เจ้าสาวมือใหม่แห่งสกุลลู่
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
“เื่ของลั่วเสี่ยวซีน่ะ”ูเี่อันบอก “พ่อของเธอให้เวลาเธอแค่สองปี นายจะช่วย...หาครูดีๆ มาคอยแนะนำเธอได้ไหมไม่ก็ช่วยให้เธอมีผลงานไวๆ ได้หรือเปล่า”
ลู่เป๋าเหยียนดูลังเลูเี่อันเห็นว่าเขานิ่งไปนานโดยไม่ยอมตอบรับ เธอจึงยื่นมือเพื่อดึงเค้กกลับมา
“นายไม่ช่วยก็ช่างงั้นฉันไม่ทำอะไรหวังผลแล้วก็ได้ เอาเค้กคืนมา!”
ลู่เป๋าเหยียนยกมือขึ้นเพื่อหลบมือของูเี่อันอย่างง่ายดาย
‘เขาคิดว่าตัวเองสูงนักใช่ไหม’
ูเี่อันกัดฟันและลองะโดูแต่ก็ยังสูงไม่พอที่จะแย่งเค้กจากมือเขา จนเธอเริ่มโมโห
ทางด้านลู่เป๋าเหยียนเขากำลังรู้สึกสนุกทีเดียว
ที่จริงูเี่อันเองก็นับว่าสูงโปร่งสำหรับหญิงสาวชาวเอเชียแต่เมื่อไม่ได้สวมส้นสูง ก็ยังนับว่าตัวเตี้ยกว่าเขาอยู่มาก
เธอในตอนนี้เหมือนจิงโจ้ตัวน้อยที่กำลังะโอย่างไม่ยอมแพ้พอเสียศูนย์นิดหน่อยก็เอนมาชนเขา เขาพบว่าตัวเองชอบการกระทำที่เหมือนเด็กติงต๊องแบบนี้เข้าให้ซะแล้ว
ูเี่อันชักจะเหนื่อยเธอถลึงตาใส่คนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
“ลู่เป๋าเหยียน!”
ลู่เป๋าเหยียนใช้ช้อนตักเค้กส่งเข้าปากูเี่อัน
“ครูของลั่วเสี่ยวซีในตอนนี้คือคนที่เก่งที่สุดอยู่แล้ว”
รสชาติหวานนิดๆและเนื้อเค้กอ่อนนุ่มที่แทบละลายทันทีที่เข้าปากูเี่อันยืนจ้องลู่เป๋าเหยียนพลางคิดทวนกับตัวเองว่าไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม
เขากำลังกินเค้กของเธอสีหน้านิ่งเธอไม่รู้ว่าชอบหรือไม่ แต่ในเมื่อเขาไม่ได้โยนมันทิ้งไป นั่นก็หมายความว่าอย่างน้อยมันก็คงพอจะถูกปากเขาอยู่บ้าง
เธอรินน้ำให้กับลู่เป๋าเหยียน“เื่นี้พี่ชายฉันก็ขอร้องให้นายช่วยงั้นเหรอ อ๋อที่เสี่ยวซีได้เซ็นสัญญากับบริษัทนายก็เพราะพี่ชายฉันขอร้องไว้เื่นี้ฉันรู้แล้วล่ะ”
“เขาขอให้ฉันปิดเื่นี้กับเธอ”ลู่เป๋าเหยียนก้มหน้ากินเค้กต่อไป “เธออย่าถามต่อเลย”
ูเี่อันเบ้ปากเล็กน้อย“เขากลัวฉันจะเอาไปบอกเสี่ยวซีล่ะสิ”
“ฉันล่ะเบื่อจริงๆพวกคนเก็บกดที่ชอบแอบทำเพื่อคนอื่นลับๆ โดยไม่ยอมบอกกับเ้าตัวเนี่ย”
มือของลู่เป๋าเหยียนหยุดชะงักไปเล็กน้อยแต่เพียงแค่ชั่ววินาทีเท่านั้น เขาทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรผิดปกติและก้มหน้าก้มตาจัดการเค้กในมือต่อไป
ูเี่อันนึกว่าเขาจะยอมสารภาพเื่ไอศกรีมกับเธอแต่เขากลับไม่มีท่าทีจะเอ่ยปากแม้แต่น้อย
ตานี่จะทึ่มไปถึงไหนกัน!
เธอี้เีจะเซ้าซี้ต่อจึงเดินไปดูว่าในครัวยังมีของอะไรเหลืออยู่บ้าง เธอจะได้ลงมือเตรียมทำมื้อเย็น
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้ายามค่ำคืนเริ่มมาเยือน เป็สัญญาณว่าเวลาของวันนี้ใกล้จะจบลงแล้ว
ก่อนนอนลู่เป๋าเหยียนบอกกับูเี่อันว่า พรุ่งนี้ให้เธอออกไปข้างนอกกับเขาที่หนึ่งูเี่อันง่วงมากจึงตอบรับไปแบบมึนๆ โดยที่ไม่ได้จำใส่ใจอะไรมากนัก
สุดท้ายวันต่อมาเธอจึงตื่นไม่ทันเวลา
ลู่เป๋าเหยียนเลยต้องเดินมาปลุกเธอถึงห้อง
การนอนของเธอยังคงแย่เสมอต้นเสมอปลายนอนแค่คืนเดียวผ้าปูที่นอนก็ยับยู่ยี่เหมือนเพิ่งผ่านศึกานอกจากส่วนหนึ่งที่เธอนอนทับเอาไว้แล้ว ส่วนที่เหลือของผ้าห่มกองอยู่ที่พื้น
ลู่เป๋าเหยียนเดินไปหยุดลงหน้าเตียงเธอกำลังหลับสบาย ผ่อนลมหายใจเป็จังหวะ แสงสว่างยามเช้าที่รดลงบนแก้มเธอทำให้ผิวขาวเนียนยิ่งดูใสเปล่งประกาย
เขาปัดผมยาวสลวยที่ปรกอยู่ตรงหน้าผากของเธอ
“เจี่ยนอัน ตื่นได้แล้ว”
เธอทำท่าเหมือนจะได้ยินแต่กลับขดตัวมุดเข้าใต้ผ้าห่ม ราวกับ้าหนีหายจาก ‘เสียงรบกวน’ ของโลกภายนอก
ลู่เป๋าเหยียนเรียกอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ยิ่งมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มลึกขึ้นเรื่อยๆ แถมยังส่งเสียงประท้วงไม่เป็ศัพท์ลู่เป๋าเหยียนจึงหนีบปลายจมูกเธอเบาๆ
“ตื่นได้แล้ว”
ูเี่อันหายใจไม่ออกจึงลืมตาขึ้นมาและเห็นใบหน้าของลู่เป๋าเหยียนรางๆ เธอยื่นมือออกไปัั
อืม...เหมือนจริงชะมัดเลย...
เพี้ยะๆ!
เธอตบใบหน้าของเขาและพูดเสียงสะลึมสะลือว่า
“ออกไปนะไม่งั้นฉันจะฟ้องแม่ว่านายรังแกฉัน ไม่สิ นายรังแกฉันมาตั้งนานแล้ว...”
เธอยังคงงัวเงียไม่ได้สติไม่รู้ว่านี่เื่จริงหรือความฝันเสียงที่เปล่งออกมานุ่มนิ่มยิ่งกว่าตอนตื่นหลายเท่า เธอเม้มริมฝีปากอิ่มเล็กน้อยลำคอและแนวกระดูกไหปลาร้างามระหงที่เผยให้เห็นช่างยั่วเย้าใจคนมองจนอยากจะทำมิดีมิร้ายลงไปจริงๆ
ลู่เป๋าเหยียนเริ่มทนไม่ไหวกับความเย้ายวนตรงหน้า
เขาประทับริมฝีปากลงบนพวงแก้มใสต่อด้วยใบหูอย่างช้าๆ
“ถ้ายังไม่ยอมตื่นฉันจะทำให้เธอได้ััว่า ‘การรังแกที่แท้จริง’ มันเป็ยังไงตอนนี้เลย”
ูเี่อันรู้สึกจั๊กจี้ที่ใบหูเลยยกมือขึ้นไปจับแต่ทว่ากลับััได้ถึงความอุ่นร้อนของอะไรบางอย่าง
เมื่อลืมตาขึ้นถึงได้รู้ว่าสิ่งนั้นคือลู่เป๋าเหยียน มือของเธอกำลังัักับริมฝีปากของเขา เธอลองจิ้มดู
อืม...นุ่มๆ นิ่มของจริงนี่หน่า!
ของจริง ตัวจริง!
เธอหายใจชะงักและพยายามดันตัวลุกขึ้น
“ลู่เป๋าเหยียน นายเข้ามาั้แ่เมื่อไร”
“ั้แ่ตอนที่เธอกำลังปรักปรำว่าฉันรังแกเธอ”
ูเี่อันหน้าแดงก่ำเธอกระแอมหนึ่งที
“นายเข้ามาทำไม”
“ลุกได้แล้ว”ลู่เป๋าเหยียนพูด “เมื่อคืนตอนก่อนนอน ฉันบอกเธอว่าวันนี้ต้องออกไปที่หนึ่งลืมแล้วเหรอ?”
ูเี่อันไม่ได้ลืมแต่เธอไม่ได้จำด้วยซ้ำแต่ว่าเมื่อวานก่อนลู่เป๋าเหยียนก็บอกเธอว่าจะพาเธอไปที่หนึ่งสุดท้ายก็ได้ยาจีนแพ็คใหญ่กลับมา แล้ววันนี้เขา...
“วางใจเถอะ”ลู่เป๋าเหยียนมองออกทันทีว่าูเี่อันกำลังกลัว “หาหมอคนเดียวก็พอแล้ววันนี้ฉันจะพาเธอไปอวิ๋นซาน”
อวิ๋นซานเป็ชื่อูเาซึ่งเป็แหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมือง A ูเาแห่งนี้สามารถเข้าได้หลายทางทั้งประตูทิศตะวันออกและทิศใต้ต่างก็อยู่ในเขตตัวเมือง ทำให้การเดินทางสะดวกสบายนักท่องเที่ยวหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย ส่วนประตูทางทิศตะวันตกนั้นอยู่นอกเมืองทำให้มีคนเข้ามาจากทางนี้ค่อนข้างน้อยส่วนใหญ่มักจะเป็ชาวเมืองที่อาศัยอยู่เขตชานเมืองเท่านั้นที่จะขับรถมาเข้าทางนี้
ูเี่อันเคยไปเขาอวิ๋นซานมาแล้วหลายครั้งแต่นี่เป็ครั้งแรกที่เธอจะเข้าทางประตูทิศตะวันตก ลู่เป๋าเหยียนขับรถช้ากว่าทุกทีเธอพาดแขนกับกระจกหน้าต่างพลางชมวิวธรรมชาติสองข้างทาง
“ฉันเคยได้ยินว่าบนยอดเขาฝั่งนี้มีคลับเฮาส์ลึกลับอยู่ที่หนึ่งชื่อว่าคลับเฮาส์ยอดเขา จริงหรือเปล่า”
“อืม”ลู่เป๋าเหยียนตอบรับ
ูเี่อันถอนหายใจ“ฉันล่ะไม่เข้าใจคนมีเงินอย่างพวกนายจริงๆจะเปิดคลับเฮาส์ทั้งทีต้องมาเปิดซะไกลขนาดนี้แถมเงื่อนไขในการเป็สมาชิกก็เข้มงวดสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนคิดอยากจะเป็สมาชิกของที่นี่ใจจะขาด”
“คุณนายลู่คลับเฮาส์ที่ว่าฉันเป็คนเปิด พูดง่ายๆ ก็คือ เธอเองก็เป็เ้าของครึ่งหนึ่ง”ลู่เป๋าเหยียนพูดขัดูเี่อัน
ูเี่อันหันหน้ามองลู่เป๋าเหยียนทันทีและรีบกลับคำ
“ยิ่งลึกลับก็ยิ่งน่าค้นหายิ่งเข้มงวดก็ยิ่งมีคุณค่า กลยุทธ์ทางธุรกิจของนาย ช่างเยี่ยมยอดมาก!”
แม้จะเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังประจบแต่ลู่เป๋าเหยียนเองก็ยิ้มอย่างพอใจ
“ถ้าเธอชอบล่ะก็จะพาเพื่อนมาเมื่อไรก็ได้”
ูเี่อันเคยได้ยินมาว่าที่นี่มีแต่เื่คาดไม่ถึงและไม่มีอะไรที่ที่นี่ไม่มี แต่เธอไม่เคยนึกเลยว่าลานจอดรถของที่นี่จะใหญ่ขนาดนี้มีแม้กระทั่งลานจอดเครื่องบิน ซึ่งตอนนี้มีเครื่องบินส่วนตัวสองสามลำจอดอยู่
อลังการงานสร้างมาก...
เพราะูเี่อันเคยลงข่าวหน้าหนึ่งพนักงานแต่ละคนจึงจำหน้าเธอได้แม่นว่า เธอคือภรรยาของท่านผอ.ูเี่อันถูกเื่เต็มยศจนเธอชักจะทำตัวไม่ถูก
คลับเฮาส์แห่งนี้ถ้าพูดตามจริงดูจะเหมือนโรงแรมหรูขนาดใหญ่เสียมากกว่าทั้งสวนดอกไม้ที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดี และน้ำพุที่ถูกออกแบบอย่างประณีตตัวอาคารโอ่อ่าและสวยงามที่อยู่บนยอดเขาแห่งนี้ เหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง
ลู่เป๋าเหยียนพาูเี่อันเข้าไปที่ห้องหนึ่งบนชั้นห้า
พรมหนาอ่อนนุ่มที่ทำให้ทุกก้าวเดินไร้ซึ่งเสียงสะท้อนผ้าม่านผืนใหญ่ยาวจรดพื้น ภายนอกคือวิวของเทือกเขาอันงดงามการดีไซน์ของห้องที่หรูหราและน่าเกรงขาม ทำใหู้เี่อันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมการเป็สมาชิกที่นี่จึงถือเป็สัญลักษณ์ยืนยันสถานะของคนในวงการธุรกิจ
มู่ซือเจวี๋ยกับเสิ่นเยว่ชวนเองก็อยู่ในห้องเสิ่นเยว่ชวนนั่งเอนตัวอย่างสบายใจให้บรรยากาศดูนักเลงนิดๆส่วนมู่ซือเจวี๋ยกำลังนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางราวกับาาในโลกแห่งความมืด
พวกเขาดูแปลกใจที่ลู่เป๋าเหยียนพาเธอมาเสิ่นเยว่ชวนเริ่มส่งเสียงหยอกล้อ
“ผอ.ลู่ในที่สุดนายก็มีสาวสวยเดินเคียงข้างสักทีนะ”
“เอ๋?” ูเี่อันสงสัย “สาวๆ คนก่อนๆ ที่เขาพามาไม่สวยงั้นเหรอ”เธอเอียงหน้ามองลู่เป๋าเหยียนอย่างพิจารณา
“คุณสามีนายดูไม่ใช่คนรสนิยมแย่นี่หน่า”
มือของมู่ซือเจวี๋ยที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่ไม่อาจปิดรอยยิ้มของเขาเอาไว้ได้มิดเสิ่นเยว่ชวนยกมือป้องปาก พลางกระซิบบอกูเี่อัน
“ไม่ใช่ปัญหาเื่รสนิยมหรอกแต่เขาไม่เคยพาสาวคนไหนมาที่นี่เลยสักครั้งต่างหาก”
ลู่เป๋าเหยียนรั้งตัวูเี่อันเข้ามาพลางส่งสายตาเยือกเย็นใส่เสิ่นเยว่ชวน จนเขาถึงกับรีบลุกขึ้น
“อะแฮ่มคุณชายของตระกูลฉินกับผู้จัดการของ HC มาถึงแล้ว พวกเราควรไปกันได้แล้วอ้อใช่ เจี่ยนอัน เพื่อนของเธอที่ชื่อลั่วเสี่ยวซีเองก็มาพร้อมกันกับฉินเว่ยนะ”
ูเี่อันถามอย่างสงสัย
“พวกนายจะทำอะไรกัน”
“เล่นเทนนิสแล้วก็คุยงานนิดหน่อยไปพร้อมกัน” ลู่เป๋าเหยียนถาม “เธอเล่นเทนนิสเป็หรือเปล่า”
“เป็”ูเี่อันพยักหน้า
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับฉัน”
ูเี่อันโดนเขาลากเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดส่วนมู่ซือเจวี๋ยกับเสิ่นเยว่ชวนก็เดินออกไปอย่างนึกสนุก
ลู่เป๋าเหยียนวางแผนจะพาเธอมาที่นี่อยู่แล้วเมื่อวานจึงให้คนช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้าและรองเท้ากีฬาเอาไว้เรียบร้อยชุดของเธอเป็เสื้อเชิ้ตตัวยาวและกางเกงทรงกระโปรง ที่ยี่ห้อเดียวกันคอลเลกชันเดียวกันกับของเขา
ูเี่อันมองชุดของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า
“ทำไมถึงดูเหมือนเสื้อคู่จัง”
เสื้อคู่?
ลู่เป๋าเหยียนมองชุดของตัวเองอยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าชุดนี้ดูน่ามองขึ้นกว่าเดิมเยอะ
ูเี่อันที่ทั้งต้องเปลี่ยนชุดรวบผม และทาครีมกันแดด ทำให้เธอแต่งตัวเสร็จช้ากว่าลู่เป๋าเหยียนอยู่มากลู่เป๋าเหยียนจึงออกไปนั่งอ่านนิตยสารอยู่ด้านนอกระหว่างรอ
สิบกว่านาทีต่อมาูเี่อันก็ออกมาจากห้องแต่งตัว
ปกติเธอมักจะใส่ชุดลำลองเรียบง่ายนี่เป็ครั้งแรกที่ลู่เป๋าเหยียนเห็นเธออยู่ในชุดเล่นกีฬา
เสื้อเชิ้ตตัวหลวมสีขาวเข้าชุดกันกับกางเกงทรงกระโปรงตัวสั้นเผยให้เห็นขาเรียวยาวเธอรวบผมหางม้า หน้าผากโค้งมนและไรผมที่ดูรับกันสวยงามน่ามองทำให้ใบหน้าเธอยิ่งดูสดใสกว่าทุกที
ชุดกีฬายิ่งทำใหู้เี่อันดูเด็กลงกว่าเดิมราวกับเพิ่งเดินออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยอย่างไรอย่างนั้นทำให้ทุกคนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะหันไปมองซ้ำอีกสักทีสองที
ลู่เป๋าเหยียนเริ่มนึกเสียใจที่พาเธอมาซะแล้ว
เขาควรซ่อนเธอเอาไว้ที่บ้านเก็บเธอเอาไว้ดูคนเดียวมากกว่า
ูเี่อันไม่ได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในสายตาของลู่เป๋าเหยียนแม้แต่น้อยเธอเดินมายืนตรงหน้าเขา
“ไปกันเถอะ”
ลู่เป๋าเหยียนสวมหมวกแก๊ปให้เธอจากนั้นจึงพาเธอลงไปที่ชั้นล่าง
วันนี้อากาศดีมีลมพัดอ่อนๆ แสงแดดก็ไม่แรงมาก เหมาะที่สุดสำหรับการเล่นกีฬา
จากอาคารคลับเฮาส์ไปสนามกีฬากลางแจ้งค่อนข้างไกลคนที่ี้เีเดินสามารถเลือกที่จะนั่งรถบริการของทางคลับเฮาส์ไปได้เมื่อลู่เป๋าเหยียนและูเี่อันเดินออกมาจากตึก รถบริการขนาดสี่ที่นั่งก็ขับเข้ามาจอดตรงหน้าูเี่อันเห็นพี่ชายของตนนั่งอยู่ในนั้น
ซูอี้เฉิงในชุดกีฬานั่งอยู่บนรถและที่นั่งอยู่ข้างกายเขาคือสาวสวยคนหนึ่ง ที่ดูเหมาะสมกับเขาเหลือเกิน
“พวกน้องจะไปเล่นเทนนิส?”ซูอี้เฉิงเองก็สังเกตเห็นลู่เป๋าเหยียนกับน้องสาวของตน จึงชี้ไปยังที่ว่างบนรถ“ไปด้วยกันไหม”
“เราไปพร้อมกับพี่ฉันกันเถอะ”ูเี่อันสะกิดมือลู่เป๋าเหยียนพลางพูดเสียงเบาอย่างให้สัญญาณ
“ฉันอยากรู้ว่าคนที่นั่งอยู่กับเขาเป็แฟนเขาหรือเปล่า”
ซูอี้เฉิงคงไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวซีกับฉินเว่ยเองวันนี้ก็มาที่นี่ถ้าหากเขาพาแฟนใหม่มาด้วยล่ะก็ อีกสักครู่ที่สนามเทนนิสคงมีละครฉากใหญ่ที่น่าตื่นตาตื่นใจเสียยิ่งกว่าดูการแข่งขันให้ชมเป็แน่
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
