“นังแพศยา เ้ากล้าหรือ!” หลินจินเป่าได้ยินว่าตัวเองถูกไล่ออกจากโรงเรียนส่วนตัว อีกทั้งหลินหวั่นชิวยังให้ท่านอาจารย์ไปหาหัวหน้าหมู่บ้านก็โมโหขึ้นมาทันที จับหลินหวั่นชิวพร้อมด่าว่านังแพศยาเหมือนตอนที่เคยอยู่บ้าน
“ไม่สุภาพ ไม่สุภาพ!” ซิ่วไฉเฒ่าโมโหจนเครากระพือ เด็กที่เขาสอนออกมาเหตุใดหยาบคายถึงขนาดนี้ อยากจะรีบไล่ออกไปให้พ้นๆ “มัวเหม่อกระไรอยู่ ยังไม่รีบไล่เด็กสองคนนี้ออกไปอีก!”
เด็กรับใช้รีบเข้ามาดึงเด็กสองคนออกไป เด็กสองคนจะมีแรงเยอะแค่ไหนกัน ออกแรงนิดเดียวก็ถูกพาออกนอกโรงเรียนแล้ว
สวีตัวเป่าโกรธจนเต้นแร้งเต้นกา กระทืบเท้าด่าว่า “หลินหวั่นชิว ไอ้คนขายตูด ข้าจะบอกไว้นะว่าท่านลุงข้าเป็หัวหน้าหมู่บ้าน! แม้จะให้ท่านอาจารย์ไปพบอย่างไรเสีย ท่านลุงไม่ยอมจ่ายเงินให้เ้าแน่ ข้าจะบอกให้ท่านลุงจับเ้าไปถ่วงน้ำ!”
สองคนนั้นจากไปพร้อมกับเสียงก่นด่า หลินหวั่นชิวมองซิ่วไฉเฒ่าด้วยสายตาที่สื่อว่า นี่น่ะหรือลูกศิษย์ที่ท่านสอนออกมา?
ซิ่วไฉเฒ่าทั้งหน้าเขียว ทั้งหน้าซีด เขารีบพูดว่า “วางใจเถิด ข้าจะให้หัวหน้าหมู่บ้านจ่ายค่ายาให้พวกเ้าก่อนข้าถึงจะยอมลดละ”
หลินหวั่นชิวแบกเจียงหงหนิง โค้งตัวขอบคุณท่านอาจารย์ “เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณท่านอาจารย์มาก จริงสิ รบกวนท่านอาจารย์ช่วยเชิญหมอในหมู่บ้านพวกท่านให้ข้าได้หรือไม่ ข้าจะไม่ปิดบังท่าน หมอที่หมู่บ้านพวกข้าเป็คนตระกูลสวีเช่นกัน หากข้าเป็คนไปเชิญ…เกรงว่าเขาจะไม่ยอมมา”
ซิ่วไฉเฒ่าตอบตกลง ให้เด็กรับใช้ไปเชิญหมอ จากนั้นเดินกลับเข้าห้องเรียนไปมอบหมายการบ้านในเด็กๆ ที่เหลือ หลินหวั่นชิวบอกที่ตั้งของบ้านตัวเองให้เด็กรับใช้รู้อย่างชัดเจน หันไปกำชับซิ่วไฉเฒ่าอีกครั้งว่า “ท่านอาจารย์ เด็กบ้านข้าถูกทำร้ายสภาพนี้…ทั้งยังใขวัญหาย หากพักรักษาตัวก็ทำงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัวไม่ได้ ตอนท่านอาจารย์ไปพบหัวหน้าหมู่บ้านรบกวนท่านช่วยคิดแทนพวกข้าด้วยนะเ้าค่ะ พยายาม่ชิงมาให้มาก” นางพูดจบก็ทำความเคารพให้ซิ่วไฉเฒ่าอีกครั้ง แบกเจียงหงหนิงจากไป
นางไม่ได้ระบุว่าจะเอาเงินเท่าไร ปล่อยให้ซิ่วไฉเฒ่าไปพิจารณาเอาเอง คนผู้นี้ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงเป็ที่สุด กลัวนางไปโพนทะนาเื่ตัวเอง เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เป็แน่
อีกทั้งเขายังขึ้นชื่อว่าเป็ซิ่วไฉ…หลินหวั่นชิวไม่เชื่อหรอกว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะไม่ฟัง
“พี่สะใภ้ พวกเรากลับกันได้แล้วหรือ?” ระหว่างทาง เจียงหงหนิงถามหลินหวั่นชิวเมื่อเห็นว่ารอบข้างไม่มีคน หลินหวั่นชิวตำหนิเขา “นอนนิ่งๆ เ้าาเ็หนักอยู่”
เจียงหงหนิงรีบนอนคว่ำบนหลังหลินหวั่นชิวอย่างเชื่อฟัง พูดด้วยความกังวลว่า “อาจารย์เฒ่าผู้นี้จะช่วยพวกเราเอาเงินมาได้จริงหรือ? อีกเื่ ทำเช่นนี้จะเท่ากับล่วงเกินครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านหรือไม่ พวกเรายังต้องอยู่ในหมู่บ้าน...พี่สะใภ้ เราพอแค่นี้ดีหรือไม่”
“เ้าเป็เด็กไม่ต้องกังวลมากนัก ต้าเกอเ้าไม่อยู่ ข้าเป็หัวหน้าครอบครัว! แล้วอีกอย่าง โลกนี้กว้างใหญ่ จะไม่มีที่ให้อยู่ได้อย่างไร? ต่อไปนี้เ้าต้องจำให้ดี ม้าดีมักถูกคนขี่ คนดีมักถูกรังแก ตอนพี่สะใภ้เ้าอยู่บ้านตระกูลหลินก็เอาแต่ทนทุกอย่าง แต่สุดท้ายล่ะ ถูกผู้อื่นรังแกจนชิน ไม่เพียงแต่ใช้งานข้าหนักจนเกือบตาย แต่ยังใส่ร้ายป้ายสีข้าอีกด้วย โลกนี้น่ะ…ไม่ใช่ว่าเ้าอ่อนแอแล้วคนอื่นจะปล่อยผ่านหรอกนะ รู้จักคำว่าผู้กล้าเป็ฝ่ายชนะบนถนนสายแคบหรือไม่? วันหลังอย่าขี้ขลาดขนาดนั้น สู้ได้ก็สู้ สู้ไม่ได้ควรวิ่งกลับบ้านมาให้คนออกไปช่วยสู้ เข้าใจหรือไม่? ถูกทุบตีตายดีกว่าโดนรังแกตาย!”
หลินหวั่นชิวมองออกว่าเด็กคนนี้ห่วงหน้าพะวงหลัง เกรงว่าจะถูกเด็กนิสัยไม่ดีในหมู่บ้านรังแกเป็ประจำ นางจึงต้องใช้คำพูดรุนแรงเพื่อกระตุ้นเขา
“เข้าใจแล้วพี่สะใภ้” เจียงหงหนิงซบไหล่นางตอบเสียงอ่อน
เหมือนว่าที่พี่สะใภ้พูดจะมีเหตุผลมาก
“เข้าใจแล้วก็ดี พวกเราจะไม่หาเื่คนอื่นก่อน แต่ถ้าถูกรังแกต้องรู้จักตอบโต้ แน่นอนว่าพี่สะใภ้ไม่ได้ให้เ้าเอาแต่พุ่งชนสุ่มสี่สุ่มห้า สู้ไม่ได้ก็หนี ที่บ้านมีพี่สะใภ้อยู่ทั้งคน ต้าเกอเ้ากลับมาย่อมช่วยเ้าเอาคืนได้”
“ขอรับ” ทั้งที่เจียงหงหนิงโดนเตะต่อยหนักขนาดนั้นก็ยังไม่ร้องสักแอะ ทว่าตอนนี้ดวงตากลับแดงก่ำ
ในความทรงจำของเขา ต้าเกอยุ่งกับการล่าสัตว์เพื่อหาเงินมารักษาโรคให้เอ้อร์เกอและเลี้ยงดูพวกเขา ไม่เคยพูดจาใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน
เขาไม่โทษต้าเกอ เขารู้ว่าต้าเกอลำบาก เพียงแต่…ตอนนี้มีคนแสดงออกว่าเป็ห่วงเขา บอกว่าจะเป็ที่พึ่งและคอยหนุนหลังให้เขา มันทำให้เขาตื้นตันใจอย่างยิ่ง
นับจากวินาทีนี้ เจียงหงหนิงเริ่มพึ่งพิงหลินหวั่นชิวจากก้นบึ้งของหัวใจแล้ว
พี่สะใภ้ช่างดีจริงๆ
เขาพูดกับตัวเอง
กลับถึงบ้าน หลินหวั่นชิววางเจียงหงหนิงลงบนเก้าอี้เอน เสียงของเจียงหงป๋อดังออกมาจากในห้อง “พี่สะใภ้ หงหนิงเป็อย่างไรบ้าง?”
หลินหวั่นชิวตอบ “ไม่เป็ไร เขาสบายดี อีกประเดี๋ยวจะมีหมอมาตรวจ”
“เช่นนั้นพวกท่านไปหาอาจารย์ที่โรงเรียนส่วนตัว อาจารย์ว่าอย่างไรบ้าง?”
“ไล่หลินจินเป่ากับสวีตัวเป่าออกจากโรงเรียน อีกทั้งท่านอาจารย์ก็จะไปเอาเงินค่ายาของเหล่าซานจากหัวหน้าหมู่บ้านให้อีกด้วย!”
อย่างไรนะ?
เจียงหงป๋อตาเป็ประกายเมื่อฟังจบ เขาคิดว่าครั้งนี้พี่สะใภ้จะไปเสียเที่ยว แต่เขาห้ามและเกลี้ยกล่อมไม่ทัน
นึกไม่ถึงว่าพี่สะใภ้จะทำสำเร็จจริงๆ!
ความสามารถของพี่สะใภ้แข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดไว้มาก
ครั้งนี้ต้าเกอโชคดี ที่ได้ภรรยาดีเช่นนี้
จู่ๆ เจียงหงป๋อก็รู้สึกว่าชีวิตมีความหวัง จินตนาการถึงชีวิตหลังจากหายดีของตัวเอง
ไม่นาน เด็กรับใช้จากโรงเรียนส่วนตัวก็พาท่านหมอมาถึง ท่านหมอตรวจอาการให้เจียงหงหนิงแล้วช่วยทายาให้เขา ทิ้งยาขี้ผึ้งไว้ให้สองสามกระปุก “ยังดีที่ไม่าเ็ถึงกระดูกและอวัยวะภายใน พื้นฐานร่างกายเด็กคนนี้ไม่เลว แผลภายนอกพวกนี้พักรักษาไม่กี่วันก็หาย”
หลินหวั่นชิวเข้าใจว่าที่เขาบอกว่าพื้นฐานร่างกายไม่เลวน่าจะเป็ผลจากโอสถชำระไขกระดูก
เพราะนางก็เป็ผู้ที่ได้รับประโยชน์จากโอสถนี้เช่นกัน นางเข้าใจเป็อย่างดี
“ขอบคุณท่านหมอมากเ้าค่ะ” หลินหวั่นชิวกล่าว “ข้าขอรบกวนให้ท่านช่วยตรวจให้น้องรองของข้าอีกคน ดูว่าเขาดีขึ้นบ้างหรือไม่”
ท่านหมอพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ ตามหลินหวั่นชิวเข้าห้องไปตรวจให้เจียงหงป๋อ
“พี่สะใภ้ ไม่กี่วันก่อนข้าเพิ่งตรวจไป ยังไม่ต้อง…” เจียงหงป๋อรีบปฏิเสธเพราะกลัวจะเสียเงิน
หลินหวั่นชิวพูดด้วยรอยยิ้ม “เสียเงินแค่ไม่เท่าไร ให้ท่านหมอดูหน่อยเถิด ข้าเองจะได้วางใจ” ความจริงนางอยากดูว่าโอสถชำระไขกระดูกใช้ได้ผลดีขนาดไหน เพราะสัดส่วนยาที่ให้เจียงหงป๋อน้อยกว่าเจียงหงนิงเยอะมาก นั่นเพราะร่างกายเขาอ่อนแอมานาน นางกลัวเขาจะรับฤทธิ์ยาไม่ไหว กลัวให้มากแล้วจะส่งเขาไปพบเง็กเซียนฮ่องเต้
เจียงหงป๋อได้แต่ยื่นมือออกมาอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่ท่านหมอจับชีพจรแล้วยังตรวจตาขาวและลิ้น ในที่สุดก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดูดีกว่าคราวก่อนมาก ให้เขากินยาที่กินตอนนี้ต่อไป อาหารการกินต้องบำรุงให้ดีเช่นกัน ยังมีความหวังที่จะหายเป็ปกติอยู่ แน่นอนว่าวิชาแพทย์ของข้าตื้นเขินนัก หากเ้าสามารถพาไปให้โรงหมอในอำเภอช่วยตรวจ โอกาสที่จะหายดีก็ยิ่งสูง”
โรงหมอในอำเภอ…
ดวงตาที่เป็ประกายของเจียงหงป๋อมืดลง ต้าเกอเคยพาเขาไปโรงหมอครั้งหนึ่ง ราคาสูงเกินไป กินยาที่เอากลับมาก็ไม่เห็นจะได้ผล
“ขอบคุณท่านมากเ้าค่ะ!” หลินหวั่นชิวพาท่านหมอออกไปส่ง ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าเศร้าหมองของเจียงหงป๋อ นางกำลังดีใจ ดีขึ้นก็ดีแล้ว นางจะได้ป้อนโอสถชำระไขกระดูกให้เจียงหงป๋อกินต่อ
