาพูด
"พี่ชายหวังข้าขอถามอะไรหน่อยนะ ความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยนหยวี่โหรวกับตระกูลหลี่เป็เช่นไรหรือ?"
เจียงเฉินกระซิบ
"มันชัดเจนอยู่แล้วสำหรับคำถามนี้ พยัคฆ์สองตัวไม่สามารถอยู่เขาลูกเดียวกันได้ ทั้งสองตระกูลต่างเป็ศัตรูกัน ไม่เ้าตายข้าก็ม้วย"
หวังถิงกล่าว
"เ้ารู้หรือไม่ว่ามีสิ่งใดอยู่ในรถม้า?"
เจียงเฉินมองไปยังรถม้าพร้อมถามออกมาอย่างแ่เบา
"ข้าไม่รู้หรอก ตาแก่นั่นไม่ได้บอกพวกเราเกี่ยวกับมัน พวกเราก็ถามอะไรไม่ได้ด้วย มันเป็กฎของทหารรับจ้าง ถ้าจะให้ข้าเดานะ มันคงเป็บางสิ่งที่จะนำไปใช้กับคุณหนูเยี่ยน"
หวังถิงพูดออกมา
"คุณหนูตระกูลเยี่ยนงั้นรึ"
เจียงเฉินหรี่ตาลง
"น้องเจียงเฉิน นี่เป็ครั้งแรกที่เ้ามาเมืองชื่อสินะ เ้าคงยังไม่รู้ทีว่าผู้นำตระกูลเยี่ยนมีธิดาอยู่คนหนึ่ง นางช่างงดงามยิ่งนักในสายตาทุกคน แต่คุณหนูเกิดมามีร่างกายที่อ่อนแอ นางจึงป่วยเสมอๆ ตระกูลเยี่ยนได้เชิญแพทย์หรือนักปรุงยาที่มีชื่อเสียงมามากมาย แต่ก็ไร้ผล พวกเขาจึงสรุปว่าคุณหนูอยู่ได้ไม่เกิน 15 ปี ตอนนี้นางอายุ 14 ปีแล้ว ข้าคาดเดาว่ามันคงเป็สมบัติบางอย่างที่จะนำไปใช้บรรเทาอาการป่วยของคุณหนู แน่นอนว่ามันเป็การคาดเดาของข้า"
หวังถิงกระซิบ
"ช่างน่าสงสารเสียจริง แล้วนางป่วยเป็อะไรหรือ?"
เจียงเฉินถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ข้าเองก็ไม่รู่หรอกแต่คนอื่นต่างบอกตลอดว่าอาการป่วยของนางนั้น นางทุกข์ทรมานจากอาการหนาวเหน็บ หากว่าอาการร้ายแรงก็สามารถทำให้นางตายได้ น่าสงสารจริงๆ นางมีอายุเพียงแค่ 14 ปีเท่านั้น"
หวังถิงถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหัว เขาดูเหมือนคนที่เห็นใจผู้อื่น
เยี่ยนเิมองไปยังเทือกเขาที่ถูกความมืดปกคลุมโดยสมบูรณ์ และได้ะโหาทุกๆคน
"ไปกันเถอะ"
แกร้กๆ
เสียงล้อของเกวียนขนส่งได้มีเสียงเมื่อเริ่มหมุน กลุ่มคณะนี้ได้เดินหน้าอีกครั้ง
ท้องฟ้ามืดสนิทหลังจากที่เดินได้ราวๆ 7-8 ลี้ เจียงเฉินรู้สึกได้ว่าท่าทีของเยี่ยนเิและอีกสองคนดูเคร่งเครียดมากกว่าก่อน กระทั่งหายใจยังเร็วขึ้น
ในขณะเดียวกันเจียงเฉินนั้นได้ใช้ััเทวะ พบผู้คนนับสิบซุ่มอยู่ด้านหน้าพวกเขา พวกเขามีจิตสังหารปกคลุมทั่วร่าง
เจียงเฉินได้มองขึ้นไปที่พระจันทร์ในท้องฟ้าที่มืดมิด ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปากเจียงเฉิน ในคืนมืดมิดลมแรงช่างเป็คืนที่ลิขิตให้เกิดการนองเืเป็แน่
"ฮ่าฮ่า เยี่ยนเิ ข้ามารอเ้าที่นี่ตั้งนานแล้ว"
เสียงหัวเราะดังลั่นได้ยินจากด้านหน้าพวกเขา กลุ่มของคนสวมใส่ชุดดำได้ออกมาจากที่ซ่อนแล้งพุ่งเข้ามาจู่โจมด้วยความตั้งใจที่จะสังหาร พวกมันปิดเส้นทางของเยี่ยนเิและคนอื่นๆ
เจียงเฉินได้ตรวจสอบพวกมันทุกคนด้วยััเทวะ พบว่าจากศัตรูทั้ง 11 คนที่อยู่ตรงหน้ามี 2 คนอยู่ในระดับฉีไห่ขั้นปลาย 4คนอยู่ในวัยกลางคนส่วนที่เหลืออยู่ระดับฉีไห่ขั้นต้น
มันไม่เกี่ยวกับกำลังของศัตรูหรือจำนวน พวกมันมีจำนวนมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ท่าทางของเยี่ยนเิได้แปรเปลี่ยน เขาคิดว่าตัวเขาปลอดภัยแน่หลังจากข้ามผ่านเขาแล้ว แต่ภัยอันตรายก็ยังมาหาพวกเขาอีก
"หลี่หรง ตระกูลหลี่ช่างพยายามเหลือเกินนะ"
เยี่ยนเิพูดออกมาและยิ้มเยาะ
หวังถิงและคนอื่นๆต่างมีท่าทางเปลี่ยนไป ดูท่าสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว พวกเขาก่นสาปแช่งในใจ พวกเขาคิดว่าภารกิจนี้ช่างง่ายดายและจบลงด้วยดีแต่ทั้งหมดนั้นหลังลงจากเขาแล้วเท่านั้น
ชายตรงหน้าต้องเป็คนจากตระกูลหลี่แห่งเมืองชื่อเป็แน่
"เยี่ยนเิ ส่งผลชุนหยางมาซะ"
หลี่หรงกล่าวอย่างอุกอาจ
"ไอ้อ้วน ผลชุนหยางนี้เอาไว้ช่วยชีวิตคุณหนูโว้ย ต่อให้ตายข้าก็จะไม่มีทางมอบมันให้แก่เ้า"
เยี่ยนเิ ตอบกลับ
ตอนนี้เจียงเฉินได้เข้าใจแล้วว่าภารกิจส่งผลชุนหยางโดยปลอดภัยนั้น ผลนี้เป็ผลหายากและกว่าจะโตขึ้นมาใช้เวลาหลายปี ผลชุนหยางนั้นมีคุณประโยชน์อย่างมหาศาลแม้แต่ระดับแก่นแท้์ก็ตาม
"ถ้าจะเอาเช่นนั้น พวกเ้าก็จงตายซะ ฆ่าพวกมันให้หมด!"
หลี่หลงได้ออกคำสั่งอย่างโเี้
เจียงเฉินนั้นไม่ได้โง่ เมื่อเขาพบจุดประสงค์ที่แท้จริงทันที สาเหตุที่ตระกูลหลี่้าผลชุนหยางมิใช่เพราะจะใช้ประโยชน์แต่เป็เพราะพวกเขาไม่ยอมให้คุณหนูเยี่ยนได้รับการรักษา คุณหนูเยี่ยนได้รับการดูแลราวไข่ในหิน โดยทุกคนในตระกูลเยี่ยน ถ้าหากคุณหนูตระกูลเยี่ยนตายไปทุกคนก็จะเศร้าโศกเสียใจ จะพูดได้ว่าทำให้ศัตรูเ็ป แล้วพวกมันจะรู้สึกปิติยินดี ตระกูลหลี่จะฉวยโอกาสเล่นงานตระกูลเยี่ยน่ที่เศร้าเสียใจอยู่
นอกจากนี้ โอกาสที่จะสามารถสังหารคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเยี่ยนหยวี่โหรวและสร้างความเสียหายให้แก่ตระกูลพวกเขา มันเป็โอกาสอันดีที่ตระกูลหลี่สามารถบุกยึดได้
เช้ง!
คนจากตระกูลหลี่ได้ชักอาวุธของพวกเขาออกมาและล้อมรอบขบวนรถม้า เห็นได้ชัดเลยว่าพวกมันไม่คิดจะให้ผู้ใดรอดชีวิตไปได้
"มารดามันเถอะ โชคร้ายเป็บ้าที่ต้องมาเจอแบบนี้"
หวังถิงก่นสาปแช่ง จากนั้นดึงดาบเปล่งแสงออกมา คนอื่นๆก็ดูหงุดหงิดยิ่งนัก พวกเขาเป็ทหารรับจ้าง พวกเขารู้หน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองดี และพวกเขาก็รู้ว่าศัตรูไม่คิดจะให้ใครรอดไปได้ในสถานการณ์เช่นนี้ หากว่าพวกเขา้าที่จะมีชีวิตรอดก็ต้องสู้เท่านั้น
"น้องเจียงเฉิน เมื่อมีโอกาสจงรีบหนีไปซะ เ้ายังเด็กอยู่ นี่เป็ครั้งแรกที่เ้าได้ออกมาหาประสบการณ์ ไม่จำเป็ต้องมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่"
หวังถิงพูดกับเจียงเฉิน
รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเจียงเฉิน หวังถิงเป็คนดี เขาแสดงออกถึงความกังวลแม้ในยามคับขัน ด้วยเหตุผลนี้เจียงเฉินสามารถรับประกันว่าวันนี้หวังถิงนั้นรอดชีวิตแน่นอน นอกจากนั้นคู่ต่อสุ้ของเขาเป็คนของตระกูลหลี่อีกด้วย
"ฆ่า!"
หลี่หรงะโออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นะเื เขาและผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นปลายได้วิ่งตรงมาทางเยี่ยนเิจากทั้งสองฟากของขบวนรถม้า พวกมันไม่เปิดโอกาสให้เยี่ยนเิหลบหนีได้
ในขณะเดียวกัน คนชุดดำคนอื่นๆได้ปลดปล่อยพลังหยวนออกมาและเริ่มจู่โจมกลุ่มทหารรับจ้าง
ปังงง
การต่อสู้อันรุนแรงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผู้เชี่ยวชาญฉีไห่นับยี่สิบต่างเข้าห้ำหั่นกัน การโจมตีของพวกเขารุนแรงมากแม้แต่หินผาข้างทางยังแหลกละเอียด
อ๊ากกกกกกก
การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น คนจากทหารรับจ้างก็ได้รับาเ็แล้ว เขาโดนฟันที่แขน เยี่ยนเิได้เข้าต่อสู้กับผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นปลายทั้งสองและดูเหมือนว่าจะยื้อไว้ได้ไม่นานนัก เขาทำได้เพียงแค่ป้องกันตัวไม่สามารถโต้ตอบได้
"เ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้าดีอย่างไรถึงมาเป็ทหารรับจ้าง ตาย!!"
ชายชุดดำคนหนึ่งวาดาบยาวมาทางเจียงเฉิน เขาวาดดาบใส่จาก้าหัวเจียงเฉิน ดาบเปล่งประกายวิบวับ หมายจะฟันเจียงเฉินให้ขาดเป็สองท่อน
เจียงเฉินส่ายหน้า และยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อดาบของอีกฝ่ายใกล้ถึงหัวของเขา เขาชี้นิ้วออกมา ปลดปล่อยลำแสงออกมาจากนิ้วเขา เสียงฟันได้ยินชัดเจน มือของชายชุดดำทั้งสองข้างได้ถูกตัดออกจากแขน โลหิตไหลราวกับน้ำพุ
เจียงเฉินได้จับด้ามดาบที่ตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วกวัดแกว่งดาบไปยังชายคนนั้น ซึ่งตัดหัวชายชุดดำคนนั้นในทันที
กระบวนท่ารวดเร็วและราบรื่น ชายชุดดำไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้อง เขาได้ตกตายในทันที
ทุกคนกำลังติดพันการต่อสู้อยู่ ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดเมื่อกี้
ฉัวะๆ
หวังถิงถูกรุมสองคน เขาได้รับาเ็ที่อกเขาเืไหลออกมามากจากแผลโดนฟัน
"เ้าลูกสำส่อน! ข้าจะฆ่าพวกเ้าให้หมด!!"
คนอารมณ์ร้อนมักมีอารมณ์ร้าย การาเ็เป็เื่ธรรมดาของทหารรับจ้าง และทุกคนทราบดีว่าพวกเขาเป็มนุษย์ที่มีเืเนื้อ เมื่อพวกเขามาเป็ทหารรับจ้าง พวกเขาได้ฝากชีวิตไว้ที่อาชีพนี้ พวกเขารู้ดีว่าสักวันหนึ่งอาจเกิดขึ้น
ดวงตาของหวังถิงแดงก่ำ หมายความว่าเขาพร้อมที่จะเสี่ยงทุ่มทุกอย่างที่มี
เคร้ง!
ดาบของหวังถิงได้โดนหนึ่งในสองคนหยุดเอาไว้ และการโจมตีของอีกคนเข้ามาใกล้เขา เขาโดนสองคนมารุมโจมตี ไม่ว่าเขาจะลองอย่างไร ก็ไม่สามารถป้องกันตัวเขาจากการโจมตีอีกคนได้ เขากำลังจะตาย ความรู้สึกสิ้นหวังเกิดขึ้นในใจเขา
ฉึก!
ดาบยาวได้แทงทะลุจากด้านหลังของชายที่โจมตี ชายที่โจมตีหวังถิงแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหวอีก และไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป
ดาบได้ถูกดึงออกจากหลังชายคนนั้น ร่างของเจียงเฉินได้ปรากฎขึ้นต่อสายตาหวังถิง
"น้องเจียงเฉิน!"
หวังถิงประหลาดใจนัก เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
ชายอีกคนเห็นคู่หูโดนฆ่าตายจากด้านหลัง เขาผลักหวังถิงไปข้างๆและพุ่งเข้ามาจู่โจมเจียงเฉิน
ฉัวะ!
เจียงเฉินได้ฟันรวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาด หัวชายคนนั้นลอยสู่ท้องฟ้า ฝนโลหิตได้ตกลงมาจากหัวเขาโดยที่หน้าเขาแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว
หวังถิงใมาก นี่มันรวดเร็วมาก มันเร็วมากแม้เขาจะยืนอยู่ติดกับเจียงเฉินยังมองไม่ทันว่าเจียงเฉินฆ่าชายคนนั้นได้อย่างไร
นี่คือเพลงดาบของเจียงเฉิน ไม่มีเทคนิคพิเศษ มีแต่ความเร็ว เร็วกว่าสายฟ้าฟาดเสียอีก เพลงดาบเช่นนี้ ใช้สำหรับการเข่นฆ่าผู้คน
"์!"
หวังถิงตกตะลึง นี่มันรวดเร็วเกินไปแล้ว รวดเร็วจนเขามองไม่ทัน เขาเพิ่งพบคนที่เพิ่งจะออกมาหาประสบการณ์ภายนอกครั้งแรกแน่หรือ
เจียงเฉินยิ้มให้หวังถิง และสังหารศัตรูต่อด้วยดาบของเขา
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!....
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หวังถิงงุนงงและทหารรับจ้างคนอื่นๆพวกเขาต่างอ้าปากค้าง เหมือนพวกเขาทั้งหมดกำลังฝันแปลกๆ
พวกเขาเห็นเจียงเฉินเคลื่อนตัวดั่งพยัคฆ์ระหว่างเขาและชายชุดดำ ดาบในมือเขาได้แปรเปลี่ยนเป็ประกายเย็นเยียบ ทุกครั้งที่เขาลงดาบ คนนั้นต้องตายไป พวกมันทุกคนโดนฆ่าโดยการลงมือเพียงครั้งเดียว เจียงเฉินไม่เคยฟันซ้ำสอง
ที่น่ากลัวกว่านั้นคนที่โดนฆ่าต่างไม่มีโอกาสได้กรีดร้อง ทุกคนจากตระกูลหลี่ได้ร่วงหล่นบนพื้นย้อมไปด้วยโลหิต ร่างกายพวกเขายังชักกระตุก ฉากนี้เหมือนดั่งได้พบนรกของจริง
ในขณะนั้นเอง สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังชายสวมชุดสีขาว บนตัวของเขาไม่มีคราบเืติดอยู่ที่ตัวแม้แต่น้อยหลังจากได้สังหารคนไปมากมาย ซึ่งมันตรงข้ามกับฉากนองเื พวกเขาเห็นเพียงแค่ใบหน้าที่สงบนิ่งของชายหนุ่มผู้นี้เท่านั้น
