“ปลาต้มสมุนไพรเพคะฮองเฮา” หญิงกลางคนเห็นเป็๲เฟยหยาง ก็ตรัสอย่างเมตตาพร้อมรอยยิ้ม

“ข้าอยากกินมานานแล้ว เ๯้าวางไว้ตรงนี้ อยากรู้นักว่าฝีมือเ๯้าจะเป็๞เช่นไร” เฟยหยางยิ้มแล้วค่อย ๆ วางปลาต้มสมุนไพรไว้ด้านหน้าฮองเฮา ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังรัชทายาทที่เริ่มหยิบตะเกียบคีบอาหารตรงหน้าโดยไม่หันมามองนาง

หลี่ถังเยี่ยนจับตามองไปยังพระพักตร์ของฮองเฮา หลังยกถ้วยปลาต้มสมุนไพรขึ้นซดน้ำ พลันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย หวังว่าฮองเฮาจะรีบคายทิ้งในทันที ทว่าไม่เป็๲เช่นนั้นหลังจากฮองเฮาลิ้มรสปลาต้มไปแล้ว นางนิ่งเงียบครู่หนึ่ง พลันหันมายังเฟยหยาง

“มีสิ่งใดเหรอเพคะ” เฟยหยางเอ่ยถาม ทุกคนในที่นั้นต่างชะงักนิ่ง จับจ้องมายังฮองเฮาเป็๞จุดเดียวกัน

“ปลาต้มสมุนไพรนี้อร่อยมาก รสมือเ๽้าเหมือนที่เสี่ยวเอินทำให้ข้ากินไม่มีผิด อร่อยมากจริง ๆ” ถังเยี่ยนหุบยิ้ม แล้วจับจ้องไปยังถ้วยปลาต้มด้วยความผิดหวัง พลันก้าวเท้าเดินไปยังฮองเฮาแล้วเอ่ยขึ้น

“ทูลฮองเฮาเพคะ ปลาต้มสมุนไพร ไม่มีผู้ใดทำได้เลิศรสเท่ากับพระสนมเสี่ยวเอินแล้วเพคะ”

“แต่เฟยหยางทำออกมาเหมือนรสมือของเสี่ยวเอินจริง ๆ เ๽้าลองชิมดูสิ” หลี่ถังเยี่ยนเอื้อมมาตักชิมแล้วชะงักนิ่ง พลันหันมายังเฟยหยาง ก่อนฮองเฮาจะเอ่ยขึ้น

“เ๯้าสอนเฟยหยาง ให้ทำรสชาตินี้ออกมาได้อย่างไร น่าชื่นชมนัก” ถังเยี่ยนฝืนยิ้ม แล้วจับจ้องไปยังปลาต้มสมุนไพรด้วยความแปลกใจอย่างถึงที่สุด

“หม่อมฉันตั้งใจสอนนางอย่างมาก เพราะรู้ว่าอาหารชนิดนี้สำคัญเพคะ” ถังเยี่ยนน้อมรับคำชมอย่างหน้าตาเฉย หากแต่เฟยหยางไม่ปล่อยให้เป็๲เช่นนั้น นางรีบเอ่ยค้านทันที

“สูตรของคุณหนูถังเยี่ยนที่สอนหม่อมฉัน หม่อมฉันเททิ้งไปแล้วเพคะ” คำพูดของเฟยหยางทำให้ทุกคนในที่นั้นชะงักนิ่ง รวมถึงหลี่ถังเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่าย จะกล้าหักเหลี่ยมนางต่อหน้าทุกคน ก่อนเฟยหยางจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เพราะรสชาติเฝื่อน และเหม็นคาวไม่เหมาะกับนำมาตั้งเครื่องเสวยเพคะ”

“จะรู้ได้อย่างไรว่าเ๯้าเทปลาต้มสมุนไพรที่ข้าสอนทิ้งจนหมด ในเมื่อเ๯้าเพิ่งเข้ามาวังหลวงไม่นาน และปลาต้มสมุนไพรนี้ก็มีเฉพาะในวังหลวง ข้าเท่านั้นที่รู้วิธีทำมัน” ถังเยี่ยนกัดฟันแล้วตอบโต้ ก่อนเฟยหยางจะยกยิ้มเล็กน้อย

“ข้าเคยบอกแล้ว ว่าข้าทำปลาต้มสมุนไพรได้ ดังนั้นสูตรของคุณหนูถังเยี่ยนที่รสชาติแย่กว่า ข้าจึงไม่นำมาใช้”

“เ๯้า!” ถังเยี่ยนอดไม่ได้ จึงยกมือชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ ก่อนจะค่อย ๆ ระงับโทสะลงแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พร้อมเฟยหยางให้เหตุผลต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ตอนที่หม่อมฉันเทปลาต้มสมุนไพรหม้อนั้นทิ้ง รัชทายาทก็อยู่ด้วยเพคะ พระองค์ทรงเป็๲พยานได้” ฮองเฮาหันไปยังรัชทายาท แล้วเอ่ยถามด้วยสุ­รเสียงอ่อนโยน

“เ๯้าอยู่ด้วยงั้นเหรอ เจี้ยนหัว” ชายหนุ่มวางตะเกียบในมือลงช้า ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“รสชาติเป็๲เช่นไร”

“ทูลเสด็จแม่ รสชาติต้มปลาสมุนไพรในหม้อที่เฟยหยางเททิ้งไปนั้น ข้าได้ลองชิมแล้ว รสชาติเฝื่อนและเหม็นคาวอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ ตอนที่นางลงมือทำปลาต้มสมุนไพรหม้อใหม่ขึ้นมา ข้าเองก็อยู่ด้วย และถ้วยนั้นก็เป็๞ฝีมือนางพ่ะย่ะค่ะ” คำยืนยันของรัชทายาททำให้ฮองเฮายิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ

“ต่อไปนี้ ข้าจะได้กินปลาต้มสมุนไพรเลิศรสเช่นนี้อีก ช่างดีจริง ๆ” คำชมของฮองเฮาทำให้เฟยหยางยิ้มกว้าง ขณะที่หลี่ถังเยี่ยนแทบประคองตัวไม่อยู่ แม้ไม่ถูกต่อว่าตรง ๆ แต่ก็รับรู้ได้ว่าเฟยหยางเริ่มมีตัวตนมากขึ้น นางกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ หากแต่เก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในส่วนลึกไม่แสดงออกมา

หลังจากอาหารมื้อค่ำจบสิ้นลง หลี่ถังเยี่ยนเดินหน้ามุ่ยกลับมายังจวนสกุลหลี่ นางกวาดข้าวของทุกอย่างลงพื้น แล้วตวาดบ่าวไพร่เสียงดังลั่น ทำให้ท่านเสนาบดีที่นอนหลับอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นเดินมาดูลูกสาวด้วยความแปลกใจ

“เกิดอันใดขึ้น เหตุใดจึงร้องไห้เช่นนั้น” เขาเข้ามาปลอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนถังเยี่ยนจะกัดฟันพูดระบายออกมาทั้งน้ำตา

“นางกำนัลคนใหม่ มันกล้าหักหน้าข้า ต่อหน้าฮองเฮาและรัชทายาท” เสนาบดีขมวดคิ้วเล็กน้อย

“นางเพิ่งเข้ามาวังหลวงได้เพียงไม่กี่วัน ทำให้เ๽้าวิตกเพียงนี้เลยรึ ก็ไหนนางหน้าตาไม่สู้งามนัก อีกทั้งผิวพรรณก็ไม่ได้สะอาดผุดผ่อง เ๽้าวางใจแล้วมิใช่เหรอ” ถังเยี่ยนหันมายังบิดาแล้วกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า

“ฮองเฮาเลี้ยงดูมันอย่างดี พอทำความสะอาดเนื้อตัวแล้ว ตอนนี้ผิวพรรณมันผุดผ่อง ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ใบหน้ามันงดงามยิ่งกว่าเสี่ยวเอินเสียอีก ท่านพ่อ ท่านต้องช่วยข้ากำจัดมันนะเ๯้าคะ”

“ข้ารู้แล้ว แต่เ๽้าช่วยสงบโทสะลงหน่อยได้หรือไม่ หากมีผู้ใดเข้ามาได้ยิน เ๽้าจะเดือดร้อน”

“ตอนนี้ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มันกล้าหักหน้าข้าที่เป็๞ถึงลูกสาวสกุลหลี่ มันก็ต้องได้รับบทเรียนเหมือนอย่างที่เสี่ยวเอินได้รับ” สายตาของถังเยี่ยนเปล่งประกายอาฆาตแค้นออกมา ก่อนหลี่ถังชุนจะค่อย ๆ ดึงร่างของลูกสาวเข้าไปสวมกอดเพื่อปลอบโลมนางให้คลายความโกรธลง

เสียงฝีเท้าของทหารคนสนิท เดินเข้ามาน้อมกายลงเคารพรัชทายาทด้วยกิริยานอบน้อม ขณะที่เขากำลังวาดภาพเด็กหญิงตัวเล็กสะพายตะกร้าสมุนไพรอยู่ด้านหลัง

“ที่ข้าให้เ๯้าไปตามหานางพบแล้วหรือไม่”