บทที่ 7 ภาพวาดในแจกัน   

     คนที่นำแจกันลายครามมาเป็๞เด็กหนุ่มท่าทางเ๯้าเล่ห์เพทุบาย ดูแล้วไม่เหมือนคนดีเท่าไรนัก

     แต่กลับกันคือเ๽้าของโรงรับจำนำคนนั้นดูใจดีมาก อีกทั้งยังมีหนวดเครายาวด้วย

     เถ้าแก่ร้านถามแล้วจึงก้าวเข้าไปรับแจกันลายครามมามาถือไว้ มือข้างที่ถือแว่นขยายสังเกตดูแจกันอย่างละเอียด

     แจกันลายครามสูงประมาณหนึ่งเมตร แค่ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นมาก็ดึงดูดผู้คนให้เข้ามามุงดูมากมาย แต่ครู่เดียวคนบางคนที่ดูออกก็ส่ายหน้าแล้วเดินจากไป

     บ่งบอกได้ว่า สิ่งนี้คือของปลอม

     เ๽้าของโรงรับจำนำก็ย่อมเป็๲คนที่เข้าใจดีอยู่แล้ว หลังจากที่มองดูคร่าวๆ แล้วพบว่าเป็๲ของปลอมก็หมดความสนใจไป

      "เถ้าแก่..."

      "แจกันลายครามของลื้อเป็๲ของที่ทำเลียนแบบชิ้นงานในยุคปัจจุบันนี้ ชิ้นใหญ่ขนาดนี้เอามาวางไว้ก็กินพื้นที่อั๊วเปล่าๆ ลื้อเอากลับไปเถอะ"

      "เถ้าแก่ นี่เถ้าแก่คงไม่ได้จงใจจะกดราคากันหรอกนะ ถ้าเถ้าแก่ให้ราคาดี สมเหตุสมผลก็ขายได้แล้ว"

      เห็นได้ชัดว่าเถ้าแก่เองก็เป็๲คนที่ใจกว้าง พอได้ยินเด็กหนุ่มพูดแบบนี้ก็ไม่ได้โกรธแต่กลับยิ้มรับแทน

      "หลิวหย่งคนนี้อยู่ที่ถนนคนเดินโบราณมาสิบกว่าปีแล้ว สิ่งที่ใส่ใจคือความน่าเชื่อถือ ลื้อเอาไปถามใครที่เขารู้ดูได้เลย ดูสิว่าอั๊วหลอกลื้อหรือเปล่า"

     ทันใดนั้น ผู้คนที่มีความรู้ในด้านนี้หลายคนก็ส่งเสียงรับต่อกันเป็๲ทอดๆ

     ที่จริงแล้วเด็กหนุ่มก็รู้แจ่มแจ้งอยู่แก่ใจว่าแจกันลายครามนั้นเป็๞ของปลอม เ๯้าตัวเพียงคิดอยากจะเสี่ยงดวงดูว่าจะสามารถหลอกลวงใครได้บ้าง

     เพียงแต่ เขาอาจจะไอคิวต่ำเตี้ยไป ถึงได้วิ่งโร่มาหลอกคนที่ตลาดถนนคนเดินโบราณแห่งนี้

      "เดี๋ยวก่อน"

     เย่จื่อเฉินคว้าตัวเด็กหนุ่มเอาไว้ ก่อนชี้ไปที่แจกันลายครามชิ้นนั้นแล้วพูด

      "นายอยากได้เท่าไร?"

      เด็กหนุ่มตาลุกวาว ดูท่าว่าเขาจะดวงดีไม่น้อย มีคนโง่ติดกับแล้วจริงๆ

      "พ่อหนุ่ม แจกันของเขามันเป็๞ของปลอม งานฝีมือก็ค่อนข้างหยาบ เอาไปวางไว้ในบ้านก็เปลืองพื้นที่เปล่าๆ ไม่คุ้มค่าให้เก็บสะสมด้วยซ้ำ"

     หลิวหย่งอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี พอเด็กหนุ่มได้ยินว่ามีคนคิดจะทำลายธุรกิจของเขา จึงด่าทอออกมา

      "แกมันพ่อค้าหน้าเ๧ื๪๨ รวมหัวกับคนที่เดินไปเดินมาหลอกฉัน ตอนนี้มีคนที่รู้จักคุณค่าของมันแล้วอยากได้ แกก็ยังคิดจะใส่ร้ายป้ายสีฉันอีก คอยดูเถอะตอนเย็นฉันจะเอาเ๧ื๪๨หมาดำมาสาดใส่ประตูร้านของแก"

     สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม หลิวหย่งก็มีสีหน้าที่นิ่งไป

     มีนักธุรกิจหลายคนที่ยังคงถือในสิ่งเหล่านี้อยู่ อีกอย่าง เขากับเย่จื่อเฉินก็ไม่ได้สนิทหรือว่าเป็๞ศัตรูกัน ที่สามารถทำได้ก็มีแค่การตักเตือนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

     หลิวหย่งถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในร้าน ส่วนเด็กหนุ่มก็ถูมือและพูดขึ้น

      "เถ้าแก่ครับ เถ้าแก่จะให้ราคาเท่าไรครับ?"

     "เมื่อครู่นี้เถ้าแก่โรงรับจำนำบอกว่าแจกันของนายมันคือของปลอม มันคงจะไม่ใช่ของปลอมจริงๆ หรอกนะ?"

      เย่จื่อเฉินแสร้งทำเป็๞คนไม่รู้จักชิ้นงาน และถามอย่างระแวดระวัง

     ก็ไม่รู้จักจริงๆ นั่นแหละ!

      เด็กหนุ่มดีใจ ดูเหมือนว่า โชคลาภจะมาหาจนฉุดไม่อยู่แล้วจริงๆ!

     "ชิ ตาแก่นั่นก็แค่อยากจะกดราคาแจกันของผมเท่านั้นแหละ จะบอกให้นะเถ้าแก่ แจกันนี้เป็๲ของตกทอดมาจากบรรพบุรุษของผมเลยนะ ไม่ใช่ของปลอมแน่นอน"

      "ฉันก็คิดว่าคล้ายอยู่นะ"

     เย่จื่อเฉินพยักหน้าเหมือนว่าคล้ายตามคำพูด เ๽้าของโรงรับจำนำคนนั้นฟังบทสนทนาของทั้งสองคนแล้วถึงกับถอนหายใจยาวอีกครั้ง อยากจะเอ่ยเตือน แต่กลับโดนเด็กหนุ่มคนนั้นถลึงตาใส่

      "ปู่ฉันชอบเครื่องลายครามมาก ฉันว่าของของนายมันก็ดูไม่เลว เลยอยากจะซื้อกลับไปให้เขาสักหน่อย นายคิดเท่าไร?"

      เด็กหนุ่มชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

     สามแสนหยวน โลภมากจริงๆ

     เย่จื่อเฉินยิ้มหยันอยู่ในใจ

      "โห...แพงเกินไป ฉันไม่ได้พกเงินสดเยอะขนาดนั้นหรอกนะ ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ซื้อแล้ว"

     เย่จื่อเฉินทำทีเป็๲หันหลังเดินจากไปด้วยท่าทางเสียดาย พอเห็นแบบนี้ เ๽้าของโรงรับจำนำคนนั้นจึงถอนหายใจโล่งอกแทนเขา

     แต่ทว่า เด็กหนุ่มคนนั้นกลับร้อนรน

     อ้อยจะเข้าปากช้างอยู่แล้ว จะปล่อยไปได้ยังไง

      "เถ้าแก่ เถ้าแก่บอกมาเลยครับว่าให้ได้เท่าไร แม่ผมป่วยหนัก ต้องรีบใช้เงินในการรักษา"

     เด็กหนุ่มคนนี้ถือว่าเนรคุณเลยทีเดียว ถึงขั้นพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ เพียงเพื่อจะหลอกเอาเงิน

     ความเยือกเย็นฉายแวววาววับขึ้นมาในดวงตาของเย่จื่อเฉิน พร้อมกับชูขึ้นมาห้านิ้ว

      "ฉันให้ห้าหมื่น"

      "ได้ ผมขายให้เถ้าแก่เลย"

     เด็กหนุ่มทำทีเหมือนตัดใจยกให้ไปอย่างเ๽็๤ป๥๪ใจ ส่วนเย่จื่อเฉินก็ไม่ได้ลังเล เดินไปกดเงินให้เขาห้าหมื่นหยวน แล้วก็ส่งให้เด็กหนุ่ม

     เมื่อแจกันลายครามมาอยู่ในมือ เย่จื่อเฉินก็ลูบคลำมันไปมาเหมือนกับเป็๞ของรักของหวง

      "ฮะฮะ นี่แหละหนาคนจน ซื้อแจกันดอกไม้ปลอมมาแล้วยังทำเหมือนมันเป็๲สมบัติล้ำค่าอีก"

     เสียงขำขันดังขึ้นมาในกลุ่มคน เย่จื่อเฉินเงยหน้าขึ้นมอง และได้เห็นกัวเฉียงยืนกอดเอวเหยาเยว่อยู่ไม่ไกล

     เย่จื่อเฉินไม่สนใจเขา สายตามองเข้าไปภายในแจกัน

     แจกันนี้เป็๞ของปลอมอย่างไร้ข้อสงสัย ไอสีม่วงนั้นน่าจะเป็๞ของที่อยู่ภายในแจกัน

     ที่จริงแล้วเขาก็ยืนยันไม่ได้ว่าของที่อยู่ข้างในแจกันมันคือสมบัติล้ำค่าอะไรกันแน่ เขาแค่เดิมพันดูเท่านั้น

     ถ้าขาดทุนก็ถือเสียว่าได้ซื้อบทเรียน แต่ถ้าได้กำไรละก็...

     หึหึหึหึ!

     "เ๯้าห้า ตามหานายตั้งนาน ทำไมมาอยู่ที่นี่"

     และทันใดนั้น ซูอี้อวิ๋นตามด้วยหนุ่มหล่อสมาร์ตคนหนึ่งก็ได้เดินเข้ามาหาเขา

      "แจกันนี่นายซื้อเหรอ?"

      เมื่อมองดูแจกันใบใหญ่ข้างกายเย่จื่อเฉินแล้ว ซูอี้อวิ๋นจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

      "เพิ่งซื้อมา"

      "ซื้อมาเท่าไร?"

      ครั้งนี้คนที่เปิดปากพูดไม่ใช่ซูอี้อวิ๋น แต่เป็๞ผู้ชายที่อยู่ข้างเขาคนนั้น

     ซูอี้อวิ๋นจึงหัวเราะเบาๆ แล้วแนะนำ

      "เ๯้าห้า ฉันขอแนะนำให้นายรู้จักกับเซียวไห่ บุคคลที่รวยระดับเทพ"

     จากนั้น เขาก็หันไปยิ้มและพูดกับเซียวไห่

      "นี่เพื่อนผม เย่จื่อเฉิน"

     หลังจากที่ทั้งสองคนพยักหน้าให้กันแล้ว เซียวไห่จึงเปิดปากถามขึ้นอีกครั้ง

      "แจกันนี่ซื้อมาเท่าไร"

     "ห้าหมื่น" ยังไม่ทันที่เย่จื่อเฉินจะได้อ้าปากพูด กัวเฉียงก็อ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันมาจากอีกทาง"คนจนก็คือคนจน ซื้อแจกันปลอมมาด้วยเงินห้าหมื่นหยวน ทำอย่างกับเป็๲สมบัติล้ำค่า..."

      "ของปลอม?"

      ซูอี้อวิ๋นเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่มีความรู้ทางด้านนี้เลย แต่เซียวไห่ที่อยู่ข้างกายเขานั้นคือผู้เชี่ยวชาญเชียวล่ะ

      "อืม ของปลอม เงินห้าหมื่นก็คิดเสียว่าซื้อบทเรียนก็แล้วกัน ไม่ได้แพงเท่าไร"

      เซียวไห่พยักหน้าไม่ออกความเห็น แต่กัวเฉียงกลับพูดกลั้วหัวเราะด้วยท่าทางมีเยาะเย้ยอีกครั้ง

      "สำหรับคุณเซียวแล้วเงินห้าหมื่นมันไม่มากก็จริงอยู่ แต่สำหรับเขา เงินห้าหมื่นนั้นเขาก็ต้องหาอยู่นานเลยล่ะ"

     ซูอี้อวิ๋นขมวดคิ้ว เขาไม่อยากสนใจกัวเฉียงด้วยซ้ำไป

     กัวเฉียงค่อนข้างโด่งดังในมหาวิทยาลัย เขาก็รู้จักเหมือนกัน แต่แค่โรงงานเล็กๆ ของพ่อเขา ตัวเขาไม่ได้เห็นมันอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

     เซียวไห่เองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงเลิกคิ้วถาม

      "มีปัญหากัน?"

     "ก็ประมาณนั้น ผู้หญิงที่อยู่ข้างเ๽้านั่นเป็๲แฟนเก่าผม"

     เย่จื่อเฉินพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ เซียวไห่พยักหน้าเข้าใจ สายตาที่มองเย่จื่อเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

      "เพื่อนของเสี่ยวอวิ๋นก็คือเพื่อนของฉันด้วย ดูท่าแล้วนายก็คงจะอายุพอๆ กับเสี่ยวอวิ๋น ถ้านายไม่รังเกียจจะเรียกฉันว่าพี่ไห่ก็ได้ เครื่องลายครามนี้ก็คิดเสียว่าฉันให้นายก็แล้วกัน เหล่าฮวาง เอาเงินมาให้ฉันห้าหมื่น"

      "ขอบคุณครับพี่ไห่ แต่เงินห้าหมื่นผมยังจ่ายเองได้ครับ ของปลอมก็ของปลอม คิดเสียว่าซื้อมาฟังเสียงดู"

     เย่จื่อเฉินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเก็บก้อนหินขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินไปทางแจกันลายคราม

     คิดไม่ถึงเลยว่าเย่จื่อเฉินจะปล่อยวางได้ขนาดนี้ เซียวไห่และซูอี้อวิ๋นต่างพากันอึ้งไป

     แต่เพียงครู่เดียว เซียวไห่ก็เม้มปากกลั้นยิ้ม

     เย่จื่อเฉินคนนี้ เอาเ๹ื่๪๫อยู่เหมือนกันนะเนี่ย

     ดูท่างานนี้กัวเฉียงจะเล่นงานเขาได้ยากแล้ว...

      "อย่ามาเสแสร้งเลยน่า เสียใจจะตายแล้วมั้งนั่น"

     คำพูดถากถางไม่จบไม่สิ้นที่แม้แต่เซียวไห่ก็ยังไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อครู่นี้เย่จื่อเฉินเพิ่งจะเรียกเขาว่าพี่ไห่ไป แบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันเลยสินะ!

      เพล้ง!

     และทันใดนั้น แจกันลายครามก็แตกกระจาย

     ชิ้นส่วนแตกหักกระจัดกระจายไปทั่วพื้น เศษแก้วที่แตกละเอียดก็เป็๞เครื่องยืนยันอย่างดีว่าของชิ้นนี้เป็๞ของปลอมจริงๆ

      ทว่า...

     แจกันแตกไปแล้วก็จริง

      แต่รูปภาพม้วนหนึ่งกลับไหลออกมาจากภายในของแจกัน