จิ้งหวางฝู่ตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันออกของตัวเมืองหลวง มีระยะทางห่างจากตัวพระราชวังมากทีเดียว
แม้ว่าจิ้งหวางฝู่จะมีจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยประทับอยู่เพียงพระองค์เดียว ทว่าขนาดพื้นที่ไม่เล็กเลย โดยตำหนักจิ้งหวางฝู่มีลักษณะน่าเกรงขาม หรูหราและประณีต ข้อกำหนดในการก่อสร้างเช่นนี้ จะประทานให้กับพระราชวังเพียงเท่านั้น
ทั่วทั้งตำหนักตามลำดับจากด้านนอกสู่ด้านใน ประกอบไปด้วยลานใหญ่ด้านหน้า ลานใหญ่หลัก และลานด้านหลัง ลานใหญ่ด้านหน้าสำหรับต้อนรับผู้มาเยือนและเป็ห้องทำงาน ลานใหญ่หลักนั่นคือห้องบรรทม มีห้องโถงทั้งด้านซ้ายและด้านขวา ด้านหลังของห้องโถงมีลานเล็กๆ หลายลานตั้งอยู่แยกตัวกัน ส่วนทางด้านหลังก็คือสวนขนาดใหญ่
กูเฟยเยี่ยนเดินตามหม่านกงกงเข้ามาจากทางประตูด้านข้าง เดินผ่านลานด้านหน้าแล้วเดินผ่านเฉลียง ตรงเข้าไปด้านใน
หม่านกงกงก้าวเดินไปด้วย พร้อมกับกำชับไปด้วย “ด้านหน้านี้จะเป็ลานใหญ่หลัก ที่นี่เป็ที่พักผ่อนของเตี้ยนเซี่ย หากไม่มีเื่อะไรไม่อนุญาตให้เข้ามาสะเปะสะปะเด็ดขาด อีกอย่างคือสวนด้านหลังไม่สามารถไปได้อย่างแน่นอน! เ้าจักต้องจำเอาไว้”
“เข้าใจแล้ว”
ภายในใจของกูเฟยเยี่ยนคิดว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยน่าจะทรงประทับรอพวกเขาอยู่ที่ลานใหญ่หลักแล้ว นางยิ่งเข้าไปด้านในของตำหนักมากเพียงใด ก็ยิ่งประหม่ามากยิ่งขึ้น โดยไม่ได้คาดคิดเอาไว้ ว่าหม่านกงกงไม่ได้พานางไปที่ลานใหญ่หลักแต่พานางเดินไปตามทางเล็กด้านขวา เพื่อไปยังสถานที่หนึ่งในลานเล็กที่เรียกว่าิเย่วจวี
“แพทย์หญิงกู นับั้แ่ตอนนี้เป็ต้นไปเ้าจะพักอยู่ที่นี่ ยาสมุนไพรและตำรับยาที่ถูกส่งมอบมายังจิ้งหวางฝู่ จะเป็เ้าที่เป็ผู้รับผิดชอบดูแลทั้งหมด เ้าต้องระมัดระวังให้มาก หากว่ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ฮ่าๆ อย่าว่าแต่เ้าเลย แม้แต่ตระกูลกูเจ็ดชั่วโคตรล้วนต้องประสบหายนะไปด้วย! ”
ทันทีที่หม่านกงกงพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป ทว่ากูเฟยเยี่ยนเกิดความรู้สึกประหลาดใจจึงรีบถามอย่างร้อนรน “หม่านกงกง ข้าไม่ต้องไปคารวะจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยหรือ? ”
หม่านกงกงหลบหลีกสายตาของนาง แล้วเอ่ยอย่างโกรธเคือง “เตี้ยนเซี่ยจะพบเ้าหรือไม่พระองค์นั้นจะทรงจัดการเอง เ้าร้อนใจทำไม? ”
กูเฟยเยี่ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ
ในขณะที่อยู่ห้องยาสำนักหมอหลวงหม่านกงกงกล่าวถึงเื่นี้ว่าคับขันมาก ในตอนนี้จู่ๆ ทำไมถึงไม่คับขันแล้วล่ะ? อีกอย่างหนึ่งคือฐานะของนางนั้น นับได้ว่ามีความพิเศษเป็อย่างมาก หม่านกงกงควรที่จะรายงานจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยโดยเร็วที่สุดถึงจะถูกสิ
กูเฟยเยี่ยนเอ่ยถามอย่างจริงจัง “จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย…ไม่ได้ประทับในจวน? ”
ใบหน้าที่อ่อนวัยท่าทีผู้ใหญ่ของหม่านกงกงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส ทว่าในความเป็จริงแล้วจิตใจของเขาเกิดความใจหายเล็กน้อย
เมื่อหนึ่งวันก่อนเขาได้รับนกพิราบส่งจดหมายลับจากจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย ในจดหมายลับมีเพียงคำสั่งเดียวเท่านั้นคือ ให้เขาไปศาลต้าหลี่แย่งคนกับองค์หญิงหวายหนิง
ในตอนนั้นเขาไม่ทราบจริงๆ ว่าคนที่เขาต้องไปแย่งมาคือผู้ใด แต่เมื่อได้ยินว่าเป็กูเฟยเยี่ยนแล้ว ในตอนแรกเขาก็ตกตะลึงตาค้างเลย
ฐานะของกูเฟยเยี่ยนมีความพิเศษ และใน่ระยะเวลานี้ข่าวลือได้แพร่กระจายไปทั่ว จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยโยกย้ายกูเฟยเยี่ยนเข้ามาในจวน ดังนั้นจึงต้องมีเหตุผลอย่างเพียงพอ มิฉะนั้นแล้วจะก่อให้เกิดคำนินทา แล้วเกิดการอ้างอิงไปที่ตระกูลฉีและตระกูลเฉิงให้เกิดความระแวง จนเื่ราวใหญ่โตพัวพันไปถึงราชสำนัก!
เขาชั่งน้ำหนักถึงข้อดีข้อเสียและผลกระทบในหลายๆ ด้าน โดยคิดจนสมองแทบจะะเิถึงจะคิดวิธีการใช้ใบเซียมซีของวัดต้าฉือออกมาได้ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังดีอกดีใจ ที่ในห้องยาสำนักหมอหลวงไม่มีผู้ใดที่เกิดในวันเดือนปี และเวลาตรงกันกับกูเฟยเยี่ยน หากเป็เช่นนั้นแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าควรที่จะทำเช่นไรต่อไปดี
เขาพูดในห้องยาสำนักหมอหลวงว่าเื่ราวคับขันมาก แต่มันเป็เพราะขู่ขวัญผู้คนเท่านั้น ตัวเขาเองนั้นก็ไม่ได้พบกับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยมาหลายวันแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าเตี้ยนเซี่ยอยู่ที่ใด? จะพากูเฟยเยี่ยนไปเข้าพบได้อย่างไร?
ภายใต้การพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนของกูเฟยเยี่ยนที่เกิดความสงสัย ความใจหายที่เกิดขึ้นของเซี่ยเสี่ยวหม่าน จึงได้ยกมาดของผู้สูงวัยขึ้นมา โดยมีลักษณะใจเย็น
เขาเล่นเล็บมือพร้อมกับถามย้อนกลับไปที่กูเฟยเยี่ยน “รอยเส้นทางของเตี้ยนเซี่ยเป็สิ่งที่เ้าซักถามได้หรือ? ข้าพเ้าคัดเลือกเ้ากลับมาเพียงผู้เดียว เตี้ยนเซี่ยจะทรงมีตัวเลือกอื่นหรือ? ยังจะพบอะไรอีก? คัดเลือกอะไร? หากว่าเตี้ยนเซี่ยพบเ้าแล้วจะมีความสุขหรือ? หากว่าเตี้ยนเซี่ยไม่มีความสุข แล้วข้าพเ้าจะสบายใจได้อย่างไร? ”
ในหัวของกูเฟยเยี่ยนล้วนเต็มไปด้วยเื่ราวของจดหมายลับในใบสั่งยา เมื่อได้ยินหม่านกงกงพูดออกมาเช่นนี้ จึงนึกขึ้นได้ว่ามีตนเองคนเดียวที่ถูกคัดเลือกเข้ามา นางผิดหวังมากทีเดียว ทว่ากลับพยักหน้า “นั่นก็ใช่…”
“เหอะ ข้าพเ้าไปรายงานด้วยตนเองก็เพียงพอแล้ว เ้านั้นเป็เด็กดีคอยอยู่ที่นี่! ”
เซี่ยเสี่ยวหม่านกำลัง้าจะหลบหนีไป แต่กูเฟยเยี่ยนได้ะโเรียกไว้อีกครั้ง “หม่านกงกง รอสักครู่”
เซี่ยเสี่ยวหม่านหวาดผวามากขึ้นจึงดุขึ้นมากกว่าเดิม “เ้านังหนูผู้นี้ ทำไมถึงได้มีคำถามมากมาย ข้าพเ้าจะบอกเ้าไว้อย่าง ในเมื่อเ้ามาจิ้งหวางฝู่แล้ว ที่นี่มีคนรับใช้มากมาย ฟังให้เยอะถามให้น้อย เหตุผลนี้เ้าเข้าใจหรือไม่? ข้าพเ้าไม่กลัวที่จะบอกเ้าว่า หากจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงไม่มีความสุข อย่าว่าแต่สามเดือนเลยต่อให้เ้าอยู่สามปีก็อย่าได้คิดเพ้อเจ้อปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเตี้ยนเซี่ย! ”
กูเฟยเยี่ยนผิดหวังก็คือผิดหวัง แต่ในเื่สำคัญนางไม่ขายผ้าเอาหน้ารอดแน่นอน นางเอ่ยอย่างจริงจัง “หม่านกงกง ข้าสามารถไม่พบจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยได้ แต่ว่ามีสองเื่ที่ข้าจำเป็ต้องพูดกับเ้าให้ชัดเจนในตอนนี้! ”
หม่านกงกงลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาไม่รีบร้อนหนีออกไปแล้ว จึงพูดออกมาอย่างช้าๆ “สองเื่ใด ไหนลองพูดมาให้ข้าพเ้าฟังหน่อย”
ใบหน้าของกูเฟยเยี่ยนเกิดความเอาจริงเอาจังขึ้นมา “เื่ที่หนึ่ง นังหนูไม่ใช่ไว้เรียกตามใจ ข้าโตกว่าเ้าหลายปีจนสามารถเป็พี่สาวเ้าได้แล้ว แน่นอนว่าหากเ้าเรียกข้าว่าพี่ ข้าก็แบกรับไว้ไม่ไหว วันหลังเ้าก็เรียกข้าว่าแพทย์หญิงกู ไม่ก็เรียกกูเฟยเยี่ยนโดยตรงเลยก็ได้”
เซี่ยเสี่ยวหม่านคาดไม่ถึงมาก่อน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง! ต้องรู้ไว้ว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยนั้นทรงโปรดปรานเขามากที่สุด เหล่าคนรับใช้ในหวางฝู่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยกล้าขึ้นเสียงใส่เขา แม้แต่หมางจ้ง ทหารคุ้มกันใกล้ชิดของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็ยังเอาใจเขามาโดยตลอด กูเฟยเยี่ยนเพิ่งจะเข้ามาเป็วันแรก กลับกล้าโต้เถียงกับเขา? แล้วยังโต้เถียงอย่างเอาจริงเอาจัง?
หม่านกงกงกำลังจะสั่งสอน ทว่ากูเฟยเยี่ยนขัดจังหวะขึ้นมา
สีหน้าของนางเอาจริงเอาจังมากว่าเมื่อกี้นี้เล็กน้อย “เื่ที่สอง ศิลาโอสถเกี่ยวข้องกับชีวิต ก่อนที่ข้าจะเข้ามาดูแลศิลาโอสถของจิ้งหวางฝู่อย่างเป็ทางการ ข้าจำเป็ต้องรีบทำสามเื่ “เื่ที่หนึ่ง ข้า้าตรวจสอบยาสมุนไพรคงเหลือของจิ้งหวางฝู่ ที่จัดเก็บอยู่ในตอนนี้ เพื่อรับประกันถึงความปลอดภัยของสมุนไพรทุกชนิด เื่ที่สอง ข้า้าทราบถึงแหล่งที่มาของยาสมุนไพรในจิ้งหวางฝู่ เื่ที่สาม ข้า้าความชัดเจนภายในจิ้งหวางฝู่ สภาพร่างกายจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย จนกระทั่งบ่าวรับใช้ เพื่อความแน่ใจว่าหากต้องใช้ในกรณีฉุกเฉินยาสมุนไพรจะมีพร้อมและเพียงพอ หม่านกงกง เื่พวกนี้ยังไงก็รบกวนเ้าจัดเตรียมโดยเร็วที่สุด”
กูเฟยเยี่ยนคิดว่าด้วยฐานะของนางแล้ว ต่อให้พูดความจริงออกมาจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็อาจจะไม่เชื่อได้ แทนที่จะใช้ความคิดบอกเป็นัยให้จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยยกระดับการระวังตัวให้สูงขึ้น สู้นางยกระดับการระวังตัวให้สูงขึ้นด้วยตนเองดีกว่า ถึงอย่างไรแล้วด้วยฐานะของนางในตอนนี้ สามารถควบคุมหวางฝู่ทั้งหมดไว้ในมืออย่างแ่าได้ โดยเฉพาะยาของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย
เมื่อเห็นถึงสีหน้าเอาจริงเอาจังของกูเฟยเยี่ย คำสั่งสอนที่กระจุกอยู่ที่ปากของหม่านกงกงก็ได้จับพลัดจับผลูกลืนกลับลงไป เขาไอเสียงเบาสองสามครั้งแล้วเอ่ยว่า “เื่พวกนี้…ข้าพเ้าได้คิดไว้ั้แ่แรกแล้ว และก็จัดเตรียมให้เรียบร้อย เ้าไม่จำเป็ต้องรีบ! พักผ่อนเถอะ! ”
กูเฟยเยี่ยนถามในทันที “ในเมื่อจัดเตรียมไว้แล้ว เช่นนั้นก็ให้ผู้ควบคุมงานมามอบหมายในตอนนี้เลย ข้าจะเริ่มงานทันที! ”
นางไม่ได้จงใจกลั่นแกล้งหม่านกงกง เพียงแต่ว่านางไม่แน่ใจว่าคนร้ายได้ลงมือไปแล้วหรือยัง ในเมื่อนางมาแล้วก็จะต้องสืบดูเื้ัศิลาโอสถในจิ้งหวางฝู่ให้ชัดเจนโดยเร็ว เตรียมการป้องกันไว้ั้แ่เนิ่นๆ จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยจะได้มีอันตรายลดลงมาหน่อย
เซี่ยเสี่ยวหม่านยังไม่รู้เื่ของจดหมายลับในใบสั่งยา เขาแค่คิดว่ากูเฟยเยี่ยนมีเจตนาจะหักหน้าเขา เขาโมโหจริงๆ แล้วจึงพูดกับกูเฟยเยี่ยนอย่างเ็า “ในเมื่อเ้ารีบร้อนอยากจะทำงาน เช่นนั้นก็ตามข้าพเ้ามา! ”
กูเฟยเยี่ยนไม่พูดอะไรออกมา แต่รีบตามไปในทันที
เซี่ยเสี่ยวหม่านพานางมาที่หอทางด้านขวาของลานใหญ่หลัก ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกสิ่งที่ปะทะหน้ามาคือกลิ่นแรงของสมุนไพร ส่วนสิ่งที่สะท้อนรูม่านตาคือตู้เก็บยาในตึกและอาคารขนาดใหญ่
ในตู้เก็บยาขนาดใหญ่ทุกตู้ ้าล้วนมีลิ้นชักเก็บยามากมายอัดแน่นนับไม่ถ้วน จนทำให้รู้สึกว่านับอย่างไรก็นับไม่หมด
กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงมาก จิ้งหวางฝู่มีห้องเก็บยา? ที่เก็บยาพวกนี้มันเยอะเกินไปไหม มันล้วนเพียงพอที่จะเปิดห้องยาขนาดเล็กได้เชียวนะ! เหตุใดจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยจึงต้องเก็บยาสมุนไพรไว้มากมายขนาดนี้?
