ตอนนี้มาคิดๆ ดูแล้ว นางเว่ยคิดว่าตนเองช่างโง่เขลานัก
่แรกหลินหร่านถูกไล่ออกจากจวน ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ทุกคนรู้ดีว่ามันน่าสังเวชแค่ไหน ยากลำบากทั้งเื่อาหารและเครื่องแต่งกาย
แต่เหตุใดถึงมีพระราชโองการอภิเษกสมรสมาถึงจวน กระทั่งวันที่กลับมาเขาก็สวมเสื้อผ้า รองเท้าบูทและก่วนหรูหรา
คนอย่างเขาไม่มีปัญญาซื้อเองแน่นอน
ดังนั้น...ั้แ่วันนั้น ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป รวมถึงเวลานี้ นางได้สูญเสียตำแหน่งไปแล้ว
นางลองคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนจึงทำให้รู้ว่ามีคนอยู่เื้ั
พระชายาของเทพเ้าแห่งาต้องไม่ได้มาแบบไร้เหตุผลแน่
ทว่าน่าเสียดาย นางเว่ยสนใจแต่เป้าหมายที่วางเอาไว้ ถึงได้ละเลยรายละเอียดเล็กน้อยเหล่านี้
นางเว่ยได้แต่ก้มหน้า ไม่กล่าวอะไรอีก
“นำตัวไป” ใต้เท้าหลี่สั่งให้คนคุมตัวนางเว่ยออกไป
“ช้าก่อน!” ขณะที่นางเว่ยกำลังจะถูกพาตัวออกไป อวี้ฉู่จาวกลับะโขึ้นมา
“ท่านแม่ทัพ” อวี้ฉู่จาวตั้งใจที่จะเอ่ยกับหลินฮวาเหนียน
หลินฮวาเหนียนหันมาหาพร้อมก้มศีรษะ “ฝ่าาทรงมีรับสั่งเื่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“นางเว่ยลอบสังหารพระชายา นับเป็การกระทำที่ร้ายแรง เป็ตัวอย่างที่ไม่ดี เปิ่นหวังคิดว่าท่านแม่ทัพควรใช้โอกาสนี้หย่ากับนางเสีย ไม่อย่างนั้นอาจทำให้ตระกูลของพระชายาเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย”
ฝ่ามือของอวี้ฉู่จาวจับมือของหลินหร่านไว้ สายตาที่มองมาทางหลินฮวาเหนียนเต็มไปด้วยท่าทีที่ยากจะต่อต้าน
นางเว่ยเบิกตากว้างทันที ดวงตาที่มองหลินหร่านราวกับโดนวางยาฉับพลัน
เป็เพราะ ‘เ้าเด็กเหลือขอ’ นางต้องแลกด้วยชีวิตของตนไปแล้ว ตอนนี้ยังจะต้องเอาศักดิ์ศรี สิ่งสุดท้ายของชีวิตที่เหลือมาแลกกับการปกป้องชื่อเสียงของเขาอีกอย่างนั้นหรือ
หลินฮวาเหนียนไม่มีท่าทีลำบากใจแม้แต่น้อย ผู้หญิงจิตใจชั่วช้าเยี่ยงนี้ไม่มีคุณสมบัติที่จะมีชื่ออยู่ในตระกูลหลินด้วยซ้ำ
“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”
นางเว่ยเบิกตามองหลินฮวาเหนียนที่เรียกให้คนไปนำพู่กันกับหมึกมาให้ ก่อนจะเขียนหนังสือหย่าให้กับนาง
ไม่มีการแสดงความคิดเห็นจากใคร
หลินเหลียงเ็ปจนเวียนหัว พูดอะไรไม่ออก และไม่ง่ายเลยกว่าที่หลินเสี่ยวฉีจะเอาตัวรอดมาได้ ตอนนี้จึงยิ่งไม่กล้าที่จะพูดอะไรทั้งนั้น
นอกจากนางซ่งที่มีความสุขมากแล้ว คนอื่นๆ ล้วนได้แต่ชมการแสดงและรับฟังเป็บทเรียนสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากนางเว่ยได้รับหนังสือหย่าพลันะเิโทสะออกมา
“หลินหร่าน เ้าเด็กเหลือขอ เอาชีวิตข้าแล้ว ยังจะทำให้ข้าต้องเป็ผีโดดเดี่ยว ต่อให้ข้าเป็ผีข้าก็จะไม่มีวันปล่อยเ้า จะตามมาเอาชีวิตเ้า คอยดูเถอะ!”
นางเว่ยะโใส่หลินหร่านเหมือนหมาบ้า จะผีจะมนต์ดำอะไรก็พูดออกมาหมด เ้าหน้าที่ที่ลากนางไปต้องเสียแรงไปอักโข
หลินหร่านเห็นการกระทำของนางเว่ยก็ใไม่น้อย
ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้เขาาเ็ แต่เมื่อได้ยินถ้อยคำสาปแช่งก็รู้สึกราวกับเห็นนางเว่ยมีเขี้ยวยาวๆ งอกออกมา ดวงตาสีดำมืดสนิทคล้ายกับผีร้าย เล็บแหลมคมเตรียมกระโจมเข้าใส่เขา
หลินหร่านถูกทำให้ใกลัว นี่เป็ครั้งแรกที่เขาได้ล้างแค้นโดยมีการวางแผนเอาไว้อย่างดิบดี แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็คนที่ทำร้ายตนเองและควรได้รับการลงโทษที่เหมาะสม
ทว่าหลินหร่านก็ใช้ชีวิตภายใต้การดูถูกเหยียดหยามจนเคยชิน ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดตอบโต้ ไม่รู้ว่าการตอบโต้คืออะไร และควรจะตอบโต้เช่นไรด้วย
เขากลัว กลัวว่าตนเองจะทำเกินไป สำหรับเขาแล้วความยากลำบากที่ตนเองได้รับก็ไม่มีอะไรนัก เขาไม่เคยคิดโกรธเคืองใคร ไม่เคยไม่พอใจ ไม่มีความคิดว่าจะต้องให้พวกเขามาชดใช้ในสิ่งที่เคยกระทำ
ครั้งนี้เขาถูกท่านอ๋องชักนำมา เขาก็แค่กลัวว่านางเว่ยจะทำลายความฝันของเขา กลัวว่าจะทำลายท่านอ๋องที่เป็ดั่งสายรุ้งอันสดใสในสองชาติภพนี้ของเขา
หลินหร่านหายใจถี่ก่อนหลับตาลง ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นเหมือนนางเว่ยกำลังพุ่งตรงมาหา เขารู้สึกอึดอัดราวกับมีน้ำวนไร้ก้นบึ้งอยู่ในอก อย่างกับจะกลืนกินเขาเข้าไป ปากของนางเว่ยส่งเสียงร้องดังระงม
หลินหร่านใจสั่น จากนั้นสลบไป
อวี้ฉู่จาวประคองร่างของหลินหร่านไว้ กอดอีกคนไว้ในอ้อมแขน
“อวิ๋นซี อวิ๋นซี” อวี้ฉู่จาวเรียกอีกคนเบาๆ แต่หลินหร่านกลับไม่ตอบสนอง
“หร่านเอ๋อร์!”
“เสี่ยวหร่าน!”
หลินฮวาเหนียนกับหลินเซี่ยงตี๋ร้องเรียกด้วยความเป็ห่วง
ทุกคนในลานต่างพากันชะโงกหน้ามาดูด้วยความแปลกใจ
“ติงหร่วน ไปบอกลุงตงให้ไปตามหมอหลวงมา” อวี้ฉู่จาวออกคำสั่ง
“พ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้รับคำสั่ง ติงหร่วนก็รีบวิ่งออกไปจากจวนแม่ทัพทันที
“ท่านแม่ทัพ ให้คนไปตามหมอมาดูอาการเบื้องต้นก่อนเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หลินฮวาเหนียนรีบให้คนไปตามหมอมาโดยเร็ว
อวี้ฉู่จาวที่ปกติจะมีท่าทีเ็า เวลานี้ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วยความร้อนใจ
“รีบพาหร่านเอ๋อร์กลับเรือนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” หลินฮวาเหนียนบอก
อวี้ฉู่จาวพยักหน้ารับ รีบเดินตามออกไปทางด้านหลัง ก่อนจะออกไปก็หันไปส่งสายตาให้หยางซาน
หยางซานพยักหน้าตอบรับ
หลังจากพาอวี้ฉู่จาวเดินออกมา ทั้งหลินฮวาเหนียนและอวี้ฉู่จาวต่างได้ยินเสียงกรีดร้องของนางเว่ยตามหลังมา
หลินฮวาเหนียนชะงัก หยุดเดินไปครู่หนึ่งด้วยความใ แต่อวี้ฉู่จาวยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าไม่หยุด เขาจึงได้หยุดความสงสัยเอาไว้แล้วรีบตามไปทันที
ก่อนหน้านี้ที่ลานกว้าง ่ที่อวี้ฉู่จาวกำลังออกไปจากลาน หยางซานเข้ามาหักมือและเท้าของนางเว่ยด้วยมือของตนเอง ก่อนจะกดร่างของนางเว่ยลงและตัดลิ้นของนางจนขาด ทำให้คำพูดที่ไม่น่าฟังของนางติดอยู่ในลำคอ ไม่มีสิทธิ์ได้เอ่ยออกมาอีก
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์พากันตกตะลึงแข้งขาอ่อนแรง ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียง บางคนถึงกับกลัวจนฉี่ราด
หลินเหลียงได้สติคืนมาแล้ว
แต่หลินเสี่ยวฉีใมากที่สุดจนน้ำตาหยุดไหล
สภาพมารดาที่อยู่ตรงหน้าของตนเองในตอนนี้ ยังคงมีเืไหลชุ่มออกมาจากปาก ลิ้นที่วางอยู่ข้างๆ ช่างน่าใ สามารถรับรู้ได้ถึงระดับความเ็ปครั้งนี้ในทันที
ใต้เท้าหลี่ก็ไม่คิดว่าแค่เพราะหญิงบ้าผู้นี้ทำให้คุณชายน้อยหลินใ ตอนจบจึงต้องกลายเป็ฉากที่สร้างความใให้กับผู้คนรอบข้างเช่นนี้
หลังจากหยางซานจัดการสั่งสอนเรียบร้อย ใต้เท้าหลี่จึงให้คนรีบพาตัวนางเว่ยออกไป
ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรอีก การพิพากษาถือว่าจบลงเพียงเท่านี้
ในจวนแม่ทัพไม่จำเป็ต้องมีใครกล่าวออกมา ทุกคนต่างรู้ดีว่าั้แ่วันนี้เป็ต้นไป สถานะของคุณชายน้อยไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
มีท่านอ๋องผู้นี้อยู่เื้ั หากใครไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ก็ลองไปตอแยดูสิ ได้จบชีวิตเร็วขึ้นเป็แน่
ภายหลังใต้เท้าหลี่ออกมาจากจวนแม่ทัพฮวาเวย คนที่อยู่ในลานกว้างต่างก็ถูกพ่อบ้านไล่ให้แยกย้าย
นางซ่งกับนางเฉินเฝ้าดูคนที่พวกเขาต้องก้มหัวให้อยู่ทุกวันมีจุดจบเช่นนี้ นอกจากจะพากันตื่นตระหนกแล้วยังรู้สึกใจหายอีกด้วย
ทว่าในตอนนี้ บุตรชายบุตรสาวที่ยังเล็กของพวกนางซึ่งต้องมาเจอเื่แบบนี้ก็แทบพากันจับไข้ จึงรีบพากันกลับไปยังเรือนของตนเอง ตามหมอให้มาช่วยตรวจดูอาการ
สำหรับหลินฮวาเหนียน
ผู้เป็สามีกลับมา ภรรยากับบุตรควรต้องพากันเข้ามาต้อนรับ แต่วันนี้เขาคงไม่ได้รับการต้อนรับเช่นนั้นจากพวกเขา คงต้องรอพรุ่งนี้ค่อยคุยกันอีกที
อีกด้านหนึ่ง หลังจากเข้ามาในเรือนชุนอวี่ อวี้ฉู่จาวค่อยๆ วางหลินหร่านลงบนเตียงช้าๆ เขานั่งอยู่บนเตียงจับมืออีกคนเอาไว้แน่นไม่ยอมห่าง
หลินฮวาเหนียนมองใบหน้าของอวี้ฉู่จาว คิดว่าคงไม่สะดวกพูดคุยในตอนนี้ จึงได้แต่เอ่ยถามออกไปว่าหมอมาแล้วหรือยังกับคนรับใช้
อวี้ฉู่จาวให้เขาไปตามหมอพื้นบ้านมาก่อน เพราะรู้ว่าหมอหลวงจากในวังอาจมาถึงช้า เกรงว่าจะส่งผลต่ออาการป่วยของหลินหร่าน จึงอยากรีบให้หมอพื้นบ้านเข้ามาตรวจดูก่อน
-----------------------------------------
